How I live now door Meg Rosoff

1)
A) De titel van het boek is “Hoe ik nu leef”. Het is geschreven door Meg Rosoff. Hoe ik nu leef is uitgegeven door Pimento, en telt 200 bladzijden.

B) De voorkant van het boek is bruin, en de titel staat in verschillende kleuren op de cover: Hoe in het rood, ik in het wit, nu in het lichtblauw, en leef in het lichtgroen. Er is op de bruine cover witte silhouetten van vlinders te zien. Er zijn ook bladeren in donkere kleuren getekend. Op de voorkant van het boek staat ook een kleine recensie. Op de achterkant staat de korte inhoud, de prijzen waarmee dit boek bekroond is, en wat reacties van de pers over dit boek.

C) De auteur won verschillende prijzen met dit boek. Ten eerste won Meg Rosoff de Guardian Children’s Fiction Prize. Ten tweede won ze ook de American Library Association’s Michael L. Printz Award. Dit boek is ook bekroond met de Branford Boase Award, en was genomineerd voor de Whitbread Children’s Book Award.

D) Dit boek is opgedragen aan Debby

E) Edmond kon op een mysterieuze manier weten wat het hoofdpersonage, Daisy, dacht. Isaac wist op nog een geheimzinnigere manier waar Edmond was. Isaac blijkt op het einde van het boek met dieren te kunnen communiceren.

2)
a) Het verhaal gebeurt
- later (want er is sprake van een volgende oorlog),
- in een ander of ver land (Engeland)

b) Het verhaal is een voorbeeld van
- Fictie, want in het verhaal is er sprake van een volgende oorlog.

c) Het gaat over
- vriendschap
- oorlog
- dood
- gezin/familie
- verliefdheid/liefde
- reizen (de reis naar Engeland)


3)
Daisy is een vijftienjarig meisje, dat vanuit New York naar familie op het Engelse platteland reist. Eens in Engeland aangekomen, maakt ze kennis met Tante Penn, Edmond, Isaac, Osbert, en Piper. Alles lijkt zeer rustig te verlopen, maar na een tijdje merkt ze dat ze verliefd wordt op Edmond, haar neef. Tante Penn is vertrokken naar Oslo en laat ook niets van haar horen. Daar bovenop breekt een oorlog uit, en moeten ze geëvacueerd worden, waardoor ze van elkaar gescheiden worden. Daisy en Piper worden in een gastgezin van een legerofficier geplaatst, en Edmond en zijn broers zitten ver weg op een boerderij. Daisy wil absoluut terug naar haar neven, en maakt samen met haar nicht een gevaarvolle tocht. Uiteindelijk komen Daisy en Piper aan bij het oude huis, waar ze vroeger leefden. Daar gaat de telefoon. Het was haar vader, die vanuit Amerika vertelde dat hij een onmiddellijke opname in een ziekenhuis in het buitenland (de Verenigde Staten) had geregeld, en dat ze mee naar huis moest. Zes jaar later keert Daisy terug naar haar Engelse familie, waar ze Edmond terugvindt, gebroken en verminkt door de oorlog. Ze probeert hem uit te leggen hoe het komt dat ze hem moest verlaten. Uiteindelijk beslist Daisy om in Engeland te blijven, bij Edmond.

4)
De titel werd duidelijk aan het einde van het boek, want de laatste zinnen zijn: “Na al die tijd weet ik precies waar ik thuishoor. Hier. Bij Edmond. En dat is hoe ik nu leef.” Het leven van Daisy verandert gedurende de loop van het verhaal ingrijpend, en op het einde van het boek is ze het Engelse leven gewoon geworden.


5)
Daisy is het Amerikaanse hoofdpersonage in dit verhaal. Ze brengt een bezoek aan haar Engelse familie, maar als er oorlog uitbreekt, krijgt ze het hard te verduren.
Piper is de Engelse nicht van Daisy, met wie ze goede vriendinnen wordt.
Edmond is de Engelse neef van Daisy. Ze wordt verliefd op hem.
Isaac is de broer van Edmond.
Osbert is een oudere neef van Daisy, die een job bij het leger aangeboden krijgt.
Tante Penn is zoals de naam al doet vermoeden, de tante van Daisy, die vooral het eerste deel van het verhaal meespeelt, omdat ze naar Oslo vertrekt.
Majoor McEvoy is de legerofficier waar Daisy en Piper bij belanden als ze in een gastgezing geplaatst worden.
Jane McEvoy is de vrouw van de bovengenoemde majoor.
Ik vind Daisy het meest bewonderenswaardige persoon omdat ze een grote verandering meemaakt: vanuit het grote, stedelijke Amerika, naar het Engelse platteland verhuizen. Ze moet zich aanpassen aan de nieuwe leefwereld, en dan wordt ze verliefd op Edmond. Er breekt ook een oorlog uit. Ondanks al die problemen blijft ze zich min of meer sterk houden.
Daisy verhuist naar het Engelse platteland, wordt er verliefd op haar neef, en bovendien breekt er een oorlog uit. Ze wordt tegen haar zin terug naar de VS gestuurd, door haar vader. Na een aantal jaar gaat ze terug naar haar Engelse familie, waar ze besluit om bij Edmond te blijven.

6)
Ik ga dit boek aanraden aan alle jongeren die een meeslepend en vlot verhaal willen lezen, met een buitengewone schrijfstijl. Ik zou hen vertellen dat het een boek is dat je zeer gemakkelijk kan lezen, eens je aan de schrijfstijl van de auteur gewend bent.


7)
Ik vind Hoe ik nu leef een zeer mooi verhaal, mede door de schrijfstijl van Meg Rosoff. Het duurde even voor ik de rare zinsstructuur gemakkelijk kon lezen, maar na een tijdje ging dat zeer vlot.

8) Ik vind het einde van Hoe ik nu leef, zeer mooi. Het is ontroerend en een beetje mysterieus. Edmond doet op het einde van het verhaal een beetje raar, maar dat is niet meer dan normaal voor iemand die tientallen mensen heeft zien sterven. Het is niet het einde van een doorsnee verhaal, maar dat maakt het nu juist zo speciaal.


9) Meg Rosoff is geboren in 1956. Ze leefde tot 1989 in Amerika, maar is verhuisd naar Londen . Ze is het meest bekendst geworden door Hoe ik nu leef. Ze heeft ongeveer negen boeken geschreven, en is genomineerd geweest voor ongeveer 20 prijzen.

10 A)
Duivelsgebroed (blz 21)
Kind van de duivel, ook figuurlijk: irritant kind.
Superioriteit (blz 47)
Geestelijke of zedelijke meerderheid, hogere rang, grotere voortreffelijkheid.
Bloomingdales (blz 72)
Een winkelketen voor kledij, dat vooral in Amerika bekend is.
Luizenleventje (blz 94)
Een heerlijk lui leven, zonder problemen, een heel gemakkelijk leven
Lamlendig (blz 119)
Futloos, zonder inspiratie
Onverhoeds (blz 119)
Plotseling, onverwachts, abrupt, bruusk
Rulle (grond) (blz 198)
Losse grond. Poederachtige, oneffen grond.
Verminkt (blz 199)
Ontsierd, misvormd, lelijker gemaakt, geschonden.
(Het land is nu geschonden door de oorlog. De oorlog maakte een litteken, dat lang zal blijven)

10 B) Door Piper te redden, redde ik ook mezelf
Piper en Daisy konden elkaar vertrouwen. Als een van hen het moeilijk had, hielp de andere. Samen stonden ze sterk, dat is meestal zo, zelfs in het heden. Als Daisy alleen had geweest, had ze niemand om voor te zorgen. Piper maakte het haar gemakkelijker om te overleven.

11)
De auteur schrijft op een manier waarbij Daisy altijd aan het woord is. De lezer bekijkt alles door haar ogen, en kan haar gedachten lezen. Daisy praat veel, en zo is het boek ook geschreven. De leestekens en hoofdletters lijken willekeurig geplaatst te zijn, en toch stoort dat niet. Bij een snelle opeenvolging van gedachten staan de zinnen achter elkaar, gescheiden door komma’s. Eens men een aantal pagina’s heeft gelezen, went men aan deze schrijfstijl.

12)
Wat vooraf gebeurt:
Majoor McEvoy wordt neergeschoten, terwijl Piper en Daisy erop staan te kijken.
(P 112/113)
Er hebben nooit zeven stillere mensen achter in een vrachtwagen gezeten, we waren te geschokt om maar zelfs te huilen of iets te zeggen. Toen we in Reston Bridge kwamen, stapte de chauffeur, van wie ik wist dat hij een goede vriend was van de majoor, uit de vrachtwagen, en bleef daar een minuut staan om moed te verzamelen om naar binnen te gaan en aan mevrouw M. te vertellen wat er was gebeurd, maar eerst draaide hij zich naar ons toe en met een gebroken stem en vol woede zei hij Voor het geval iemand het was vergeten, Het is Oorlog. En de manier waarop hij dat zei, gaf me het gevoel dat ik viel.

We waren ruim in de gelegenheid geweest om te zien dat er bij die arme oude Jane McEvoy de afgelopen weekjes al heel wat steekjes waren losgeraakt en het was duidelijk dat ze nu zover was dat ook het laatste draadje zou knappen.
Hierna wordt er nog meerdere malen beschreven hoe Jane McEvoy de dood van haar man niet kan verwerken. Er wordt nog verteld dat ze zeer vermoeid, en dwaas reageert op enkele gebeurtenissen, en ze staart altijd voor haar uit.

Ik heb voor dit lied gekozen omdat ik het goed vond passen bij het fragment in Hoe ik nu leef waar er aan Jane McEvoy wordt verteld dat Majoor McEvoy overleden is. Het liedje wordt (in mijn ogen) eigenlijk gezongen voor het kindje van de majoor en zijn vrouw. Hij en zijn moeder blijven achter. Ik vond het een ontroerend liedje, en dat is de voornaamste reden dat ik ervoor gekozen heb. Het liedje deed me meteen aan dit fragment in het verhaal denken, vooral door de woorden: “Door kapotgeschoten straten, zonder vader, zonder land.”

Marco Borsato: Speeltuin
Door kapotgeschoten straten zonder vader, zonder land
loop je hulpeloos verlaten
aan je moeders warme hand
Als een schaap tussen de wolven
naar bestemming onbekend
en niemand ziet hoe klein je bent
niemand ziet hoe klein je bent
Morgen zal het vrede zijn
en zal de zon je strelen
zal de wereld weer een speeltuin zijn
en kun je rustig spelen
Na de winter komt de lente
wordt de grijze lucht weer blauw
maar al ben je uit de oorlog
gaat die oorlog ook uit jou?
Mooie ogen zijn vergiftigd
zijn aan het geweld gewend
en niemand ziet hoe klein je bent
niemand ziet hoe klein je bent