Maanmeisje door Kjersti Scheen

Titel: Maanmeisje
Schrijver: Kjersti Scheen
Oorspronkelijke titel: Månefeen
Vertaald door: Emmy Weehuizen-Deelder
Uitgever: Lemniscaat, 1993 Personen:  Cindy: Zij is de échte hoofdpersoon in dit verhaal. Eerder was ze altijd
populair op school, zag er leuk uit en was vooral onbezorgd. Maar dat verandert wanneer ze door allerlei omstandigheden uiteindelijk anorexia krijgt. Dan valt haar leven in één klap in elkaar. Cindy’s echte naam is Signe Marie Solhaug. Toen ze zes was kreeg ze een Cindy-pop, en vanaf toen noemde ze zichzelf Cindy, en dat moest iedereen doen. Nu ze veertien is, doet iedereen dat nog steeds  Helge: Hij is de jongen waar Cindy verliefd op is. Hij is een beetje een rare jongen, hij zegt bijna niks en op school negeert hij Cindy. Na een tijdje verhuist hij. Maar hij komt weer terug.  Cathrine: Zij is het ene moment wel, het andere moment niet de beste vriendin van Cindy.  Lotte: Zij is ook een vriendin van Cindy.  Moeder: Haar naam wordt niet genoemd, ze is de moeder van Cindy. Vroeger was ze beste maatjes met Cindy, nu niet meer zo.  Vader: Ook zijn naam wordt niet genoemd, hij is de vader van Cindy. Hij maakt wel eens vervelende opmerkingen over Cindy’s gewicht, en met hem gaat Cindy hardlopen.  Stian: Hij is het broertje van Cindy. Stian is dertien jaar oud. Hem leer je alleen kennen van de buitenkant, net zoals alle andere bijpersonen. Plaats en tijd: Het verhaal speelt zich af in Noorwegen. In Gyldendal, vlakbij Oslo. Het speelt nu, tenminste dat zou kunnen. De samenleving is in ieder geval hetzelfde als nu. Tussen begin en eind loopt plus minus een half jaar, met een terugblik van een jaar, het jaar waarin alles gebeurde. De verhaalsoort: eenzaamheid, ziek zijn. Hier het verhaal: Cindy is heel populair op school, ze ziet er leuk uit. Maar sinds ze in de brugklas zit, is ze gestopt met zwemmen en lopen. Dan wordt ze verliefd op Helge, een hele rare jongen. Hij belt haar bijna iedere avond op, en dan gaan ze allebei naar een vaste plek. Ze praten bijna niet, ze lopen alleen hand in hand en ze zoenen, verder niks. Op school negeert hij haar. Toch is Cindy ontzettend verliefd op Helge. En dan, zonder het te vertellen, verhuist Helge op een dag met zijn moeder naar Oslo. Cindy kan niet begrijpen dat hij haar zomaar in de steek laat, ze is verdrietig en boos tegelijk, want omdat ze zo verliefd was, heeft ze zich een beetje afgesloten van haar vriendinnen en alle anderen, in de pauze zat ze maar alleen verliefd te wezen, dus nu heeft ze niemand meer, zelf Helge niet. En dan is er nog haar vader, die zegt dat ze spekvet begint te krijgen en dat ze weer moet gaan zwemmen en desnoods rennen met hem. Dus dat doet Cindy. Op het zwembad zegt haar trainer dat ze te dik is geworden, ze moet heel erg op haar eten gaan letten, en ze moet zorgen dat ze in korte tijd weer op haar oude conditie terug is. Haar moeder koopt een calorietabel voor haar. Daar houdt ze zich aan, en daarbij loopt ze iedere dag hard, zwemt ze heel fanatiek en doet ze doet iedere dag 400 sit-ups. Maar Cindy overdrijft, haar leven bestaat alleen nog maar uit sporten, naar school gaan en slapen. En er vooral op letten dat ze niet te veel calorieën eet. Door honger lijden en trainen verdrijft ze haar duistere gevoelens, en heeft ze alles onder controle. Alles onder controle, daar draait het om. En als ze haar dwingen vet te eten, spuugt ze het uit als er niemand bij is. Zo gemakkelijk is dat. In de zomer gaat ze met Cathrine mee op vakantie. Daar leert ze iets wat heel belangrijk voor haar is: Ze moet listig zijn. Als haar moeder haar wil wegen, drinkt ze een paar uur van tevoren liters water, zodat het lijkt alsof ze niet afgevallen is. Maar als ze dit trucje weer toepast als ze naar de schooldokter moet, haalt het niks uit, ze is véél te licht. De dokter stuurt haar door naar een arts in Oslo. Dan breekt de hel los. Anorexia heet die hel. Cindy heeft anorexia. Binnen een maand moet Cindy aangekomen zijn, anders moet ze naar een psycholoog. En dat moet ze, want ze komt niet bij, ze valt zelfs nog meer af. Maar daarna verstrijkt de winter zonder dat Cindy aankomt of afvalt. En dan komt Helge. Ja, Helge komt. Hij zit bij Spoor Eén en hij komt hier spelen. Op het feest ziet ze hem en hij zegt ook ‘hoi’, maar Cindy zegt alleen ‘hoi’ terug en loopt dan weg met Jon Arne, een jongen die ze op een ander feest heeft ontmoet. Dan besluit Helge bij zijn vader te komen wonen, hij blijft voorgoed. Na een tijdje belt hij Cindy op om te vragen of ze weer naar de afgesproken plek van vroeger wil komen, en dat doet Cindy. Helge praat opeens veel meer, en vanaf dan is hun ‘relatie’ geen geheim meer. Een relatie kun je het niet noemen, want ze gaan meer als vrienden met elkaar om. En in het begin kan Cindy dat zelfs nog niet. Ze durft met niemand over haar verwarde gevoelens te praten, behalve met Margrethe, haar psychologe. Daar gaat ze al een tijd naartoe, in het begin met het hele gezin, later alleen. Margrethe geeft Cindy weer zelfvertrouwen en leert haar dat zij niet degene is die voor het hele gezin moet zorgen. Iedereen kan voor zichzelf zorgen. Als Cindy zich daarvan bewust wordt, wordt ze snel beter. Helge is verder gegaan met muziek maken, nu met zijn vrienden in Gyldendal. Ze moeten spelen bij het midzomerfeest, dat jaarlijks gehouden wordt. Maar vlak voordat deze dag aanbreekt besluit Helge dat ze toch niet mee kunnen doen, want ze zijn nog niet goed genoeg. Cindy gaat naar Helge thuis om erover te praten, of beter gezegd, hem om te praten. Helge probeert haar daar voor de zoveelste keer te zoenen, maar weer vlucht Cindy. Ze kan het niet, ze is bang dat ze de controle over zichzelf weer verliest. Net wanneer ze wegloopt bij Helge, bedenkt ze zich. Ze loopt terug. Ze zegt dat ze niet meer bang wil zijn, ze zal beloven moedig te zijn. Maar dan moet Helge beloven dat hij wél gaat optreden bij het vuur van morgen. Op de avond van het midzomerfeest treedt Helge inderdaad op. En aan het eind zingt hij een lied over een Maanmeisje, een lied dat hij zelf geschreven heeft. Hij was er al heel lang aan bezig en het gaat over Cindy. In het begin had het lied nog geen eind, omdat Helge het lied niet treurig wilde laten aflopen. Maar nu heeft zijn lied een gelukkig einde gekregen. Het gaat zo: ‘Er woonde eens een meisje op de maan, zo doorschijnend en bleek. Iedere avond kwam ze naar de aarde, naar de prins die haar liefhad. Maar zij verschool zich steeds voor hem, ze liet hem alleen staan in de donkere nacht. Hij probeerde haar vast te houden, maar slaagde er niet in. Maar toen de nacht op zijn donkerst was, ontdekte hij opeens in het noorden een maansikkel, die steeds groter werd. Het meisje liet zich daarvandaan aan een draad naar de aarde zakken en vertoonde zich eindelijk helemaal. En ze wilde het zelf.’ Dat wilde Cindy ook. Mening: Ik vind het een heel mooi boek. Het is een boek dat vooral over de gevoelens van Cindy gaat. Er komen wel gebeurtenissen in voor, maar dit zijn meestal maar hele kleine, nooit echt iets spectaculairs. Het boek zet me aan het denken, want heel veel in deze wereld draait om voedsel, en als je dat bedenkt, is anorexia zo dichtbij. Het boek is ook werkelijk, het geeft heel mooi weer hoe iemand zich voelt met anorexia. Dat Cindy zichzelf juist als dik ziet, en dat ze denkt dat ze controle krijgt over de situatie door niet te eten. En dat dat onzin is, laat het boek ook heel duidelijk blijken. Het boek is niet herkenbaar, want doordat het je echt laat zien hoe iemand met anorexia zich voelt, is het heel moeilijk om je in de rol van Cindy in te leven. Vooral omdat ik zelf geen anorexia heb. Het lijkt me ook een goed boek om mensen die anorexia hebben te laten lezen, want als ze lezen hoe Cindy er bovenop komt, hebben ze daar zelf ook een idee van. En dat geeft steun, denk ik. Dit alles wordt in het boek verwerkt als een gedachte van Cindy, de gebeurtenissen doen weinig ter zake, behalve de terugkomst van Helge. Ik voeg de achterkant van het boek toe aan mijn verslag om eventuele weggelaten informatie toch te vertellen. Punt boek: Een dikke 9. Op de achterkant van het boek: De veertienjarige Cindy is populair op school. Ze ziet er leuk uit, is sportief en adrem. De hele wereld is op haar hand. Dan wordt ze verliefd op Helge uit de derde. Ze droomt weg in de klas en fantaseert over hem. En dan op een dag belt hij haar zomaar op om een afspraakje te maken. Maar deze ontmoeting verloopt anders dan ze zich had voorgesteld. Ze wandelen en zoenen wel, maar ze praten niet en op school negeert hij haar; hun relatie is geheim. Opeens is Helge verdwenen. Hij is met zijn moeder naar Oslo verhuist. Cindy voelt zich verlaten. Langzaam zakt ze weg in een grote duistere chaos. Ze voelt zich eenzaam, onhandig, lelijk en vooral dik in haar volwassen wordende lichaam. En haar ouders maken het haar ook niet gemakkelijker. Cindy probeert controle te krijgen over de situatie en gaat steeds minder eten, en traint zich kapot met zwemmen en hardlopen. Zij voelt zich meester over haar eigen leven, totdat Helge terugkomt. Cindy stak haar handen in de zakken van haar jack. Vlug deed ze een stapje naar voren en zei toen: ‘Ik moet gaan. Dag!’ Ze draaide zich om en stak het plein over. Aan het eind keek ze nog even over haar schouder. De anderen stonden in een groepje dicht bij elkaar. Cathrine voerde luid en rap het woord, gebaarde met de hand waarmee ze de sigaret vasthield. De jongens luisterden. Uit de manier waarop ze met z’n vijven bij elkaar stonden kon Cindy wel opmaken waar Cathrine het over had. ‘Ze doet zo vreemd, sinds ze anorexia heeft!’ Zo, nu wist Helge het dus ook. Het kon haar geen klap schelen. Over de schrijfster: Kjersti Scheen werd op 17 augustus 1943 in Oslo, Noorwegen, geboren. Ze is begonnen met het illustreren van kinderboeken, maar is later zelf gaan schrijven. Ze schrijft onder andere romans en criminele romans. Ze heeft al veel prijzen ontvangen hiervoor. Zo ook voor Maanmeisje. Dit boek werd bekroond met de Literatuurprijs van het Ministerie van Cultuur in 1994. In datzelfde jaar ontving ze de prijs van de Schoolbibliothecarissen. Enkele andere boeken van haar zijn (met de Noorse titel):  ROSELILL (30-11-1999)  Englemakerne (22-09-1998)  Bare en dag (08-10-1997)  Morellsommer (10-12-1996)  Ingen applaus for morderen (27-03-1996)  Teppefall (14-08-1994)  De siste vokterne (12-11-1991)  Vårmåne (04-09-1986) Om informatie over Kjersti Scheen te verkrijgen, heb ik in de bibliotheek en op internet gezocht. In de bibliotheek was geen informatie te vinden, en op internet was alles hier haar in het Noors geschreven. Toch heb ik de bovenstaande informatie kunnen verkrijgen uit internet, maar veel snapte ik er natuurlijk niet van. Mijn vader heeft me ook nog geholpen met zoeken, maar in het Nederlands was alleen iets over Maanmeisje te verkrijgen, niks over Kjertsi Scheen zelf. Ik hoop dus dat dit genoeg informatie is over haar, want meer kon ik echt niet vinden.