1. Belangrijkste informatie

De titel van het boek: Waanzin

Geschreven door: Mel Wallis de Vries

Uitgever: THB te house of books

Jaar van uitgave: april 2010

 
2. Samenvatting

4 meisjes verdwijnen spoorloos, vlak achter elkaar. De politie gaat ervan uit dat ze zijn weggelopen, en besteed er verder weinig aandacht aan.

Claire is 17 jaar en heeft haar moeder verloren. Haar vader heeft in Rotterdam werk gevonden, dus zijn Claire en haar vader naar Rotterdam verhuist. Claire heeft geen vriendinnen in Rotterdam, en mist haar oude vriendinnen uit Amsterdam verschrikkelijk. De enige vriendin die ze nog spreekt, is haar beste vriendin Zoë. Op een dag komt Claire per ongeluk in contact met een leuke jongen; Nick. Ze belt en sms’t veel met hem, en wordt helemaal verliefd. Ze voelt zich erg gelukkig, tot de politie bij haar voor de deur komt te staan. Claire is in groot gevaar, en Nick heeft er iets mee te maken. Zou Nick ook iets te maken hebben met de andere 4 verdwijningen?

 
3. Persoonlijke reactie

Ik vond het boek “Waanzin” echt heel erg leuk en spannend. Ik kon ook echt niet stoppen met lezen omdat het ik zo nieuwsgierig was naar hoe het ging aflopen. Ik vind dat de schrijfster het ook goed heeft geschreven omdat tijdens het verhaal ook 4 hoofdstukken kwamen over de andere meisjes die ook werden ontvoerd. Zo kreeg je steeds meer informatie over wat nou precies de oorzaak was van al die ontvoeringen. Af en toe vond ik het ook zielig voor Claire. Ze voelde zich vaak eenzaam omdat ze natuurlijk helemaal geen vrienden had in haar nieuwe woonplaats en vanwege haar overleden moeder. En vooral op het laatst vond ik soms best wel eng want dan kwam die Nick steeds dichterbij Claire en dan voelde je gewoon die angst die zij had. Het was een echt thriller!

 
4. Leeservaringen beschrijven

A onderwerp

Het onderwerp is waanzin. Eerst wist ik niet precies wat het betekende maar ik heb het toen aan mijn moeder gevraagd en zij zei dat wanneer je dingen gaat denken die eigenlijk helemaal niet waar zijn en dat je daar dan verward van raakt. Ik vind het wel een goed onderwerp het past heel goed bij het hele verhaal! Ik zou best wel meer boeken willen gaan lezen over het onderwerp waanzin maar dan wel met een heel ander verhaal.

B gebeurtenissen

De eerste gebeurtenis was dat Claire in de trein zat en gebeld werd door een onbekend nummer. Ze neemt op en krijgt een één of andere Nick aan de telefoon. Hij vraagt of zij Liliane is die Xbox games verkoopt. Claire is natuurlijk niet Liliane dus al gauw zegt ze dat ze daar niks mee te maken heeft. Uiteindelijk raken ze met elkaar aan de praat. Claire voelt zich heel veilig bij Nick. Omdat hij precies hetzelfde heeft meegemaakt. Ook luistert hij heel goed naar haar en geeft hij haar een goed gevoel. Op dat moment heeft ze natuurlijk nog niet door dat Nick eigenlijk helemaal niet zo goeie jongen is.. Toen ik dit las wist ik natuurlijk ook niet meteen dat hij de dader was.. maar ik had wel een vermoeden.

De tweede gebeurtenis was dat Claire ingelicht was over dat Nick een ontvoerder was en dat er dus 4 meisjes werden vermist. Ze werd nu heel goed in de gaten gehouden door de politie en moest vaak mee naar het politiebureau voor gesprekken. Op een dag moet ze weer mee en moet ze naar een grote lege ruimte daar staan 4 borden met daarop 4 namen. Amber, Babette, Anouk en Britt. Onder de namen zijn allemaal foto’s geplakt. Op dat moment vraagt de politie of zij misschien één van de meisjes herkent. Dit is voor Claire een heel spannend en frustrerend moment want ze vind het heel erg voor deze meiden dat zij zijn ontvoerd. Ze beseft heel erg op dat moment dat zij daar misschien ook wel op een bord kon staan als was zij net als die meiden ontvoerd. Dit vond ik een heel rot moment voor Claire. Het lijkt mij ook heel moeilijk om als enige nog niet ontvoerd te zijn en dat je dan wel vier andere meisjes die wel ontvoerd zijn moet gaan herkennen.. heftig!

De derde gebeurtenis was op moment dat Claire thuis is samen met haar vader en Zoë. Opeens wordt de vader van Claire gebeld door de portier zijn auto staat in de weg. De vader van Claire gaat naar de garage en zegt dat over 10 minuten wel weer terug is. De meiden merken niks en gaan gewoon lekker door met tv kijken. Tot opeens de voordeur opengaat Claire denkt gewoon dat het haar vader is totdat ze opstaat en het opeens zwart voor haar ogen wordt. Als ze wakker wordt is op vastgebonden op een stoel. Opeens ziet ze Zoë bewusteloos op de grond liggen. Er stroomt bloed uit haar hoofd. Dan komt opeens Nick tevoorschijn. Ze schrikt zich rot. Hij is dus de dader van alles. En Nick is niet echt Nick hij heet in het echt Luuk. Hij vertelt dat hij de vader van Claire ook heeft neergeslagen en dat hij beneden in de garage ligt. Dit was echt zo’n zielig stuk en ook heel eng! Ik vond het ook echt erg wat hij allemaal tegen haar zij enz.

C personages

Ik vind Claire een hele lieve meid. Maar ook wel eenzaam en onzeker. Maar dat begrijp ik natuurlijk wel. Het is natuurlijk vreselijk als je moeder komt te overlijden en dat je dan ook nog eens moet verhuizen naar een stad waar je niemand kent. En wat ze natuurlijk mee maakt met die Nick. Het probleem van Claire is dat ze met een heel gevaarlijk iemand contact heeft namelijk Nick/Luuk. Dit heeft zij eerst niet door dus verteld zij heel veel tegen hem. Ze wordt zelfs verliefd op hem. Het is ook heel zielig voor haar als er opeens politie is en zegt dat hij een hele foute man is. Dit kan zij natuurlijk in eerste instantie niet geloven omdat ze hem heel erg leuk vind. Het lijkt mij ook heel moeilijk als je iemand heel erg leuk vind en dat je dan krijg te horen dat die gene heel erg gevaarlijk is en dat je geen contact meer mag hebben. Dat lijkt me heel moeilijk omdat je een heel ander beeld in je hoofd hebt van die persoon.

Ik vind wel dat ze er heel goed mee om gaat met de situatie. Ze legt ook alles heel goed uit aan de politie zo dat hun er een goed beeld van kunnen krijgen wie die Nick naar eigenlijk is. Ik zou het zelf wel anders hebben gedaan. Sowieso voorzichtiger. Want later na het eerste gesprek ging ze steeds vaker met Nick/Luuk praten. En hem steeds meer dingen vertelen. Terwijl ze hem nog nooit had gezien! En ik denk dat dat een hele grote fout van haar was geweest.

D bouw

Eigenlijk heb ik al geschreven welk moment ik heel spannend vond. Dat was namelijk de derde gebeurtenis. Dus ik heb daar verder niet veel meer over te zeggen.

E taalgebruik

Ja ik vind het taalgebruik in dat verhaal heel normaal. Claire en Zoë zijn allebei zeventien en zo praten ze ook echt als twee puber meiden. Bijvoorbeeld bij deze zin: Ik was echt bang dat je moeder dat gekraak had gehoord, zei ik. Ja, gelukkig keek ze naar haar lievelingsprogramma de TV Show op reis. Ze steekt een vinger in haar mond en doet alsof ze moet kotsen. So boring, met Ivo fucking Niehe. En dit is een sms van Zoë naar Claire dit is ook een typisch smsje hoe pubers dat naar elkaar toe sturen: Hey lief, drama vandaag!!! Ik heb een vier voor wiskunde gekregen. Weet je wat die heks zei? Dat ik zo nooit mijn eindexamen haal, grrrrr. Kus Zoë

5. schrijfopdracht

Echte stuk:

Kon ik de tijd maar terugdraaien. Gewoon op mijn horloge, net als het uur terug van de wintertijd. Dan zou ik blijven doordraaien en doordraaien, totdat de wijzers op twee jaar geleden stonden. Ik zou weer in Amsterdam wonen de de eerste zoen van Mark krijgen. Hij zou in mijn oor fluisteren: Claire, ik ben nog nooit zo verliefd op een meisje geweest. Jij en ik horen bij elkaar. Snap je dat? Dit is voor altijd. Hou je ook zoveel van mij? Ik zou ja knikken en mijn armen om zijn nek slaan. Twee jaar geleden wisten we ook nog niet dat mijn moeder ziek was. Ze zat nog elke middag na school op me te wachten met een kopje thee. En ze luisterde naar al mijn verhalen. Ik vond mijn leven toen zo vanzelfsprekend; ik dacht er niet eens bij na. Nu verlang ik zo wanhopig terug naar die tijd dat het gewoon pijn doet. Ik knip het lampje boven mijn bureau aan en kijk naar buiten. Vanuit ons appartement op de elfde verdieping hebben we een fantastisch uitzicht op de Erasmusbrug. Tenminste, dat vindt mijn vader. Ik vind het de lelijkste brug die ik ken: groot, lomp en kil. Net als Rotterdam zelf. De lucht is donkerpaars met zwart. Helemaal onderin zie ik het laatste randje blauw verdwijnen. Bijna weer een dag voorbij.

Zelf verzonnen verhaal. Het speelt zich af in het begin van de WO II:

Kon ik de tijd maar terugdraaien. Gewoon op mijn horloge, net als het uur van de wintertijd. Dan zou ik blijven doordraaien en doordraaien, totdat de wijzers op maand geleden stonden. Ik zou weer vrij kunnen rondlopen op straat zonder aangekeken te worden en mijn eerste zoen van Twan krijgen. Hij zou naar mij een brief schrijven en schrijven: Stella, ik ben nog nooit zo verliefd op een meisje geweest. Jij en ik horen bij elkaar. Snap je dat? Dit is voor altijd. Maar toen gebeurde er plotseling iets. Ik zat op mijn kamer en zette de radio aan. Ik hoorde dat Hitler haat had aan de joden en dat hij ze zo snel als het maar kon zou vermoorden. Ik schrok me kapot! Ook moesten we een Jodenster gaan dragen en mochten we op sommige plekken niet meer komen. Twee dagen later kwam Twan aan de deur. Ik deed open en omhelsde hem. Maar hij duwde me van zich af. Ik keek hem verschrikt aan en vroeg wat er aan de hand was. Hij zij; Stella het is over. We kunnen niet meer verder met elkaar. Ik vroeg waarom? Ik zag dat hij het moeilijk had. Hij kuchte en zij; sorry dat dit moet, maar jij bent joods en ik niet. En hij liep weg. Ik zakte in van verdriet.. waarom doet hij me dit aan? Luistert hij nou echt naar die Hitler? Ik kon het niet geloven. Als ik nu terug denk aan die dag krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ik knip het lampje boven mijn bureau aan en kijk naar buiten. Vanuit ons huis hebben we sinds gisteren uitzicht op een paar gebombardeerde huizen en gebouwen. Vreselijk vind ik dat. Ik hoop echt dat deze vreselijke tijd snel voorbij is.