1. Ruimte
Het verhaal speelt zich af in Macondo. Dit dorp is gesticht door José Arcadio Buendía. "In hun jonge jaren waren José Arcadio Buendía en zijn mannen, met medeneming van vrouwen en kinderen en dieren en allerlei huishoudelijk gerei, dat gebergte overgestoken om op zoek te gaan naar een toegang tot de zee, maar na zesentwintig maanden hadden ze dat plan opgegeven en Macondo gesticht om de terugtocht niet te hoeven ondernemen."
Na een jaar telde Macondo een driehonderdtal inwoners, waarvan niemand ouder dan 30 jaar. In dit dorp was er nooit iemand gestorven.
Hoewel het niet in het boek vermeld staat, zou Macondo in Colombia moeten liggen. Colombia is namelijk het geboorteland van Gabriel García Márquez, en aangezien dit boek voor een groot deel autobiografisch is, zal hij het wel hebben over zijn eigen streek.
In het boek komen verschillende sociale milieus voor, van boeren en zigeuners tot edellieden. Maar doordat het verhaal zich afspeelt in Latijns-Amerika, ongeveer een eeuw geleden, krijgen we een heel andere cultuur. Hoewel de mensen daar toen al een redelijk hoog beschavingspeil hadden, was er een enorme kloof met het Westen. De personages in het boek zijn heel erg bijgelovig. Ze geloven in geesten, allerlei voortekens, plagen en vloeken,... Dit schept een soort magische wereld, waaraan ik tijdens het lezen ook geloof begon te hechten. "Ze was zo ontroerd dat ze bij de eerstvolgende gelegenheid, toen ze de dode zag gluren onder de deksels van de pannen op het fornuis, onmiddellijk begreep wat hij zocht. Sindsdien zette ze kommen water voor hem klaar in het hele huis. Maar toen José Arcadio Buendía op een nacht de dode in zijn eigen slaapkamer aantrof, bezig zijn wonden te reinigen, kon hij het niet langer verdragen."
Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in het huis van de Buendía's. Soms is het huis overvol met bezoekers, vreemdelingen en familieleden, hierdoor werd het verschillende keren opgeknapt en uitgebreid. Dit zijn de tijden van feestjes, geluk, rijkdom en overvloed. Maar naar het einde toe, loopt het huis leeg, en het wordt aan zijn lot overgelaten: er zijn barsten in de muren, onkruid woekert,... De personages zijn zo verdiept in zichzelf dat ze er niet meer om geven. Ze sluiten zich op, en komen in een verval. "Ze gaf opdracht tot de bouw van een salon voor de visite, een gerieflijker en koeler vertrek voor dagelijks gebruik, een eetzaal voor een tafel met twaalf plaatsen waaraan de familie met twaalf gasten kon aanzitten, negen slaapkamers met ramen die uitkwamen op de patio en een grote waranda die tegen de hitte van het middaguur beschermd moest worden door een rozentuin en voorzien moest zijn van een balustrade waarop potten met varens en vazen met begonia's konden worden geplaatst." "En ze hoefde ook niet te kunnen kijken om te beseffen dat de bloemperken, die tijdens de eerste verbouwing met zoveel toewijding waren verzorgd, door de regen vernietigd en door Aureliano Segundo's graafwerk omgespit waren en dat de wanden en de cementen vloeren vol scheuren zaten, de meubels wankel en verschoten waren, de deuren uit hun hengsels hingen en de familie bedreigd werd door een gelaten, zwartgallige stemming die in haar tijd ondenkbaar zou zijn geweest." In het eerste fragment geeft Ursula de opdracht tot het verbouwen van het huis. In het tweede fragment merkt ze het verval op van het huis en haar familieleden.
Binnenin het huis zijn er ook nog enkele belangrijke kamers, die een grote rol spelen in het verhaal. Zoals bijvoorbeeld het kamertje waarin de perkamenten van Melquíades liggen. Hierin hebben verschillende mannen uit de familie zich ooit opgesloten om zich in één van hun passies te verdiepen.
2. Vertelperspectief
In dit boek hebben we te maken met een auctoriële verteller.
We vernemen alle gedachten, gevoelens en karaktertrekken van de personages. "Maar hoe langer hij de noodsituatie in de voorraadschuur van zich af bleef schuiven, des te dieper werd de verontwaardiging van Fernanda."
De verteller maakt verschillende keren voorspellingen op wat er verder in het verhaal gaat gebeuren. "Deze zinsbegoochelende bijeenkomsten bleven zozeer in het geheugen van de jongens gegrift staan dat kolonel Aureliano Buendía vele jaren later, één seconde voordat de officier van de regeringstroepen aan het executiepeloton bevel tot vuren gaf, nog eenmaal die lome middag in maart zag herleven..."
De verteller weet wat er zich op hetzelfde ogenblik, op verschillende plaatsen afspeelt.
3. Stijl
Dit verhaal is geschreven in een literaire stijl.
De meeste zinnen zijn heel erg lang, soms zelfs 10 regels. In het boek komt zelfs een zin voor van 3 bladzijden lang. Maar ik vind dat dit absoluut niet stoort. Het boek is zo vlot geschreven, dat het me tijdens het lezen zelfs niet was opgevallen. Vb: "In dit Macondo, dat zelfs door de vogels was vergeten en waar stof en hitte zo hardnekkig waren geworden dat het ademhalen moeite kostte, en in een huis, waar slapen nauwelijks mogelijk was door het lawaai van de rode mieren en waar de wereld was buitengesloten door de eenzaamheid en de liefde en de eenzaamheid van de liefde, waren Aureliano en Amaranta Úrsula de enige gelukkige wezens en zelfs de gelukkigste wezens van de hele aarde."
De auteur gebruikt geen spreektaal, maar ook geen specifiek moeilijke woorden. Hij beschrijft alles heel menselijk. Gabriel García Márquez gebruikt niet zo veel stijlfiguren. Hij geeft wel veel beschrijvingen, opsommingen en adjectieven, maar laat vergelijkingen en metaforen achterwege. Het is alsof hij meer aandacht besteedt aan wat hij wil vertellen, dan aan de manier waarop hij het wil vertellen.
Het boek is vertaald vanuit het Spaans naar het Nederlands, dus het taalgebruik zal ook wel afhangen van de vertaler.
Alles is neergeschreven als in een sprookje. Je merkt duidelijk dat de verhalen eerst doorverteld werden.
Het verhaal doet me ook een beetje denken aan de Bijbel: de beschrijvingen, de stamboom, de verwikkelingen en wonderen. Het zou evengoed het Oude Testament kunnen zijn.
4. Auteur
a. zijn leven in een notendop: Gabriel García Márquez is op 6 maart geboren in Aracataca, een stad in het noorden van Colombia. Zijn ouders leefden in armoede, en hij werd overgelaten aan de zorgen van zijn grootouders. In "Honderd jaar eenzaamheid" is het ook de grootmoeder die zich bezighoudt met het opvoeden van alle kinderen in haar huis. En net als in het boek werd ook zijn
grootmoeder langzaamaan blind. Op school was hij gekend als een verlegen jongetje dat zich bezighield met het schrijven van gedichten en het tekenen van cartoons. Hij was zo serieus en onsportief, dat zijn vrienden hem "de oude man" noemden. In 1946 gaat hij naar de universiteit van Bogotá om er rechten te studeren. Rond die tijd ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, Mercedes Barcha Pardo, zij was 13. Wanneer ze haar lagere school had beëindigd, trouwden ze. Gabriel García Márquez verloor alle interesse in zijn studies. Hij ging niet meer naar de lessen, maar liep op straat rond, en verdeed zijn tijd met het lezen van poëzie. Zijn leven kreeg een andere wending na het lezen van Kafka's "Metamorfose". Dit boek liet een heel diepe indruk op hem na, en hij besefte dat literatuur niet volgens de regels moet verlopen, en dat je geen traditioneel plot moet volgen. Hij begon onmiddellijk alles te lezen wat hij maar te pakken kon krijgen. Zo begon hij ook zelf te schrijven. Hij schreef enkele jaren onder andere voor een aantal kranten. In de jaren 50 was hij lid van een schrijversgroepje: "el grupo de Barranquilla". Onder hun invloed begon hij ook andere werken te lezen, zoals Hemingway, Joyce, Woolf, Faulkner en Sophocles. Deze laatste twee schrijvers werden zelfs zijn grootste invloeden. In de werken van Faulkner vond hij veel inspiratie voor het neerschrijven van zijn jeugdjaren, en het beschrijven van de stad Macondo. Faulkner beschrijft zijn jeugd als een soort mythe, en hij creëert een eigen dorp waarin alles plaatsheeft. In "Honderd jaar eenzaamheid" doet Márquez net hetzelfde. Bij Sophokles vond hij het idee om zijn verhaal te baseren op de maatschappij, en op machtsmisbruik. In 1982 ontvangt Márquez de Nobelprijs voor literatuur. b. enkele bekende werken: Honderd jaar eenzaamheid (1967), De kolonel krijgt nooit post (1961), De herfst van de patriarch (1975), Kroniek van een aangekondigde dood (1977), Liefde in tijden van cholera (1986), De generaal in zijn labyrint (1990), Over de liefde en andere duivels (1994). c. verband tussen biografische gegevens en het boek: De historische gebeurtenissen in het boek, hebben rechtstreeks met zijn leven te maken. Ook het land, de cultuur en de karakters van de personages zijn elementen uit zijn eigen bestaan. Gabriel García Márquez heeft wel nergens in het boek vermeld over welk land het gaat. Hij noemt zijn dorpje Macondo, en beschrijft het volgens zijn fantasie. Maar het gaat dus overduidelijk over Colombia. De personages dragen heel veel kenmerken van zijn familieleden, maar hij haalt alles door elkaar. De kenmerken van zijn grootmoeder merk je bijvoorbeeld doorheen alle personages, hetzelfde voor zijn grootvader. Het boek is overduidelijk gebaseerd op zijn ervaringen, familieleden en belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven. Maar over de schrijver zelf komen we weinig of niets te weten. In het begin van de twintigste eeuw waren er politieke twisten in Colombia. Liberalen en conservatieven vochten het uit om het land te regeren. Deze burgeroorlog, "oorlog van de duizend dagen", woedde van 1889 tot 1901. De conservatieven wonnen, dit ten koste van 100.000 doden. Deze burgeroorlog staat toch een aantal hoofdstukken lang in het middelpunt van de belangstelling. Het hoofdpersonage in deze oorlog is kolonel Aureliano Buendía. Hij is de zoon van José Arcadio Buendía. Hij is de held van Macondo, hij is meermaals bijna geëxecuteerd, maar kon altijd net op het nippertje aan zijn dood ontsnappen. Tijdens de oorlog krijgt hij zeventien zonen, allemaal bij een andere vrouwen. Al zijn zonen heten Aureliano. " In mei was de oorlog afgelopen. Twee weken voordat de regering dit bekendmaakte met een hoogdravende proclamatie waarin een meedogenloze bestraffing van de aanstichters van de opstand in het vooruitzicht werd gesteld, raakte kolonel Aureliano Buendía in gevangenschap toen hij op het punt stond om in de vermomming van een indiaans tovenaar de westelijke grens te overschrijden. Van de eenentwintig mannen die hem in de oorlog waren gevolgd, waren er veertien in de strijd gesneuveld; zes waren gewond geraakt en slechts één vergezelde hem op het ogenblik van de uiteindelijke nederlaag: kolonel Gerineldo Márquez." Deze Gerineldo is de grootvader, kolonel Nicolás Ricardo Márquez, van Gabriel García Márquez. Hij oefende een hele grote invloed uit op de schrijver. Hij leerde hem lessen uit een woordenboek, nam hem mee naar het circus, en toonde hem voor het eerst ijs. Ook deze elementen beschrijft Márquez in zijn boek. "José Arcadio Buendía betaalde en toen legde hij zijn hand op het ijs en liet hem daar minutenlang liggen, terwijl zijn hart opzwol van angst en vervoering bij de aanraking van dit mysterie. Hij wist niet wat hij moest zeggen en dus betaalde hij nog tien realen om ook zijn zonen deze wonderlijke ervaring te laten beleven." In april '48 komt de bevolking van de Colombiaanse hoofdstad massaal de straat op om haar woede te luchten. In 3 dagen van rellen ging het centrum van Bogotá in vlammen op, en werden minstens 3000 mensen vermoord. Deze gebeurtenis komt ook in het verhaal voor, maar dan lichtjes aangepast. José Arcadio Segundo is één van de weinige overlevenden van deze aanslag. Hij wordt wakker op een trein, waar hij tussen allemaal lijken ligt, klaar om in zee gedumpt te worden. Wanneer hij zijn verhaal vertelt, wil niemand hem geloven. De regering ontkent alles, en ook de bevolking van Macondo weet van niets. "'Het moeten er drieduizend zijn geweest,' mompelde hij toen. 'Wat?' 'De doden,' verklaarde hij nader. 'Waarschijnlijk waren het alle mensen die bij het station stonden.' De vrouw nam hem op met een medelijdende blik. 'Hier zijn geen doden geweest,' zei ze. 'Al sinds de tijd van uw oom, de kolonel, is er in Macondo niets meer gebeurd.' In de drie keukens waar José Arcadio Segundo zich nog ophield voordat hij zijn huis bereikte, zei iedereen hetzelfde: 'Er zijn geen doden geweest.' Ook zijn grootmoeder, Tranquilina Santiaga Márquez Iguarán, heeft hem beïnvloed. Deze invloeden vloeien voort in zijn schrijven. Hij schrijft op dezelfde manier waarop zijn grootmoeder verhalen vertelde. Zij was heel erg bijgelovig, en kende alle volksverhalen. Gabriel García Márquez vertelt: "De toon die ik uiteindelijk gebruikte in 'Honderd jaar eenzaamheid' is gebaseerd op de manier waarop mijn grootmoeder me vroeger verhalen vertelde. Ze sprak over bovennatuurlijke en fantastische dingen, maar ze deed het op zo'n natuurlijke manier... Het belangrijkste waren de uitdrukkingen op haar gelaat. Tijdens het vertellen veranderde ze haar gelaatsuitdrukkingen niet, en iedereen was verrast. In enkele vorige pogingen om te schrijven, probeerde ik het verhaal te vertellen zonder erin te geloven. Maar ik ontdekte dat ik er eerst zelf moest in geloven, om het dan te kunnen neerschrijven op dezelfde manier waarop mijn grootmoeder het vertelde." 5. Interpretatie en evaluatie Het boek heeft me heel erg aangesproken. Ik durfde er eerst niet aan beginnen omwille van de omvang van het boek, maar al vanaf de eerste paar bladzijden was ik geboeid. Ik heb het boek dan ook in één ruk uitgelezen. Het is heel vlot geschreven, en de verhaalstof boeide me. Het was alsof ik werd meegezogen in een magische wereld, en ik vond het zelfs jammer toen het boek uit was. Het plot vind ik heel goed gevonden. Wanneer de laatste Buendía eindelijk de perkamenten van een reeds lang gestorven zigeuner heeft ontcijferd, merkt hij dat deze hele geschiedenis is neergeschreven, en dat het geslacht van de Buendía's eindigt op die laatste bladzijde. "Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had - en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde." Je kan dit einde ook een beetje vergelijken met het lezen van een boek. Wanneer je boek uit is, verdwijnt de hele wereld van het verhaal, en sterven de personages als het ware. Ik vind het ook een heel tragisch einde. Het boek is in het algemeen ook wel wat pessimistisch. Het is alsof je het lot niet kan veranderen. Alle personages, zijn heel gelukkig in het begin van hun leven - of toch alleszins in een bepaalde periode van hun leven - maar ze bereiken één voor één een punt waarop ze zich afzonderen, en waarop het leven voor hun weinig zin meer heeft. Volgens mij gaat het boek louter over de trage vooruitgang van het leven. Ik zou het boek niet aan iedereen aanraden, je moet van de stijl houden, en je moet ook wel wat fantasie hebben. Verder moet je het boek onmiddellijk uitlezen. Als je er maar af en toe eens in leest, kan je het verhaal niet meer volgen. Ik ben zeker van plan om nog werken van Gabriel García Márquez te lezen. Ik hou heel erg van die Zuid-Amerikaanse cultuur, van hun bijgeloof en hun gewoontes.
6. Bronnen
- Standaard Encyclopedie: Colombia
- Kroniek van de twintigste eeuw: artikels ivm opstanden in Colombia
- Internet: www.themodernword.com
www.unm.edu
www.levity.com
a. zijn leven in een notendop: Gabriel García Márquez is op 6 maart geboren in Aracataca, een stad in het noorden van Colombia. Zijn ouders leefden in armoede, en hij werd overgelaten aan de zorgen van zijn grootouders. In "Honderd jaar eenzaamheid" is het ook de grootmoeder die zich bezighoudt met het opvoeden van alle kinderen in haar huis. En net als in het boek werd ook zijn
grootmoeder langzaamaan blind. Op school was hij gekend als een verlegen jongetje dat zich bezighield met het schrijven van gedichten en het tekenen van cartoons. Hij was zo serieus en onsportief, dat zijn vrienden hem "de oude man" noemden. In 1946 gaat hij naar de universiteit van Bogotá om er rechten te studeren. Rond die tijd ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, Mercedes Barcha Pardo, zij was 13. Wanneer ze haar lagere school had beëindigd, trouwden ze. Gabriel García Márquez verloor alle interesse in zijn studies. Hij ging niet meer naar de lessen, maar liep op straat rond, en verdeed zijn tijd met het lezen van poëzie. Zijn leven kreeg een andere wending na het lezen van Kafka's "Metamorfose". Dit boek liet een heel diepe indruk op hem na, en hij besefte dat literatuur niet volgens de regels moet verlopen, en dat je geen traditioneel plot moet volgen. Hij begon onmiddellijk alles te lezen wat hij maar te pakken kon krijgen. Zo begon hij ook zelf te schrijven. Hij schreef enkele jaren onder andere voor een aantal kranten. In de jaren 50 was hij lid van een schrijversgroepje: "el grupo de Barranquilla". Onder hun invloed begon hij ook andere werken te lezen, zoals Hemingway, Joyce, Woolf, Faulkner en Sophocles. Deze laatste twee schrijvers werden zelfs zijn grootste invloeden. In de werken van Faulkner vond hij veel inspiratie voor het neerschrijven van zijn jeugdjaren, en het beschrijven van de stad Macondo. Faulkner beschrijft zijn jeugd als een soort mythe, en hij creëert een eigen dorp waarin alles plaatsheeft. In "Honderd jaar eenzaamheid" doet Márquez net hetzelfde. Bij Sophokles vond hij het idee om zijn verhaal te baseren op de maatschappij, en op machtsmisbruik. In 1982 ontvangt Márquez de Nobelprijs voor literatuur. b. enkele bekende werken: Honderd jaar eenzaamheid (1967), De kolonel krijgt nooit post (1961), De herfst van de patriarch (1975), Kroniek van een aangekondigde dood (1977), Liefde in tijden van cholera (1986), De generaal in zijn labyrint (1990), Over de liefde en andere duivels (1994). c. verband tussen biografische gegevens en het boek: De historische gebeurtenissen in het boek, hebben rechtstreeks met zijn leven te maken. Ook het land, de cultuur en de karakters van de personages zijn elementen uit zijn eigen bestaan. Gabriel García Márquez heeft wel nergens in het boek vermeld over welk land het gaat. Hij noemt zijn dorpje Macondo, en beschrijft het volgens zijn fantasie. Maar het gaat dus overduidelijk over Colombia. De personages dragen heel veel kenmerken van zijn familieleden, maar hij haalt alles door elkaar. De kenmerken van zijn grootmoeder merk je bijvoorbeeld doorheen alle personages, hetzelfde voor zijn grootvader. Het boek is overduidelijk gebaseerd op zijn ervaringen, familieleden en belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven. Maar over de schrijver zelf komen we weinig of niets te weten. In het begin van de twintigste eeuw waren er politieke twisten in Colombia. Liberalen en conservatieven vochten het uit om het land te regeren. Deze burgeroorlog, "oorlog van de duizend dagen", woedde van 1889 tot 1901. De conservatieven wonnen, dit ten koste van 100.000 doden. Deze burgeroorlog staat toch een aantal hoofdstukken lang in het middelpunt van de belangstelling. Het hoofdpersonage in deze oorlog is kolonel Aureliano Buendía. Hij is de zoon van José Arcadio Buendía. Hij is de held van Macondo, hij is meermaals bijna geëxecuteerd, maar kon altijd net op het nippertje aan zijn dood ontsnappen. Tijdens de oorlog krijgt hij zeventien zonen, allemaal bij een andere vrouwen. Al zijn zonen heten Aureliano. " In mei was de oorlog afgelopen. Twee weken voordat de regering dit bekendmaakte met een hoogdravende proclamatie waarin een meedogenloze bestraffing van de aanstichters van de opstand in het vooruitzicht werd gesteld, raakte kolonel Aureliano Buendía in gevangenschap toen hij op het punt stond om in de vermomming van een indiaans tovenaar de westelijke grens te overschrijden. Van de eenentwintig mannen die hem in de oorlog waren gevolgd, waren er veertien in de strijd gesneuveld; zes waren gewond geraakt en slechts één vergezelde hem op het ogenblik van de uiteindelijke nederlaag: kolonel Gerineldo Márquez." Deze Gerineldo is de grootvader, kolonel Nicolás Ricardo Márquez, van Gabriel García Márquez. Hij oefende een hele grote invloed uit op de schrijver. Hij leerde hem lessen uit een woordenboek, nam hem mee naar het circus, en toonde hem voor het eerst ijs. Ook deze elementen beschrijft Márquez in zijn boek. "José Arcadio Buendía betaalde en toen legde hij zijn hand op het ijs en liet hem daar minutenlang liggen, terwijl zijn hart opzwol van angst en vervoering bij de aanraking van dit mysterie. Hij wist niet wat hij moest zeggen en dus betaalde hij nog tien realen om ook zijn zonen deze wonderlijke ervaring te laten beleven." In april '48 komt de bevolking van de Colombiaanse hoofdstad massaal de straat op om haar woede te luchten. In 3 dagen van rellen ging het centrum van Bogotá in vlammen op, en werden minstens 3000 mensen vermoord. Deze gebeurtenis komt ook in het verhaal voor, maar dan lichtjes aangepast. José Arcadio Segundo is één van de weinige overlevenden van deze aanslag. Hij wordt wakker op een trein, waar hij tussen allemaal lijken ligt, klaar om in zee gedumpt te worden. Wanneer hij zijn verhaal vertelt, wil niemand hem geloven. De regering ontkent alles, en ook de bevolking van Macondo weet van niets. "'Het moeten er drieduizend zijn geweest,' mompelde hij toen. 'Wat?' 'De doden,' verklaarde hij nader. 'Waarschijnlijk waren het alle mensen die bij het station stonden.' De vrouw nam hem op met een medelijdende blik. 'Hier zijn geen doden geweest,' zei ze. 'Al sinds de tijd van uw oom, de kolonel, is er in Macondo niets meer gebeurd.' In de drie keukens waar José Arcadio Segundo zich nog ophield voordat hij zijn huis bereikte, zei iedereen hetzelfde: 'Er zijn geen doden geweest.' Ook zijn grootmoeder, Tranquilina Santiaga Márquez Iguarán, heeft hem beïnvloed. Deze invloeden vloeien voort in zijn schrijven. Hij schrijft op dezelfde manier waarop zijn grootmoeder verhalen vertelde. Zij was heel erg bijgelovig, en kende alle volksverhalen. Gabriel García Márquez vertelt: "De toon die ik uiteindelijk gebruikte in 'Honderd jaar eenzaamheid' is gebaseerd op de manier waarop mijn grootmoeder me vroeger verhalen vertelde. Ze sprak over bovennatuurlijke en fantastische dingen, maar ze deed het op zo'n natuurlijke manier... Het belangrijkste waren de uitdrukkingen op haar gelaat. Tijdens het vertellen veranderde ze haar gelaatsuitdrukkingen niet, en iedereen was verrast. In enkele vorige pogingen om te schrijven, probeerde ik het verhaal te vertellen zonder erin te geloven. Maar ik ontdekte dat ik er eerst zelf moest in geloven, om het dan te kunnen neerschrijven op dezelfde manier waarop mijn grootmoeder het vertelde." 5. Interpretatie en evaluatie Het boek heeft me heel erg aangesproken. Ik durfde er eerst niet aan beginnen omwille van de omvang van het boek, maar al vanaf de eerste paar bladzijden was ik geboeid. Ik heb het boek dan ook in één ruk uitgelezen. Het is heel vlot geschreven, en de verhaalstof boeide me. Het was alsof ik werd meegezogen in een magische wereld, en ik vond het zelfs jammer toen het boek uit was. Het plot vind ik heel goed gevonden. Wanneer de laatste Buendía eindelijk de perkamenten van een reeds lang gestorven zigeuner heeft ontcijferd, merkt hij dat deze hele geschiedenis is neergeschreven, en dat het geslacht van de Buendía's eindigt op die laatste bladzijde. "Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had - en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde." Je kan dit einde ook een beetje vergelijken met het lezen van een boek. Wanneer je boek uit is, verdwijnt de hele wereld van het verhaal, en sterven de personages als het ware. Ik vind het ook een heel tragisch einde. Het boek is in het algemeen ook wel wat pessimistisch. Het is alsof je het lot niet kan veranderen. Alle personages, zijn heel gelukkig in het begin van hun leven - of toch alleszins in een bepaalde periode van hun leven - maar ze bereiken één voor één een punt waarop ze zich afzonderen, en waarop het leven voor hun weinig zin meer heeft. Volgens mij gaat het boek louter over de trage vooruitgang van het leven. Ik zou het boek niet aan iedereen aanraden, je moet van de stijl houden, en je moet ook wel wat fantasie hebben. Verder moet je het boek onmiddellijk uitlezen. Als je er maar af en toe eens in leest, kan je het verhaal niet meer volgen. Ik ben zeker van plan om nog werken van Gabriel García Márquez te lezen. Ik hou heel erg van die Zuid-Amerikaanse cultuur, van hun bijgeloof en hun gewoontes.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden