Harry Mulisch(1927-heden), “Twee vrouwen”.
Uitgeverij Wolters-Noordhoff, Groningen (uitgeverij De Bezige Bij, 1975) Reeks:”De grote Lijsters”.
120 pagina’s
Motto:”...weer doorsidderde mijn hart Eros, zoals de wind op de bergen in eiken vervalt. Sappho” Ik heb dit boek gekozen, omdat ik dit thuis had en dan niet naar de bibliotheek hoefde. Het boek is ingedeeld in 32 ongenummerde en ongetitelde hoofdstukken. De gebeurtenissen worden gepresenteerd in de ik-vertelsituatie. De “ik” is Laura. Het verhaal wordt in chronologisch volgorde verteld. Het verhaal speelt zich af in Amsterdam en Frankrijk rond 1975. Laura Tinhuizen is na 7 jaar gescheiden van haar man Alfred boeken. Alfred was toen hertrouwd met Karin, een juriste. Laura werkte in een museum in Amsterdam. Na vijf jaar ontmoet zij Sylvia Nithart en nog diezelfde dag besluiten ze samen te gaan wonen. Ze houden hun relatie geheim voor hun moeders en Sylvia’s vader( die van Laura was overleden). Sylvia zegt dat tegen har moeder dat zeverloofd is en samenwoont met Thomas Boeken, de zogenaamde zoon van Laura. In mei gaan Sylvia en Laura naar Nice, omdat Laura haar moeder wil bezoeken. Sylvia komt tegen het verzoek van Laura in ook bij mevrouw Tinhuizen. Sylvia probeert nog te doen alsof ze het buurmeisje is van Laura, maar mevrouw Tinhuizen heeft al meteen door dat ze een relatie met elkaar hebben. Ze begint met haar stok te slaan. Sylvia en Laura gaan terug naar Amsterdam. In de zomer gaan ze naar de première van een toneelstuk van een schrijver die Laura nog kent uit de tijd van Alfred. Na het toneelstuk maakt Sylvia kennis met Alfred, karin en de schrijver van het toneelstuk. Later wil Sylvia een paar dagen naar haar ouders. Ze had afgesproken met Laura na een paar dagen te bellen, maar dat deed ze niet. Laura ging informeren en kwam er via Karin achter dat ze samen met Alfred in een hotel in Amsterdam zat. Ze gaat erheen en krijgt te horen dat Alfred vastbesloten is om met Sylvia door te gaan. Eind juli komt Sylvia haar paspoort bij Laura halen, omdat ze met Alfred naar Londen gaat. Alfred heeft daar een baan gekregen als theatercorrespondant. In augustus echter staat Sylvia ineens weer bij Laura op de stoep en vertelt dat ze zwanger is. Ze geeft bij wijze van kado het ongeboren kind aan Laura. Sylvia had Alfred dus alleen maar gebruikt om zwanger te worden. Sylvia vond het onnodig, maar Laura stond erop dat ze de zaak met Alfred ging uitpraten. Bij deze ontmoeting wordt Sylvia doodgeschoten. Twee dagen later hoort Laura dat haar moeder overleden is en ze gaat direct naar Frankrijk. In een restaurant komt ze de schrijver van het toneelstuk tegen en dan valt ze van vermoeidheid flauw. Als ze weer bijkomt gaat ze toch gewoon verder, maar bij Avignon stort ze in en kan ze niet verder. Ze vindt onderdak in een privé-kamer. Op die kamer schrijft ze dit verhaal. Het viel mij op dat erg meedogenloos is en dat daar indirect naar verwezen wordt: als ze op een gloeiende fonduevork bijt en er niets van heeft (blz. 26), en dat ze gewoon in de koplampen van de auto blijft kijken als Laura het grote licht aanzet (blz. 94). Het was ook opvallend dat Laura in de laatste zin van het zevende hoofdstuk (blz. 29) voorspelt op welke twee manieren mannen reageren op hun relatie. En dat komt dan uit in het elfde hoofdstuk. Het boek gaat over de liefde tussen twee vrouwen die op een tragische manier afloopt, vanwege een