Idols concert

Idols- Het concert Idols, hét programma van 2003. In alle kranten wordt het aangekondigd als het programma dat in Engeland zo verschrikkelijk populair was. Het concept is simpel, maar briljant: In 18 afleveringen werden de 7626 kandidaten gevolgd bij de strenge selectie door een ijzige jury, bestaande uit
Henkjan Smits, Eric van Tijn, Jerney Kaagman en Edwin Jansen Na de eerste selectieronde waren er nog 94 kandidaten over. Dat aantal werd in een theaterronde gereduceerd tot 30. Toen kwamen ze allemaal apart aan bod in de zogenaamde ‘workshops’. Het publiek moest bellen om zijn favoriet naar de volgende ronde te stemmen. Er bleven 10 kandidaten over. Het was de bedoeling dat er elke week iemand afviel in een show met een bepaald thema. Zo waren er de thema’s Lovesongs, Viewers Choice, the Eighties, enzovoorts. Alweer moest het publiek bellen om zijn favoriet erin te houden. De shows duurden ongeveer 2 uur en een kwartier. Eerst was namelijk de show, dan een backstage-uitzending en tenslotte de uitslag, die ont-zet-tend lang gerekt werd (denk aan: “degene die doorgaat naar de volgende ronde. Degene die meer stemmen had dan de afvaller. Degene, die we volgende week terug zien is…”). Uiteindelijk was er, na 17 weken: de finale! Jamai en Jim, de grote publieksfavorieten. Na een 2 en een half uur durende uitzending wordt de uitslag bekend gemaakt: “…en de winnaar van Idols 2003 is….. JAMAI!!!” Dit is niet alles; er moet méér geld verdiend worden. Meer, meer, meer!!! Daarom wordt er een concert gepland. Niet alleen van de winnaar, maar van alle 10 de finalisten. Dat trekt natuurlijk meer mensen aan. De kaartverkoop gaat zo snel, dat er nog een concert aan vastgeplakt wordt. En nog één, en nóg één!!! Vier keer Ahoy vol, dan heb je het spelletje goed gespeeld. Algemene gegevens Natuurlijk, als rasechte Idols-fan (ik heb zelf ook voor de jury gestaan), ben ik ook naar één van die concerten geweest. Dinsdag 25 maart was het zo ver. Om half 6 vertrokken we van huis, om half 8 kwamen we aan bij Ahoy. Meteen gingen we in de rij staan om naar binnen te kunnen. Toen we bij onze stoelen aankwamen, zagen we dat we wel op de gaarste plek die er maar was zaten. We zijn onmiddellijk naar beneden gerend en we zijn gaan staan achter de eerste ring stoelen. Vanaf daar hadden we een goed uitzicht op het podium. Om 8 uur begon het: Op het enorme beeldscherm zag je in 5 seconden de kandidaten langs- “flitsen”. Het duurde steeds korter. Toen begon het aftellen (lees: afschreeuwen): VIJF, VIER, DRIE, TWEE, ÉÉN, WAAAAAAAAA. Het doek ging omhoog en daar stonden ze… 8 dansers… wat een teleurstelling… Gelukkig kwam Gijs Staverman het podium op. Hij begon met een welkomstpraatje en toen kondigde hij ze aan: “Hier zijn ze, de tien finalisten van Idols2003: Zosja, Yuli, Joël, Bas, Marieke, David, Dewi, Hind, Jim en Jamai!!!” (Het publiek weer: WAAAAAAAAAAAA!!!)
Het programma Idols was een afvalrace: elke week viel er iemand af. De volgorde van het verlaten werd ook bij dit concert gehanteerd. Degene die als eerste afviel, was Zosja. Zij mocht ook beginnen met zingen. Ze werd “geïntroduceerd” door een filmpje van haar audities en optredens. Gijs Staverman kondigde haar aan en daar kwam ze; de eerste zangeres van de avond: Zosja. Ze zong het nummer dat ze ook bij de allereerste auditie zong: You ought to know van Alanis Morisette. Ze deed het geweldig. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat zij als allereerste Idols moest verlaten. De volgende was Yuli. Met haar krachtige stem zong ze Don’t let go van En Vogue. Het commentaar van Gijs Staverman: “En Vogue kan inpakken!” Volgende: Joël. Hij zong, net als Zosja, het nummer dat hij als allereerst op tv ten gehore bracht: I need you van Nick Carter. Gelukkig klonk hij niet zo gekweld als bij de allereerste auditie. Hij is een geweldige entertainer; hij zweepte het publiek op met zinnen als: “Kom op, gooi die handjes in de lucht!!” Als vierde was Bas aan de beurt. Hij zong When you say nothing at all van Ronan Keating. Het was geweldig, om verliefd op te worden!!! Toen kwam Gijs weer op. Hij vroeg of we het een beetje naar ons zin hadden (“Jaaaaaaaa!!!”) en wat we vonden van de vier artiesten die net geweest waren (“Jaaaaaaaa!!!”). Wilden we ze nog een keer zien? “Jaaaaaaaaaaaaaa!!!” Toen kwamen ze nog een keer. Met zijn vieren zongen ze I’m so excited. Het publiek ging uit zijn dak. Het is ook een geweldig nummer en vooral vanavond paste het heel erg bij de sfeer die hing in Ahoy. Vervolgens kwam er een filmpje. Ze lieten de allerslechtste deelnemers zien; de mensen waar we zo om gelachen hebben. De mensen die Idols in eerste instantie zo aantrekkelijk maakten. Toen kwam Marieke. Ze zag er geweldig uit: à la sixties droeg ze een kort, felroze rokje, een zwart shirtje met weer felroze mouwen. Zij mocht twee nummers zingen. Het eerste nummer dat ze zong, zong ze ook bij de workshop: Son of a preacherman van Dusty Springfield. Ze kondigde zelf haar tweede nummer aan. Dat was het nummer dat ze bij haar allerlaatste Idols- optreden ook heeft gezongen, namelijk Walking on sunshine van Katrina & The Waves. Gijs Staverman kondigde de volgende zanger aan als “de soulman himself”: David. Zijn eerste nummer vond ik persoonlijk niet echt geweldig. Het was ook een totaal onbekend num-mer: Lately van Stevie Wonder. Hij mocht ook twee nummers doen. David’s tweede keus was All Night Long van Lionel Richie, die hij ook zong bij de show met het thema The Eighties. Iedereen wist dat na David Dewi was afgevallen, dus iedereen begon al om haar te roepen. Heel erg jammer: we moesten eerst nog een filmpje zien van de 12 mensen die verschrikkelijk slecht waren bij de audities. Zij hadden, zoals al in het programma Idols te zien was bij een backstage-uitzending, een nummer opgenomen. Hilarisch natuurlijk, maar wij wilden Dewi! Nog voordat de clip van “De 12” goed en wel was afgelopen, begon iedereen alweer te schreeuwen: “Dewi, Dewi, Dewi, Dewi…!” En gelukkig was ze daar toen ook! Haar performance was verreweg de beste. Ze zong drie nummers, achtereenvolgend Beautiful (Christina Aguilera), Lady Marmalade (Christina, Mya, Lil’ Kim en Pink) en Objection (Shakira), waar ze geweldig op danste. Ze rapte zelfs een stuk in Lady Marmalade. Ze wilde het publiek laten genieten, en dát lukte: we gingen helemaal uit ons dak. Ik heb nog nooit zó hard voor iemand geschreeuwd. Heel jammer, maar ze moest plaatsmaken voor de volgende: Hind. Ook zij mocht drie num-mers zingen. Haar keuzes waren Feel van Robbie Williams, Heaven van Do en Bad Girls van Donna Summer. Toen deden de 5 meiden van Idols samen It’s raining men. Een geweldig spektakel natuurlijk! Na het geweld van de meiden was Jim aan de beurt. Hij was na Dewi verreweg de populairste. Hij is ook degene met het knapste koppie, en omdat hij 15 jaar is, zijn er vele meisjes van 12 en 13 ‘verliefd’ op hem. Hij zong het nummer dat hij ook zong bij de workshops, Jessie