Waanzin-Mel Wallis de Vries
Informatie over het boek:
Titel: Waanzin
Schrijver: Wallis de Vries, Mel
Uitgever: The House of Books (THB)
Plaats van uitgave: Vianen, NL
Jaar van de uitgave(1e druk): 2009
Afmetingen pagina’s: 21 cm
Steekwoorden over het onderwerp: Verdwijningen, Verhuizen, Stiefgezinnen & Misdaad
Aanbevolen leeftijd: ca. 14 jaar
4 Verwerkingsopdrachten:
2. Recensie voor jongerenblad.
Hoi iedereen,
Ben je bij de bieb en weet je niet welk boek je moet kiezen??? Dit is het boek dat je zoekt!!!
Waanzin, van Mel Wallis de Vries is zowel voor jongens als echte meiden geschikt. Het is zo leuk omdat je het van verschillende kanten kan bekijken, van de kant als normaal tienermeisje die iets vreselijks beleefd & van de kant als detective achtig, als je let op de aanwijzingen die tijdens het verhaal worden gegeven. Zo is het echt geweldig voor iedereen. Dit boek moet je echt lezen!!!
Bye
Elianne van Elderen :p
P.S. Leuk??? Probeer ook de andere boeken van Mel Wallis de Vries
6. Dagboek van een van de personages.
Personage: Claire
Wat er voorafging: Er zijn 4 meisjes vermist, en niemand weet of ze nog leven. De politie is op zoek naar de dader en heeft ontdekt dat de jongen waardoor Claire steeds gebeld wordt een mogelijke dader kan zijn. Claire heeft hem nog nooit in levende lijve ontmoet maar is stiekem verliefd op hem omdat hij zo goed naar haar luistert en haar begrijpt als geen ander, ten minste zo doet hij zich voor. De politie heeft Claire gewaarschuwd en ze willen nu dat Claire meehelpt om hem op te pakken, Claire stemt in maar ze mag niemand behalve haar vader er iets over vertellen.
21 november 2008:
Liefste dagboek,
Je raadt nooit wat ik vandaag weer heb meegemaakt (nee, natuurlijk raadt je het niet want je bent een boek). Gisteren heb ik je al vertelt dat de politie me thuis zat op te wachten en dat ze hebben uitgelegd dat Nick niet is wie hij lijkt. Ik kan het nog steeds niet geloven, maar goed. Vandaag ben ik mee naar het bureau geweest om de informatie over de vier vermiste meisjes te bekijken. Drie van de vier meisjes hebben bij mij in A’dam gewoond, woonde ik daar ook nog maar… Een van de meisjes was Anouk, ze heeft ooit bij mij en Zoë op jazzballet gezeten. Babette was de volgende, ze heeft bij mij op school gezeten maar ik ken haar niet echt, misschien dat ik haar een keer heb zien lopen maar niet meer dan dat. En dan hadden we Britt, haar kende ik wel van vroeger, maar we waren geen vriendinnen maar ook geen vijanden. Zij was gewoon iemand die ik toevallig ergens van kende. En als laatste Amber, ze woonde in Apeldoorn en haar foto zei me niks. Toen zag ik het volgende blaadje, het was nog wit maar mijn naam stond erboven. Ze verwachten echt dat ik de volgende ben! Wat een eng idee, vindt je niet? Maar dit is nog niet alles. Agent Willemsen en forensisch psycholoog Peter zijn met twee andere agenten mee naar ons huis gegaan. Ze hebben mij uitgelegd dat mij echt niks gaat overkomen en dat er rondom onze flat er altijd een politie agent surveilleert, maar dan wel als burger. Toen zeiden ze dat elke seconde van het onderzoek van levensbelang voor de vier andere meisjes kan zijn. Toen hebben ze mijn mobiel teruggegeven (want dat hadden ze in beslag genomen :( ) en ik moest Nick, of hoe die ziekelijke leugenaar dan ook mag heten >:-( bellen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want hij mocht natuurlijk niks weten over de politie die heel het gesprek opnam en meeluisterde. Ik moest onze eerste afspraak gaan maken, en ik moest net zo nietsvermoedend overkomen als in die vele telefoontjes en sms’jes die we eerder hebben gestuurd. Nou, ik belde en de telefoon ging een paar keer over. Net toen ik dacht dat hij niet meer op ging nemen hoorde ik zijn stem. Hij vertelde dat hij het morgen niet meer ging halen om langs te komen, want dan zou hij toch in Rotterdam zijn. De eerst volgende keer dat hij kon was op woensdag. Willemsen seinde mij ondertussen dat dat oké was. Toen praatte we nog over van alles en nog wat, omdat de agenten die de digitale dingen regelden wat tijd nodig hadden om te kijken vanuit waar hij belde. Na 17 minuten wist ik niks meer te bedenken en rondde hij het gesprek af. Toen we hadden opgehangen zei Willemsen dat het zo goed was en dat ze naar het bureau gingen voor verder onderzoek. Voor ze vertrokken zeiden ze dat ze morgen terug komen en dat ik absoluut niemand mag vertellen over het onderzoek. Maar morgen komt Zoë! Riep ik meteen. Ze zeiden dat ik dat dan maar af moest zeggen, maar toen papa vertelde dat het morgen precies een jaar geleden is dat mama is dood gegaan en dat ik aan mijn beste vriendin veel steun zou hebben stemden ze toch toe. Wat een dag!