gebruikte man. Ik vind het een goed onderwerp voor een boek omdat het actueel is, maar ik vind het geen “top”-onderwerp. Laura Tinhuizen is een vrouw die veel van haar vader hield, maar die is overleden en begraven in Frankrijk. Met haar moeder heeft ze een minder goede relatie. Haar moeder zit in een verpleeghuis in Nice. Sylvia is precies het tegenovergestelde van wat Laura is. Ze is emotieloos, koud, zeg maar onmenselijk. Bijvoorbeeld: de zwangerschap van Alfred was van te voren helemaal gepland. De gevoelens van Laura worden kort, maar duidelijk beschreven. Je merkt wel dat er door die ik-vertelsituatie dingen worden achtergehouden en dat er (verkeerde) conclusies worden getrokken. Het taalgebruik is helder en duidelijk; de schrijver geeft geen overbodige info over de gevoelens en gedachrten. De stijl vind ik soms wat verwarrend, want het verhaal gaat door het grote aantal hoofdstukken een beetje van de hak op de tak. Ik denk dat het niet zo moeilijk is dit boek te schrijven omdat er geen ingewikkelde verhallijnen in zitten. Er zit volgens mij wel heek wat symboliek in: vaak wordt er naar dieren en/of kleuren verwezen. Het verhaal is goed en wordt duidelijk verteld. De personages zijn erg verschillend van elkaar waardoor er een soort spanning ontstaat omdat je niet weet hoe sommige personages reageren op de andere. Het taalgebruik is erg duidelijk. Het verhaal gaat ook verder in een goed tempo doordat er geen overbodige informatie wordt gegeven. Ik vind het wel jammer dat het verhaal na de helft een beetje verwarrend wordt. Ik denk ook dat het zo is dat als je het boek nog eeb keer zou lezen, je er heel veel vooruitwijzingen en toespelingen uit kan halen als je erop zou letten. Ik vind het op het verwarrende na een goed boek.
Motto:”...weer doorsidderde mijn hart Eros, zoals de wind op de bergen in eiken vervalt. Sappho” Ik heb dit boek gekozen, omdat ik dit thuis had en dan niet naar de bibliotheek hoefde. Het boek is ingedeeld in 32 ongenummerde en ongetitelde hoofdstukken. De gebeurtenissen worden gepresenteerd in de ik-vertelsituatie. De “ik” is Laura. Het verhaal wordt in chronologisch volgorde verteld. Het verhaal speelt zich af in Amsterdam en Frankrijk rond 1975. Laura Tinhuizen is na 7 jaar gescheiden van haar man Alfred boeken. Alfred was toen hertrouwd met Karin, een juriste. Laura werkte in een museum in Amsterdam. Na vijf jaar ontmoet zij Sylvia Nithart en nog diezelfde dag besluiten ze samen te gaan wonen. Ze houden hun relatie geheim voor hun moeders en Sylvia’s vader( die van Laura was overleden). Sylvia zegt dat tegen har moeder dat zeverloofd is en samenwoont met Thomas Boeken, de zogenaamde zoon van Laura. In mei gaan Sylvia en Laura naar Nice, omdat Laura haar moeder wil bezoeken. Sylvia komt tegen het verzoek van Laura in ook bij mevrouw Tinhuizen. Sylvia probeert nog te doen alsof ze het buurmeisje is van Laura, maar mevrouw Tinhuizen heeft al meteen door dat ze een relatie met elkaar hebben. Ze begint met haar stok te slaan. Sylvia en Laura gaan terug naar Amsterdam. In de zomer gaan ze naar de première van een toneelstuk van een schrijver die Laura nog kent uit de tijd van Alfred. Na het toneelstuk maakt Sylvia kennis met Alfred, karin en de schrijver van het toneelstuk. Later wil Sylvia een paar dagen naar haar ouders. Ze had afgesproken met Laura na een paar dagen te bellen, maar dat deed ze niet. Laura ging informeren en