van Joshua Kadison. Iedereen was (mede) door dat nummer meteen verliefd op hem. De andere nummers die hij zong waren Drops of Jupiter van Train en Proud Mary van Tina Turner. Dat laatste nummer was een geweldige opzweper; het dak ging eraf. Maar helaas, aan alles komt een einde, dus ook aan zijn optreden. Gijs Maakte nog even een praatje met Jim. Hierin kwam naar voren dat Jim net een platencontract had getekend, dus dat binnenkort zijn single, Tell Her (die hij al had gezongen in de finale) in de winkels komt te liggen. Gegil alom! Toen was er nog één iemand over: de winnaar van Idols 2003: Jamai. Hij begon met het zingen van zijn favoriete Idols-song: Sorry seems to be the hardest word van Blue en Elton John. Vervolgens zong hij Always on my mind van Elvis Presley en tenslotte Let’s get loud van Jennifer Lopez. Natuurlijk zong hij ook nog zijn single Step right up. Natuurlijk deed hij dat niet zomaar. Hij begon eerst met: ‘Ik zing drie woorden van een liedje, en dan moeten jullie de rest zingen… “Step right up…”’ en het publiek:’Walk right in, rock this crazy world I’m living in. If love ain’t foolish, nothing is. I’m dying for your kiss… COME ON!!!’ Jamai was helemaal overdonderd. Hij had nooit gedacht dat zijn single zó’n groot succes zou zijn. Hij vond het geweldig (natuurlijk). Het eerste concert van Idols in Ahoy' is een groot succes geworden! Er werd zo hard voor Jamai en Jim gegild door de aanwezige fans dat de band zelfs moeite had zichzelf te horen! Jamai zong als laatste liedje een extra lange versie van "Step right up", omdat alle fans maar bleven roepen om meer. Tot en met donderdag staan alle Idols nog in Ahoy', om in totaal 40.000 fans te laten genieten van een fantastische show. Van eerste auditie… Tot superster! Toen kwam Gijs Staverman weer op. Hij begon een praatje met Jamai. Hij zei onder andere dat Jim en Jamai in de finale zulke dikke vrienden leken, maar ze deden zeker net alsof? “Nee, natuurlijk niet!” antwoordde Jamai hierop. En dat ging hij bewijzen ook: samen met Jim zong hij het nummer dat ze ook in het theater hadden gezongen: Isn’t she lovely. Jamai begon op de piano, maar al snel sprong hij ervanaf en samen met Jim rockten ze over het podium. Ze maakten het publiek helemaal wild. Aan het einde kwamen natuurlijk alle tien de finalisten nog een keer het podium op. Samen zongen ze twee nummers die (denk ik) speciaal voor Idols geschreven zijn. De ambiance Het concert was in Ahoy. Daar is een hele mooie, grote zaal waar wel 11.000 (!) mensen in passen. De hele zaal zat vol. Er was niet een ‘gewoon’ podium, maar het speciale Idols-podium. Wij bevonden ons tussen de toeschouwers. Eigenlijk hadden we echt heel slechte plaatsen, namelijk de bovenste ring, recht naast het podium, in plaats van ervoor. We zijn dus naar beneden gegaan en we zijn achter de eerste ring met stoelen gaan staan. We hebben onze jas- sen op een hoop gegooid en we zijn gaan springen. We hebben eigenlijk de hele avond niet meer naar onze jassen omgekeken. De uitvoering Ik vond de hele avond geweldig. Hoewel Jamai en Jim de grote favorieten waren, vond ik Dewi verreweg de beste; Ze zong goed, ze danste goed en ze kan geweldig entertainen. De stemmen waren niet heel goed te horen, maar ze zijn geselecteerd uit 7626 mensen, dus ze móeten wel goed geweest zijn! De nummers die ze zongen hadden ze allemaal al in het pro-gramma zelf gezongen, dus iedereen kende ze al. Dat was heel leuk, want zo kon iedereen meezingen. Het doel van het concert Ik denk dat het doel van het concert vooral entertainen, geld ontvangen en fans werven was. Natuurlijk wilden ze ook de kandidaten promoten. Van Jim werd bijvoorbeeld verteld dat hij net een platencontract had getekend en Jamai zong zijn single.
De boeiende werking Ik vond het op zich wel jammer dat ze de kandidaten lieten zingen in de volgorde dat ze waren afgevallen. Het is natuurlijk wel zo, dat nu het ‘leukste’ voor het laatst werd bewaard. Dat is op zich wel heel goed bedacht. Ik vond het wel heel leuk dat ze ook in groepjes gingen zingen.