100000 xxx’jes
Claire
22 november 2008:
Lief dagboek,
Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik heb lang tegen deze dag op gekeken, maar nu hij hier eenmaal is valt het best wel mee. Papa heeft vandaag veel telefoontjes gehad van vrienden en familie. Maar dit is helemaal niets vergeleken met wat er vanavond is gebeurt! Ik zal het je zo rustig mogelijk uitleggen, anders kan je het niet volgen. Awww, waarom denk ik toch telkens dat je alles kan wat ik ook kan??????? Maar goed, het is een vreselijk verhaal. Nee niet vreselijk maar onwijs, verschrikkelijk, dramatisch en tegelijk een goed aflopend verhaal. Gelukkig kan ik dat goed aflopende deel erbij zetten… Ik wel, mijn lieve Zoë niet :’(. Ik zal bij het begin beginnen…
Tegen de avond was alle politie weg, behalve natuurlijk de agenten die moesten surveilleren rond de flat. Zoë zou rond 7 uur bij het station zijn waar ik haar zou ophalen. Alleen mocht ik het huis niet uit (hoewel als het mocht ik het toch niet gedaan zou hebben, met de gedachte dat een of andere gek me wil vermoorden x.x). Daarom stuurde ik Zoë maar een sms’je met het smoesje dat ik pap niet alleen thuis kon laten i.v.m. zijn verdriet over mijn moeder, maar het was voor een klein deel ook wel waar, en dat ik haar dan niet kon komen ophalen. Gelukkig vond ze dat geen probleem. Toen we net hadden gegeten stond er iemand voor de deur. Het was Zoë, gelukkig maar… Zoë had een kaart en gaf papa een hand. Toen gingen we in de woonkamer zitten en Zoë plofte naast mij op de bank. Ze waarschuwde pap dat ze om half negen de halve finale van x-factor wou zien, we lagen in een deuk (voor het eerst sinds de politie was langs gekomen =D). Papa vond het geen probleem, want er was toch geen voetbal op zei hij. We deden spelletjes met z’n allen, ik had gedacht dat pap weer eens iets ouderwets zou doen maar hij was best cool vandaag :). Na een uur hadden we er genoeg van en gingen we naar mijn kamer. Even later kwam papa binnen om te zeggen dat ze van de receptie hadden gebeld dat zijn auto verkeerd stond geparkeerd in de parkeergarage. Hij vroeg een paar keer nadrukkelijk of ik het echt niet erg vond, ik zei van niet omdat Zoë erbij was. Zoë snapte er natuurlijk nog niks van (nog niet). Toen we pap de deur hoorden dichttrekken, zei Zoë:
“Nou, wat is er hier gaande?” Ik dacht dat Zoë dit niet doorhad, dus ik zei dat er niks was. Toen zei ze dat er wel zeker iets was, en ik vertelde alles. Ze beloofde dat ze het tegen helemaal niemand zou zeggen, met haar erewoord. Zoë schrok zich dood bij de gedachte dat iemand me zou willen vermoorden, en zei dat ze dat moest verwerken op haar normale manier (door te eten ^.^). Ik zei dat er in de keuken een paar zakken chips lagen, en dat ze die mee mocht brengen. Zoë liep naar de keuken en ik hoorde de kastjes open en dicht gaan, en zakken chips kraken. Toen hoorde ik de tv en het liedje van x-factor. Had ze niet even kunnen wachten? Ach ja, ze wou vast geen seconde missen. Toen ik naar de woonkamer wou gaan, hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Papa was weer terug (althans dat dacht ik). Ik liep naar de tv, ik zag Zoë op de grond liggen en voor ik het wist werd het zwart voor mijn ogen, de nachtmerrie begon. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, zat ik vastgebonden op een stoel. Het duurde even voor ik door had wat er aan de hand was. Achter me zag ik een jongen, en voor me lag Zoë op de grond. Haar hoofd bloedde hevig. De jongen die zich voorstelde als Luuk, zei dat hij degene was die de meisjes had ontvoerd en mij & Zoë ging vermoorden. Luuk, Luuk, Luuk, die naam kwam me vaag bekend voor… Ik vroeg in tranen waar pap was en waarom hij ons ging vermoorden. Hij zei dat ik papa niet meer zou zien, en ik barstte nog meer in tranen uit (voor zo ver dat nog meer kon). Toen vertelde hij dat hij een van de vele exen van Zoë was en dat hij wraak wou nemen. Daarvan kende ik zijn naam, hoewel dat niet veel zei na de vele “liefdes” van Zoë. Hij wou wreken op haar, en haar leven verpesten door al haar vriendinnen te ontvoeren. Hij had de andere meisjes gebeld op dezelfde manier als mij, met Zoë’s verloren mobieltje. Hij is begonnen bij de eerste die in haar telefoonboek stond. Amber, Anouk, Babette, Britt en daarna mij (Claire). Amber, Anouk, Babette en Britt waren niet echt vriendinnen van Zoë. Ik denk dat Zoë ze in haar mobiel had staan omdat zij ze van sporten of een of ander kamp kende maar goed, het rijtje klopte precies. Daarna zei hij dat hij de surveillerende agent het neergeslagen terwijl hij een hamburger pakte. Dit is niet waar, dit is niet waar; dacht ik bij mezelf; dit kan niet, waarom wil je iemand wreken met zoiets ergs?. Terwijl ik dat dacht zag ik dat Zoë bekwam en een vaas van het tafeltje pakte, want precies op dat moment stond Luuk met zijn rug naar haar toe. Hij pakte een spuit die hij bij de dierenarts had gestolen, een inslaapspuitje. Ik schrok me dood toen hij zich om wou draaien omdat Zoë op het punt stond op te staan en de vaas op hem kapot te gooien. Ik hield hem maar aan de praat met mijn praatjes, zoals waarom hij dit deed enzo. Hij zei dat ik maar wat kletste en wou zich omdraaien totdat ik zei dat ik van hem hield. Dat was natuurlijk niet, maar hij keek me aan en zei dat hij geen meisjes meer vertrouwde. Toe gebeurde het. Zoë sloeg met haar laatste krachten de vaas op Luuk. Ze vielen tegelijk op de grond terwijl ik (verschrikkelijk hard) gilde. Luuk stond weer op en Zoë bleef liggen. Oh nee; dacht ik… Dit was het… Toen kwam er politie binnenstormen. Een agente vroeg aan mij wat er was gebeurd en ik vertelde alles. Ze zei dat alles goed zou komen en dat ze mijn vader en de agent hadden gevonden zonder ernstige verwondingen. Papa leeft!!! Dacht ik. Toen zei ik dat ze Zoë onmiddellijk moesten helpen, en ze hebben haar en Luuk (hij met handboeien en agenten) naar het ziekenhuis gebracht. Vanaf daar weet ik het niet meer.
Dit was weer een verschrikkelijke dag! Hoe krijg ik het voor elkaar??? Waarom ik? Wie kan deze vragen beantwoorden??? Ik ga nu slapen (voor zover dat nog kan om 3 uur ‘s nachts), lief dagboek. Tot morgen.
XXX
Claire
8. ABC-tekst.
A is van de verschrikkelijke Angst die Claire had vanaf het moment dat ze van de politie hoorde dat zij de volgende was in een reeks van ontvoerde meisjes.
B is van Bedrog, want Luuk is niet wie hij zegt dat hij is, zijn naam “Nick” is een leugen.
C is van Claire, de hoofdpersoon van het boek.
D is van Dood, uiteindelijk zijn 3 van de vier ontvoerde meisjes levend teruggevonden in de kelder van Luuk. De andere wou hij ontvoeren toen ze in bad zat, maar hij hield haar per ongeluk te lang onder water waardoor ze stikte.
E is van Ex, Luuk is een van Zoë´s vele exen. Alleen is hij zo verschrikkelijk boos omdat ze het heeft uitgemaakt, dat hij op een verschrikkelijke manier wraak neemt.
F is van Flat, daar woont Claire in. Daar vindt ook de (verschrikkelijke) ontmoeting met Luuk plaats.
G is van Gijzelaar, dat is Luuk eigenlijk. Hij gijzelt meisjes, vriendinnen van Zoë, om zo wraak te nemen op Zoë.
H is van Hacker, Luuk is ook een hacker, want hij heeft het systeem van de politie gehackt terwijl Claire hem belde, die keer dat de politie meeluisterde.
I is van Identiteit, Luuk verandert namelijk bij elk meisje zijn identiteit, bij Claire bijvoorbeeld is hij Nick die een eigen film bedrijf heeft. In het echt bestaat die natuurlijk niet, want hij wil niet zijn eigen identiteit geven omdat ze hem anders zo vinden.
J is van Jongeren, de personen in het boek zijn voornamelijk jongeren. Bijvoorbeeld: Claire, Zoë, Luuk, de ontvoerde meisjes en de exen van Zoë.
K is van Klasgenoten, de nieuwe klasgenoten van Claire zijn niet aardig tegen haar. Als Claire met Zoë een keer samen gaan winkelen, komen ze de twee onaardigste klasgenoten van Claire tegen. Zoë maakt meteen vrienden met hun, terwijl Claire erbij staat te kijken. Als Claire dezelfde klasgenoten weer op school ziet, geloven ze niet dat Zoë een vriendin van Claire is.
L is van Leugens, zowel de leugens van Luuk als de leugens van Claire, zoals die van dat ze Zoë niet op kon halen bij het station.
M is van de Moeder van Claire, die overleden is, en waar ze vaak aan denkt. Ze denkt bij heel veel dingen aan haar, en wat zij gedaan zou hebben.
N is van Nick, de schuilnaam die Luuk gebruikte voor zijn plan.
O is van Ontvoering, de ontvoeringen van de 4 meisjes. En Claire zou de 5de worden.
P is van Politie, daar heeft Claire veel mee te maken naar aanleiding van de ontvoeringen.
Q is van
R is van Ruzie, er komen veel (kleine) ruzies voor in het boek. Bijvoorbeeld een ruzie tussen Claire en haar vader, of een ruzie tussen Zoë en een van haar vele exen.
S is van Slim, want het spel wat Luuk met de meisjes speelt is dan wel verschrikkelijk, maar als je er langer over denkt, moet je toch wel toegeven dat het erg doordacht en slim gespeeld is.
T is van Twijfel, Claire twijfelt over veel dingen. Welke dingen ze wel en welke ze niet moet doen, wat anderen van haar denken, of ze Zoë kan vertrouwen en
U is van Ups en downs, in het boek beleefd Claire zowel ups als downs. Een hoogtepunten is bijvoorbeeld, dat de politie net op tijd haar en Zoë redt.
V van Vertrouwen, in het begin had Claire vertrouwen in Nick/Luuk. Toen ze van de politie hoorde dat hij waarschijnlijk de dader was van de ontvoeringen, wantrouwde ze hem. Maar er veel meer vertrouwen voor in het boek, waarbij het vertrouwen van Claire in Zoë natuurlijk ook bij hoort.
W is van Waanzin, de titel van het boek.
X is van
Y is van
Z is van Zoë, de vriendin van Claire, en de aanleiding van de ontvoeringen. De aanleiding was namelijk dat ze het had uitgemaakt met Luuk.
10. 4 Andere titels met uitleg waarom.
1: Onder controle
Claire denkt dat ze alles onder controle heeft, terwijl ze er achter komt dat het toch niet zo is als ze denkt. Dingen gaan en zijn anders dan ze altijd dacht, waardoor ze alle controle in haar leven en in haar hoofd verliest.
2: Shock
Claire verhuist van het bruisende Amsterdam naar Rotterdam. Ze verwachtte dat er veel hetzelfde zou zijn, wat niet zo was. Ten 2de is haar moeder een half jaar geleden verleden. Ook is ze niet meer het populaire meisje wat ze altijd was. Als ze dan ook nog hoort dat een of andere gek haar wil vermoorden, is ze helemaal in shock.
3: Laugh, Live, Love
Als Claire hoort dat zij de volgende van een reeks vermiste meisjes wordt, verandert haar leven compleet, maar ze moet toch op een normale manier kunnen leven? Hoewel ze niet naar buiten mag en met de dood bedreigt wordt, probeert ze het toch (Live). Ook heeft ze eerder in het boek geleerd met echte liefde en vriendschap om te gaan (Love). Als ze het niet meer ziet zitten, vertelt Zoë haar dat ze niet moet vergeten hoe ze moet lachen (Laugh).
