De schaduw van de wind van Carlos Riuz Zafón
Vol spanning, ongeduld en nieuwsgierigheid begon ik aan hét boek waar velen vol lof over spraken, discussieerden en nog weken van nagenoten: De schaduw van de wind. Het leek juist voor mij op maat gemaakt; lekker veel pagina’s, een historische achtergrond, interessant onderwerp, dus mijn verwachtingen waren zeer hoog gespannen!
Toch merkte ik wat moeilijkheden op bij het lezen. Ik kon me niet concentreren en alles voorstellen; ik ging maar niet op in het verhaal, zoals ik bij de meeste boeken doe. Het ene Spaans plein werd al snel gevolgd door een kathedraal met een ellenlange geschiedenis. Ik herinner nog dat ik me echt door de eerste 50 pagina’s heb moeten sleuren, vastklampend aan de gedachte dat het een andere wending ging nemen en gelijk had ik.
Bij Daniel’s eerste ontmoeting met Laìn Coubert ontstond er een plotse nieuwsgierigheid. Is dat boek dan echt zó belangrijk? Maar waarom? Ik stond versteld van mezelf dat ik de sfeer en mysterie die de roman uitstraalde niet eerder had opgemerkt! Ik besefte dat ik fout bezig was en dus… begon ik opnieuw bij het begin.
Vanaf dat moment werd ik volledig opgezogen door het boek. De sfeer die Carlos Riuz Zafón neerlegt is duister, wazig en tegelijk soepel en verlichtend. Het weerspiegelt perfect de woelige jaren ’20 in Barcelona en de verwoestende oorlogsjaren die daarop volgden. Al die achtergrondinformatie voelde niet meer aan als afleiding en droeg echt mee tot het verwezenlijken van de geniaal geschreven roman. Maar deze historische feiten waren vaak wel in contrast met de lichtjes geforceerde literaire citaten. Maar apart van het verhaal, waren ze echt fenomenaal!
En steeds kwamen ze van hetzelfde geniale personage: Fermín Romero de Torres. Deze man, opgeplukt van de straat en als een vriend ontvangen in familie Sempere, stimuleert de komische zijde in het verhaal. Met zijn prachtig gevormde citaten brengt hij het boek op een hoger literair niveau. Een van mijn lievelingscitaten, die mij nog enkel dagen bijbleef, is “Het hart van de vrouw is een labyrint van subtiliteiten dat de onbeschouwen geest van de man uitdaagt.“ Deze regel slaat terug op Fermíns voorliefde voor het vrouwelijk schoon, wat ons tot de andere personages brengt.
Beatriz Aquilar, de onverwachtse liefde van Daniel, is degene waar ik het meeste mezelf in herken. In het begin wordt ze vanuit Daniels ogen beschreven als een hautain vaderskindje dat leeft in haar eigen sprookje. Maar naarmate het verhaal vordert, beseft hij dat er meer in haar zit, dat ze eigenlijk veel gemeenschappelijk hebben, zoals hun voorliefde voor boeken. Het is dan ook die liefde die ze dichter naar elkaar doet toegroeien. Maar na een nachtelijk avontuurtje met Daniel, realiseert Beatriz dat het niet kan, o.a. door haar verloofde. Ze ziet in dat ze zich heeft laten meeslepen met haar impulsieve gevoelens. Toch ontmoeten ze elkaar steeds en telkens realiseert ze dat het zo niet verder kan. Dit is in mijn ogen de mooiste en intense soort van liefde: de onbereikbare, verlangende liefde.
Dat brengt ons tot de koppige Daniel Sempere. Wat ik vanaf het begin al onbegrijpelijk vond, is zijn volharding om alles van het enigma over Julián Carax te ontraadselen. Ook al haalt hij mensen hun leven overhoop, zet zijn en andere levens op het spel, hij moet en zal alles te weten komen over de mysterieuze schrijver.
Julián Carax op zijn beurt ondergaat een hard en moeizaam leven. Heel zijn levenswijze is doordrenkt in melancholische en fantasierijke gedachten, waar hij al zijn inspiratie haalt voor zijn boeken. Wat ik wel indrukwekkend vond aan het gehele verhaal zijn de verschillende intriges rond Juliáns leven die laagje per laagje tevoorschijn komen. Die complicaties verwarde me vaak, want de ene theorie volgt snel achter de andere. Maar verrassend vond ik hoe alles duidelijk wordt na Nuria’s manuscript die Julians leven overloopt Dit manuscript geeft de aanleiding tot het perfect passende einde van De schaduw van de wind.
De laatste 60 pagina’s moest ik wel in een stuk uitlezen, want alles leidt naar één climax : de botsing en ontmoetingen van de verschillende personages. Ik las tegelijk snel om achter het slot te komen, maar ook extreem traag, want ik voelde de laatste bladzijdes naderen.
Na de allerallerlaatste zin te hebben gelezen, moest alles nog even bezinken. De verhaallijn, de personages, de sfeer rondom alles; het had onverwachts een diepe indruk op me nagelaten. Ik besefte nog niet dat het boek definitief uit was, want er woelde nog een leeg, verlangend-naar-meergevoel in mij. Ik mag dus zeggen dat De schaduw van de wind in goede aarde is gevallen, in zeer goede zelfs.
Carlos Riuz Zafón heeft met zijn welgekozen woorden gezorgd dat ik enorm uitkijk naar Het spel van de Engel, het vervolg op De schaduw van de wind. Het is dus een groot vraagteken of ook dit exemplaar aan mijn hoge eisen zal voldoen en of het me zo goed zal bevallen als zijn voorganger.
Vol spanning, ongeduld en nieuwsgierigheid begon ik aan hét boek waar velen vol lof over spraken, discussieerden en nog weken van nagenoten: De schaduw van de wind. Het leek juist voor mij op maat gemaakt; lekker veel pagina’s, een historische achtergrond, interessant onderwerp, dus mijn verwachtingen waren zeer hoog gespannen!
Toch merkte ik wat moeilijkheden op bij het lezen. Ik kon me niet concentreren en alles voorstellen; ik ging maar niet op in het verhaal, zoals ik bij de meeste boeken doe. Het ene Spaans plein werd al snel gevolgd door een kathedraal met een ellenlange geschiedenis. Ik herinner nog dat ik me echt door de eerste 50 pagina’s heb moeten sleuren, vastklampend aan de gedachte dat het een andere wending ging nemen en gelijk had ik.
Bij Daniel’s eerste ontmoeting met Laìn Coubert ontstond er een plotse nieuwsgierigheid. Is dat boek dan echt zó belangrijk? Maar waarom? Ik stond versteld van mezelf dat ik de sfeer en mysterie die de roman uitstraalde niet eerder had opgemerkt! Ik besefte dat ik fout bezig was en dus… begon ik opnieuw bij het begin.
En steeds kwamen ze van hetzelfde geniale personage: Fermín Romero de Torres. Deze man, opgeplukt van de straat en als een vriend ontvangen in familie Sempere, stimuleert de komische zijde in het verhaal. Met zijn prachtig gevormde citaten brengt hij het boek op een hoger literair niveau. Een van mijn lievelingscitaten, die mij nog enkel dagen bijbleef, is “Het hart van de vrouw is een labyrint van subtiliteiten dat de onbeschouwen geest van de man uitdaagt.“ Deze regel slaat terug op Fermíns voorliefde voor het vrouwelijk schoon, wat ons tot de andere personages brengt.
Beatriz Aquilar, de onverwachtse liefde van Daniel, is degene waar ik het meeste mezelf in herken. In het begin wordt ze vanuit Daniels ogen beschreven als een hautain vaderskindje dat leeft in haar eigen sprookje. Maar naarmate het verhaal vordert, beseft hij dat er meer in haar zit, dat ze eigenlijk veel gemeenschappelijk hebben, zoals hun voorliefde voor boeken. Het is dan ook die liefde die ze dichter naar elkaar doet toegroeien. Maar na een nachtelijk avontuurtje met Daniel, realiseert Beatriz dat het niet kan, o.a. door haar verloofde. Ze ziet in dat ze zich heeft laten meeslepen met haar impulsieve gevoelens. Toch ontmoeten ze elkaar steeds en telkens realiseert ze dat het zo niet verder kan. Dit is in mijn ogen de mooiste en intense soort van liefde: de onbereikbare, verlangende liefde.
Dat brengt ons tot de koppige Daniel Sempere. Wat ik vanaf het begin al onbegrijpelijk vond, is zijn volharding om alles van het enigma over Julián Carax te ontraadselen. Ook al haalt hij mensen hun leven overhoop, zet zijn en andere levens op het spel, hij moet en zal alles te weten komen over de mysterieuze schrijver.
Julián Carax op zijn beurt ondergaat een hard en moeizaam leven. Heel zijn levenswijze is doordrenkt in melancholische en fantasierijke gedachten, waar hij al zijn inspiratie haalt voor zijn boeken. Wat ik wel indrukwekkend vond aan het gehele verhaal zijn de verschillende intriges rond Juliáns leven die laagje per laagje tevoorschijn komen. Die complicaties verwarde me vaak, want de ene theorie volgt snel achter de andere. Maar verrassend vond ik hoe alles duidelijk wordt na Nuria’s manuscript die Julians leven overloopt Dit manuscript geeft de aanleiding tot het perfect passende einde van De schaduw van de wind.
De laatste 60 pagina’s moest ik wel in een stuk uitlezen, want alles leidt naar één climax : de botsing en ontmoetingen van de verschillende personages. Ik las tegelijk snel om achter het slot te komen, maar ook extreem traag, want ik voelde de laatste bladzijdes naderen.
Na de allerallerlaatste zin te hebben gelezen, moest alles nog even bezinken. De verhaallijn, de personages, de sfeer rondom alles; het had onverwachts een diepe indruk op me nagelaten. Ik besefte nog niet dat het boek definitief uit was, want er woelde nog een leeg, verlangend-naar-meergevoel in mij. Ik mag dus zeggen dat De schaduw van de wind in goede aarde is gevallen, in zeer goede zelfs.
Carlos Riuz Zafón heeft met zijn welgekozen woorden gezorgd dat ik enorm uitkijk naar Het spel van de Engel, het vervolg op De schaduw van de wind. Het is dus een groot vraagteken of ook dit exemplaar aan mijn hoge eisen zal voldoen en of het me zo goed zal bevallen als zijn voorganger.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden