Voorstelling Sista

Voorbereiding Een echte keuze had ik niet. Bij deze “uitlokdag” werd je ingedeeld. Wel kon ik een keuze maken voor een van de drie dingen die ik gedaan heb. Mijn verwachtingen waren duidelijk anders als wat het uiteindelijk was. Ik dacht aan een dansshow, er stond “live show” op het papiertje. Dat was simpelweg mijn eerste gedachte. Het bleek een concert te zijn. De voorstelling De twee dames (1 zong, de andere speelde piano) speelden steeds een cover, en dan weer een eigen nummer. De covers die ze speelden ze bij mij bekend. Dat is popmuziek, de nummers hebben in de top 40 gestaan. De stemming, sfeer van de nummers heeft er mee te maken hoe iets overkomt. Bij mij kwam het over als rustig, en af en toe wat heftiger. Steeds weer die verschillen. Dat het overkomt als rustig f iets heftiger kan ook komen door de lage bezetting. Met alleen piano en zang kan je niet gemakkelijk erg heftig spelen. Ik denk dat dat ook wel de bedoeling was van de twee dames. Rustig overkomen, maar ook niet als “zachte watjes” iets over willen brengen. Ook pit in je nummers gooien. Dat lukte aardig vond ik, bij het refrein kwam er steeds een tweede stem bij en werd er harder, met meer emotie gezongen. Doordat er geen drum bij zat werd het ritme niet echt benadrukt. De klankkleur en de melodie daardoor extra. Het is niet makkelijk om het over hoofd- en bijzaken te hebben, er zijn maar enkele zaken die speelden. De hoofdzaak is de zang, vanuit dat is ook de muziek geschreven, dat heeft dus de grootste inpact. Daarna de begeleiding, die ook belangrijk is, want met alleen kan je moeilijk je boodschap overbrengen. Dit zijn de absolute hoofdzaken. De bijzaak: de tweede stem. Je ziet dat er qua hoofd- en bijzaken niet veel te zeggen valt. Het was een live show. (Er kon dus van alles misgaan.) Na ieder nummer werd er door ons geklapt. Een enthousiast geklap was het niet, meer een “beleefdheidsklappen”. Er was dus ook geen gegil van enthousiasme van het publiek te horen, wat je bij een “normaal” popconcert vaak wel hoort. Er mocht meegezongen worden, maar daar had kennelijk niemand behoefte aan. Er was naast muziek niets anders. Geen dans, toneel enz. De aandacht lag volledig op de muziek. De eigen muziek is gecomponeerd door de uitvoerders. Ik denk dat de piano exact hetzelfde speelt als gecomponeerd is, ze had immers bladmuziek voor zich liggen. In de zang zou wat geïmproviseerd kunnen worden, maar dat is volgens mij niet gedaan. Ze hebben niet het idee: we maken het nummer wat aparter door te improviseren. Mooier kunnen ze het niet maken. Bij een nummer zat er een duidelijk verhaal bij. De artiesten probeerden ons goed te laten letten op de tekst. Dat nummer ging over een gehandicapt jongetje. Verder is bestaande muziek op gecoverd. Hier is door anderen al een verband tussen de tekst en de muziek gezet. Het nummer van Anouk gaat erover dat iemand opeens niet meer een ander leuk vind, hoewel ze vele dingen met elkaar gedaan hebben. Het is een boos nummer, een verdrietig nummer, je komt weer uit bij rustig en soms wat heftiger. De muziek versterkt de inhoud van de tekst. Er werd bijvoorbeeld bij het refrein van het nummer van Anouk harder gezongen, omdat in de tekst er echt uit komt: (het wordt vaak herhaald) je kan me gestolen worden. De muziek roept emotie op: om bijvoorbeeld mee te leven met het gehandicapt jongetje. De muzikale ondersteuning helpt je dat gevoel op te roepen. De kunstenaar De groep “Sistah” bestaat zoals gezegd uit twee dames, die zusjes van elkaar zijn, daarnaar is ook de naam van de band gekozen. Ze zijn opgegroeid in een muzikale familie. Charlotte is geboren op 10-05-1984. Ze begon met het schrijven van de liedjes op haar achtste. Veel opgetreden heeft ze vanaf die leeftijd. Inmiddels heeft ze 5 jaar pianoles en 3 jaar zangles achter de rug. In haar 4e mavo-jaar is ze gekozen tot zangeres van de schoolband, uit grote selectie. Charlotte is degene die de teksten schrijft. Isabelle, 15 jaar, is 8 jaar geleden begonnen met piano spelen. Ze maakt maakt van de teksten een compleet nummer, die ze daarna samen met Charlotte bewerkt. Een mooie gebeurtenis uit het verleden is dat Charlotte een eigen nummer geschreven heeft voor Anky van Grunsven, dat op vele zenders is uitgezonden.
