hoofdstuk 2 - Amnesia - José Luis Ocasar

Hoofdstuk 2 – Amnesia – José Luis Ocasar

Dinsdag

• - Hoe gaat het ?

Een vrouwenstem haalt een man uit zijn droom. Hij opent zijn ogen en kijkt. Hij ziet een jonge verpleegster over hem heen buigen. Twee mannen, één dokter en nog een , gekleed in een doktersmantel, staan in de buurt van het bed. De man probeert op te staan maar kan niet.

• - nee het gaat niet ; ik ben duizelig. Kan je me een beetje water geven, alstublieft?

De verpleegster neemt een glas water dat op de tafel staat. De man drinkt het.

• - Waar ben ik ?
• - In het ziekenhuis van Valdecilla. Je hebt twee botten gebroken en je hebt een zware schok gekregen.
• - Waarom ben ik hier ?
• - Kan je je het accident niet meer herinneren?
• - Een accident? Hoe? Waar? Ik herinner me helemaal niets.

De man die geen dokter is zegt ;

• - Ben je een beetje in de war? Slaap je niet genoeg?
  • - Nee dankje , ik hou heel veel van slapen. Maar ik ben doodop/heel moe. Ik zou graag een beetje meer uitleg krijgen over het ongeval/accident , alstublieft.
• - Daar weten wij zelf ook niets over- zegt de dokter.
• Het is de politie die al de informatie heeft. Als het goed is , stel ik je voor aan Herrero , inspecteur van de hogere politiemacht.

De man in het doktershemd begroet de gewonde man. Het is een man van ongeveer 40 jaar oud. Hij draagt een broek en een redelijk oude grijze jas en een blauwe wollen stropdas.

• - Goeiedag , ik ben Pedro Herrero. Ik zou graag met u praten/ik zou graag een woordje met u willen , als dat mogelijk is meneer…
• - Ik heet..ik heet…eh, een moment, alstublieft. Hoe raar? Hoe is dit mogelijk? Ik kan me mijn naam niet meer herinneren.

De dokter zegt:

• - Dat is normaal. De schok van het ongeval zorgt voor geheugenverlies dit komt vaak voor. Tijdelijke amnesia. Dit is niet erg.
• - Hoe vreemd? Ik kan me niets herinneren. Ik weet niet meer hoe ik heet, waar ik woon…ik weet niet wie mijn familie is; ik denk dat ik er een heb (een familie).
• - Rustig . Er gebeurt niets.
• - Maar , hoelang zal ik zo zijn?
• - Oh , geen idee… niet zo lang.
• - Wat is niet zo lang? Een uur? Twee weken?
• - We weten het niet zo goed. Het hangt er van af. We weten niets zeker.
• - Fantastisch! Goed, er is geen andere oplossing dan te wachten. Maar ik wil niet te lang wachten. Ik zou graag weer dingen onthouden.

De inspecteur Herrero zegt :

• - Ja , ik ook. Ik moet met je praten over het ongeval en over andere zaken.
• - Andere zaken? Welke zaken? Wat is er gebeurt?
• - Op een andere dag, op een ander moment.
• - Oh nou ja ….niemand vertelt me wat er aan de hand is .
• - Ik zie je morgen.

De dokter , de verpleegster en de politie verlaten de kamer. De verpleegster gaat terug naar het bed en geeft de man een aspirine (tegen de hoofdpijn). Ze zegt ;

• - Doe het rustig aan. Morgen zal je alles onthouden. Je moet nu rusten.
• - Hoe heet je ?
• - Ik heet ainoa. Tot morgen.
• - Ainoa… dit geheugenverlies is niet zo erg , toch?
• - Nee , het is normaal; zoals de dokter eerder zei , het komt door de schok. Daag.
• - Tot morgen.