Pinkpop 2006 zondag en maandag

Omdat ik ziek was heb ik de zaterdag van het festival moeten missen. De acts die op zaterdag optraden zullen dus niet in mijn verslag voorkomen. Sowieso zullen niet alle acts vermeld worden, simpelweg omdat we het te druk hadden om alles te bekijken. Het verslag is ingedeeld naar dag. Algemene informatie. Dit jaar vond Pinkpop plaats op 3-4-5 juni. Er stond veel op het spel na de teleurstellende editie van vorig jaar, en men moest dit jaar bewijzen dat Pinkpop geen gedateerd festival was, zoals werd beweerd. Dit is ook ruimschoots gelukt, met een goede line-up en een uitverkochte maandag. Vooral de namen Tool, Placebo en de Red Hot Chilli Peppers trokken heel veel bezoekers. Wij hadden weekendkaarten gekocht, waardoor we snachts op camping C konden blijven slapen. Wij bestaat in dit geval uit Luuk Swarts, Frank Donkers, Sander Maas, Sander Verhofstad, Willem van Lierop (“kleine” broertje) en ik. Het eerste optreden dat we op de zondag zagen was dat van Kashmir. Ik heb dit optreden maar voor een deel gezien, omdat we in de file stonden. Ik moet zeggen dat dit niet echt een ramp was. Hoewel Kashmir goed speelde vond ik er niet veel aan. Ik kende de nummers niet de ze speelden, en het was niet echt mijn soort muziek. Nadat we Sander en Sander weer hadden gevonden (die stonden ergens vooraan) liepen we naar de 3fm stage voor het concert van Van Katoen. Van Katoen is een bandje hier uit de regio, de gitarist Marijn heeft een tijd in Handel gewoond en werkt bij de Jukebox. Willem (mijn broer) heeft zijn basgitaar van Marijn gekocht. De band timmert hard aan de weg, met optredens in België, Nederland (o.a. Paradiso), en nu dan Pinkpop. Van Katoen kende ik eigenlijk niet, maar ik had van Loes en Mandy de opdracht gekregen om ze te gaan zien, dus gezagsgetrouw stond ik bij de 3fm stage. Na wat dringen stonden we aardig dicht op het podium. Het optreden was samengevat heel erg goed. De energie spatte van het podium af, en dat kon je merken ook. Van Katoen kreeg de mensen aan het springen, iets wat Kashmir daarvoor niet voor elkaar kreeg. Het geluid was goed bij dit optreden, als had de zang wat harder gemogen, maar het geheel klonk heel solide. Met flink wat harde, ruige metal wist Van Katoen een goede act neer te zetten. Ze verdienen wat mij betreft een 8. Na het optreden was het tijd voor de Bloodhound Gang op de main stage. Dit optreden heeft (terecht) heel wat publiciteit gekregen, waarbij de kritiek varieerde van “kinderachtig’ tot” “energiek en een goede show.” De Bloodhound Gang staan vooral bekend om hun dubbelzinnige songteksten, en de (af en toe gore) clips die bij de nummers horen. Door de jaren heen heeft de band 7 of 8 bandleden vervangen, totdat ze uiteindelijk in de huidige samenstelling zijn blijven plakken. Omdat de band aardig populair is konden we deze keer niet echt dicht bij het podium komen. Toch hadden we een goed uitzicht. Wat ik nou precies van het optreden van de Bloodhound Gang vind is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Aan de ene kant was wat ze speelden erg goed, en ook wisten ze het publiek goed bij de show te betrekken. Aan de andere kant waren de dingen tussen de liedjes door soms wel erg stompzinnig. En er zat veel tijd tussen de liedjes. In totaal heeft de band 6 of 7 nummers gespeeld, in een uur speeltijd. De rest van de show bestond uit geouwehoer.Op zich leuk, maar na 10 minuten heb je dat ook wel weer gezien. Bij de nummers die ze wel speelden kon je duidelijk merken dat ze voor safe speelden. Alle nummers waren de grote hits die ze gehad hebben. The Roof, The Bad Touch, Uhn Tiss, Foxtrot Uniform Charlie Kilo, het kwam allemaal voorbij. Wat wel heel leuk was aan de show was dat Jimmy Pop het Wilhelmus speelde, waarop het hele publiek begon mee te zingen. Buiten de nummers om hebben de bandleden elkaar nog onder staan pissen, en heeft Evil Jared Hasselhof zich laten onderspugen door het publiek. Toch vond ik de show niet echt geweldig, ik vond het te weinig muziek voor een uur speeltijd. De Bloodhound Gang krijgt dan ook een 6. Na de Bloodhound Gang hadden we een eetronde, dus ik heb niets van de volgende acts gezien. Na het eten was het tijd voor de Infadels, die speelden op de John Peel stage in de tent. Ik had van Infadels alleen de single Love like Semtex gehoord, en wist dus totaal niet wat ik moest verwachten. Ik vond Love like Semtex wel een aardig liedje, dus we zijn even gaan kijken. De Infadels is een Brits bandje (voor afbeelding, zie voorkant verslag) dat de lange traditie van het The voor de naam hebben staan heeft doorbroken. Het debuutalbum heet zelfs “We are not THE Infadels.” Giel Beelen kwam de band aankondigen, en hij is zelf razend enthousiast over dit bandje. En gelijk heeft hij, want de Infadels waren heel erg goed. Ik vond de Infadels waarschijnlijk wel de beste show hebben van alle bands die ik op Pinkpop heb gezien. De band wist duidelijk op de zaal in te spelen, en ze begonnen dan ook met een intro met een aanstekelijk ritme, zodat al heel vroeg de hele zaal mee stond te klappen. In de het uur speeltijd dat de band had bleek dat ze kwamen om te spelen, en niet om te lullen. En spelen deden ze! Het bandje had een aanstekelijke mix van dance en pop, met wat gitaar erdoorheen. Niet te omschrijven eigenlijk, maar goed was het wel. Aan het einde van het uur stond dan ook iedereen mee te dansen op de muziek, en er werd volop mee gezongen. En dat is eigenlijk wel wat je over dat optreden kan zeggen. Goede muziek, goede sfeer, gewoon goed. Nadat de band weg was stonden veel mensen er dan ook een beetje gedesillusioneerd (wow, moeilijk woord) bij. De Infadels waren voor mij de grote verrassing van Pinkpop. Ze verdienen volgens mij een 9. Na de Infadels speelde op de main stage dEUS, maar die hebben we laten schieten, omdat op het 3fm podium Alter Bridge zou gaan spelen. Ik kende niets van Alter Bridge, maar Sander Sander en Luuk hadden ze vorig jaar op Fields of Rock gemist, dus we moesten en zouden naar Alter Bridge gaan kijken. Een uur van tevoren stonden al te wachten voor het podium. Alter Bridge bestaat uit voormalige Creed bandleden en een nieuwe zanger. En laten we wel wezen, dat is niet zo’n veelbelovende achtergrond. Creed was met gemak de slechtste band die er bestond in zijn tijd, en de heren van Alter Bridge hebben heel wat mensen tegen zich staan. Toch was het optreden erg goed, en dat is allemaal te danken aan deze man: Myles Kennedy is een Hardrockzanger met een gouden stem, en hij weet het publiek goed naar zijn hand te zetten. Het optreden van Alter Bridge was in opzet goed, maar de uitvoering liet wat te wensen over. Bij deze show was het voor het eerst pijnlijk duidelijk dat het geluid op het 3fm podium slecht was, en dat de techniek ook niet om over naar huis te schrijven was. De ene na de andere gitaar deed het niet, en ook de basgitaar liet het afweten. Wanneer de bas het wel doet staat deze gruwelijk hard. De zanger struikelt over snoeren, en weet zichzelf vast te knopen in het microfoonsnoer. Toch houd Myles Kennedy de moed erin, en dit werkt. Hij verontschuldigd zich voor de ongemakken, en ondertussen speelt alles gewoon door. En het klinkt goed. Wanneer Myles vervolgens in zijn eentje Halleluja zingt wint hij vele harten in het publiek. Bij een AC/DC cover is het helemaal gedaan. De pit breekt los, en we storten er ons dan ook vol hartelust in. Ik vond Alter Bridge een erg goede show geven, en wat mij betreft hadden ze Skin mogen vervangen op de mainstage. Cijfer: 7. Als afsluiter van de zondag stond Tool op de mainstage. Zowel Willem en ik zijn fans van Tool, dus we hebben ons zo ver mogelijk naar voren weten te dringen als mogelijk was. De band begon wat later dan gepland, maar ze maakten het wachten meer dan waard. Tool is een band met een aparte status binnen de metal-scene, met minsten 4 jaar tussen opvolgende albums, en eindeloze ontwikkelingsprocessen. De band geeft bijna geen interviews, en is heel streng wat betreft auteursrechten. Tool heeft al eerder op Pinkpop gestaan, en het toenmalige optreden was zo’n groot succes dat de 3fm tent overvol was. Vandaar ook dat de band de afsluiter van de zondag was. En wat mij betreft waren ze die positie waardig. Tool speelde veel bekende nummers, en dat ging allemaal goed. Drums, zang, bas en gitaar, het klonk allemaal even goed geolied, en het klonk allemaal even mooi. Wat vooral opviel was dat de zanger niet verlicht werd. Tool gebruikte als decor enorme schermen waarop de clips van de verschillende nummers, en de artwork van de albums werden afgebeeld. Zanger Maynard James stond afgetekend tegen deze beelden, naast het drumstel dat werd bestierd door Danny Carey. En bestiert is niet het woord, betoverd komt meer in de richting. Niet normaal hoe die man kan drummen. Bij het optreden stonden alle geluiden goed uitversterkt, waarbij de juiste balans bereikt werd. Het optreden was heel erg goed, maar het had wel een wat afstandelijk karakter. Daardoor had ik het idee dat het optreden niet helemaal was wat het had kunnen zijn. Ik had het idee dat er nog meer in zat. Maar wat er was, geen kwaad woord daarover. Het optreden was in een woord geweldig. Cijfer: 8,5. Maandag begon met Pete Murray op de main stage, maar deze hebben we gemist omdat de tent nog moest worden afgebroken. Nadat dit (vervelende) karwei gebeurd was, vervelend omdat dit alweer een teken van het naderende einde was, gingen we op weg naar het festivalterrein, richting Soulfly. Aangekomen bij de ingang begon de ellende al. Rijen mensen, waar je de vorige dag gewoon door kon lopen. Later op de dag zouden we hier meer nadelen van ondervinden, maar daar later meer over. De dag begon met Soulfly, een harde metalband, met als frontman de zanger van Sepultura. Het was de tweede keer dat Max Cavalera optrad op Pinkpop, maar de eerste keer met Soulfly. Ik moet zeggen dat ik niet kon aanmerken op dit Soulfly debuut. Het optreden spatte van de energie, en er werd ook flink gepit voor bij het podium. De band bracht veel bekende nummers, maar ook wat nummers die niet zo veel mensen kenden. Ik vond ze best goed. Cijfer: 7. Na Soulfly stond Skin op de main stage, maar geen van alle hadden we zin om naar voren te lopen. Terwijl we achter op het gras lagen en wat te eten naar binnen werkten bleek hoe juist dit oordeel was. Skin was ronduit slecht. Slecht geluid, een slechte band, en een pijnlijk slechte Skin. Eens temeer bleek wat een band kan betekenen voor een frontman/vrouw. In haar Skunk Anansie tijd was Skin er goed, maar solo bakt ze er niets van. Ze wist zelfs haar single Just let the sun zo erg te verpesten, dat het nergens meer naar klonk. Wat mij betreft had Alter Bridge of Infadels haar plek op de main stage kunnen vervangen. Na afloop van het festival bleek dat meer mensen er zo over dachten, want bij 3fm waren de negatieve reacties niet bij te houden. Voor de anderen was de tijd na Skin een eetronde, en tijd om alvast vooraan te gaan staan bij Blof, maar ik ben even gaan kijken bij Jamie Lidell. Hij speelde op de John Peel stage in de tent, en ik had best hoge verwachtingen van zijn optreden. Mijn vader heeft zijn album gekocht, en daar staan heel goede nummers op. Ook had ik Jamie Lidell live gezien op tv, en dat was heel erg goed. Het nummer Multiply is grijsgedraaid tijdens de Glazenhuis-actie van 3fm, en ik moet zeggen dat het een heel goede cd is. Zijn optreden viel me echter een beetje tegen. Jamie werd begeleid door een drummer en iemand op piano, en zelf bediende hij een hele kast mixapparatuur. En daar ging het voor mij meteen mis. Bij een concert van Jamie Lidell denk ik aan soul en hooguit pop, maar Jamie Lidell begon met dance/techno. Het intro van dit nummer duurde ruim 5 minuten, waarna bleek dat dit een nummer was van het album Multiply, wat ik op het album heel mooi vond. De versie die Jamie maandag echter bracht vond ik ronduit saai, en ik ben toen ook weggelopen, richting Blof. Cijfer: 4. Nadat ik weg ben gelopen bij Jamie Lidell ging ik richting de anderen, die in het voorste vak stonden in afwachting van Blof. Ik ben bij ze gaan staan en daar hebben we een uur al zingend staan wachten, totdat het grote moment aanbrak. Ik wist niet echt wat ik van Blof moest verwachten. Ik kende de nummers wel, maar verder ook niets. Mijn tante (die zelf ook in Zeeland woont) heeft een aantal Blofconcerten meegemaakt, en die was daar altijd erg enthousiast over, dus ik had er wel zin in. Het optreden van Blof was in een woord geweldig. Ze speelden een aantal bekende nummers, maar ook twee nummers van hun nieuwe album. Het geluid was goed, en de sfeer zeker ook. Hoewel zanger Paskal Jakobsen constant keek alsof hij gruwelijk naar de wc moest had de band er merkbaar zin in. De eerste woorden die werden gezegd waren dan ook “Na veertien jaar eindelijk op Pinkpop.” Het was dan wel lang wachten, maar het was het wachten meer dan waard. Heel het publiek zong mee, en leefde mee met de band terwijl die zich stond uit te sloven. Als extra traktatie had de band nog twee gastoptredens van een zanger/gitarist uit Cuba die het nummer Hemmingway meespeelde/zong. Ook was er een trio uit India, dat twee nummers meespeelde. Bij alle nummers die samen werden gespeeld viel me op dat de band erg vriendelijk met de gastspelers omging. Ik vond Blof een van de beste optredens die ik op Pinkpop gezien heb. Cijfer: 8. Na Blof zat het in de planning om naar de Deftones te gaan kijken die op de 3fmstage speelden. Dit ging echter niet door. Wij stonden bij Blof helemaal vooraan, en toen Blof af was gelopen moesten we dan ook weer weg uit het frontvak. De mensen die Keane wilden zien gingen echter al een uur van tevoren in het frontvak zitten wachten zodat er een stroom mensen was die wegliep, en een stroom mensen was die naar binnen liep, en beide massas moesten door 2 meter ruimte lopen. Dit gaf een enorme opstopping. De Deftones hebben we dus moeten laten schieten, maar ik heb gehoord dat het optreden heel erg goed was. Nadat we de Deftones gemist hadden bleven we toch maar bij het 3fm podium staan om naar Nickelback te kijken. Ik vond de eerste cd van de band erg goed, alleen de softe kant die de band de laatste tijd was ingeslagen kan me niet echt bekoren. Toch zijn we blijven kijken, waarbij we speciaal stonden te wachten op How you remind me, de eerste hitsingle die de band in Nederland had. Hier had de band natuurlijk op gerekend, zodat ze dit nummer als laatste speelden. Bij het optreden van Nickelback bleek weer dat het geluid van de 3fmstage niet echt geweldig was. Maar toch was het optreden wel leuk. Niet geweldig, maar wel leuk. Wat ik een erg groot nadeel vond van het optreden was dat de zanger Chad Kroeger ontzettend stond te slijmen. Na elk nummer kwam er wel iets in de trend van We love you, you guys are great etc etc. Na een paar keer werd je hier wel ziek van. Wat wel weer goed was aan het optreden was dat ze heel afwisselend speelden. Eerst een rocknummer, dan iets rustigers, dan weer rock, etc etc. Het toppunt van de show was voor velen het moment waarop de band t-shirts in het publiek schoot met een kanon. Ik moet toegeven dat dit er ook erg leuk uitzag. Toch vond ik het optreden niet echt geweldig. De slechte geluidskwaliteit en het geslijm van Chad Kroeger hebben het voor mij voor een groot deel verpest. Cijfer 6. Nadat Nickelback afgelopen was zijn we doorgelopen naar Franz Ferdinand, die speelden op de mainstage. De meeste nummers van de band kende ik wel, dit was echter wel de eerste keer dat ik de band live zag. Ik moet zeggen dat het me niet tegenviel. De muziek van Franz Ferdinand is erg opzwepend, wat je ook kon merken aan de reactie van het publiek. Niet lang nadat de muziek begon stond iedereen vrolijk mee te springen en te zingen. Best een leuk gevoel eigenlijk. Het optreden van Franz Ferdinand zat erg goed in elkaar. Veel goede poprock nummers, en vrij weinig gepraat tussendoor. De band kwam om te spelen, en dat kon je merken ook. Het geluid stond goed afgesteld, en je kon zelfs de zang goed verstaan, iets wat bij andere optredens nog wel eens moeilijk was. Alleen jammer was dat zanger Alexander Kapranos niet altijd even vast bij stem was. Heel erg veel merkte je hier niet van, maar soms was het wel storend. Toch was het optreden heel erg goed, en de energie spatte (wederom) van het podium af. Cijfer: 7. Na Franz Ferdinand was het eigenlijk wachten op de Red Hot Chili Peppers. We waren dan ook van plan om na het optreden van Franz Ferdinand zo ver mogelijk naar voren te lopen, maar blijkbaar waren we niet de enige die op dat idee kwamen. Nadat ons zicht op het podium alleen maar slechter werd besloten we om wat meer naar achter te gaan staan, en daar het uur door te brengen met nutteloze dingen. We hadden vanaf de linkerkant van het veld een heel mooi uitzicht op het podium, dus we hadden er goed moed in. Als slotact van de maandag, en dus van het festival had Jan Smeets de Red Hot Chili Peppers ingepland. Dit met de bedoeling om het festival met een knaller af te sluiten. En te zien aan het aantal mensen dat er voor het podium stond had Jan Smeets groot gelijk gehad, met de Peppers heeft hij een topact binnen gehaald die de kaartverkoop enorm heeft doen stijgen. De maandag van Pinkpop was dan ook uitverkocht. Omdat de Peppers op de slotact stonden en omdat ik een fan van ze ben had ik heel hoge verwachtingen van het optreden. Te hoge verwachtingen bleek later. Het optreden werd aangekondigd, en een voor een verschenen de mannen van de Peppers. Een daverend applaus volgt, waarna het nummer Aroud the World uit de speakers komt geschald. Het publiek gaat mee, (wij ook) en even later staan 60.000 man mee te springen en te doen op de muziek die de Peppers brengen. Dit geeft een heel machtig gevoel. Als Scar Tissue, Under The Bridge en By the way uit volle borst mee worden gezongen door 60.000 man geeft dit een speciale kick die een cd niet kan brengen. Hoewel het optreden heel goed was, viel het me toch een beetje tegen. Het was heel goed, maar ik had er stiekem wel meer van verwacht. Het was goed, maar nergens geweldig, iets wat ik bij Tool wel had. Misschien lag het aan mij omdat ik te hoge verwachtingen had, maar ik had het gevoel alsof het beter had gekund. Cijfer: 7.5. Ik heb erg genoten op Pinkpop, en het was een onvergetelijke ervaring. Ondanks wat mindere acts vond ik het een enorm succes. Volgend jaar ben ik weer van de partij, mits de line-up goed is.