Villa des Roses door Willem Elsschot

Zakelijke gegevens: Auteur
Willem Elsschot
Titel
Villa des Roses
Uitgever
Querido, Amsterdam, 1995, 163 blz. (eerste druk 1913) De beschrijvingsopdracht: Samenvatting van het boek: Hoofdstuk 1 tot en met 6: beschrijving van het pension en zijn bewoners. 'Villa des Roses' is een familiepension in Parijs dat reeds zestien jaar wordt beheerd door de 45-jarige Madame Brulot. Haar twintig jaar oudere echtgenoot is notaris geweest in een dorp en bemoeit zich nauwelijks met de dagelijkse gang van zaken in het pension. Hij brengt zijn tijd grotendeels door met het afhandelen van processen tegen zijn opvolger. Madame Brulot is daarentegen een gewiekste zakenvrouw. Zij berekent voortdurend wat de twaalf kostgangers haar kosten en opleveren. Het echtpaar houdt als huisdier een aapje, Chico geheten. Chico neemt de plaats in van het overleden zoontje van het echtpaar. De belangrijkste kostganger, in financieel opzicht, is de 92-jarige, kindse, Madame Gendron. Zij betaalt het meeste kostgeld, waarvoor zij meer zorg zou moeten ontvangen. Madame Gendron is echter regelmatig het slachtoffer van allerlei vormen van bedrog. Ook Madame Dumoulin is een kostganger van betekenis. Zij verblijft al lang in de villa en betaalt een ruim kostgeld. Andere bewoners zijn de Noor Aasgaard, een advocaat die een jaar in Parijs verblijft om er Frans te leren en die altijd keurig op tijd betaalt; de heer Martin, een zakenman zonder zaken, met een Poolse vrouw en haar dochter: zij wonen gedrieën op een kamer en hebben een grote betaalachterstand. Drie knappe meisjes uit Budapest, onregelmatige betalers in andere valuta; de Hollander Knidelius op doorreis uit Java naar Nederland, Mejuffrouw Jeannes de Kerros uit Bretagne, haar huid vertoont witte vlekken waardoor niemand naast haar aan tafel wil zitten, en ten slotte Richard Grünewald, een Duitser zonder tafelmanieren - hij eet ook onbeschaamd veel - die ergens op een kantoor werkt. Regelmatig komen in de Villa twee heren de maaltijd gebruiken: de heer Colbert, een grappenmaker, en de heer Brizard, een melancholieke, lange en bleke architect uit de Vogezen. In de keuken werken twee keukenmeisjes: de vrijpostige Aline en Bertha. Louise, een weduwe met een zoontje, wordt aangetrokken als het nieuwe kamermeisje. Louise doet haar werk serieus en zij blijkt aantrekkelijk voor de mannen. Grünewald tracht haar als eerste het hof te maken door met haar te gaan wandelen, maar aanvankelijk heeft hij geen succes. Hoofdstuk 7 en 8: een tragische gebeurtenis. Op een regenachtige zaterdagmiddag schiet Brizard zich dood in de tuin van de Villa. De politie komt het lijk niet meteen ophalen; het wordt voorlopig in het bed van Madame Gendron gelegd. Madame Gendron beseft niet dat er een dode in haar bed ligt en probeert een praatje met de (dode) man te maken en bij hem in bed te kruipen. Omdat een reactie uitblijft ontneemt zij hem vaardig zijn gouden horloge en ketting. Madame Brulot maakt zich vooral ernstig zorgen over het achterstallige kostgeld, maar de afscheidsbrief van Brizard met daarin het nog verschuldigde geld vrolijkt haar weer op. Er moet bij de dode worden gewaakt en enkele kostgangers zijn bereid daar een deel van hun nachtrust aan op te offeren. Zo lost Grünewald om twee uur 's nachts Louise af. Bij die gelegenheid probeert hij opnieuw avances te maken, maar Louise wijst hem weer af. Hoofdstuk 9 tot en met 12: de liefde tussen Grünewald en Louise. Nadat het lijk is opgehaald en de kostgangers opgelucht het middagmaal genuttigd hebben, wandelt Grünewald met Louise mee die op weg is naar een vriendin. Er volgen meerdere wandelingen en na verloop van tijd staat Louise toe dat Grünewald haar kust. Vanaf dat moment vormen zij een gelukkig paar. Maar Louise vertrouwt hem niet helemaal. Zij wint advies in bij een helderziende en die raadt haar aan Grünewald te laten vallen. Ze schrijft Grünewald een openhartige brief - waarin Grünewald tijdens het lezen zeventien schrijffouten aanstreept - maar ze beëindigt de relatie niet. In een persoonlijk gesprek adviseert Aasgaard Grünewald oprecht met Louise te zijn. Maar Grünewald denkt het eventuele kwaad wel in de hand te hebben. Nadat hij met de meisjes en Louise in de keuken een glas wijn heeft gedronken, waarbij Louise in haar dromen en herinneringen opgaat, neemt hij haar mee naar zijn slaapkamer. Hoofdstuk 13 tot en met 15: het verjaardagsfeestje. Ter ere van de verjaardag van Madame Dumoulin biedt Madame Brulot de kostgangers een feestje aan. Madame Brulot heeft berekend hoeveel champagne zij gratis moet schenken voordat de mannelijke leden van het gezelschap de flessen op eigen kosten zullen laten komen. Het royaal aangeboden feestje betekent voor haar eigenlijk extra inkomsten. Op de ochtend van het feestelijke diner vertrekt de heer Martin naar Chartres voor een zakengesprek. Hij gaat een maatschappij voor irrigatiewerken oprichten. Tijdens het diner komt het onverwachte bericht binnen dat hij naar Amerika is vertrokken en geen geld heeft achtergelaten, zodat de twee Poolse dames de Villa moeten verlaten. Louise bemiddelt in het gesprek tussen de vrouwen en Madame Brulot en dankzij haar mogen de dames toch nog een nacht blijven. Tijdens het diner weet Madame Gendron op handige wijze een paar sinaasappelen in haar tasje te stoppen. Maar ze wordt betrapt en ex-notaris Brulot bedenkt een straf voor haar: het op voorhand verdelen van haar erfenis. Hoofdstuk 16: de liefde tussen Louise en Grünewald. Louise gaat nu regelmatig met Grünewald op stap. Ze is erg verliefd op hem en zet alles opzij om met hem samen te kunnen zijn. Zelfs voor het bezoek van haar broer en zoontje maakt ze geen tijd vrij. Voor Grünewald daarentegen begint de romance haar kleur al te verliezen. Hoofdstuk 17: de wraak van Madame Gendron. Uit wraak over de straf voor het stelen van de sinaasappelen werpt Madame Gendron het aapje Chico in de haard, waar het levend verbrandt. Madame Brulot vindt het lijkje en beschuldigt haar man ervan niet goed op het diertje gepast te hebben. Hoofdstuk 18 tot en met 21: de sluiting van de Villa en het einde van de liefde. Louise blijkt zwanger en vraagt wanhopig bij Aline om raad. Die adviseert te gaan 'kuren', wat na enkele behandelingen in de gewenste abortus resulteert. De eigenaar van de Villa overlijdt en het huis zal verkocht moeten worden. Binnen een jaar zullen de kostgangers moeten vertrekken. Toch arriveert er nog een nieuwe kostganger, de Amerikaanse Mrs. Wimhurst met haar zoontje en meid. Mrs. Wimhurst heeft het niet naar haar zin in de Villa en Grünewald biedt aan iets anders te gaan zoeken. Na twee dagen heeft hij voor haar een geschiktere plek gevonden. Mrs. Wimhurst vertrekt maar nodigt Grünewald uit om haar te komen bezoeken. De volgende zondag gaat hij al naar de aantrekkelijke dame toe. Wanneer hij enkele dagen later met Louise praat vertelt zij haar geliefde over de abortus en haar slechte gezondheid. Het raakt hem allemaal niet meer, in zijn gedachten is hij bij Mrs. Wimhurst. Hij wendt voor terug te gaan naar Duitsland, maar in feite neemt hij zijn intrek in een ander pension. Op dat moment beseft Louise dat het voorbij is en ze alleen achterblijft. Ze wil hem naar Duitsland volgen maar de reis is duur. Ze schrijft hem nog een paar afscheidsbrieven waarop geen enkele reactie komt. Dan vertrekt ook Louise, diep teleurgesteld; ze gaat terug naar haar geboortedorp. De relatie tussen werk en het leven van de schrijver: Willem Elsschot is geboren in Antwerpen op 7 mei 1882. Zijn echte naam is Erven Alfons Josef De Ridder. Hij heeft zijn schuilnaam te danken aan ‘Het Elsschot’ een moerassig gebied waar zijn moeder vandaan kwam. Hij was de voorlaatste van negen kinderen. Zijn vader was bakker in Antwerpen. Eerst ging hij naar een Antwerpse gemeenteschool later naar het Antwerpse atheneum. Op het atheneum kreeg hij lessen Nederlands van de Vlaamse dichter Pol de Mont. Hij maakte deel uit van een leeskringetje die hun geld bij elkaar legde om er boeken van te kopen, vooral poëzie van de Tachtigers. Toen hij zestien was werd hij van school gestuurd. Hij ging toen werken op handelskantoren als bediende. In 1901 begon hij op nieuw te studeren, na deze studententijd trok hij naar Parijs om er secretaris te worden van een Argentijnse zakenman, belast met de aankoop van spoorwegmateriaal. Deze ervaringen hebben geleid tot Elsschots debuut Villa des Roses dit boek heeft hij geschreven Het typerende van dit boek is scherpzinnige observatie van de figuren en hun karakter, vaak met slechts enkele details, dit is typerend voor Elsschots stijl. Meneer Grünewald bijvoorbeeld is een goed voorbeeld van de beeldende manier van schrijven van Elsschot. Het is niet zo dat Elsschot zijn figuren helemaal uitpluist, maar bijvoorbeeld wanneer Grünewald een brief uit haar jaszak haalt als hij een afspraak heeft met Louise zegt Elsschot ‘en liet zich lezend door haar verrassen’ zonder dat ze psychologisch worden geanalyseerd zorgt Elsschot door een grote mensenkennis van de lezer dat de figuren precies worden getekend. In het boek is Elsschot toeschouwer hij beschrijft zijn observatie met een grimmige spot. Dit is typerend voor Elsschot, want hij is heel cynisch. Ook is miskenning heel veel te vinden in zijn boeken. Villa des Roses kreeg heel veel lovende kritiek andere boeken kregen daarin tegen minder publiciteit, maar Villa des Roses werd door August Vermeylen zelfs beschreven als een meester werk. Elsschot werd zelfs door Jan Greshoff de eerste wereldburger in de Vlaamse letterkunde genoemd. Verdiepingsopdracht 1 (tekstbestudering): De verwachtingen die zijn gewekt bij de lezer: De karakters van de personen worden heel precies omschreven, waardoor je al snel een beeld van ze kan vormen. Er wordt van de lezer niet veel inspanning verwacht om achter de drijfveren van de figuren te komen. Zo’n indruk maakte het boek ook niet op me. Het leek heel erg gezellig en harmonieus, maar het einde is heel anders dan ik dacht. Het hele boek is heel gelukkig en grappig, maar het einde is eigenlijk heel erg triest. De villa sluit, omdat de eigenaar overlijdt en daarom moet het huis worden verkocht. Louise blijkt zwanger. Ze gaat kuren, wat in een gewenste abortus resulteert. Doordat de Villa moet sluiten, moeten binnen een jaar vertrekken alle kostgangers. Een nieuwe kostgangster die de laatste weken nog komt logeren, zorgt er voor dat Grünewald in de ogen van Louise naar Duitsland vertrekt, maar eigenlijk gaat hij naar een pension in de buurt. Daarom gaat zij zelf terug naar haar geboortedorp. Iets dat ook niet aan je verwachtingen voldoet, is de dood van heer Bizard. Dit is heel erg onverwacht. Ook de dood van het aapje Chico is niet zo als je je het had voorgesteld. Wel was het zo, dat ik dacht dat er nog iets onverwachts met het diertje zou gebeuren, maar zijn dood had ik niet kunnen voorspellen. Bevat het boek veel open plekken: Het boek bevat weinig open plekken. Het is een soort roman en het is niet zo dat, door het oproepen van vragen, je wordt verleidt om verder te lezen. Het begint gewoon met het voorstellen van de figuren en terwijl ze worden voorgesteld is het zo, dat je de behoefte krijgt om verder te lezen, omdat je benieuwd bent naar de levenswijze van die mensen en je wilt weten hoe ze verder gaan leven in de villa. Ook wordt je door kleine dingen benieuwd. Zoals: gaat het toch niet lukken om de villa in stand te houden en krijgen Grünwald en Louise nou toch nog wat? Al deze kleine en simpele dingen maken het boek juist leuk en daardoor aantrekkelijk om te lezen. De belangrijkste open plekken van het boek en de vragen die deze oproepen: Een van de belangrijkste open plekken is de relatie tussen Grünewald en Louise. Eerst natuurlijk of de relatie wel of niet gaat lukken en dan is het interessant om het verloop er van in de gaten te houden. Ook de Poolse vrouwen zijn mysterieus en roepen vragen op. Mevrouw Gendron is ook een vreemd mens en de reden dat ze het geld heeft om de villa te betalen, wordt ook pas later verteld. Maar de belangrijkste open plekken zijn natuurlijk die van: Wat doen de mensen als ze niet in de Villa zijn? Van een heleboel kostgangers weet je niets meer, dan dat ze een kamer hebben en wat een beetje hun belangrijkste karaktertrekken zijn. Maar wat ze daadwerkelijk in hun leven doen staat open. Wel wordt een en ander in de loop van het boek duidelijk. Het is echter niet zo, dat dit een belangrijke motivatie is om verder te lezen. Aan het einde van het boek zijn alle vragen wel beantwoord. Maar wat er van het leven van de mensen nu precies wordt nu de villa dicht is, blijft een raadsel. In mijn eigen gedachte heb ik bijvoorbeeld bij de liefde tussen Wimhurst en Grünwald zo gedacht, dat zij nog een lang en gelukkig leven zullen hebben. En dat het ook wel goed komt met mijnheer en mevrouw Brulot. Maar dat zal ook wel, want anders was dat ook nog wel beschreven in het boek. Hun leventje zal wel rustig en burgerlijk voortkabbelen. Welke manipulatietechnieken heeft de schrijver gebruikt: De schrijver heeft bijvoorbeeld manipulatie technieken gebruikt bij de liefde tussen Grünewald en Louise, omdat zij hem eerst afwijst en dan toch een relatie met hem begint je wordt dan dus gemanipuleerd, omdat je denkt dat zij hem niet wil, maar eigenlijk wel in haar hart daarom wil je verder lezen. Ook wordt je gemanipuleerd bij het lieve aapje wat vermoord wordt de schrijver laat dit aapje dus expres zo schattig overkomen zodat de schok van zijn dood extra pijnlijk is. Is er gebruik gemaakt van spanningsbogen: Er zijn alleen maar kleine spanningsbogen bijvoorbeeld wanneer meneer Martin verteld dat hij weg gaat voor een vergadering, begrijpt de lezer dat hier iets speciaals mee aan de hand is en wordt door dat hij wil weten wat er dan wel aan de hand is gedwongen om door te lezen, Voorde rest zijn mij geen spanningsbogen opgevallen, maar dit is omdat er niet veel spanning is in het boek. Verdiepingsopdracht 2 (tekstbestudering): Mijn leeservaring: Het onderwerp: Wat is precies het onderwerp van het boek, is niet duidelijk. Ik denk dat het iets is als: De belevenissen van gasten in een Parijs pension. Het onderwerp is niet echt interessant, maar waar het eigenlijk over gaat, het gewone