Zo is hij door Vonne van der Meer

1: titel Zo is hij 2: Titel + betekenis: De titel van het boek is: Zo is hij. Het boek heet zo omdat het gaat over n oordeel. Daar staat alles in over hoe die persoon is. 3: Auteur: Vonne van der Meer 4: Informatie over de auteur: Vonne van der Meer werd in 1952 in Eindhoven geboren als jongste kind in een gezin van drie. Al snel verhuisde de familie naar Laren (N.H.), waar zij de lagere school bezocht en daarna de MMS. Haar moeder was een gretig lezer, en las haar kinderen ook graag voor. Zij heeft haar liefde voor literatuur op alle drie haar kinderen overgebracht. In de lessen Nederlands ontdekte Vonne van der Meer dat zij zich kon verliezen in het schrijven van opstellen. Ze mocht eindexamen doen met een aantal verhalen, voorzien van een eigen voor- en nawoord. Na haar eindexamen bracht ze een jaar door in de Verenigde Staten. Ze woonde daar bij een Amerikaans gezin in Kansas City, en ging daar ook naar school. Op die school volgde ze, behalve de verplichte vakken, vooral toneellessen. Ze besloot zich te oriënteren op de mogelijkheid ‘iets’ met toneel te gaan doen. ‘Omdat ik daar alles wat me interesseerde in kwijt kon. Lezen, teksten analyseren, mijn interesse in psychologie, vormgeving, met mensen samenwerken. Ik denk dat ik intuïtief ook wel aanvoelde dat je niet op je achttiende achter een bureau kunt gaan zitten en schrijver worden. Ik had die omweg van het toneel nodig. En wie mijn werk kent, ziet dat het zijn sporen heeft nagelaten.’ Twee jaar later werd ze toegelaten tot de regieafdeling van de Amsterdamse Theaterschool. Tijdens de opleiding ging ze door met schrijven. Ze werd al snel de tekstleverancier van haar jaar: ‘Als er voor koninginnedag een straattheaterstuk gemaakt moest worden, bewerkte ik in één nacht een sprookje. Als twee medeleerlingen een stuk zochten om samen aan te werken, maar niks konden vinden dat bij hun leeftijd en mogelijkheden paste, schreef ik het. Daar ontdekte ik ook dat het niet verstandig is je eigen werk te regisseren. De afstand ontbreekt dan. Als een scène niet meteen lukt, ben je geneigd meteen te gaan herschrijven, in plaats van de acteurs een andere opdracht te geven." Tijdens de opleiding schreef ze de monoloog De behandeling, die in 1976 door toneelgroep Centrum op het repertoire genomen werd, met in de hoofdrol Ingeborg Elsevier. In 1978 sloot ze haar opleiding af en werd regieassistent van Franz Marijnen bij het RO-theater. Al snel ging ze zelf regisseren, stukken van Goethe, Osborne, Frisch, een bewerking van Plato’s Symposium, maar nooit haar eigen stukken. Ze regisseerde ongeveer tien jaar bij uiteenlopende gezelschappen als Baal, Centrum, De Haagse Comedie en het RO-theater. Bij het laatste gezelschap ging in 1996 ook haar toneelstuk Weiger nooit een dans in première. Als ze niet regisseerde schreef ze verhalen, die ze naar alle mogelijke literaire tijdschriften opstuurde, en altijd weer terugkreeg. Tot K.L. Poll in 1980 ‘Afscheid van Phoebe’ opnam in Hollands Maandblad. Vanaf dat moment kwam er ieder jaar een nieuw verhaal in Hollands Maandblad te staan - tot haar eerste boek uitkwam. Vonne van der Meer is getrouwd met de schrijver Willem Jan Otten. Ze wonen in Naarden en hebben twee zonen. Bibliografie 1985 Het limonadegevoel en andere verhalen Bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs

1987 Een warme rug (roman) 1989 De reis naar het kind (roman) Genomineerd voor de Europese Minerva Prijs voor het boek van het jaar
1991 Zo is hij (roman) 1993 Nachtgoed (verhalen) 1995 Spookliefde (novelle) 1996 Weiger nooit een dans (toneelstuk, gespeeld door het RO-theater) 1997 De verhalen (een keuze uit eigen werk) 1999 Eilandgasten (roman) 2001 De avondboot (roman) 5: Genre: Het genre is liefde. 6: Gebeurtenissen: Lucas Vlieger, de hoofdpersoon, is vreselijk verliefd. Hij is een veelgevraagd illustrator, met een huwelijk en verhoudingen achter de rug. Omdat hij niet weet of de vrouw die hij wil ook verliefd is op hem, begint hij na te denken over zichzelf. Wat heeft hij van zijn liefdes gemaakt? Is hij deze vrouw wel waard? En wie is hij eigenlijk? Dan overkomt hij hem iets dat alleen in een droom zou kunnen. Hij ontvangt een raadselachtige envelop met daarop de woorden ‘Oordeel betreft Lucas Vlieger’. Maar het is geen droom. En hij heeft ook gegronde redenen om te geloven dat de inhoud van de envelop geen grap is, maar echt een document is dat alles over hem bevat. Tot het laatste worden de antwoorden vragen uitgesteld. 7: Personen: De belangrijkste persoon van het boek is Lucas Vlieger. Hij is de hoofdpersoon. Hij is creatief, omdat hij een illustrator is die tekeningen maakt voor bijvoorbeeld tijdschriften. Hij is zesenveertig jaar en heel nieuwsgierig. Dat komt omdat hij zo graag n oordeel van zichzelf wilde hebben. En toen hij die envelop kwijt raakte, was hij zo nieuwsgierig dat hij niet langer kon wachten om hem te gaan zoeken. Sommige mensen dachten dat hij harteloos was, want hij stuurde nooit kaarten. Belangrijke bijpersoon: Dat is Martine. Ze is de vrouw waar Lucas zo verliefd op is. Ze komt alleen in het eerste hoofdstuk voor, maar Lucas heeft het er elk hoofdstuk wel over. Ze is niet op haar mondje gevallen en vergeet altijd op welke dag Lucas en zij hebben afgesproken. 8: Plaats: Het verhaal speelt zich af in Nederland. Dat merk je aan de namen die in het boek voorkomen, het zijn Nederlandse namen. Zoals Paula, Lucas, Tim.
9: Tijd: Het boek speelt zich af in 1990. Dat staat in het boek. 10: Perspectief: Het verhaal wordt in het begin verteld in de hij-perspectief. Maar als Lucas er achter komt dat hij in een boek speelt, vertellen ze alles in de ik-perspectief. Eigen Mening: Ik vond het een leuk boek. Er zaten grappige stukjes in, maar ook droevige stukjes. Een grappig stukje was dat Lucas zich verkleedde als vrouw, omdat hij dacht dat zijn vriendin dat zo graag wilde. Hij ging naar de winkel voor kleren, lakte zijn nagels enz. Dat was grappig. Ook vond ik het stukje in de trein op weg naar het werk van Lucas erg grappig. Toen ging er een dikke mevrouw boven op zijn envelop zitten. En ze ging er maar niet vanaf, hoe veel ze ook opschoof. Toen trok Lucas aan de noodrem. Een paar zielige stukjes waren toen Tim, het buurjongetje van Lucas, precies ging kleuren op de belangrijke envelop met het oordeel. Lucas werd zo kwaad dat hij het jongetje in zijn gezicht sloeg. Zo hard dat Tim met zijn hoofd tegen de tafelrand aan smakte. Dat was echt heel zielig, ook al ben je nog zo boos op een kindje, dat doe je toch niet? Ik denk trouwens niet dat Lucas het met opzet deed. Nog een zielig stukje ging over Lucas zijn ex vriendin, Paula. Zij loopt mank en daarom dus altijd met een stok. Omdat ze zelf bijna niks kon, had ze ook geen werk. In de tijd dat Lucas iets met haar had, wilde hij zo graag dat ze ging werken. Toen het over was tussen die twee, had Paula heel hard aan een kinderboek gewerkt. Dat vond ik heel dapper van haar. Ze had alles geregeld, ze wilde dat Lucas de plaatjes er bij maakte. Maar Lucas gooide, zonder iets van zich zelf te laten horen, heel het boek in de prullenbak. Dat vind ik niet kunnen. Lucas had ook een keer Paula zomaar op de grond laten liggen, toen ze gevallen was. Wat ik echt heel leuk aan het boek was is dat je zelf ook een beetje meespeelde, op het einde van het boek. Dan weet Lucas dat het oordeel waarin hij speelt door de schrijfster is geschreven. En dan komt de lezer erachter dat hij al heel de tijd het oordeel aan het lezen is. Dat was echt grappig. Er kwamen ook zinnetjes in voor waarin je ook meespeelde zoals: ‘Maar dat wist je natuurlijk al’. Je kwam veel te weten over Lucas, dat was ook wel handig. Je wist altijd waar of over wie hij het over had. Ik snapte het hele boek, er waren geen onduidelijke stukjes die ik echt niet snapte. Het was allemaal makkelijk geschreven.