Cultuurhistorie De tijd waarin het muziekstuk “zich afspeelt” is eigentijds. De nummers die de groep gezongen heeft hoor je nu ook. Het zijn de wat rustige nummers, die wat lijken op “krezip” en “anouk”. Hoe is dit soort muziek ontstaan? Dezelfde vraag is: Hoe is popmuziek ontstaan? Want dat is de muziek die de groep speelde. De oorsprong van popmuziek komt uit Amerika. In de 17e en 18e eeuw werden slaven van Afrika naar Amerika overgebracht. Op de plantages zongen zij, rustige, treurige bluesmuziek. Dit was de countryblues. Ook zongen ze religieuze nummers. Die teksten waren veel optimistischer, deze liederen boden de negers een uitweg naar vrijheid. Ook werden worksongs, vertaald werkliedjes, gezongen, ze bestonden uit improvisatie en ritme. Op een gegeven moment kwam deze muziek in een mengelmoes met de Amerikaanse. De kenmerken van deze muziek zijn: -zeer ritmisch -heel eigen melodieën -harmonisch zeer eenvoudig (er worden maar van een paar akkoorden gebruik gemaakt.) Op het moment dat de slaven vrij waren, trokken ze vooral naar de stad. De negers merkten dat hier een gejaagd leven. De tekst en het ritme worden feller, de muziek is van klaagzang naar felle, soms zelfs protestmuziek overgegaan. Op het begin trokken blanken zich weinig aan van deze muziek, het leven tussen de blanken en zwarten was gescheiden. Dat veranderde met de komst van Bill Haley. 1954 wordt als het geboortejaar van de popmuziek beschouwd, omdat in dat jaar Rock around the clock van Bill Haley werd uitgebracht. De reden dat het pas vanaf 1954 popmuziek heette, is dat de rock ’n roll op dat moment bekend werd over de hele wereld. Daarvoor was de naam alleen anders, namelijk rhythm & blues. De nummers die Elvis Presley zong waren bijna allemaal precies hetzelfde als de rhythem & blues. Uit deze muziek is zelfs ook heavy metal en Afro-pop ontstaan. Mijn mening Mijn eerste indruk toen ik de zaal binnen kwam lopen was: Weinig bezetting, alleen een piano, en iemand die zingt. Toch vond ik het pianospel goed, afwisselend werd er gespeeld, niet “met enkele akkoorden je er makkelijk vanaf brengen.” Ik vind het altijd fijn als er iets herkenbaars in de muziek voorkomt, dat was bij de covers het geval. Pas als ik een nummer wat vaker gehoord heb, kan ik zeggen of ik het iets vond. Bij het nummer van sacrifise wist ik al dat ik het aardig vond. Het gaat trouwens alleen erom of ik de muziek zelf mooi vind, over de manier waarop gezongen of gepeeld wordt kan ik vaak gelijk een oordeel vellen. Er werd ook goed gezongen. Vaak heb ik mensen horen zingen die niet helemaal zuiver, of angstig zongen. Maar als me niets slechts opvalt is dat vaak een goed teken, want het komt nogal eens voor dat ik een stuk slecht gezongen vond. Bronnen: Pop in de klas, Ger Strorms, 5e herziende druk