Verdronken vlinder door Anne-Marie Hooyberghs

Het verhaal speelt zich af in 1975 toen anorexia nog vrijwel onbekend was. Het gaat over Ruth die in het begin van het verhaal nog een echte puber was van 16 jaar. Ze was ontevreden met haar uiterlijk en was ervan overtuigd dat dat de reden was dat ze zo weinig aandacht kreeg thuis. Ze besloot flink te gaan lijnen en te gaan bewegen en sporten om mooi slank te worden. Maar naarmate ze steeds meer afviel stelde ze steeds hogere eisen aan zichzelf en viel steeds meer af, en dat in een redelijk korte tijd. Ze hongerde zichzelf uit zonder het zelf te merken, en ze werd broodmager zonder dat ze het zelf zag. Als ze in de spiegel keek zag ze nog steeds een mollig meisje en bleef stug lijnen. Haar sociaale leven ging door haar slechte humeur dat veroorzaakt werd door hongergevoel steeds meer achteruit, en ze sloot zich voor alles en iedereen buiten. Haar emoties vervlakten totaal en tenslotte stond ze aan de rand van de afgrond omdat haar lichaam het dreigde op te geven. In het laatste hoofdstuk accepteerde ze de hulp die haar broer haar aanbood, en dat was net op tijd want ze besefte zelf maar al te goed dat als ze dat niet gedaan had, het einde (dat al behoorlijk in zicht was) snel zou komen.