Het boek.
Auteur: Renate Dorrestein.
Titel: Verborgen gebreken.
Uitgever: Wolters-Noordhoff. (Grote Lijsters)
Jaar van uitgave: 2000 (deze versie)
Genre: Roman.
Van het boek is ook een verfilming uitgebracht. Deze is uitgebracht in 1996 onder de zelfde naam als het boek. Helaas heeft de film in tegenstelling tot het boek nooit een prijs in ontvangst mogen nemen.
De schrijver.
Renate Dorrestein is op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in een Rooms-katholiek gezin. Renate begon al op jonge leeftijd met schrijven en werd ook verslaggeefster bij het Panorama in 1972.
Toen haar zusje in 1979 zelfmoord pleegde beïnvloedde dat sterk haar kijk op het leven en daarmee haar schrijfstijl. Ook werd haar leven zwaar beïnvloed door de ziekte ME die haar tien jaar lang in zijn greep heeft gehad.
Haar boeken die ze heeft geschreven zijn vooral Romans die gaan over het leven van mensen in aparte situaties.
Ze heeft al heel veel romans geschreven en veel prijzen gewonnen en veel nominaties gehad waarvan er een aantal hieronder staan beschreven.
Nominaties:
NS Publieksprijs:
Het duister dat ons scheid. 2004 Een hart van steen. 1998. Verborgen gebreken. 1996.
Prijzen:
Jonge gouden uil (Belgie-1997) Verborgen gebreken.
Annie Romein Prijs (1993) Haar hele oeuvre.
Gebeurtenissen.
De sfeer is niet bepaald goed in het huis waar Christine woont met haar moeder Sonja, broers Tommie en Waldo en haar moeders minnaar Jaap. Haar moeder had zich altijd een dochter gewenst waarmee ze kon winkelen, bij elkaar de nagels konden doen, maar helaas lijkt Christine niet in de verste verte op dit beeld. Christine heeft een hekel aan haar moeder, puur omdat ze zo verschillen van karakters. Ze heeft een hele erge sterke wil en lijkt wel een beetje psychisch gestoord. Wat alleen pas later bekend word in het boek is dat ze wordt misbruikt door haar broer Waldo terwijl hij juist degene is die ze het meest vertrouwd.
Als ze op vakantie zijn in Schotland luistert ze al helemaal niet meer, het is zelfs zo erg dat ze niet meer de camping af mag van haar moeder. Zo gooit ze bijvoorbeeld haar zonnebril uit het raampje van de auto. Uiteindelijk vertrekken ze naar een andere camping vanwege slechte weersomstandigheden. Op de nieuwe camping mag Christine samen met haar broertje door de stad.
Als Waldo haar verteld dat hij er stiekem alleen op uit trekt, raakt ze helemaal de weg kwijt. Ze heeft hem van een steigertje afgeduwd en hij verdronk toen hij bewusteloos raakte door de klap op de bodem. Ze loopt samen met Tommie weg op een veerboot. Ze stapt in een willekeurige auto, de auto van een zeventig jaar oude vrouw. Agnes Stam.
Agnes ontdekt de kinderen en merkt al vanaf het begin dat deze zo net zoals zijzelf verborgen gebreken hebben. Langzaam maar zeker leert Agnes steeds meer over de kinderen en wint zelfs hun vertrouwen. De kinderen zien het als hun plicht om Agnes tegen alles te beschermen wat mensen tegen haar hebben.
Op en dag komt er een taxateur langs om het huisje van Agnes te bekijken. Hij ziet dat de oude vrouw maar een oog heeft en krijgt spontaan medelijden. Agnes mag het huisje houden, maar Christine is bang dat hij het toch nog afneemt. Ze schiet hem neer met een gevonden geweer dat onder het bed van Agnes verstopt lag, Agnes krijgt daardoor spontaan een beroerte en stuurt de kinderen naar het hotel waarvan ze vermoed dat daar hun ouders zijn.
Persoonlijke beleving.
Het was wel heel apart om ineens zo’n boek te lezen dat echt voor volwassenen is te lezen. Ik kon duidelijk het verschil merken qua schrijfstijlen.
Dat betekend dan niet dat ik het geen leuk boek vond, integendeel. Het werd heel actief geschreven, met veel gebeurtenissen zodat het niet zo saai is.
Het is niet echt een informatief boek omdat je er niet echt iets van kon leren, maar er zat wel iets van humor in, al was het best wel een verdrietig boek.
Ik maakte het echt mee, de frustratie van Christine van het vermoorden van haar broer. Dat vind ik echt heel diep triest. De humor zit hem vooral in de moeder die zo kakkerig doet met haar nageltjes lakken. Op sommige momenten vond ik hem wel iets te serieus, al die ellende van de familie. Bijvoorbeeld dat de kinderen uit het gezin van allemaal verschillende mannen komen, word in het boek beschreven als een ramp. Dat vind ik een beetje te ver gaan.
Het beste kon ik meeleven met Agnes, het arme oude vrouwtje dat zo haar best deed goed voor de kinderen te zorgen. Aan de andere kant leer je wat meer door de ogen te kijken van Christine, die niet helemaal in orde is. Ze ziet bepaalde dingen heel anders zoals dat het normaal is om iemand te vermoorden als die je dwars zit. Dat vond ik een heel bizar.
Ruimte.
Het verhaal speelt zich op heel veel verschillende plaatsen af. Maar alles in Schotland.
Christine woont samen met haar familie ergens in Schotland in een hele gewone buurt. Ze gaat op vakantie naar verschillende campings, maar het word niet echt duidelijk waar ze precies heen gaan. Ze loopt weg op de veerpont die ze naar het eiland Mull brengt. Op de pont stappen Tommie en Christine in een auto, de auto van Agnes Stam.
Eenmaal in Port na Ba verblijven ze daar 1 a 2 weken in een huisje, waar het grootste gedeelte van het verhaal zich afspeelt.
Tijd.
Het verhaal wordt ergens midden in het leven van Christine verteld. Het heeft verschillende vertellers en dus ook verschillende flashbacks op dingen.
Bijv. Sonja denkt terug aan de geboorte van Christine.
Haar dochter was op een ijskoude dag in Januari geboren, zo pijnloos en snel dat zij de dagen daarna onbewust nog steeds op weeën had gewacht, op de beproeving die nog moest komen.
Daarna spelen er zich een a twee weken af in Port na Ba.
Het verhaal wordt Chronologisch verteld. Zonder echt hele grote flashbacks laat staan tijdsprongen.
In dit geval heeft de tijd een functie bij de gebeurtenis. Als de tijd wat word vertraagd houd dat in dat de gebeurtenis belangrijk is.
Perspectief.
Dit is een alwetende verteller.
Bijv. Sonja dacht: als ze het nog één keer zegt dat ze liever naar dat pony kamp wil – als ze het lef heeft om – voor mijn part smelt ze in die trui. ‘Nou?’
‘Niks’, zei Christine op ongelukkige toon.
Het perspectief is een belangrijk punt voor de spanning. Omdat het constant veranderd van personen en hun gedachten zorgt dat voor meer spanning zoals:
Sonja dacht geërgerd ik moet wat aan die houding van haar doen.
(dan springt het over op de gedachten van Christine) Chris sprong op toen deed ze een paar karateschoppen in de hete, zinderende luchtledige. Ik ben een engel met een tweesnijdend zwaard, ik ben de Engel van de Gerechtigheid.
Verteller.
De verteller kent verschillende personen wat het verhaal her en der een beetje verwarrend kan maken. Het wordt verteld in de tegenwoordige tijd.
Bijv. ‘Het ligt er zo vredig bij’ zegt Agnes plotseling.
Personages.
Christine Jansen - ze is tien jaar oud, ze denkt dat ze een engel van rechtvaardigheid is, ze is waarschijnlijk psychisch niet helemaal in orde, ze kan mensen makkelijk ombrengen zonder ervan te denken dat ze slecht bezig is, ze wordt misbruikt door haar broer Waldo die een van haar slachtoffers wordt, ze heeft haar 'verborgen gebreken'.
Agnes Stam - ze is zeventig jaar oud, was lerares, had geen kinderen, was niet getrouwd, heeft een glazen oog omdat een van haar broers zijn fietsstuur in haar oog liet vallen, ze heeft problemen binnen haar familie omdat ze voor gek wordt verklaart, ze heeft ook haar 'verborgen gebreken'
Sonja Jansen - ze is ongeveer veertig jaar oud, overspannen, ze maakt nooit haar gedachtes af. Ze is getrouwd met Jaap Jansen, die haar zoveelste man is.
Jaap Jansen - hij is ongeveer dertig jaar oud, hij is niet de vader van Christine, Waldo of Tommie maar de minnaar van Sonja. Hij is gek op Tommie
Waldo Jansen - hij misbruikt zijn zusje al sinds jaren en hij is erg opstandig, toch is hij een steun voor zijn Christine omdat zij hem het meeste vertrouwt.
Tommie Jansen - hij is nog een kleuter van ongeveer vier jaar, hij doet blindelings wat zijn zusje Christine hem beveelt.
Stijl.
Renate Dorrestein vertelt vooral uit haar eigen belevenissen en problemen. Haar levenservaringen komen daarom ook sterk terug in het verhaal.
In Renates schrijfstijl komen vooral de volgende kenmerken voor: Verdrongen herinneringen, familiegeheimen, geestverschijningen en bloedstollende gewelddadigheden. Haar favoriete thema is dat ze over de problemen in families schrijft en zich vooral verplaatst in de situaties van de kinderen.
In Verborgen gebreken komen vooral de verdrongen herinneringen en familiegeheimen er aan te pas. Agnes heeft bijvoorbeeld de gebeurtenis verdrongen dat ze haar oog verloor.
Thema.
'Verborgen gebreken' slaat op de gebreken binnen de families Jansen en Stam.
Het gezin Jansen is 'gebroken', de drie kinderen komen van drie verschillende mannen. Sonja, Christines moeder, probeert haar falen bij de mannen te verbergen door zich na een mislukte relatie zo snel mogelijk weer in een nieuwe te storten. Door Sonja's falend ouderschap weet Christine niet wat normale aandacht is en vindt ze het misbruiken door haar broer niet eens heel erg. Ook de relatie tussen Sonja en Waldo is vreemd, maar of er een echte relatie tussen hen bestaat is niet uit het verhaal te halen.
Agnes heeft uiterlijke gebreken waaronder haar glazen oog. Agnes ziet nu pas(nu haar broers dood zijn) in, dat haar familie ook zo zijn gebreken had. Ze was erg eenzaam omdat ze het enige meisje in het gezin was en met drie veel oudere broers was opgegroeid. Het zijn allemaal zaken waarover in het dagelijks leven niet veel gesproken wordt, de hoofdpersonen praten er samen ook niet over, ze blijven dus ook verborgen.
Op pagina 103 (lijsterboek) komt de titel zelfs nog even ter sprake: 'Elke familie heeft haar geheimen en haar verborgen gebreken. Intimiteit heeft een prijs.'
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden