Veertig door Kees van Kooten

Eerste druk: 1982 Auteur: Kees van Kooten: Kees van Kooten is behalve schrijver ook zeer bekend als radio en televisiepersoonlijkheid. Nadat hij in zijn gymnasiumdiploma in 1960 haalt richt hij met Wim de Bie het cabaretgezelschap ‘Cebrah’ op. Met De Bie zou hij later nog veel samenwerken, met als bekendste resultaat hun tv-programma ‘Van Kooten en De Bie’. In 1968 trouwde hij met Barbara Kits –aan wie het boek is opgedragen- en kreeg twee kinderen (Kasper en Kim). Ander werk: diverse bundels ‘Treitertrends’ (1969-1976), ‘Koot graaft zich autobio’ (1979), ‘Hedonia’ (1984), ‘Modernismen’ (1984) en ‘Meer modernismen’ (1986). Titel: Veertig: In 1981 werd Van Kooten veertig jaar oud. De eerste uitgave van het boek ‘Veertig’ volgde één jaar later. Het probleem van ouder worden komt ook in het boek terug.
Motto: When I see anyone I kwow coming on the same side of the street I start giggling nervously, and as they come into the picture beat them to it with such remark as: 'It's white!' 'What's white?' they say, not being in on the secret. 'My suit,' I say. 'I thought I'd put on a white suit.' Robert Benchley: My ten years in a Quandary Samenvatting: Het boek bestaat uit drie verhalen: L’écrivain, Prostatitis en Willem. L’écrivain. Kees van Kooten vertrekt voor twee weken naar de Vogezen. Zijn vrouw heeft een kamer in een hotel gereserveerd als cadeau voor zijn veertigste verjaardag. Hij gaat hier heen in de hoop (eindelijk) eens ongestoord te kunnen schrijven; hij schrijft zich dan ook in onder de naam: l’écrivain. Omdat hij geen inspiratie heeft gaat hij maar een fietstocht maken. Op een bergweg ziet hij een autorijschoolhoudster die hij eerder die dag al had gezien. Hij besluit om een afspraak met haar te maken (om rijles te krijgen, ondanks dat hij zijn rijbewijs al heeft). Als hij eerlijk opbiecht dat hij zijn rijbewijs al heeft wil ze niks meer met hem te maken hebben en Van Kooten vertrekt weer naar huis naar vrouw en kinderen. Prostatitis. Van Kooten reist naar Franeker om een lezing te geven. Tijdens de lezing krijgt hij ‘een onweerstaanbare plasdrang’, hij vreest een geslachtsziekte en de volgende dag, na de compleet mislukte lezing, bezoekt hij een dokter. De dokter vertelt hem –op 30 april 1980, kroning van Beatrix- dat hij een ontstoken prostaat heeft, een veel voorkomende ziekte bij mannen tussen de vijfendertig en vijfenveertig jaar. Van Kooten verlaat met medicijnen en een opgelucht gevoel de dokterspraktijk.
Willem. Dit verhaal gaat over de hond van Van Kooten, Willem. De hond heeft hij van zijn moeder gekregen en ondanks dat het een teefje is krijgt ze de naam ‘Willem’ wat natuurlijk gewoon een erg mooie naam is voor een herdershond. Willem maakt een groot deel van het leven mee van de familie Van Kooten; de geboorte van de kinderen, een verhuizing en de komst van een nieuwe hond. Willem speelt ook mee in televisie-uitzendingen van Van Kooten. Na 13 jaar sterft de hond en ze wordt door de Van Kooten’s begraven in de tuin. Hoofdpersonen: De hoofdpersoon in alle verhalen is Kees van Kooten. Hij is net als de auteur schrijver van beroep en er zijn wel meer overeenkomsten. Van Kooten is een man van veertig die te maken krijgt met een ‘midlife-crisis’, met alle symptomen van dien. Hij doet erg zijn best om zich jong te blijven voelen zo fleurt hij bijvoorbeeld met bijna alle vrouwen. Hij is er dus helemaal niet blij mee dat hij ouder wordt. Opvallend is dat bijna alle andere personages andere namen krijgen van de verteller. Hij noemt zijn vrouw ‘Patience’ en zijn kinderen ‘Boogschutter’ en ‘Waterlelie’. In het laatste verhaal speelt de hond Willem ook een belangrijke rol maar hij is meer bedoeld om een verhaal omheen te bouwen. Thema’s: Het voornaamste thema is ouder worden. In het eerst verhaal zie je eigenlijk de geestelijke effecten, Van Kooten die het er heel moeilijk mee heeft en het probeert te ontkennen. In het tweede verhaal zie je het lichamelijke, Van Kooten krijgt een prostaatprobleem. Het derde geeft een soort beschouwing van het ‘eerste deel’ van zijn leven, verteld rond de hond Willem. Verder kom je nog de problematiek van het schrijversschap tegen, met name in de eerste twee verhalen. Opbouw: Het verhaal is personaal verteld. Het wordt door de hoofdpersoon in de ik-vorm verteld. In de eerste alinea van het boek legt Van Kooten uit waarom hij voor dit perspectief heeft gekozen: hij wil zo zicht krijgen op zichzelf). Het boek bestaat uit drie verhalen die respectievelijk twee weken, vijf dagen en dertien jaar beslaan. Mening: Wat mij allereerst opviel was de idiote manier van spellen. Overal waar je tegenwoordig een c ziet staan staat daar een k (wat in het boek waarschijnlijk geschreven zou worden als: kaa) en de uitgang –isch is daar –ies. Dus: komies, ironies, cynies etc. Maar dat heeft natuurlijk weinig met de inhoud te maken. Nou goed, toch maar even over zijn schrijfstijl, want die bevalt mij altijd erg goed. Lekker los en makkelijk lopend, en immer komies. Dat is ook de lol van zijn boeken, hij probeert dingen te vertellen op een leuke, humoristische, simpele manier. Het betekent niet dat het nergens over hoeft te gaan.