Zes maal een is zeven door Gerda van Erkel

Zes maal één is zeven - Gerda van Erkel

Samenvatting:

Josi, Kahlid, Thomas, Reb, Aicha en Doris zijn zes jongeren die door de jeugdrechter veroordeeld zijn tot een overlevingsweek in de Ardennen, vijf dagen lang. Ieder begint aan de week voor zichzelf, maar het zijn proeven die je met behulp van andere kan voltooien. Langzaam maar zeker komt iedereen zichzelf tegen. Door gebeurtenissen in het verhaal gaan de jongeren over zichzelf nadenken, wat ze fout hebben gedaan, wat er allemaal gebeurt is en hoe ze dat kunnen veranderen. De groep wordt steeds hechter.
Op de laatste avond van het kamp gebeurt er echter iets vreselijks. Er wordt op Reb geschoten en hij komt zwaargewond in het ziekenhuis terecht. Deze nare situatie brengt hen echter nog dichter bij elkaar. Ze vinden veel steun bij elkaar en zo komen ze erachter dat er toch mensen zijn die om hen geven en hun liefhebben. Zo kunnen ze na het kamp ieder met een nieuwe start verder met hun leven. Iedereen vol goede moed, en ze weten nu allemaal dat ze er niet meer alleen voorstaan.

Genre:

Het is een psychologische jeugdroman voor jongeren vanaf 14 jaar. In het boek laat de schrijfster de jongeren aan het woord. Geleidelijk ontdekt de lezer hoe de personen in elkaar zitten en op welke wijze hun persoonlijke verleden in de weg zit. Ze hebben allemaal vervelende ervaringen achter de rug en zijn beschadigd. Met name door hun rottige situatie zijn ze in aanraking gekomen met justitie. De zes krijgen de gelegenheid hun verdriet ‘op de wereld te zetten en in de armen van iemand anders te leggen’. Ze putten kracht en hoop uit de ontmoeting en vinden weer zelfrespect en bestaansrecht. Zo zijn ze in staat de toekomst een zinvolle wending te geven.”Ze zien hun weg, nu hoeven ze hem alleen nog maar te gaan.”

Titelverklaring:

Zes maal één is zeven.
De titel duidt op het feit dat zes jongeren samen één groep moeten vormen. De groep stelt de zevende man voor. Men laat dus van zes mensen zeven worden. Vandaar de titel zes maal één is zeven.

Het verhaal heeft juist deze titel omdat dit het belangrijkste doel is van het kamp: van zes mensen zeven maken. In het begin dringt dit nog niet zo tot hen door, maar uiteindelijk weten ze ook echt waarom ze naar dit kamp toegestuurd zijn.

Leeservaring:

Onderwerp:

Het onderwerp gaat over criminaliteit, de reden waarom deze 6 mensen er zitten.
Criminaliteit, waar je heel veel mee te maken hebt in het dagelijks leven. Het was dus ook een boeiend onderwerp. Je ziet de criminaliteit in het leven alleen vanuit jezelf, en dat betekent dus dat je nooit weet waarom zo-iemand crimineel is. Je denkt in het dagelijks leven alleen maar dat zo-iemand slecht is, maar in dit boek lees je de gedachten van die personen en dan ga je het onderwerp van een hele andere kant zien en dat vind ik heel leuk aan dit boek.

Gebeurtenissen:

De gebeurtenissen in het boek lijken zoveel als in de echte wereld. Ik vind het dan ook een heel realistisch boek, dat maakt het ook heel leuk om te lezen. Het is zo echt. De relaties tussen de personen, de criminaliteit. In het boek werd je de hele tijd beziggehouden, ook al was het een rustig stuk bijv. als ze op bed liggen, dan blijft het gewoon leuk om te lezen. Het boek was zeer boeiend, door de gevoelens die zeer uitgebreid verteld werden, het was ook op sommige momenten schokkend. Je leeft dan echt mee met die personen. Op een moment in het boek is dat op de laatste bladzijden van het boek:

Blz.148: “Ze bijt in de schouder van haar vader, die een kreet slaakt en heel even zijn greep lost, niet lang genoeg. Reb heeft haar broer afgeschud en komt op haar toe. Vaag, alsof achter haar een film in slow motion wordt afgedraaid, ziet ze nu ook de anderen opspringen. In haar uiterste ooghoek trekt haar broek een revolver. Het schot valt nog voor ze gilt. Een schreeuw. Reb zakt ineen. Warm bloed uit zijn borst op zijn hand.”

Deze gebeurtenis speelt zich af aan het einde in het verhaal, het komt dan ook zeer verrast. Dit stuk heeft dan ook het meeste indruk op me gemaakt.

Personages:

Alle personen waren even fascinerend. Ik kan dus niet zeggen welke ik verafschuw of welke ik bewonder. Want ze waren allemaal fantastisch. De zes personen hebben allemaal iets mysterieus, iets geweldigs. Het boek word ook nooit saai omdat elke keer de personen iets nieuws van zichzelf ontdekken dus ze veranderen in de loop van het boek. En dat vind ik heel erg leuk om te lezen!
Bij dit onderwerp zit je als het ware in het hoofd van de personen, dus hoe ze denken en voelen. Dat is heel bijzonder, hoe zulke mensen denken.
Het boek is heel erg emotioneel. Je leeft heel erg mee met de personen, hoe ze veranderen. Je komt erachter wat er gebeurd is met de personen, hoe ze daarmee omgaan en dat is fantastisch gedaan in dit boek. Door gebeurtenissen in het boek gaan de personen over zichzelf nadenken, en dat heeft een heel mooi effect:
Het stuk dat hieronder staat gaat erover dat Josie in de geboortespleet van een grot zit, vrijwillig:

Blz.140: Ze is levend ingemetseld. Een ontzettend gevoel van eenzaamheid overvalt haar. Ze denkt dat zo eeuwen geleden de fossielen zijn ontstaan, en dat ze bezig is gek te worden. Hoe lang werkt de batterij van zo’n lamp? Ze sluit haar ogen. Gevangen in de baarmoeder van een grot. Ze denkt aan huis. Herinneringen komen boven aan hoe haar moeder voor haar zorgde, toen ze klein en ziek was. Toen leek alles zorgeloos. Wiel had nog niet met het mes in zijn hand gestaan. Ze heeft nooit geweten waarom.

Zo komen heel veel gebeurtenissen boven bij de zes personen. Ik vind het ook heel spannend vertelt, want je krijgt het uit alle personen vertelt, dus je krijgt niet alleen maar een persoon en dat is het leuke uit dit boek.

Bouw:

Het verhaal is goed opgebouwd, het begint met de eerste dag van het strafkamp.
In het boek worden de vijf dagen beschreven. Het is dan ook chronologisch opgebouwd. De tijd is heel regelmatig, ze slaan niet een aantal dagen over. Maar wel ‘s ochtends, ’s middags, ’s avonds. Dan is het leuker om te lezen.
In het boek komen flashbacks voor. Als de zes jongeren een proef moeten doen komt er sowieso wel een flashback voor. In die flashback word dan verteld waarom diegene in het strafkamp beland is. Net zoals het fragment bij de personages. Het duurt wel lang om erachter te komen wat die persoon uiteindelijk heeft uitgevreten om in dat strafkamp te komen, want er zijn zes personen en die worden allemaal uitgebreid verteld, dus dat gaat over het hele verhaal, en dat maakt het ook boeiend. Je blijft dan ook doorlezen.

Taalgebruik:

Het taalgebruik in het boek was best makkelijk om te lezen.
Er werden niet zo heel veel moeilijke woorden gebruikt, niet te lange zinnen.
Er werd dan ook wel veel spreektaal toegepast, dat was dan ook makkelijker om te lezen. Het zijn jongeren van ongeveer 17/18 jaar dus ze gebruiken af en toe nog een ruige taal, wat ook realistischer leek! Wat wel verwarrend was in het boek dat je dan van zes personen hun leven kan lezen. Waardoor het soms een soepje word, soms weet je niet meer wie wat zegt in het verhaal, dat is wel jammer, maar als je goed leest dan kom je er wel uit.

Mening:

Ik vind het een heel aangrijpend boek. Omdat het je laat zien hoe hard het leven in werkelijkheid wel niet is.
Ik vind vooral de personages van Mich en Freya, de welzijnswerkers, echt super. Ze wijzen de hoofdpersonen dan op hun fouten en dit komt bij hen soms best hard aan. Maar dat vind ik juist het goede, dat ze zo rechtuit zijn en er niet omheen draaien.
De titel vind ik ook heel goed bedacht, het is in zekere zin ook het onderwerp en het past daarom helemaal bij het verhaal.
Een moment dat ik ook heel belangrijke maar ook heel erg vind is het moment waarop Reb wordt neergeschoten. Hij wordt namelijk een slachtoffer van iets waar hij eigenlijk totaal buiten staat. Van zinloos geweld dus. In werkelijkheid komt dit jammer genoeg ook voor, en ik vind dat je het door dit boek beter onder ogen ziet.
Dit boek geeft je een andere kijk op criminele jongeren. Het laat je zien dat ook zij vaak problemen hebben en het moeilijk vinden die op te lossen. Daarom moeten wij ze daarbij helpen.

Biografie.

Gerda Van Erkel is op 13 april 1954 in Wilrijk bij Antwerpen geboren.
Ze groeide op in Borgerhout en Deurne, volgde een jaar Romaanse filologie in Antwerpen en koos daarna voor de opleiding Secretariaat Moderne Talen. Gedurende één jaar werkte ze als secretaresse, tot ze in 1976 huwde en in korte tijd drie kinderen kreeg. Die vertelde ze verhalen en sprookjes. Verschillende daarvan werden gepubliceerd in het weekblad Libelle en in jeugdbladen.
Later verschenen haar verhalen in een sprookjesboek, in jeugdomnibussen en in de reeks Vlaamse Filmpjes. Ook voor de radio schreef ze liedjes en teksten.
In 1984 verscheen haar debuut voor volwassenen: “Buiten regent het.”
Vanaf 1989 combineerde Gerda Van Erkel een deeltijdbaan als secretaresse in een psychotherapeutische groepspraktijk, en later als assistente bij een radioloog, met een opleiding tot Gestaltetherapeute. Tijdens een onderbreking van anderhalf jaar schreef ze “Zes maal één is zeven.”, dat bekroond werd met de Prijs Knokke Heist voor het beste jeugdboek in 1983. Sinds haar afstuderen aan de School voor Gestalt en Psychosynthese te Gent combineert Van Erkel het schrijven voor volwassenen en adolescenten met een praktijk als gestaltetherapie.

Als kind verzon Gerda Van Erkel verhalen om een uitlaatklep te hebben voor haar grote gevoel van eenzaamheid. Ook de sprookjes die ze schreef toen ze volwassen was, dienden als vluchtmogelijkheid uit een onbevredigende realiteit. De bijna wanhopige zoektocht naar een compromis tussen de huisvrouw en moeder zijn en de drang om te schrijven, vormt het centrale thema van haar eerste romans voor volwassenen.
In haar volgende romans verbreedt dit thema zich naar het recht van ieder individu om zijn eigen weg te gaan, het zoeken naar liefde in haar meest zuivere vorm en de onvervulbaarheid van dit verlangen.
Van Erkel's sprookjes en verhalen werden met gemengde gevoelens ontvangen vanwege de barokke taal, het traditionele karkater en het opvallend pedagogische tintje. Vanaf het moment dat ze de stap zette van het kleuterpubliek naar tieners en adolescenten, worden haar verhalen realistischer en krijgen de personages meer diepgang. Inspiratie vind ze in haar jeugd of in de actualiteit.
Van Erkel's persoonlijke strijd spiegelt zich in haar jeugdboeken. In “Help, wij verzuipen!” waarin Lennie en Stef samen een verhaal verzinnen om de eenzaamheid te verdrijven, beweegt zij zich op de grens van verbeelding en realiteit.
De opleiding van Gestaltetherapie die ze in 1989 ging volgen, betekende voor haar persoonlijk en voor haar werk een ommekeer. Ze breekt definitief met de droom van een geïdealiseerde, fictieve schijnwereld en concentreert zich volledig op adolescenten met existentiële vragen en problemen. Met haar boeken hoopt ze jongeren een helpende hand te bieden en hun een positieve boodschap mee te geven.

Gerda Van Erkel is van meet af aan gewaardeerd als een vlotte vertelster. Recensenten prijzen in haar adolescentenromans unaniem de originele en onderbouwde thematiek, het realistische karakter en de psychologische diepgang. Naar aanleiding van “Leven op de rand.” en “Rimpels.” Waarschuwen ze wel voor een al te nadrukkelijk pedagogisch tintje. De ijver een zo volledig mogelijk en goed gedocumenteerd beeld te geven van de wereld van jongeren, levert onvoldoende goed uitgewerkte neventhema’s op. De combinatie van Vlaams taaleigen met Hollands idioom lokt bij sommige recensenten negatieve reacties uit. Van Erkel's poëtische, beeldrijke en vooral onderhoudende stijl vindt zowel bij volwassen als een breed adolescentenpubliek veel waardering.

Bibliografie.

Voor volwassenen
- 1984: Buiten regent het.
- 1985: Thuiskomen in Combroukou.
- 1987: Twee sprong.
- 1990: Sneeuw.
- 1995: De spiegel.

Jeugdboeken, adolescenten.
- 1985: Olleke bolleke knol.
- 1985: De bezem van Ambrosie.
- 1985: Tussen twee oevers.
- 1986: Help, wij verzuipen!
- 1993: Zes maal één is zeven.
- 1994: Nachtvlinders.
- 1996: Leven op de rand.
- 1998: Rimpels en geruis.
- 2001: Ik kom je halen.
- 2002: De hemel is geen huis.
- 2002: Een dubbel vuurteken.