The Lion King (1994)

Recensies
De recensies over The Lion King zijn enorm positief. Volgens de Volkskrant (31 oktober 2016) ben je na één minuut al verkocht en is de voorstelling een visueel spektakel. De rest van de recensie bestaat ook uit lovende woorden:

‘‘Het spannende van een nieuwe versie is de kwaliteit van de spelers. De (door Disney verplichte) Zuid-Afrikaanse delegatie is top, vooral Gugwana Dlamini als Rafiki, de wijze mandril, of eigenlijk sjamaan. Met haar elegant-scherpe stem houdt zij alle verhaallijntjes bij elkaar. Jorit Ruijs doet het prima als Scar, hij is een rotzak, zonder te overdrijven. In de tweede helft zijn de kleine Simba een zijn vriendin Nala volwassen. Naidjim Severina als Simba valt niet op en valt niet tegen. Gaia Aikman maakt dat deel tot een feest met haar uitvoering van Shadowland/Arm land. Dat lied golft met koorondersteuning langzaam naar een orgastisch hoogtepunt, die de rillingen over je rug doet lopen. Zij is de koningin van de voorstelling.’’

Het NRC prijst Julie Taymor, de regisseuse van The Lion King, vanwege haar creativiteit. De kostuums zijn ingenieus in elkaar gezet, waarbij de mens en dier elkaars verlengstukken zijn in de show. Toch is het NRC ook kritisch:

‘‘Hooguit kan de toeschouwer na verloop van tijd toch enigszins uitgekeken raken op deze kijkdoos. Dan beginnen de dieren een beetje op elkaar te lijken en de toneelbeelden ook. Terwijl er qua plot eigenlijk niet zo heel veel gebeurt. We volgen het leeuwenwelpje Simba, wiens vader door diens broer wordt vermoord, zodat die broer zelf de troon kan bestijgen. Ja, ook het dierenrijk kent zijn Hamlet. Maar erg verassend is die intrige niet uitgewerkt. Van enige voorspelbaarheid is de voorstelling niet vrij te pleiten.’’

Mijn verwachting
Naast dat ik nog nooit een musical heb gezien, verwacht ik toch dat ik het erg leuk ga vinden. Ik vind namelijk dans erg interessant en luister veel muziek. Het verhaal spreekt mij wel aan, maar ik ben wel bang dat het iets te kinderachtig is. Ondanks alles verwacht ik een leuke avond en hoop ik dat ik ervan kan genieten. Want dat is het belangrijkste van theater: Amusement.

De voorstelling

Wie?
Met de groep die mee was op excursie naar Londen hebben we The Lion King musical bekeken. Voorafgaande aan de voorstelling hebben we gegeten in de pizzeria Fire & Stone in Covent Garden. Daarna zijn we naar het Lyceum Theatre gelopen.

Wat?
Wij hebben The Lion King musical bekeken in het Lyceum Theatre. De musical wordt geregisseerd door Julie Taymor en de muziek is gecomponeerd door Elton John, Tim Rice en Lebo M. The Lion King musical is een productie van Disney en is gebaseerd op de gelijknam-ige film, die ook door Disney is geproduceerd.

Waar?
De musical hebben we bekeken in het Lyceum Theatre in Londen, het enige theater in Londen waar de voorstelling wordt opgevoerd. Het Lyceum Theatre is een erg oud theater en staat in Covent Garden.

Wanneer?
De voorstelling hebben we bekeken op donderdagavond 17 oktober van half 8 tot 10 uur. Dit was als afsluiting, want donderdagavond was de laatste avond waarop we in Londen waren. Die dag daarna gingen we namelijk weer naar huis.

Achtergrondinformatie
De regisseur van de musical is Julie Taymor. De componisten van de soundtrack voor The Lion King zijn onder andere Tim Rice, Lebo M en Elton John. De cast wisselt steeds: Op internet heb ik niet duidelijk de hele cast kunnen vinden. De musical wordt dus niet door een bepaalde toneelgroep opgevoerd, maar door allerlei acteurs die auditie hebben gedaan voor de musical. Belangrijk is dat ze goed kunnen zingen, dansen en acteren tegelijk, zonder dat ze ongeloofwaardig overkomen. Alle acteurs moeten wel goed op elkaar ingespeeld zijn, elke avond spelen ze minstens 1 show.

The Lion King heeft in 1998 zes Tony Awards gewonnen: Beste musical, beste decor, beste kostuums, beste licht, beste choreografie en beste regisseur. Tony Awards worden enkel en alleen uitgereikt aan musicals die worden uitgevoerd in Broadway, New York.

Het theater
De voorstelling wordt gegeven in een lijsttheater: Het podium wordt ‘omlijst’ door een grote lijst. Hierdoor lijkt het net alsof je een kijkdoos inkijkt. Ook is het heel praktisch, want technische apparatuur, lampen en decors die op een ander moment in de voorstelling gebruikt moeten worden kan je daardoor niet zien.

Het effect van de zaal op de voorstelling is erg verrassend. De zaal, erg oud en statig ingericht, past voor je gevoel totaal niet bij een voorstelling die juist voor jonge kinderen is en totaal niet deftig is. Toch paste het wel goed bij elkaar, ondanks dat het statige, klassieke Engelse interieur totaal mismatched met het Afrikaanse decor. Voor mijn gevoel kwam namelijk het hele verhaal beter tot zijn recht in de statige zaal.

Het toneel
Het toneel van het Lyceum Theatre bestond uit allerlei grote schermen, die verschillend naar voren werden geschoven. Bij sommige scènes werd scherm 1 gebruikt, andere scènes hadden scherm 2 nodig. Het podium zelf bestond uit allerlei stukken vloer die werden aangedreven door een lift. Zo werd bij het tonen van Simba aan de savanne een grote, halve cirkel omhooggeduwd waarop Mufasa stond. Ook bij de dood van Mufasa werd de vloer gebruikt, want wanneer Mufasa dood is wordt hij eerst omhooggeduwd en even later verdwijnt hij door het podium. Het decor was voor de rest sober, het werd alleen gebruikt als achtergrond. Voor de rest stonden het podium niet volgebouwd met decorstukken, maar werd het accent meer gelegd op de acteurs zelf. Zij droegen enorm ingewikkeld gemaakte kostuums waarmee de dieren perfect werden uitgebeeld. De maskers van Simba, Nala en Mufasa waren heel mooi en knap gemaakt. Het leek echt op een leeuwenkop en je zag een groot verschil tussen het masker van de jonge Simba en de Leeuwenkoning Mufasa. De kostuums voor de dieren zaten heel ingewikkeld in elkaar. Ik heb me verwonderd hoe de dieren zich kunnen voortbewegen, ondanks dat je maar twee armen en twee benen hebt. Voor de mensen die de dierenkostuums moesten dragen heb ik echt veel bewondering. De dieren liepen erg natuurlijk en ze bewogen ook met hun kop alsof ze echt over het podium heenliepen.

Muziek
Muziek speelt een belangrijke rol in de musical. Dat was ook het geval bij The Lion King. De muziek is geïnspireerd op Afrikaanse muziek en de acteurs die zingen zijn ook allemaal Afrikaans. Dat zorgt er wel voor dat de sfeer van de savanne, die The Lion King probeert over te brengen op het publiek, versterkt wordt. De muziek wordt ook op Afrikaanse trommels en djembés gespeeld. Op de muziek wordt ook gezongen door de acteurs. Soms is dat een solo, soms is er een koor die bijvalt met de muziek. Bijvoorbeeld in Circle of life (openingsnummer) begint Rafiki in haar eentje te zingen, maar halverwege valt er een koor bij.

Dans
Dans is ook een belangrijk onderdeel van de dans. De acteurs zelf dansen niet heel veel, maar bij een paar nummers kwamen er zo’n vijftien dansers het podium op die gingen dansen. De dans is Afrikaans, een wilde streetdance zit daar niet bij.

De voorstelling
De voorstelling is opgebouwd volgens het verhaal. De musical begint met het ontwaken van de savanne, waarna Simba wordt getoond aan het dierenrijk en eindigt met Simba als koning. In het echte verhaal gaat het ook zo.

Genre
Het genre van The Lion King is tragikomedie. Er gebeuren namelijk in de musical tragische dingen, zoals de dood van Mufasa en het feit dat Scar van de savanne een grote puinhoop maakt, maar het is ook een komedie. Wanneer Simba in de jungle zit, ontmoet hij Timon en Pumbaa, die veel humor hebben. Tijdens de voorstelling maken zij ook veel flauwe grappen waar iedereen om moet lachen.

Inhoud

Rode draad
Door de voorstelling heen loopt een rode draad, namelijk vriendschap. Ondanks dat er van alles misgaat in het leven van Simba, is zijn vriendschap met Nala belangrijk genoeg om weer terug te keren naar de savanne. Ook zie je dat van aardig zijn tegen andere mensen goede dingen komen, terwijl mensen die gemeen zijn geen mensen om zich heen krijgen die aardig zijn. Daarom is de savanne een grote puinhoop, omdat Scar een gemene koning is.

Thema’s
Vriendschap is een belangrijk thema in The Lion King musical. Dat is namelijk erg belangrijk als je een gelukkig leven wilt leiden. Ook wint het goede altijd van het kwade. Ondanks dat het lijkt dat Simba verloren heeft en voor de rest van zijn leven moet leven in de jungle, wint hij toch van Scar omdat hij altijd aardig was tegenover andere mensen.

De lessen
Naast dat The Lion King een mooi verhaal is, bevat het ook een aantal belangrijke levens-lessen. Zo gaat het leven altijd door: Het leven is een cirkel. Daar is ook het openings-nummer naar vernoemd: Circle of life.

Ook laat het verhaal zien dat liefde sterker is dan wat dan ook. Zo was de liefde van Mufasa voor Simba sterker dan alles en kon hij Simba ervan overtuigen dat hij geschikt was om de nieuwe koning te worden.

De derde levensles is dat je altijd in jezelf moet blijven geloven. Ook al geeft iedereen je de schuld en zeggen ze dat je iets niet kan, je moet altijd op jezelf blijven vertrouwen. Zo is er een scène in de musical waarin Simba’s verandering van leeuwenwelpje naar volwassen leeuw wordt weergegeven. In die scène draagt Simba een half masker wat lijkt op het gezicht van Mufasa. Simba wil aan de ene kant hetzelfde zijn als zijn vader, maar weet niet precies hoe hij dat kan worden. Daarom draagt hij maar een half masker. Op het eind is zijn zelfver-trouwen gelukkig voldoende gegroeid om de nieuwe Leeuwenkoning te worden.

Geloofwaardigheid
De acteurs komen erg geloofwaardig over. Ze kijken niet te veel de zaal in en ze zijn ‘gewone’ mensen. Ze zitten allemaal goed in hun rol en ze hebben allemaal de trekjes onder de knie die hun personage ook heeft. Vooral Mufasa zat goed in zijn rol. Hij speelde echt de ‘wijze’ vader die het grote voorbeeld is voor Simba. Zazu speelde ook heel goed. In The Lion King speelt hij de rol van een vogel die een enorme eigendunk heeft. Hij is hofmaarschalk van Mufasa, maar heeft ook veel humor.

Eindoordeel

The Lion King is een fantastische musical. De acteurs, de kostuums alles werkt perfect samen. De openingsscène, waarin Rafiki begint met Circle of life, is toch wel het mooiste moment van de musical. Haar krachtige stem, met de rijzende zon op de achtergrond en alle dieren die langzaamaan op het podium komen is echt fantastisch. Je voelt gewoon alsof je droomt: Het lijkt net alsof het niet echt is wat je ziet en wat je hoort.

De voorstelling is schitterend en de positieve reacties van alle mensen over The Lion King zijn zeker niet gelogen. De casting is perfect gedaan en de acteurs komen geloofwaardig over. Het was heel mooi om te zien dat de kleine Simba en Nala ook veel zang- en acteertalent hebben. De kostuums zijn heel erg knap gemaakt en zorgen ervoor dat je je echt waant op de savanne, ondanks dat je in roodfluwelen theaterstoelen zit achterin de zaal. De vogels aan lange stokken, de steltlopers verkleed als giraffes, het komt allemaal op een schitterende manier tot zijn recht. Het is zeker een ervaring die ik niet snel vergeten zal en het heeft zeker aan mijn verwachtingen voldaan.

Julie Taymor heeft geprobeerd om van The Lion King een musical te maken die voor iedereen heeft geprobeerd om de levenslessen die in The Lion King centraal staan over te brengen op het publiek door middel van dans en muziek.

De Volkskrant is enorm positief over de musical.

‘‘Het spannende van een nieuwe versie is de kwaliteit van de spelers. De (door Disney verplichte) Zuid-Afrikaanse delegatie is top, vooral Gugwana Dlamini als Rafiki, de wijze mandril, of eigenlijk sjamaan. Met haar elegant-scherpe stem houdt zij alle verhaallijntjes bij elkaar. Jorit Ruijs doet het prima als Scar, hij is een rotzak, zonder te overdrijven. In de tweede helft zijn de kleine Simba een zijn vriendin Nala volwassen. Naidjim Severina als Simba valt niet op en valt niet tegen. Gaia Aikman maakt dat deel tot een feest met haar uitvoering van Shadowland/Arm land. Dat lied golft met koorondersteuning langzaam naar een orgastisch hoogtepunt, die de rillingen over je rug doet lopen. Zij is de koningin van de voorstelling.’’

‘‘Het spannende van een nieuwe versie is de kwaliteit van de spelers. De (door Disney verplichte) Zuid-Afrikaanse delegatie is top, vooral Gugwana Dlamini als Rafiki, de wijze mandril, of eigenlijk sjamaan. Met haar elegant-scherpe stem houdt zij alle verhaallijntjes bij elkaar. Jorit Ruijs doet het prima als Scar, hij is een rotzak, zonder te overdrijven. In de tweede helft zijn de kleine Simba een zijn vriendin Nala volwassen. Naidjim Severina als Simba valt niet op en valt niet tegen. Gaia Aikman maakt dat deel tot een feest met haar uitvoering van Shadowland/Arm land. Dat lied golft met koorondersteuning langzaam naar een orgastisch hoogtepunt, die de rillingen over je rug doet lopen. Zij is de koningin van de voorstelling.’’

Ik ben het eens met de Volkskrant. Het is supergaaf om te zien dat er alleen maar Afrikaanse acteurs in de musical zitten. Dit versterkt ook de geloofwaardigheid van de musical: Het speelt zich af in Afrika, dus dan moet je wel Afrikaanse acteurs gebruiken. Nala, die in Nederland wordt gespeeld door Gaia Aikman (de koningin van de voorstelling) was in Londen wel slechter. Ze had wel een zuivere stem, maar ze acteerde iets gemaakt. Ook was Simba tijdens de musical ook niet altijd even zuiver en sloeg hij met zijn stem soms flink de plank mis. Toch was de musical een avond om te vergeten. The Lion King is echt de koning van het theater!