4: levensweg
Deze titel is geschikt omdat het een Luuk een spel speelt tussen leven en dood. Levensweg is een spel, en in de naam van dit spel zit het woord leven. Het spel wat Luuk speelt is tussen leven en dood, omdat als Claire nog meer verliefd op hem zou worden en hij nog meer over haar te weten zou komen, dan zou hij haar ook vermoorden en naar de volgende uit het telefoonboek van Zoë gaan. En dan zou het ook niet goed aflopen met de volgenden.
Informatie over het boek:
Titel: Waanzin
Schrijver: Wallis de Vries, Mel
Uitgever: The House of Books (THB)
Plaats van uitgave: Vianen, NL
Jaar van de uitgave(1e druk): 2009
Afmetingen pagina’s: 21 cm
Steekwoorden over het onderwerp: Verdwijningen, Verhuizen, Stiefgezinnen & Misdaad
Aanbevolen leeftijd: ca. 14 jaar
4 Verwerkingsopdrachten:
2. Recensie voor jongerenblad.
Hoi iedereen,
Ben je bij de bieb en weet je niet welk boek je moet kiezen??? Dit is het boek dat je zoekt!!!
Bye
Elianne van Elderen :p
P.S. Leuk??? Probeer ook de andere boeken van Mel Wallis de Vries
6. Dagboek van een van de personages.
Personage: Claire
Wat er voorafging: Er zijn 4 meisjes vermist, en niemand weet of ze nog leven. De politie is op zoek naar de dader en heeft ontdekt dat de jongen waardoor Claire steeds gebeld wordt een mogelijke dader kan zijn. Claire heeft hem nog nooit in levende lijve ontmoet maar is stiekem verliefd op hem omdat hij zo goed naar haar luistert en haar begrijpt als geen ander, ten minste zo doet hij zich voor. De politie heeft Claire gewaarschuwd en ze willen nu dat Claire meehelpt om hem op te pakken, Claire stemt in maar ze mag niemand behalve haar vader er iets over vertellen.
21 november 2008:
Liefste dagboek,
Je raadt nooit wat ik vandaag weer heb meegemaakt (nee, natuurlijk raadt je het niet want je bent een boek). Gisteren heb ik je al vertelt dat de politie me thuis zat op te wachten en dat ze hebben uitgelegd dat Nick niet is wie hij lijkt. Ik kan het nog steeds niet geloven, maar goed. Vandaag ben ik mee naar het bureau geweest om de informatie over de vier vermiste meisjes te bekijken. Drie van de vier meisjes hebben bij mij in A’dam gewoond, woonde ik daar ook nog maar… Een van de meisjes was Anouk, ze heeft ooit bij mij en Zoë op jazzballet gezeten. Babette was de volgende, ze heeft bij mij op school gezeten maar ik ken haar niet echt, misschien dat ik haar een keer heb zien lopen maar niet meer dan dat. En dan hadden we Britt, haar kende ik wel van vroeger, maar we waren geen vriendinnen maar ook geen vijanden. Zij was gewoon iemand die ik toevallig ergens van kende. En als laatste Amber, ze woonde in Apeldoorn en haar foto zei me niks. Toen zag ik het volgende blaadje, het was nog wit maar mijn naam stond erboven. Ze verwachten echt dat ik de volgende ben! Wat een eng idee, vindt je niet? Maar dit is nog niet alles. Agent Willemsen en forensisch psycholoog Peter zijn met twee andere agenten mee naar ons huis gegaan. Ze hebben mij uitgelegd dat mij echt niks gaat overkomen en dat er rondom onze flat er altijd een politie agent surveilleert, maar dan wel als burger. Toen zeiden ze dat elke seconde van het onderzoek van levensbelang voor de vier andere meisjes kan zijn. Toen hebben ze mijn mobiel teruggegeven (want dat hadden ze in beslag genomen :( ) en ik moest Nick, of hoe die ziekelijke leugenaar dan ook mag heten >:-( bellen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want hij mocht natuurlijk niks weten over de politie die heel het gesprek opnam en meeluisterde. Ik moest onze eerste afspraak gaan maken, en ik moest net zo nietsvermoedend overkomen als in die vele telefoontjes en sms’jes die we eerder hebben gestuurd. Nou, ik belde en de telefoon ging een paar keer over. Net toen ik dacht dat hij niet meer op ging nemen hoorde ik zijn stem. Hij vertelde dat hij het morgen niet meer ging halen om langs te komen, want dan zou hij toch in Rotterdam zijn. De eerst volgende keer dat hij kon was op woensdag. Willemsen seinde mij ondertussen dat dat oké was. Toen praatte we nog over van alles en nog wat, omdat de agenten die de digitale dingen regelden wat tijd nodig hadden om te kijken vanuit waar hij belde. Na 17 minuten wist ik niks meer te bedenken en rondde hij het gesprek af. Toen we hadden opgehangen zei Willemsen dat het zo goed was en dat ze naar het bureau gingen voor verder onderzoek. Voor ze vertrokken zeiden ze dat ze morgen terug komen en dat ik absoluut niemand mag vertellen over het onderzoek. Maar morgen komt Zoë! Riep ik meteen. Ze zeiden dat ik dat dan maar af moest zeggen, maar toen papa vertelde dat het morgen precies een jaar geleden is dat mama is dood gegaan en dat ik aan mijn beste vriendin veel steun zou hebben stemden ze toch toe. Wat een dag!
100000 xxx’jes
22 november 2008:
Lief dagboek,
Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik heb lang tegen deze dag op gekeken, maar nu hij hier eenmaal is valt het best wel mee. Papa heeft vandaag veel telefoontjes gehad van vrienden en familie. Maar dit is helemaal niets vergeleken met wat er vanavond is gebeurt! Ik zal het je zo rustig mogelijk uitleggen, anders kan je het niet volgen. Awww, waarom denk ik toch telkens dat je alles kan wat ik ook kan??????? Maar goed, het is een vreselijk verhaal. Nee niet vreselijk maar onwijs, verschrikkelijk, dramatisch en tegelijk een goed aflopend verhaal. Gelukkig kan ik dat goed aflopende deel erbij zetten… Ik wel, mijn lieve Zoë niet :’(. Ik zal bij het begin beginnen…
Tegen de avond was alle politie weg, behalve natuurlijk de agenten die moesten surveilleren rond de flat. Zoë zou rond 7 uur bij het station zijn waar ik haar zou ophalen. Alleen mocht ik het huis niet uit (hoewel als het mocht ik het toch niet gedaan zou hebben, met de gedachte dat een of andere gek me wil vermoorden x.x). Daarom stuurde ik Zoë maar een sms’je met het smoesje dat ik pap niet alleen thuis kon laten i.v.m. zijn verdriet over mijn moeder, maar het was voor een klein deel ook wel waar, en dat ik haar dan niet kon komen ophalen. Gelukkig vond ze dat geen probleem. Toen we net hadden gegeten stond er iemand voor de deur. Het was Zoë, gelukkig maar… Zoë had een kaart en gaf papa een hand. Toen gingen we in de woonkamer zitten en Zoë plofte naast mij op de bank. Ze waarschuwde pap dat ze om half negen de halve finale van x-factor wou zien, we lagen in een deuk (voor het eerst sinds de politie was langs gekomen =D). Papa vond het geen probleem, want er was toch geen voetbal op zei hij. We deden spelletjes met z’n allen, ik had gedacht dat pap weer eens iets ouderwets zou doen maar hij was best cool vandaag :). Na een uur hadden we er genoeg van en gingen we naar mijn kamer. Even later kwam papa binnen om te zeggen dat ze van de receptie hadden gebeld dat zijn auto verkeerd stond geparkeerd in de parkeergarage. Hij vroeg een paar keer nadrukkelijk of ik het echt niet erg vond, ik zei van niet omdat Zoë erbij was. Zoë snapte er natuurlijk nog niks van (nog niet). Toen we pap de deur hoorden dichttrekken, zei Zoë:
“Nou, wat is er hier gaande?” Ik dacht dat Zoë dit niet doorhad, dus ik zei dat er niks was. Toen zei ze dat er wel zeker iets was, en ik vertelde alles. Ze beloofde dat ze het tegen helemaal niemand zou zeggen, met haar erewoord. Zoë schrok zich dood bij de gedachte dat iemand me zou willen vermoorden, en zei dat ze dat moest verwerken op haar normale manier (door te eten ^.^). Ik zei dat er in de keuken een paar zakken chips lagen, en dat ze die mee mocht brengen. Zoë liep naar de keuken en ik hoorde de kastjes open en dicht gaan, en zakken chips kraken. Toen hoorde ik de tv en het liedje van x-factor. Had ze niet even kunnen wachten? Ach ja, ze wou vast geen seconde missen. Toen ik naar de woonkamer wou gaan, hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Papa was weer terug (althans dat dacht ik). Ik liep naar de tv, ik zag Zoë op de grond liggen en voor ik het wist werd het zwart voor mijn ogen, de nachtmerrie begon. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, zat ik vastgebonden op een stoel. Het duurde even voor ik door had wat er aan de hand was. Achter me zag ik een jongen, en voor me lag Zoë op de grond. Haar hoofd bloedde hevig. De jongen die zich voorstelde als Luuk, zei dat hij degene was die de meisjes had ontvoerd en mij & Zoë ging vermoorden. Luuk, Luuk, Luuk, die naam kwam me vaag bekend voor… Ik vroeg in tranen waar pap was en waarom hij ons ging vermoorden. Hij zei dat ik papa niet meer zou zien, en ik barstte nog meer in tranen uit (voor zo ver dat nog meer kon). Toen vertelde hij dat hij een van de vele exen van Zoë was en dat hij wraak wou nemen. Daarvan kende ik zijn naam, hoewel dat niet veel zei na de vele “liefdes” van Zoë. Hij wou wreken op haar, en haar leven verpesten door al haar vriendinnen te ontvoeren. Hij had de andere meisjes gebeld op dezelfde manier als mij, met Zoë’s verloren mobieltje. Hij is begonnen bij de eerste die in haar telefoonboek stond. Amber, Anouk, Babette, Britt en daarna mij (Claire). Amber, Anouk, Babette en Britt waren niet echt vriendinnen van Zoë. Ik denk dat Zoë ze in haar mobiel had staan omdat zij ze van sporten of een of ander kamp kende maar goed, het rijtje klopte precies. Daarna zei hij dat hij de surveillerende agent het neergeslagen terwijl hij een hamburger pakte. Dit is niet waar, dit is niet waar; dacht ik bij mezelf; dit kan niet, waarom wil je iemand wreken met zoiets ergs?. Terwijl ik dat dacht zag ik dat Zoë bekwam en een vaas van het tafeltje pakte, want precies op dat moment stond Luuk met zijn rug naar haar toe. Hij pakte een spuit die hij bij de dierenarts had gestolen, een inslaapspuitje. Ik schrok me dood toen hij zich om wou draaien omdat Zoë op het punt stond op te staan en de vaas op hem kapot te gooien. Ik hield hem maar aan de praat met mijn praatjes, zoals waarom hij dit deed enzo. Hij zei dat ik maar wat kletste en wou zich omdraaien totdat ik zei dat ik van hem hield. Dat was natuurlijk niet, maar hij keek me aan en zei dat hij geen meisjes meer vertrouwde. Toe gebeurde het. Zoë sloeg met haar laatste krachten de vaas op Luuk. Ze vielen tegelijk op de grond terwijl ik (verschrikkelijk hard) gilde. Luuk stond weer op en Zoë bleef liggen. Oh nee; dacht ik… Dit was het… Toen kwam er politie binnenstormen. Een agente vroeg aan mij wat er was gebeurd en ik vertelde alles. Ze zei dat alles goed zou komen en dat ze mijn vader en de agent hadden gevonden zonder ernstige verwondingen. Papa leeft!!! Dacht ik. Toen zei ik dat ze Zoë onmiddellijk moesten helpen, en ze hebben haar en Luuk (hij met handboeien en agenten) naar het ziekenhuis gebracht. Vanaf daar weet ik het niet meer.
Dit was weer een verschrikkelijke dag! Hoe krijg ik het voor elkaar??? Waarom ik? Wie kan deze vragen beantwoorden??? Ik ga nu slapen (voor zover dat nog kan om 3 uur ‘s nachts), lief dagboek. Tot morgen.
XXX
Claire
8. ABC-tekst.
A is van de verschrikkelijke Angst die Claire had vanaf het moment dat ze van de politie hoorde dat zij de volgende was in een reeks van ontvoerde meisjes.
B is van Bedrog, want Luuk is niet wie hij zegt dat hij is, zijn naam “Nick” is een leugen.
C is van Claire, de hoofdpersoon van het boek.
D is van Dood, uiteindelijk zijn 3 van de vier ontvoerde meisjes levend teruggevonden in de kelder van Luuk. De andere wou hij ontvoeren toen ze in bad zat, maar hij hield haar per ongeluk te lang onder water waardoor ze stikte.
E is van Ex, Luuk is een van Zoë´s vele exen. Alleen is hij zo verschrikkelijk boos omdat ze het heeft uitgemaakt, dat hij op een verschrikkelijke manier wraak neemt.
