Crónica de una muerte anunciada door Gabriel Garcia Márquez

Titel Kroniek van een aangekondigde dood Over het boek Door Gabriel García Márquez
Vertaald door Mariolein Sabatre Belacortu
Oorspronkelijke titel: Crónia de un muerte anunciade Meulenhoff Nederland bv. Amsterdam, 1981 bij G.G.M. Deze tragedie die een hele dorpsgemeenschap hevig heeft beroerd, is op een bepaalde manier een Christusverhaal. Santiago Nasar, een Arabier in een Zuid-Amerikaanse gemeenschap is net zoals Christus iemand die de menselijke liefde weerspiegelt. Hij wordt weliswaar niet aanvaard en op een rituele manier gedood. De autochtone Angela Vicaro trouwt met de Arabische inwijkeling Bayardo San Román, deze laatste brengt Angela op een vroege maandagochtend terug naar haar ouderlijk huis. Angela blijkt haar maagdelijkheid voor haar huwelijk te hebben verloren. Bayardo toont dier een zeer ouderwetse houding t.o.v. zijn vrouw die blijkbaar daartegen niet durft te reageren. Haar tweelingbroers Pablo en Pedro besluiten Santiago Nasar te vermoorden. Angela die blijkbaar van Santiago houd gaat aan iedereen meedelen dat Santiago vermoord zal worden. Bijna heel het dorpje neemt het dreigement niet ernstig, en bijna niemand onderneemt Santiago zelf te waarschuwen. Dit duidt op een complete onverschilligheid vanwege de dorpsbewoners. De door de tweelingbroers gepleegde aanslag is niet het gevolg van een geheime samenzwering, maar ze kondigen ze de dood van Santiago aan in de hoop dat de uitvoering van hun opdracht zou worden verijdeld. Kroniek van een aangekondigde dood is geen rechtlijnig of chronologisch verhaal. De verteller (neef van het slachtoffer) probeert een reconstructie te maken van de gebeurtenissen, vele jaren na de feiten. Dit boek is dus een grote flashback, behalve dan de commentaar die op de flashbacks gegeven wordt. Zelf op het moment niet aanwezig op de plaats van de moord, wil de verteller de exacte gebeurtenissen achterhalen door mensen te ondervragen. De tijdgegevens zijn een zeer concrete precieze aanduiding van de gebeurtenissen, het uur van de moord, zeer goede tijdsbepalingen van de gebeurtenissen die de moord voorgingen, enz. Plaatsbepalingen daarentegen zijn zeer vaag, het verhaal wordt gesitueerd in een dorp, op een plein, aan een haven, dicht bij een rivier, … Dit is niet toevallig, Márquez wou het waargebeurde verhaal dat model heeft gestaan voor zijn kroniek onherkenbaar maken. Bovendien heeft deze algemeenheid te maken met het hoofdlotsthematiek, zo heeft dit thema meer inslag. Santiago Nasar is het slachtoffer van een noodlot dat de broers Vicaro als instrument heeft gebruikt. De onontkoombaarheid van het persoonlijke noodlot is dan het wezenlijk thema. De verteller is een ik-figuur, die een dubbele rol speelt in het verhaal. Als personage is hij aanwezig in het dorp, als verteller reconstrueert hij de feiten vele jaren later, hij lijmt de herinneringen van anderen aan elkaar om zo de tragedie te vervolledigen. De hele kroniek is in een directe, zakelijke en journalistieke taal geschreven, alle verwijzingen werden zo juist mogelijk geregistreerd. Deze kroniek leunt dan zeer dicht bij een authentieke reconstructie van de feiten. Af en toe zullen er toch lyrische formuleringen opduiken die het verhaal opfleuren. Dit, in mijn ogen, zeer origineel boek is weinig aan te raden. De geloofwaardigheid van het verhaal is zeer zwak en het complete boek is saai. Toch zou ik kunnen zeggen dat het goed geschreven is, maar waarover het verhaal geschreven is, daar ligt het probleem. Een meer geloofwaardig verhaal zou hier zeker gepast geweest zijn.