kwam er via Karin achter dat ze samen met Alfred in een hotel in Amsterdam zat. Ze gaat erheen en krijgt te horen dat Alfred vastbesloten is om met Sylvia door te gaan. Eind juli komt Sylvia haar paspoort bij Laura halen, omdat ze met Alfred naar Londen gaat. Alfred heeft daar een baan gekregen als theatercorrespondant. In augustus echter staat Sylvia ineens weer bij Laura op de stoep en vertelt dat ze zwanger is. Ze geeft bij wijze van kado het ongeboren kind aan Laura. Sylvia had Alfred dus alleen maar gebruikt om zwanger te worden. Sylvia vond het onnodig, maar Laura stond erop dat ze de zaak met Alfred ging uitpraten. Bij deze ontmoeting wordt Sylvia doodgeschoten. Twee dagen later hoort Laura dat haar moeder overleden is en ze gaat direct naar Frankrijk. In een restaurant komt ze de schrijver van het toneelstuk tegen en dan valt ze van vermoeidheid flauw. Als ze weer bijkomt gaat ze toch gewoon verder, maar bij Avignon stort ze in en kan ze niet verder. Ze vindt onderdak in een privé-kamer. Op die kamer schrijft ze dit verhaal. Het viel mij op dat erg meedogenloos is en dat daar indirect naar verwezen wordt: als ze op een gloeiende fonduevork bijt en er niets van heeft (blz. 26), en dat ze gewoon in de koplampen van de auto blijft kijken als Laura het grote licht aanzet (blz. 94). Het was ook opvallend dat Laura in de laatste zin van het zevende hoofdstuk (blz. 29) voorspelt op welke twee manieren mannen reageren op hun relatie. En dat komt dan uit in het elfde hoofdstuk. Het boek gaat over de liefde tussen twee vrouwen die op een tragische manier afloopt, vanwege een gebruikte man. Ik vind het een goed onderwerp voor een boek omdat het actueel is, maar ik vind het geen “top”-onderwerp. Laura Tinhuizen is een vrouw die veel van haar vader hield, maar die is overleden en begraven in Frankrijk. Met haar moeder heeft ze een minder goede relatie. Haar moeder zit in een verpleeghuis in Nice. Sylvia is precies het tegenovergestelde van wat Laura is. Ze is emotieloos, koud, zeg maar onmenselijk. Bijvoorbeeld: de zwangerschap van Alfred was van te voren helemaal gepland. De gevoelens van Laura worden kort, maar duidelijk beschreven. Je merkt wel dat er door die ik-vertelsituatie dingen worden achtergehouden en dat er (verkeerde) conclusies worden getrokken. Het taalgebruik is helder en duidelijk; de schrijver geeft geen overbodige info over de gevoelens en gedachrten. De stijl vind ik soms wat verwarrend, want het verhaal gaat door het grote aantal hoofdstukken een beetje van de hak op de tak. Ik denk dat het niet zo moeilijk is dit boek te schrijven omdat er geen ingewikkelde verhallijnen in zitten. Er zit volgens mij wel heek wat symboliek in: vaak wordt er naar dieren en/of kleuren verwezen. Het verhaal is goed en wordt duidelijk verteld. De personages zijn erg verschillend van elkaar waardoor er een soort spanning ontstaat omdat je niet weet hoe sommige personages reageren op de andere. Het taalgebruik is erg duidelijk. Het verhaal gaat ook verder in een goed tempo doordat er geen overbodige informatie wordt gegeven. Ik vind het wel jammer dat het verhaal na de helft een beetje verwarrend wordt. Ik denk ook dat het zo is dat als je het boek nog eeb keer zou lezen, je er heel veel vooruitwijzingen en toespelingen uit kan halen als je erop zou letten. Ik vind het op het verwarrende na een goed boek.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden