Verdronken vlinder door Anne-Marie Hooyberghs

Het is een waar gebeurd verhaal. Het boek gaat over een 16-jarig meisje Ruth die zichzelf lelijk en dik vindt. Ze heeft rode haren, is 1m65 groot en weegt 62 kg. Haar rechteroog is bijna blind en daarom moet ze een bril dragen.Een uiterlijk waar ze niet bepaald blij mee is. Haar broers Roel, Robin en Dimitri zijn mooie jongens en haar zus Veronique is ook een knap meisje. Ze voelt zich dus het buitenbeentje van het gezin en besluit daar iets aan te doen. Jongens zien haar bijna niet staan en daarom is ze ook erg onzeker. Ze wil een relatie aangaan met een jongen,maar wanneer ze hem niet wil kussen maakt hij het uit. Ze denkt dat als ze wat magerder zou zijn, dat ze dan ook knapper zou zijn. Ze besluit op dieet te gaan. Ze zou de desserts en de tussendoortjes laten vallen. Haar streefgewicht was 55 kg. Dus 7 kg. minder. Ze moest hard op haar tanden bijten,wanneer ze haar broers en zus hun dessert zag opeten. Maar ze hield vol. De 1-ste week verloor ze 1,7kg. De 2-de week maar 700 gram en dat viel tegen. Ze besloot nog beter haar best te doen en haar porties te verminderen. 2 maanden later in de gymles kreeg ze complimentjes van de lerares en van haar klasgenoten dat ze er beter uitzag nu ze wat was afgevallen. Ruth was zo blij dat ze overtuigd was dat iedereen haar nog mooier zou vinden als ze nog minder zou wegen. Ze woog 56 kg.In 2 maanden tijd was ze ongeveer 5 kg.vermagerd. Haar trots duurde niet lang,want al gauw vond ze zichzelf nog te dik. Ze besloot haar streefgewicht te verlagen naar 50 kg. Haar ouders zeiden er niets van en ze lieten Ruth doen. Naarmate haar gewicht omlaag ging,ging ook haar humeur omlaag. Ze werd prikkelbaar en opstandig. Ze snauwde iedereen af en begon zich af te zonderen van iedereen. Een maand later woog ze 52,5 kg. Haar maandstonden bleven ook weg. Daar was ze blijk om en ze zag dat als een voordeel. Ze besloot haar dieet weer aan te passen en at alleen nog maar rauwe groenten,fruit en heel mager vlees. En alles natuurlijk in beperkte hoeveelheden. Ze begon ook meer energie te verbruiken en ze rende met haar hond elke dag rondjes tot ze erbij neerviel. Na een tijdje begon ze van haar zakgeld laxeermiddelen te kopen. De laatste tijd had ze het altijd erg koud. Haar lichaam bedekte zich met donshaartjes, wat een natuurlijke reactie is om haar te beschermen. Ze nam elke dag 3 boterhammen mee naar school,maar die belandden elke dag in de vuilnisbak. Haar ouders hadden dan ook niets door. Op school merkten de leraars dat ze was vermagerd,maar ze dachten er niet bij na. In haar klas was een meisje,Nathalie, gestorven. De leerlingen dachten van een longontsteking, maar in werkelijkheid is ze gestorven van anorexia. De directrice riep Ruth bij haar en vertelde haar dat ze moest oppassen met dat zogenaamde dieet. Maar Ruth trok zich er niets van aan. Tijdens Nathalie's begrafenis speelden ze het liedje: "Verdronken Vlinder" van Boudewijn De Groot. Ruth viel nog steeds af, maar ondanks haar uitgemergelde lichaam zag ze nog altijd een dik meisje in de spiegel. In juni, 3 maanden na Nathalie's begrafenis was er medisch onderzoek. Toen ze werd gewogen wees de weegschaal 42,5 kg.aan. Dat was 18 kg. minder dan het vorige jaar. De verpleegster sprak er met de dokter over en die gaf haar een brief waarmee ze naar de huisarts moest. De volgende dag moest ze naar haar dokter. Hij was helemaal niet vriendelijk en zei dat ze niet mooi was met dat "vel over been". Ze boog haar hoofd en zweeg. Hij nam bloed en 2 dagen nadien wisten ze de uitslag. Met haar bloed was niets aan de hand. Maar ze moest weer eten! Ze vond dat maar onzin en slikte toen ze thuis was nog enkele laxeerpillen. Ze werd steeds zwakker. Bij het begin van de zomervakantie woog ze nog amper 39 kg. Terwijl ze op haar kamer haar dagelijks uurtje springen deed,zakte ze door haar benen en ze bleef liggen tot dat misselijk gevoel overging. Daarna ging ze met de hond wandelen en bleven ze zitten bij een graspleintje. Ze lag op de grond en begon te huilen. Haar broer Roel vond haar en tegen hem vertelde ze dat ze niet dood wilde zoals Nathalie,maar dat ze wilde leven. Hij troostte haar en samen gingen ze naar huis. Ze begon weer te eten, maar het duurde jaren voor ze weer op haar normale gewicht was.