G is van Gijzelaar, dat is Luuk eigenlijk. Hij gijzelt meisjes, vriendinnen van Zoë, om zo wraak te nemen op Zoë.
H is van Hacker, Luuk is ook een hacker, want hij heeft het systeem van de politie gehackt terwijl Claire hem belde, die keer dat de politie meeluisterde.
I is van Identiteit, Luuk verandert namelijk bij elk meisje zijn identiteit, bij Claire bijvoorbeeld is hij Nick die een eigen film bedrijf heeft. In het echt bestaat die natuurlijk niet, want hij wil niet zijn eigen identiteit geven omdat ze hem anders zo vinden.
J is van Jongeren, de personen in het boek zijn voornamelijk jongeren. Bijvoorbeeld: Claire, Zoë, Luuk, de ontvoerde meisjes en de exen van Zoë.
K is van Klasgenoten, de nieuwe klasgenoten van Claire zijn niet aardig tegen haar. Als Claire met Zoë een keer samen gaan winkelen, komen ze de twee onaardigste klasgenoten van Claire tegen. Zoë maakt meteen vrienden met hun, terwijl Claire erbij staat te kijken. Als Claire dezelfde klasgenoten weer op school ziet, geloven ze niet dat Zoë een vriendin van Claire is.
L is van Leugens, zowel de leugens van Luuk als de leugens van Claire, zoals die van dat ze Zoë niet op kon halen bij het station.
M is van de Moeder van Claire, die overleden is, en waar ze vaak aan denkt. Ze denkt bij heel veel dingen aan haar, en wat zij gedaan zou hebben.
N is van Nick, de schuilnaam die Luuk gebruikte voor zijn plan.
O is van Ontvoering, de ontvoeringen van de 4 meisjes. En Claire zou de 5de worden.
P is van Politie, daar heeft Claire veel mee te maken naar aanleiding van de ontvoeringen.
Q is van
R is van Ruzie, er komen veel (kleine) ruzies voor in het boek. Bijvoorbeeld een ruzie tussen Claire en haar vader, of een ruzie tussen Zoë en een van haar vele exen.
S is van Slim, want het spel wat Luuk met de meisjes speelt is dan wel verschrikkelijk, maar als je er langer over denkt, moet je toch wel toegeven dat het erg doordacht en slim gespeeld is.
U is van Ups en downs, in het boek beleefd Claire zowel ups als downs. Een hoogtepunten is bijvoorbeeld, dat de politie net op tijd haar en Zoë redt.
V van Vertrouwen, in het begin had Claire vertrouwen in Nick/Luuk. Toen ze van de politie hoorde dat hij waarschijnlijk de dader was van de ontvoeringen, wantrouwde ze hem. Maar er veel meer vertrouwen voor in het boek, waarbij het vertrouwen van Claire in Zoë natuurlijk ook bij hoort.
W is van Waanzin, de titel van het boek.
X is van
Y is van
Z is van Zoë, de vriendin van Claire, en de aanleiding van de ontvoeringen. De aanleiding was namelijk dat ze het had uitgemaakt met Luuk.
10. 4 Andere titels met uitleg waarom.
1: Onder controle
Claire denkt dat ze alles onder controle heeft, terwijl ze er achter komt dat het toch niet zo is als ze denkt. Dingen gaan en zijn anders dan ze altijd dacht, waardoor ze alle controle in haar leven en in haar hoofd verliest.
2: Shock
Claire verhuist van het bruisende Amsterdam naar Rotterdam. Ze verwachtte dat er veel hetzelfde zou zijn, wat niet zo was. Ten 2de is haar moeder een half jaar geleden verleden. Ook is ze niet meer het populaire meisje wat ze altijd was. Als ze dan ook nog hoort dat een of andere gek haar wil vermoorden, is ze helemaal in shock.
3: Laugh, Live, Love
4: levensweg
Deze titel is geschikt omdat het een Luuk een spel speelt tussen leven en dood. Levensweg is een spel, en in de naam van dit spel zit het woord leven. Het spel wat Luuk speelt is tussen leven en dood, omdat als Claire nog meer verliefd op hem zou worden en hij nog meer over haar te weten zou komen, dan zou hij haar ook vermoorden en naar de volgende uit het telefoonboek van Zoë gaan. En dan zou het ook niet goed aflopen met de volgenden.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
X.
X.
Goed verslag, misschien heb ik iets aan het dagboek.
11 jaar geleden
Antwoorden