Anorexiapatiënten

Dit zijn gedichten van anorexiapatiënten. Zij willen zo hun gevoelens en meningen kwijt en daarom maken ze gedichten om het aan andere mensen duidelijk te maken. Gedichtje van Katleen, geschreven na 7 maanden anorexia. Soms voel ik me ... Soms voel ik me verward, als een schim die in een koele
kamer zweeft van leegte. Ik hoor stemmen, maar ik
luister niet. Ik zie dingen, maar ik
kijk niet. De wereld zweeft voorbij. De tijd : een minuut, een jaar, wat betekende het nog voor mij ? Op zoek naar zon, warmte en
vreugde. Op zoek naar mezelf. Vallen en opstaan, dat is het leven. Vreugde en verdriet, angst en vrijheid, verwarring en helderheid, verliefdheid en vriendschap, gevoelens, gevoelens die

verdwenen waren. Leegte en depressie. Maar dan zijn er die handen, die ruwe, sterke maar toch
tedere handen, die je overeind
trekken en een duwtje geven
in de juiste richting. Zij zijn het begin van een
nieuwe visie. Nu hoor ik stemmen, zachte, fijne stemmen. Ik luister ernaar. Nu zie ik de wonderlijke
dingen, de bomen, de warme
zonnestralen door het venster, de dauw, het ruisende water, het gelach van kinderen, de
blijdschap die er heerst. Ik kijk opnieuw. Ik leef opnieuw. Gedichtje van Katleen, geschreven na één jaar anorexia. Hoop en Moed
Hoop en moed in een moeilijke tijd en situatie zijn het licht in het duister. Wees het licht voor de andere mens
Schenk hen door je aanwezigheid en enthousiasme
hoop en moed
levenslust, en doof nooit uit, want het kleinste lichtstraaltje betekent nog steeds
dat er buiten het duistere, het kwade, nog steeds iets goeds heerst. Een dak boven je hoofd, warme kleren, een lekker warm bad, mensen die om je geven, licht, eten, vriendschap, een familie, het is allemaal zo vanzelfsprekend. De nacht met al haar mooie fonkelende sterren, de maan

en
de rust. De kleurrijke zon, die met haar warme stralen
de wereld verlicht, het water, dat
in riviertjes en zeeën, oceanen en watervallen
al haar schoonheden laat voortvloeien. De bloemen, de bomen, de dauw op de blaadjes. De fladderende vlinders, het wiegende gras, spelende kinderen
en
fluitende vogeltjes. Het gezoem van een bij, het loeien van een koe. Het waaien van de wind, die mysterieuze verhalen vertelt. De donder, het gekletter van de bliksem, die zorgen voor een verlichtende kijk
en een bulderende stem. Het heen en weer wiegen van de golven
en
het ruisen van de bladeren. De wolken, die voorbijdrijven en veranderen
in een koe, een keer op een reus, eender wat. Het is allemaal zo mooi, maar
ook weer zo vanzelfsprekend. Maar
onmisbaar en zo liefdevol. Geniet daarom van de dingen, die je hebt aanvaard
en
leer er gelukkig mee te zijn. Pas als ze weg zijn zal je weten
welke grote schatten je bezat. Maar dan is het reeds te laat. Gedichtje van Katleen, geschreven na 1,5 jaar anorexia. Mama
Mama, jij en ik, wij vliegen over

een diepe afgrond. Uw rechtervleugel en mijn linkervleugel zijn
gebroken. Als een van ons beiden het
opgeeft, bestaan wij allebei niet
meer. Samen vormen wij één grote vleugel.