Verwerkingsopdracht 2
Perspectief in verhalend proza a. Standaard opdracht A. Auteur: René Appel
Titel: tweestrijd
Jaartal 1ste druk: 2005
Uitgeverij: Wolters-Noordhoff
Plaats van uitgave: Groningen
Aantal pagina’s: 278
Verantwoording bijgevoegd B. De hoofdpersoon uit het boek is Manon, een meisje van 19 dat in de slagerij van haar vader werkt. Uitgaan met haar vrienden doet ze graag. Op een avond wordt ze lastig gevallen door een man, die haar achtervolgt als ze naar huis gaat. Als hij haar wil verkrachten, biedt Roy, een jongen die ze kent, hulp. Later wordt Roy haar vriend, met wie ze zelfs samen gaat wonen. Roy verdient veel, maar hoe weet ze niet. Hij doet er erg geheimzinnig over, wat maakt het uit, ze heeft een leuke vriend en hoeft niet meer in de slagerij van haar vader te werken, wat ze verschrikkelijk vond. Als Roy midden in de nacht met bebloede kleren thuiskomt en haar zegt dat ze moet liegen om het tijdstip, weet ze niet wat ze moet doen. Eerst blijft ze tegen de politie zwijgen, maar later kan ze dat niet meer en vertelt alles wat ze weet. Roy komt voor de rechter, omdat hij een moord zou hebben gepleegd, maar hij wordt in hoger beroep vrijgesproken (terwijl hij de moord wel pleegde). Roy wordt veel geintimideerd door Sjors, omdat hij hem nog geld schuldig is. Zelf wil Roy wraak nemen op Manon, omdat zij hem verraden heeft. Manon vlucht naar de Bijlmer samen met haar buurmeisje en inmiddels goede vriendin, Wendy. Roy weet dat Sjors een zwakzinnig zoontje heeft en weet dat Sjors daar heen gaat. Hij breekt zijn auto open en wacht totdat Sjors komt. Op een rustig weggetje drukt hij een pistool tegen zijn keel en laat hem naar een industrieterrein rijden. Roy wil Sjors vermoorden, maar hij kan het niet. Hij besluit om samen met Sjors een stukje te gaan lopen. Als Sjors hem afleidt en op hem afstormt haalt Roy de trekker over en rent weg, alleen hij is vergeten om te kijken of hij Sjors wel goed heeft geraakt. Als Roy achter het adres komt van Manon gaat hij daar heen, hij wordt achtervolgd door Willem (een vriend van Sjors). Als hij met Manon in een gevecht is op het balkon, komt Willem binnen stormen en tilt Roy op en laat hem van het balkon vallen. Nu kan Manon samen met haar kind, want ze is zwanger van Roy, het leven weer oppakken. C. Dit boek zat bij een lijster-pakket, en het leek me een avontuurlijk boek. Vooral omdat Manon, de hoofdpersoon, in het begin wordt gered door iemand die ze nauwelijks kent, en in korte tijd met hem gaat samen wonen. Die jongen, Roy, heeft altijd geld, en na een tijdje wordt Manon nieuwsgierig hoe hij eraan komt. Dan ontdekt ze dat dit helemaal niet zo’n fijne jongen is. Dit is een andere manier, andere volgorde om iemand te leren kennen, en dat leek me boeiend om over te lezen. Zoals mijn verwachtingen, gaat het allemaal sneller dan Manon aan kan, en is ze al gauw betrokken bij foute situaties. Maar een buurmeisje, en later vriendin, helpt Manon, praat met haar en vind ook dat het fout gaat. Dit is weer een andere manier van iemand leren kennen en een vriendschap opbouwen. Dit meisje begint ook met haar helpen, net als Roy, maar dit meisje is niet bij foute zaken betrokken. Manon staat er nu niet meer alleen voor. In het begin was de opbouwende relatie vooral spannend en leuk, maar later werd het voor Manon vooral eng, omdat ze zo’n situatie niet kent. Dit maakt het voor mij interessant om te lezen, en helemaal als ze dan weer een nieuwe vriendschap begint, met iemand die gelukkig wel te vertrouwen is.
D.
Ik vond dit boek interessant om te lezen. Ik kon me inleven in Manon’s situatie, en dat maakte het erg spannend. Het einde vond ik onverwacht. Het was ineens anders geschreven, en iets ingewikkelder. Ik moest het laatste hoofdstuk daarom twee keer lezen voordat ik het snapte. Uiteindelijk vond ik het toch een mooi einde. Er ging iemand dood, en een klein Surinaams meisje, dat een keer eerder verscheen in het boek, niet begreep dat de persoon dood was, maar dacht dat hij had proberen te vliegen. Dit is erg mooi beschreven, met Surinaamse zinnen ertussen.
E.
Appel, René - Tweestrijd - Elsevier
Schrijver Appel, René
Titel Tweestrijd
Jaar van uitgave 1998
Bron Elsevier
Publicatiedatum 21-03-1998
Recensent Margreet Hirs
Recensietitel Lekker spannend
Slagersdochter speelt de heldin in Tweestrijd een nieuwe topper van René Appel. Een meisje in het nauw. Een jongen waar ze niet tegenop kan. Dat moet een thriller van René Appel zijn. Werd de achtergrond van vorige thrillers gevormd door apotheek, stomerij en rijschool, ditmaal is de heldin een slagersdochter, Manon. Ze gaat graag met haar vriendinnen op stap, de avonden thuis zijn niet om uit te houden. Ma zeurt of etaleert haar verdriet om de weggelopen zoon, en pa moppert of snurkt wat weg boven het slagersvakblad. Overdag staat Manon achter de toonbank en laat de onsjes ham door haar handen glijden, terwijl zich in haar hoofd zonnige reclamefilmpjes afspelen. Weg van die vleeslucht wil ze, en Manon belandt regelrecht in de armen van een leuke, royale vriend. Ondanks en dankzij een onprettige ervaring lukt haar dat ook nog. Maar hoe komt die jongen met zijn 'lachende ogen' en een tatoeage op zijn rechterbil, Roy, aan zoveel flappen? Ach wat, leve de lol! Dat Roy niet altijd even gemakkelijk aan die dikke stapels bankbiljetten in zijn broekzak komt, wordt Manon, die bij hem is ingetrokken, al heel snel duidelijk. En als hij dan ook nog eens in het holst van de nacht onder het bloed thuiskomt en haar inpepert bij navraag een ander tijdstip van thuiskomst te moeten noemen, begrijpt Manon dat zij vanaf dat moment medeplichtig is. Gelukkig is er het zwarte buurmeisje Wendy, en het mag dan met het leven en de liefde allemaal niet van een leien dakje gaan, de vriendschap tussen Wendy en Manon staat als een huis. Tweestrijd, een loflied op de vriendschap ditmaal, is echt weer een gouden Appel. De auteur weet zijn techniek om de spanning op te bouwen steeds meer te verfijnen, zodat het verhaal een nerveuze vaart krijgt, terwijl de achtergrond van de personages - kleine onderwereldfiguren - levensecht overkomt. Hij is er een meester in mensen via de taal trefzeker neer te zetten, al kan hij het af en toe niet laten de lezer een knipoogje te geven (een klant die sprekend op Bolkestein lijkt en plat pratend om een 'teteor' vraagt, als hij een tartaartje bedoelt). Ook op de politiemensen doet René Appel altijd erg zijn best. Ze zijn nooit 'gewoon', meestal zijn het vuile judassen. Dit keer is de homoseksuele rechercheur Wielaard met zijn hoge stemmetje een beetje karikaturaal uitgevallen. Maar waarom Tweestrijd nu een 'psychologische' of 'literaire' thriller moet heten? Het is gewoon een lekker boek, een perfect stuk Appel-gebak van een meesterbanketbakker. Wie:Margreet Hirs
Wat: ‘Lekker spannend’. Recensie ‘Tweestrijd’ Waar: Elsevier, maar gevonden op
http://ramna025.speed.planet.nl/~raven/cgi-bin/mods/html/html/school/nederlands/rc3tweestrijd.html
Wanneer: 21-03-1998
Bij de eerste mening, tweestrijd is een loflied op de vriendschap, kan ik me niet helemaal aansluiten. Er wordt een goede vriendschap opgebouwd, maar er loopt er ook een helemaal stuk. Met de tweede mening ben ik het zeker eens, het boek is zo geschreven dat de spanning zich opbouwt, en er gebeuren allerlei dingen waarbij je niet meteen weet wat de gevolgen zijn, dat bedoelt de schrijver van de recensie, volgens mij, met een ‘nerveuze vaart’. Het is mij ook opgevallen dat Appel de lezer soms een knipoogje geeft, voorbeelden zijn allereerst het feit dat Roy’s achternaam Witteman is terwijl het boek is gebaseerd op een verhaal uit “De ronde van Witteman”. Ook is er het voorbeeld van het schilderij dat de vermoorde kroegbaas op zijn kamer had hangen. Als Roy er iets van zegt vertelt hij: “Een echte Appel”. De gedachte dat Wielaard homoseksueel zou zijn komt alleen voor in de belevingswereld van Roy. Hij mag hem niet en probeert het “ergste” van hem te denken. Wielaard vind ik helemaal niet karikaturaal. Hij begint bijvoorbeeld tijdens een verhoord opeens heel hard tegen Roy te schreeuwen. Dat is naar mijn inzien niet typerend voor een homoseksueel met een hoge piepstem. Ik snap wel waarom mensen het een literaire of psychologische thriller noemen. Ik kom hierbij weer terug op de mooi en goed geschreven gedachtes van de twee hoofdpersonen. Met de laatste, iets wat rare woordspeling, ben ik het totaal eens. Ik heb geen moeite gehad om het boek uit te lezen, ik heb meer moeite gehad om het boek weg te leggen, en had het dan ook in korte tijd uit. Hugo Camps
zaterdag 08 maart 2003 21:04
Appel, Rene
Tweestrijd
Schrijver Appel, René Titel Tweestrijd
Jaar van uitgave 1998
Bron Noordhollands Dagblad
Publicatiedatum 13-03-1998
Recensent Peter Kuijt
Recensietitel René Appel schrijft thriller van deze tijd
Het tijdschrift Onze Taal, het maandblad van het gelijknamige genootschap, publiceerde begin dit jaar een artikel waarin René Appel probeerde te verklaren waarom spannende verhalen nu eigenlijk zo spannend zijn. Dat was deze thrillerauteur, meervoudig genomineerd voor en tot nu toe eenmaal winnaar van de Gouden Strop, wel toevertrouwd. In een uiterst leesbaar artikel liet Appel een helder licht schijnen over fenomenen als puzzeldetectives, prospectieve spanning en 'cliffhangers'. In zijn nieuwe thriller 'Tweestrijd' hanteert Appel een truc die hij eveneens in Onze Taal behandelde: het Jan Klaassensyndroom. Zoals kinderen voor de poppenkast zien dat een nog onwetende Jan Klaassen met een knuppel wordt belaagd, zo is de lezer van de thriller al op de hoogte van iets wat de romanfiguur nog niet weet. De twintiger Manon is in 'Tweestrijd' de onwetende. Haar vader is een hartstochtelijk slager; zijn blikveld reikt niet verder dan drie ons gegrillde achterham en Duitse biefstukken, terwijl haar moeder nog steeds treurt om zoonlief Rolf die jaren geleden de deur van de ouderlijke woning achter zich dicht trok om niet meer terug te keren. Om het werk in de slagerij te ontvluchten, stort Manon zich in de armen van Roy Witteman, die haar eerder redde van een al te opdringerige vogel in een discotheek. Roy heeft een uitkering, maar 'klust' er hier en daar wel eens wat bij: het leveren van auto's op bestelling. Dan stapt hij over op de beter betaalde 'transporten'. Maar Manon, met wie hij inmiddels is gaan samenwonen, leeft dan nog op wolken en heeft nog nergens erg in. Dan gaat er iets mis: tijdens een transport wordt Roy 'geript'. Hij is zijn vrachtje kwijt. Zijn opdrachtgevers eisen schadevergoeding. In een poging om snel aan wat duizendjes te komen doodt en berooft Roy een cafébaas. Hij wordt gepakt en veroordeeld, niet in de laatste plaats met behulp van de getuigenis van zijn inmiddels zwangere vriendin. Bijlmer Vijftien jaar luidt het vonnis, maar in de Nederlandse rechtsstaat waar 'schande!', oprispende pg's en pedante strafpleiters de toon zetten, weet zijn slimme advocaat er in hoger beroep vrijspraak uit te slepen. Dan begint het boek pas echt: Roy wil Manon haar verraad betaald zetten, terwijl hij ook nog steeds zijn criminele compagnons achter zich aan weet. De apotheose vindt plaats in de Bijlmer, een locatie die de laatste tijd wel vaker door Nederlandse misdaadschrijvers wordt opgezocht, denk bijvoorbeeld aan Gerhard Hormanns 'De plaag' en 'De vlucht van de 4de oktober' van Tomas Ross. 'Tweestrijd' is een typisch Appel-product, een boek waarin de hoofdpersonen allen slachtoffer zijn. Opnieuw betoont de auteur zich een meester in het neerzetten van kleine, menselijke drama's, die voor de betrokkenen echter van wereldformaat zijn. Toch mist er iets aan het boek: het is uit voor je er erg in hebt, terwijl je nog zoveel vragen hebt. Om een voorbeeld te noemen: Appel maakt niet duidelijk waarom Roy vrijspraak kreeg en wie heeft hem eigenlijk 'geript'? Wat wel in Appel te prijzen is, dat hij zo feilloos de geest van de jaren negentig weet weer te geven. Scherp en zonder opsmuk tekent hij de omgeving van jongeren die Big Macs, GTST en de nieuwste clips op MTV in breedbeeld als maatstaf hebben en die over de waarheid niets meer te melden hebben dan dat de nieuwe cd van Marco Borsato zo luidt. 'Tweestrijd' is een thriller van deze tijd. Wie: Hugo Camps
Wat: Recensie “tweestrijd” Waar:
http://forum.free4all.nl/archive/list_messages/4170
Wanneer: zaterdag 08 maart 2003 21:04
Met de eerste (onderstreepte) mening ben ik het niet eens, ik vind niet dat het boek dan pas begint. Ik denk dat de schrijver van de recensie bedoelt dat het verhaal dan pas echt interessant begint te worden, maar ik vond het juist bijzonder dat ik, toen ik begon met lezen, al geboeid werd door het verhaal. Met de tweede mening, dat het een typisch Appel-boek is, ben ik het niet eens of oneens, dit is het eerste boek wat ik van Rene Appel heb gelezen. Ik ben het wel eens met wat daarna gezegd wordt: de gebeurtenissen zijn geen wereldrampen, maar voor de betrokkenen wel, en dat weet hij goed te vertellen, ik heb me echt heel makkelijk kunnen inleven daardoor. Met de derde onderstreepte zin ben ik het niet helemaal eens, het verhaal had net zo goed plaats kunnen vinden na de jaren negentig. b. 1. Het is met een personaal perspectief geschreven, maar vanuit 2 personen. De alinea’s zijn verdeeld, de ene alinea wordt vanuit Manon’s perspectief geschreven, en de volgende vanuit Roy’s perspectief. Maar het hele boek wordt geschreven in de derde persoon. Dat blijkt onder andere uit de volgende passages/ citaten: De muziek bonkte in haar hoofd, haar maag, haar buik: een zware bas, die vanuit haar lichaam meespeelde.Het geluid was van buiten naar binnen gegaan en had zich voorgoed in haar gevestigd. Haar bloed klopte mee, in haar aderen, in haar hart. Ze zaten een biertje te drinken in de auto. Frank had twee six-packs meegenomen. ‘Hoeveel schuiven ze, denk je?’ Frank haalde zijn schouders op. ‘Hangt van ’t jaar af... ik weet niet. Drie… vier…’Ze dronken en rookten zwijgend. Roy voelde zich goed; een prettige spanning die hem in zijn greep hield. Angst en opwinding, zoals die keer bij dat benzinestation. Manon drukte het knopje van de bel in en schrok zelf van het geluid. Even overwoog ze om terug te gaan naar haar eigen huis. Wat had ze hier te zoeken? Waarom zou ze zich met andere mensen moeten bemoeien? Roy zou dat nooit doen. Als jij hun met rust laat, laten ze jou ook met rust, had hij een paar keer gezegd. Kwart over elf. Hij wist dat hij niet steeds op zijn horloge moest kijken, maar het kostte veel moeite om zich te beheersen. Als hij eenmaal meer routine had, zou het beter gaan. Gisteravond had hij zich godverdomme ook moeten beheersen. Manon was helemaal van de kaart, nadat hij die jongen een tik had gegeven. Een tik was het geweest, niet meer dan een kleine tik, maar er stroomde bloed uit zijn neus, en hij had geschreeuwd:’Hij heeft me geslagen… hij heeft me geslagen.’ Alsof Roy hem bijna had vermoord. Wat een aansteller. Het viel nog mee dat hij niet had staan janken als een klein kind. 2. Met een personaal perspectief worden vaak gedachtes weergeven, dit maakt het nog makkelijker om je in te leven in het verhaal. Aan de ene kant vind ik dat heerlijk, omdat ik dan even weg ben van de realiteit, omdat ik dan zo in dat verhaal zit. Aan de andere kant is het ook makkelijker om te begrijpen wat die personen dan doen, aan de hand van hun gedachtes, gevoelens en meningen. Het wisselende perspectief vond ik wel interessant, hierdoor kun je de gedachtes van 2 verschillende personen kijken. Soms wordt het daardoor ingewikkeld, maar bij dit boek was het erg duidelijk wanneer vanuit wiens perspectief werd gekeken. 3. recensie 1: Overdag staat Manon achter de toonbank en laat de onsjes ham door haar handen glijden, terwijl zich
in haar hoofd zonnige reclamefilmpjes afspelen. (omdat duidelijk gedachte beschreven wordt) Recensie 2: Geen uitspraken die het perspectief van het verhaal duidelijk maken.
Perspectief in verhalend proza a. Standaard opdracht A. Auteur: René Appel
Titel: tweestrijd
Jaartal 1ste druk: 2005
Uitgeverij: Wolters-Noordhoff
Plaats van uitgave: Groningen
Aantal pagina’s: 278
Verantwoording bijgevoegd B. De hoofdpersoon uit het boek is Manon, een meisje van 19 dat in de slagerij van haar vader werkt. Uitgaan met haar vrienden doet ze graag. Op een avond wordt ze lastig gevallen door een man, die haar achtervolgt als ze naar huis gaat. Als hij haar wil verkrachten, biedt Roy, een jongen die ze kent, hulp. Later wordt Roy haar vriend, met wie ze zelfs samen gaat wonen. Roy verdient veel, maar hoe weet ze niet. Hij doet er erg geheimzinnig over, wat maakt het uit, ze heeft een leuke vriend en hoeft niet meer in de slagerij van haar vader te werken, wat ze verschrikkelijk vond. Als Roy midden in de nacht met bebloede kleren thuiskomt en haar zegt dat ze moet liegen om het tijdstip, weet ze niet wat ze moet doen. Eerst blijft ze tegen de politie zwijgen, maar later kan ze dat niet meer en vertelt alles wat ze weet. Roy komt voor de rechter, omdat hij een moord zou hebben gepleegd, maar hij wordt in hoger beroep vrijgesproken (terwijl hij de moord wel pleegde). Roy wordt veel geintimideerd door Sjors, omdat hij hem nog geld schuldig is. Zelf wil Roy wraak nemen op Manon, omdat zij hem verraden heeft. Manon vlucht naar de Bijlmer samen met haar buurmeisje en inmiddels goede vriendin, Wendy. Roy weet dat Sjors een zwakzinnig zoontje heeft en weet dat Sjors daar heen gaat. Hij breekt zijn auto open en wacht totdat Sjors komt. Op een rustig weggetje drukt hij een pistool tegen zijn keel en laat hem naar een industrieterrein rijden. Roy wil Sjors vermoorden, maar hij kan het niet. Hij besluit om samen met Sjors een stukje te gaan lopen. Als Sjors hem afleidt en op hem afstormt haalt Roy de trekker over en rent weg, alleen hij is vergeten om te kijken of hij Sjors wel goed heeft geraakt. Als Roy achter het adres komt van Manon gaat hij daar heen, hij wordt achtervolgd door Willem (een vriend van Sjors). Als hij met Manon in een gevecht is op het balkon, komt Willem binnen stormen en tilt Roy op en laat hem van het balkon vallen. Nu kan Manon samen met haar kind, want ze is zwanger van Roy, het leven weer oppakken. C. Dit boek zat bij een lijster-pakket, en het leek me een avontuurlijk boek. Vooral omdat Manon, de hoofdpersoon, in het begin wordt gered door iemand die ze nauwelijks kent, en in korte tijd met hem gaat samen wonen. Die jongen, Roy, heeft altijd geld, en na een tijdje wordt Manon nieuwsgierig hoe hij eraan komt. Dan ontdekt ze dat dit helemaal niet zo’n fijne jongen is. Dit is een andere manier, andere volgorde om iemand te leren kennen, en dat leek me boeiend om over te lezen. Zoals mijn verwachtingen, gaat het allemaal sneller dan Manon aan kan, en is ze al gauw betrokken bij foute situaties. Maar een buurmeisje, en later vriendin, helpt Manon, praat met haar en vind ook dat het fout gaat. Dit is weer een andere manier van iemand leren kennen en een vriendschap opbouwen. Dit meisje begint ook met haar helpen, net als Roy, maar dit meisje is niet bij foute zaken betrokken. Manon staat er nu niet meer alleen voor. In het begin was de opbouwende relatie vooral spannend en leuk, maar later werd het voor Manon vooral eng, omdat ze zo’n situatie niet kent. Dit maakt het voor mij interessant om te lezen, en helemaal als ze dan weer een nieuwe vriendschap begint, met iemand die gelukkig wel te vertrouwen is.
Jaar van uitgave 1998
Bron Elsevier
Publicatiedatum 21-03-1998
Recensent Margreet Hirs
Recensietitel Lekker spannend
Slagersdochter speelt de heldin in Tweestrijd een nieuwe topper van René Appel. Een meisje in het nauw. Een jongen waar ze niet tegenop kan. Dat moet een thriller van René Appel zijn. Werd de achtergrond van vorige thrillers gevormd door apotheek, stomerij en rijschool, ditmaal is de heldin een slagersdochter, Manon. Ze gaat graag met haar vriendinnen op stap, de avonden thuis zijn niet om uit te houden. Ma zeurt of etaleert haar verdriet om de weggelopen zoon, en pa moppert of snurkt wat weg boven het slagersvakblad. Overdag staat Manon achter de toonbank en laat de onsjes ham door haar handen glijden, terwijl zich in haar hoofd zonnige reclamefilmpjes afspelen. Weg van die vleeslucht wil ze, en Manon belandt regelrecht in de armen van een leuke, royale vriend. Ondanks en dankzij een onprettige ervaring lukt haar dat ook nog. Maar hoe komt die jongen met zijn 'lachende ogen' en een tatoeage op zijn rechterbil, Roy, aan zoveel flappen? Ach wat, leve de lol! Dat Roy niet altijd even gemakkelijk aan die dikke stapels bankbiljetten in zijn broekzak komt, wordt Manon, die bij hem is ingetrokken, al heel snel duidelijk. En als hij dan ook nog eens in het holst van de nacht onder het bloed thuiskomt en haar inpepert bij navraag een ander tijdstip van thuiskomst te moeten noemen, begrijpt Manon dat zij vanaf dat moment medeplichtig is. Gelukkig is er het zwarte buurmeisje Wendy, en het mag dan met het leven en de liefde allemaal niet van een leien dakje gaan, de vriendschap tussen Wendy en Manon staat als een huis. Tweestrijd, een loflied op de vriendschap ditmaal, is echt weer een gouden Appel. De auteur weet zijn techniek om de spanning op te bouwen steeds meer te verfijnen, zodat het verhaal een nerveuze vaart krijgt, terwijl de achtergrond van de personages - kleine onderwereldfiguren - levensecht overkomt. Hij is er een meester in mensen via de taal trefzeker neer te zetten, al kan hij het af en toe niet laten de lezer een knipoogje te geven (een klant die sprekend op Bolkestein lijkt en plat pratend om een 'teteor' vraagt, als hij een tartaartje bedoelt). Ook op de politiemensen doet René Appel altijd erg zijn best. Ze zijn nooit 'gewoon', meestal zijn het vuile judassen. Dit keer is de homoseksuele rechercheur Wielaard met zijn hoge stemmetje een beetje karikaturaal uitgevallen. Maar waarom Tweestrijd nu een 'psychologische' of 'literaire' thriller moet heten? Het is gewoon een lekker boek, een perfect stuk Appel-gebak van een meesterbanketbakker. Wie:Margreet Hirs
Wat: ‘Lekker spannend’. Recensie ‘Tweestrijd’ Waar: Elsevier, maar gevonden op
Wanneer: 21-03-1998
Bij de eerste mening, tweestrijd is een loflied op de vriendschap, kan ik me niet helemaal aansluiten. Er wordt een goede vriendschap opgebouwd, maar er loopt er ook een helemaal stuk. Met de tweede mening ben ik het zeker eens, het boek is zo geschreven dat de spanning zich opbouwt, en er gebeuren allerlei dingen waarbij je niet meteen weet wat de gevolgen zijn, dat bedoelt de schrijver van de recensie, volgens mij, met een ‘nerveuze vaart’. Het is mij ook opgevallen dat Appel de lezer soms een knipoogje geeft, voorbeelden zijn allereerst het feit dat Roy’s achternaam Witteman is terwijl het boek is gebaseerd op een verhaal uit “De ronde van Witteman”. Ook is er het voorbeeld van het schilderij dat de vermoorde kroegbaas op zijn kamer had hangen. Als Roy er iets van zegt vertelt hij: “Een echte Appel”. De gedachte dat Wielaard homoseksueel zou zijn komt alleen voor in de belevingswereld van Roy. Hij mag hem niet en probeert het “ergste” van hem te denken. Wielaard vind ik helemaal niet karikaturaal. Hij begint bijvoorbeeld tijdens een verhoord opeens heel hard tegen Roy te schreeuwen. Dat is naar mijn inzien niet typerend voor een homoseksueel met een hoge piepstem. Ik snap wel waarom mensen het een literaire of psychologische thriller noemen. Ik kom hierbij weer terug op de mooi en goed geschreven gedachtes van de twee hoofdpersonen. Met de laatste, iets wat rare woordspeling, ben ik het totaal eens. Ik heb geen moeite gehad om het boek uit te lezen, ik heb meer moeite gehad om het boek weg te leggen, en had het dan ook in korte tijd uit. Hugo Camps
zaterdag 08 maart 2003 21:04
Appel, Rene
Tweestrijd
Schrijver Appel, René Titel Tweestrijd
Jaar van uitgave 1998
Bron Noordhollands Dagblad
Publicatiedatum 13-03-1998
Recensent Peter Kuijt
Recensietitel René Appel schrijft thriller van deze tijd
Het tijdschrift Onze Taal, het maandblad van het gelijknamige genootschap, publiceerde begin dit jaar een artikel waarin René Appel probeerde te verklaren waarom spannende verhalen nu eigenlijk zo spannend zijn. Dat was deze thrillerauteur, meervoudig genomineerd voor en tot nu toe eenmaal winnaar van de Gouden Strop, wel toevertrouwd. In een uiterst leesbaar artikel liet Appel een helder licht schijnen over fenomenen als puzzeldetectives, prospectieve spanning en 'cliffhangers'. In zijn nieuwe thriller 'Tweestrijd' hanteert Appel een truc die hij eveneens in Onze Taal behandelde: het Jan Klaassensyndroom. Zoals kinderen voor de poppenkast zien dat een nog onwetende Jan Klaassen met een knuppel wordt belaagd, zo is de lezer van de thriller al op de hoogte van iets wat de romanfiguur nog niet weet. De twintiger Manon is in 'Tweestrijd' de onwetende. Haar vader is een hartstochtelijk slager; zijn blikveld reikt niet verder dan drie ons gegrillde achterham en Duitse biefstukken, terwijl haar moeder nog steeds treurt om zoonlief Rolf die jaren geleden de deur van de ouderlijke woning achter zich dicht trok om niet meer terug te keren. Om het werk in de slagerij te ontvluchten, stort Manon zich in de armen van Roy Witteman, die haar eerder redde van een al te opdringerige vogel in een discotheek. Roy heeft een uitkering, maar 'klust' er hier en daar wel eens wat bij: het leveren van auto's op bestelling. Dan stapt hij over op de beter betaalde 'transporten'. Maar Manon, met wie hij inmiddels is gaan samenwonen, leeft dan nog op wolken en heeft nog nergens erg in. Dan gaat er iets mis: tijdens een transport wordt Roy 'geript'. Hij is zijn vrachtje kwijt. Zijn opdrachtgevers eisen schadevergoeding. In een poging om snel aan wat duizendjes te komen doodt en berooft Roy een cafébaas. Hij wordt gepakt en veroordeeld, niet in de laatste plaats met behulp van de getuigenis van zijn inmiddels zwangere vriendin. Bijlmer Vijftien jaar luidt het vonnis, maar in de Nederlandse rechtsstaat waar 'schande!', oprispende pg's en pedante strafpleiters de toon zetten, weet zijn slimme advocaat er in hoger beroep vrijspraak uit te slepen. Dan begint het boek pas echt: Roy wil Manon haar verraad betaald zetten, terwijl hij ook nog steeds zijn criminele compagnons achter zich aan weet. De apotheose vindt plaats in de Bijlmer, een locatie die de laatste tijd wel vaker door Nederlandse misdaadschrijvers wordt opgezocht, denk bijvoorbeeld aan Gerhard Hormanns 'De plaag' en 'De vlucht van de 4de oktober' van Tomas Ross. 'Tweestrijd' is een typisch Appel-product, een boek waarin de hoofdpersonen allen slachtoffer zijn. Opnieuw betoont de auteur zich een meester in het neerzetten van kleine, menselijke drama's, die voor de betrokkenen echter van wereldformaat zijn. Toch mist er iets aan het boek: het is uit voor je er erg in hebt, terwijl je nog zoveel vragen hebt. Om een voorbeeld te noemen: Appel maakt niet duidelijk waarom Roy vrijspraak kreeg en wie heeft hem eigenlijk 'geript'? Wat wel in Appel te prijzen is, dat hij zo feilloos de geest van de jaren negentig weet weer te geven. Scherp en zonder opsmuk tekent hij de omgeving van jongeren die Big Macs, GTST en de nieuwste clips op MTV in breedbeeld als maatstaf hebben en die over de waarheid niets meer te melden hebben dan dat de nieuwe cd van Marco Borsato zo luidt. 'Tweestrijd' is een thriller van deze tijd. Wie: Hugo Camps
Wat: Recensie “tweestrijd” Waar:
Wanneer: zaterdag 08 maart 2003 21:04
Met de eerste (onderstreepte) mening ben ik het niet eens, ik vind niet dat het boek dan pas begint. Ik denk dat de schrijver van de recensie bedoelt dat het verhaal dan pas echt interessant begint te worden, maar ik vond het juist bijzonder dat ik, toen ik begon met lezen, al geboeid werd door het verhaal. Met de tweede mening, dat het een typisch Appel-boek is, ben ik het niet eens of oneens, dit is het eerste boek wat ik van Rene Appel heb gelezen. Ik ben het wel eens met wat daarna gezegd wordt: de gebeurtenissen zijn geen wereldrampen, maar voor de betrokkenen wel, en dat weet hij goed te vertellen, ik heb me echt heel makkelijk kunnen inleven daardoor. Met de derde onderstreepte zin ben ik het niet helemaal eens, het verhaal had net zo goed plaats kunnen vinden na de jaren negentig. b. 1. Het is met een personaal perspectief geschreven, maar vanuit 2 personen. De alinea’s zijn verdeeld, de ene alinea wordt vanuit Manon’s perspectief geschreven, en de volgende vanuit Roy’s perspectief. Maar het hele boek wordt geschreven in de derde persoon. Dat blijkt onder andere uit de volgende passages/ citaten: De muziek bonkte in haar hoofd, haar maag, haar buik: een zware bas, die vanuit haar lichaam meespeelde.Het geluid was van buiten naar binnen gegaan en had zich voorgoed in haar gevestigd. Haar bloed klopte mee, in haar aderen, in haar hart. Ze zaten een biertje te drinken in de auto. Frank had twee six-packs meegenomen. ‘Hoeveel schuiven ze, denk je?’ Frank haalde zijn schouders op. ‘Hangt van ’t jaar af... ik weet niet. Drie… vier…’Ze dronken en rookten zwijgend. Roy voelde zich goed; een prettige spanning die hem in zijn greep hield. Angst en opwinding, zoals die keer bij dat benzinestation. Manon drukte het knopje van de bel in en schrok zelf van het geluid. Even overwoog ze om terug te gaan naar haar eigen huis. Wat had ze hier te zoeken? Waarom zou ze zich met andere mensen moeten bemoeien? Roy zou dat nooit doen. Als jij hun met rust laat, laten ze jou ook met rust, had hij een paar keer gezegd. Kwart over elf. Hij wist dat hij niet steeds op zijn horloge moest kijken, maar het kostte veel moeite om zich te beheersen. Als hij eenmaal meer routine had, zou het beter gaan. Gisteravond had hij zich godverdomme ook moeten beheersen. Manon was helemaal van de kaart, nadat hij die jongen een tik had gegeven. Een tik was het geweest, niet meer dan een kleine tik, maar er stroomde bloed uit zijn neus, en hij had geschreeuwd:’Hij heeft me geslagen… hij heeft me geslagen.’ Alsof Roy hem bijna had vermoord. Wat een aansteller. Het viel nog mee dat hij niet had staan janken als een klein kind. 2. Met een personaal perspectief worden vaak gedachtes weergeven, dit maakt het nog makkelijker om je in te leven in het verhaal. Aan de ene kant vind ik dat heerlijk, omdat ik dan even weg ben van de realiteit, omdat ik dan zo in dat verhaal zit. Aan de andere kant is het ook makkelijker om te begrijpen wat die personen dan doen, aan de hand van hun gedachtes, gevoelens en meningen. Het wisselende perspectief vond ik wel interessant, hierdoor kun je de gedachtes van 2 verschillende personen kijken. Soms wordt het daardoor ingewikkeld, maar bij dit boek was het erg duidelijk wanneer vanuit wiens perspectief werd gekeken. 3. recensie 1: Overdag staat Manon achter de toonbank en laat de onsjes ham door haar handen glijden, terwijl zich
in haar hoofd zonnige reclamefilmpjes afspelen. (omdat duidelijk gedachte beschreven wordt) Recensie 2: Geen uitspraken die het perspectief van het verhaal duidelijk maken.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden