Uitgeverij: Bert Bakker
Aantal pagina’s: 318
Aantal hoofdstukken: 3
Genre: Roman
Schrijfstijl: Chronologisch Samenvatting Dit is een van de meest originele boeken van de laatste tijd, het verhaal is heel erg absurd; een jongen: Piscine Molitor Patel woont in India met zijn familie. Ze hebben een dierentuin maar die draait niet goed dus besluiten ze naar Canada te verhuizen met het Japanse vrachtschip de Tsimtsum. Als Pi besluit ’s nachts een rondje te maken over de boot merkt hij dat er brand is; en als hij de matrozen vraagt hem te helpen gooien ze hem overboord en in een reddingssloep waar een paar seconden na Pi ook nog een zebra inspringt vanaf een meter of 12. De zebra breekt zijn benen en daarna ziet Pi Richard Parker de bengaalse tijger van 200 kilo zwemmen hij helpt hem de boot in klimmen maar voordat hij goed en wel beseft wat hij doet zit hij in de boot. ook blijkt er nog een hyena aan boord te zijn. De volgende dag komt ook de orang-oetan Jus D’orange aangedreven op een net bananen zij klimt ook aan boord en de bananen drijven weg als Pi het net pakt. Het boek gaat natuurlijk verder. Het verhaal is in te delen in drie stukken: deel 1: India, deel 2: de grote oceaan, deel 3: het ziekenhuis. Deel 1 is het inleidende stuk, 2 de kern van het verhaal en 3 het slot, het is eigenlijk meer een conclusie omdat het vehaal samen gevat wordt voor de japanse dienst scheepvaart die de ramp onderzoekt. Het verhaal komt voor alsof het echt is maar het is gewoon fictie, hoewel het boek heel erg echt lijkt alsof het allemaal echt gebeurd is en de schrijver van een verhaal van iemand gewoon een roman geschreven heeft. Er zitten ook stukjes in over zijn ontmoetingen met Pi waardoor het geheel nog echter lijkt. Ook zitten er zeer ongeloofwaardige stukken in; zoals het algen eiland met de stokstaartjes die vis eten uit de poeltjes en ’s nachts in de bomen slapen omdat het eiland zuur wordt in de nacht en je er geen stap op kunt zetten. Ook de ontmoeting met een franse mede-schipbreukeling midden op de Atlantische oceaan wanneer hij net (tijdelijk) blind is is zeer ongeloofwaardig. Met deze fransman heeft hij een lang en raar gesprek, Martel vindt dat een van de beste stukken en dat stuk was oorspronkelijk veel langer (45 bladzijden). Maar de uitgever vond het er niet goed inpassen en daardoor moest het zeer ingekort worden. De inspiratie voor dit verhaal komt eigenlijk van een ander boek van een braziliaanse schrijver; Moacyr Scliar en het boek heet “Max and the cats”. Martel las een recensie over het boek door John Updike en deze man was niet lovend over het boek. Martel weet niet meer precies wat er mis mee was maar onthoud het plot wel omdat hij het fantastisch vindt: “What displeased Updike about the story? I don't remember him being clear about it. Was it that the allegory marched with too heavy a tread, the parallel between the black panther and the Nazis too obvious? Did the premise wear its welcome out? Was it the tone? The style? The translation? Whatever it was, the book fatigued Updike but it had the effect on my imagination of electric caffeine. I marvelled. What perfect unity of time, action and place. What stark, rich simplicity. Oh, the wondrous things I could do with this premise” zegt hij hierover. Maar hij besluit het te vergeten en door te gaan met het leven hij schreef zijn eesrte boek een rees, vier of vijf jaren gingen voorbij. Toen ging hij naar India voor de tweede keer, en het verhaal dat hij in zijn hoofd had stierf omdat het geen eigen kracht had. Hij ging naar Matheran een heuvelstation dichtbij Bombay en ging op een grote steen zitten. Daar herinnerde Martel zich de verhaallijn van Scliar en binnen een paar minuten had hij het grootste deel van het plot uitgedacht: “Suddenly, my mind was exploding with ideas. I could hardly keep up with them. In jubilant minutes whole portions of the novel emerged fully formed: the lifeboat, the animals, the intermingling of the religious and the zoological, the parallel stories.” Na zes maanden research gedaan te hebben in india had hij de sfeer te pakken, hij ging terug naar Canada en deed daar nog anderhalf jaar onderzoek naar het Christendom, de Islam, en het Hindoeïsme, hij las boeken over dierentuinbiologie en dierenpsychologie en hij las “castaway stories”. Deze dingen zijn het boek alleen maar ten goede gekomen: het leest fantastisch weg en alles zou kunnen kloppen waardoor het geheel er alleen maar authentieker op wordt. Ik vond het een erg leuk boek, en het was ook leuk eens iets nieuw en fris te lezen na alle romans die heel veel op elkaar lijken. Voor een digitaal voorproefje: http://pi.canongate.net/promo.htm