leven, spreekt mij wel aan. Ik vind het wel leuk om over gewone mensen te lezen en wat zij zoal meemaken. Dus sprak het boek mij wel aan. Toen ik alleen de titel las, had ik niet direct het idee, dat het over een gasthuis zou gaan. Ik ben er ook niet echt bewust mee bezig geweest, wat mijn verwachtingen van te voren waren. Ik had het verzameld werk van Elsschot in mijn handen, omdat ik eerst Kaas had gelezen en ben daarna maar begonnen met het eerste verhaal omdat de titel wel apart was. Het onderwerp is niet echt iets, waar ik me dagelijks mee bezig houd. Wel vind ik het altijd boeiend dat alle mensen op deze wereld zo’n totaal verschillend leven hebben en ik interesseer me ook wel voor de levenswijze van anderen. Het onderwerp was niet echt erg zwaar en het is niet zo, dat ik daardoor anders tegen dingen ben gaan aankijken. Ook heeft het boek er niet voor gezorgd dat ik anders over bepaalde onderwerpen ben gaan nadenken. Het boek vond ik wel verrassend. Het was niet zo dat ik had verwacht dat de kostgangers juist zo waren als ze waren. Maar alle mensen waren erg origineel en bijzonder. Wel had ik verwacht dat het bijzondere figuren zouden zijn en niet doorsnee mensen. Ook dacht ik dat het geen saai leven zou zijn in zo’n pension. Maar dat lijkt me logisch, anders was het ook niet de moeite waard geweest om er een boek over te schrijven. Het onderwerp wordt op de juiste manier uitgewerkt. Alle mensen komen voldoende aanbod en er wordt uitgebreid verteld hoe die kostgangers nou precies leven. Wel hadden kostgangers zoals Aasgaard iets meer beschreven mogen worden. Ook had het leven buiten het pension wat meer aandacht mogen krijgen van mij. Ik heb nog nooit iets dergelijks gelezen of gezien, maar ik ben met dit boek in ieder geval tevreden. De gebeurtenissen: De belangrijkste gebeurtenis in het boek is de liefde tussen Grünwald en Louise. Maar ook dat de Villa moet sluiten, is van groot belang. De nadruk ligt meer op de gebeurtenissen en op wat de kostgangers denken, maar niet echt op hun gevoelens en emoties, wat wel vaak het geval is bij literaire boeken. Dit vond ik echter alleen maar een voordeel! Het verhaal is heel erg burgerlijk, iets, dat ik erg leuk vond aan het boek. Maar dit heeft wel tot gevolg dat er geen gebeurtenissen in zaten die me blijvend zullen boeien. Wel was het lezen over die kleinburgerlijke truttigheid heel amusant. De gebeurtenissen volgen elkaar logisch en ik kan het verband tussen deze goed begrijpen. De reden hiervoor is dat het verhaal in chronologische volgorde wordt verteld. Hierdoor kan geen verwarring ontstaan en waren alle gebeurtenissen in mijn ogen in ieder geval duidelijk. De gebeurtenissen waren humoristisch, geloofwaardig en verrassend. Mijn uitleg hierbij is de volgende: het boek is erg grappig door de typische en vreemde belevenissen van de karakters. Het boek geeft een burgerlijke uitstraling. De mensen zijn heel gewoon, dat is ook een reden, waarom het boek zo geloofwaardig is. Toch is het boek ook verrassend, omdat in dit doodgewoon lijkende pension, allemaal heel ongewone dingen gebeuren. Bijvoorbeeld het aapje van Madame Brulot. Chico, dit diertje, is erg grappig en zorgt voor een leuke sfeer in het huis. Toch komt hij op een gruwelijke manier aan zijn einde. Ook mevrouw Gendron is erg leuk en humoristisch, maar zij blijkt wel een kleptomane te zijn. De gebeurtenis die het meeste indruk op me heeft gemaakt, is de hardheid van Grünewald toen hij Louise aan de kant zette. Dit greep me echt aan ,dit soort dingen vind ik echt erg, want hij speelde gewoon met Louises goedheid. Deze gebeurtenis heeft mij best wel aan het denken gezet, maar niet voor lang. De sfeer die het boek heeft, is in mijn ogen heel burgerlijk en eenvoudig en straalt harmonie en gezelligheid uit. Deze sfeer spreekt mij vaak aan in boeken. Ik heb het niet echt op van die zwaarlijvige literaire hoogstandjes, ik hoe wel van het simpele en eenvoudige. Ik word hier altijd heel vrolijk van en voel me altijd heel klein en gelukkig. De gebeurtenissen van het hele boek zag ik voor me. Tenminste, ik had me een beeld gevormd hoe het er uit zou zien. De personages kon ik echter minder goed voor me zien. Het boek was niet lastig om te lezen en dit was mede te danken aan het feit dat ik niet te veel moest invullen. Alles was er eigenlijk al en dat vind ik altijd wel makkelijk. De gebeurtenissen bleven mij van begin tot einde boeien, maar ik kan me voorstellen dat dit voor anderen niet zo is, omdat alles heel klein is.Het gaat eigenlijk nergens over en het is niet zo dat het echt wereldschokkend is. Maar die kleine gebeurtenissen blijken best wel interessant te zijn en dat vond ik zeker geen nadeel. Personages: De personages zijn voor mij geen voorbeeldfiguren. Ze zijn allemaal vreemde figuren, met een aparte en vreemde levensstijl. Ik kan mezelf wel goed in deze personages verplaatsen. Ze zijn eigenlijk niet heel erg abnormaal, maar blijven herkenbaar en menselijk En de beeldende manier van Elsschot zorgt ervoor dat ik me in de situatie goed kon inleven. Zoals ik al eerder heb gezegd: de personages gingen niet echt voor me leven. Het waren dus in mijn ogen meer typetjes. De personages zijn ook eigenlijk heel grappig het is dus niet zo dat ik echt ze verafschuw of aanbid. Ik vond ze gewoon heel erg leuk en heb me dus niet aan ze geërgerd. De personages hebben mijn gedrag niet beïnvloed en de reden hiervoor was, dat ik ze niet echt heel erg interessant vond. Ze waren gewone mensen en het boeide mij niet echt wat ze allemaal precies deden. Ik heb me dus ook niet echt veel aangetrokken van hun handelingen en dat was ook een van de reden dat ze me niet hebben beïnvloed. Ik vond dus alle beslissingen aanvaardbaar. Een reden hiervoor is dat ik het heel moeilijk vind om dit niet te vinden. Ik ben maar heel gewoon en het boek heel bijzonder. Ik kan dus maar heel moeilijk zeggen dat ik situaties in boeken niet aanvaardbaar vond omdat het nu eenmaal zo is. Ik kan daar natuurlijk weinig aan veranderen, dus heb ik alle situaties aanvaard en heb me niet bedacht dat het misschien beter zou kunnen. Ik vind dat ik dat niet mag zeggen tegenover een schrijver als Elsschot. De personages zijn totaal niet voorspelbaar, maar juist onberekenbaar. Het boek is heel erg verrassend en origineel en de karakters zijn erg onvoorspelbaar. Dit maakt het lezen extra leuk en spannend. Het sympathiekste personage vond ik Louise. Ik vond haar lieflijkheid en eenvoud heel erg aangrijpend. Een wat minder sympathiek karakter vond ik madame Brulot, omdat ik haar erg achterbaks vond en vals. Het meeste draait het verhaal om meneer en mevrouw Brulot, Louise, Grunewald en madame Gendron. Dit zijn eigenlijk ook de leukste karakters en je komt het meest te weten over hun gedrag. Eigenlijk niet zo veel over hun gedachten. Bouw: Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde en dit zorgt ervoor dat de bouw heel eenvoudig is je hoeft je maar af en toe dingen te herinneren van wat er voor was verteld in het boek. Maar dat is eigenlijk heel erg weinig en daarom wordt het lezen heel erg gemakkelijk. Ook is er maar één verhaallijn en dat maakt het lezen nog eenvoudiger. Het verhaal heeft eigenlijk de hele tijd hetzelfde tempo er zijn geen tijdssprongen. Er zit al direct vaart in. Ook al worden er in het eerste aantal hoofdstukken de karakters alleen maar voorgesteld. Alles is samenhangend.En al zijn het allemaal verschillende karakters, ze hebben allemaal iets gemeenschappelijks. Dat is het gegeven dat ze in de villa logeren. Hierdoor is het boek ook niet zo erg ingewikkeld. Het verhaal is niet echt spannend. Dit komt omdat er niet echt veel openplekken zijn. Het is gewoon een verhaal. De enige openplek die ik kon vinden is, dat je meer over de personages te weten wilt komen in het begin en dat je wilt weten hoe het leven verder gaat in de Villa. Het verhaal is zeker boeiend, ook al wordt alles voorgekauwd, maar het gene, dat dan wordt verteld, is dusdanig leuk, dat het toch blijft boeien. De bouw van het verhaal past erg goed bij het onderwerp. Het gaat over het leven daar en door zijn chronologische verhaallijn lijkt het juist op het alledaagse leven. Het einde is eigenlijk heel erg treurig en sneu. Eigenlijk vind ik dat jammer, maar het valt allemaal wel duidelijk op zijn plaats in het verhaal. Het is duidelijk geen open einde, iets wat ik toch vaak vervelend en onbevredigend vind. Je zet het verhaal als een objectieve buitenstaander en dus steeds als de zelfde persoon en ook dat maakt het lezen gemakkelijk. Dit past ook goed bij het verhaal, omdat het zo de echte sfeer krijgt van een verhaal dat als een soort dagboek is geschreven. Taalgebruik: De tekst is gemakkelijk om te lezen. Wat ik wel een nadeel vond, was een aantal Franse termen die ik niet begreep. Deze waren niet noodzakelijk naar mijn mening, maar wel mede sfeerbepalend voor het bekrompen Vlaamse milieu waarin het boek zich afspeelt. Ook viel het me erg mee dat de zinnen zo eenvoudig waren. Ik wist dat Elsschot een Vlaming was en dat hij dit boek aan het begin van de 20e eeuw had geschreven, maar het taalgebruik viel me erg mee. Er was bijna geen beeldspraak en er werden haast geen moeilijke worden in gebruikt en dit maakte het lezen erg gemakkelijk. De stijl van het schrijven was eigenlijk heel burgerlijk en dat was leuk omdat de mensen zo gewoontjes waren en toch bijzonder. Er werden haast geen gevoelens geuit in het boek, misschien was dit omdat het boek al vrij oud is en daarom het gemakkelijk om te lezen, dit was voor mij dus alleen maar voordelig. Ik vond de verhouding tussen dialoog en verhaal heel erg goed, het dialoog werd niet erg veel gebruikt, maar toch was dit geen gemis, want gesprekken werd goed in het verhaal beschreven. De manier van vertellen is niet wijdlopig. Het boek is niet echt heel erg dik en toch gebeurt er heel veel alle gebeurtenissen worden dus kort verteld. Dit is een voorbeeld voor een onervaren lezer, want op deze manier wordt het ook niet saai. Het taalgebruik van de schrijver is heel geestig. Hij weet perfect de juiste taal bij de juiste persoon te gebruiken. Zoals Louise die heel erg gewoontjes is en vergelijking tot mevrouw Brulot die heel keurig is, is het grappig om het verschil te merken, en ook hier door kan ik me beter in leven. Er was weinig beeldspraak en symboliek is het boek, de rede dat ik de symboliek niet op merkte is dat ik het waarschijnlijk niet door had dat het er was, maar de rede dat de beeldspraak ik bijna geen beeldspraak was viel mij op, omdat ik dat wel had verwacht bij een oud Nederlands boek de rede dat dit er echter niet in zat is omdat Elsscot over het gewone volk schreef en dat beeldspraak dan niet passend is. Evaluatie: Over het boek

Toen ik het boek voor het eerst zag, werd ik nieuwsgierig door de titel. Ik was benieuwd wat deze Franse titel voor een Nederlands boek verborgen hield. Ik heb dus besloten om Villa des Roses te gaan lezen. Deze stap was makkelijk gemaakt, omdat ik hiervoor Kaas had gelezen uit het verzameld werk van Elsschot en ik in de vakantie toch geen ander boek had. Het onderwerp van het boek is misschien niet echt interessant, maar het boek was daarentegen wel erg leuk om te lezen, omdat de beschrijving van de alledaagse gebeurtenissen zo grappig en ironisch was en dus boeide het mij wel. Alle leuke gebeurtenissen maakte me nieuwsgierig naar wat er verder in het boek verteld zou gaan worden. Het was dus niet zo, dat ik werd gemotiveerd om door te lezen door de open plekken. Het boek was heel gemakkelijk om te lezen, dit kwam door de korte zinnen die eigenlijk heel veel vertelden. Een recensent uit het Parool is het met mij eens dat het vlot leest en dat is mede door de korte zinnen. Het verhaal is ook heel geloofwaardig, omdat het over het echte leven gaat. Door het lezen heb ik me ook een mening kunnen vormen over factoren als: onderwerp, gebeurtenissen, personages, bouw en taalgebruik. Door deze factoren dieper te onderzoeken ben ik er achter gekomen dat mij het boek juist zo aansprak door zijn eenvoud, zijn leuke humor, doordat het niet zo zwaar is, maar juist heel licht. Ook vond ik het leuk dat het boek niet erg op de psyche van de figuren in ging, maar vooral op hun handelingen. Uit een recensie heb ik gehaald dat Villa des Roses niet echt een roman is omdat het zo veel personen heeft en niet een bepaalde hoofdpersoon en dat de beschrijving van de voorvallen in het pension belangrijker zijn dan de afzonderlijke levens van één hoofdpersoon. Over het uitvoeren van de verdiepingsopdracht. De verdiepingsopdrachten vond ik erg moeilijk. Dit heeft waarschijnlijk meerdere redenen. Eén van die redenen is het feit dat ik nog nooit eerder op deze manier over een boek heb nagedacht. Ook waren open plekken en manipulatietechnieken mij niet echt op gevallen tijdens het lezen en moest ik hier dus extra goed over nadenken. De tweede verdiepingsopdracht vond ik heel erg lastig om goed te noteren, omdat ik heel erg veel in herhaling viel en ik een lopend verhaal moest maken van losse termen. Ik heb de problemen die ik tegenkwam opgelost door sommige stukken uit het boek nogmaals over te lezen. Dit werkte zo goed, dat de rest van het boek ook weer boven kwam en ik hierdoor gemakkelijker de andere stukken van het boek kon begrijpen. Ik vond deze verdiepingsopdracht veel lastiger dan de vorige, omdat de vorige over mezelf ging. Dit ging over een heel goed boek, dat ik wel begreep, maar waarschijnlijk niet goed genoeg tot mij doordrong. De recensies en het Kritisch literatuur lexicon hebben mij heel erg geholpen om het boek op de juiste manier te begrijpen. Door het maken van dit verslag heb ik een veel betere kijk op het boek gekregen dan eerst. Ook heb ik door dit verslag een betere kijk gekregen op Elsschots werk in het algemeen, omdat ik ook veel vergelijkingen kon maken met Kaas, dat ik hiervoor gelezen heb. De recensies hebben hieraan ook meegeholpen. Ik vond de verdiepingsopdracht heel erg leerzaam, vooral het gedeelte dat ging over de overeenkomst tussen het leven van Elsschot en het boek, was erg verhelderend. Ik denk dat, als ik een boek had gelezen dat meer in gaat op de psychologe van de hoofdpersonen, ik door de verdiepingsopdracht daar ook een andere kijk op zou hebben gekregen.