Het verhaal gaat over een meisje (de ik-persoon) dat de tragedies van haar vader, die ‘kamp’ heeft gehad, dag na dag moet aanhoren. Zij vindt de meeste dingen maar eng, maar ze gaat er wel naar leven. Ze trekt het zich erg aan en ze probeert op alle mogelijke manieren haar vader te begrijpen.
Want ‘kamp’ hebben is niet zomaar iets.

Ik fragmenten gelezen van “Tralievader”, in het lesboek Laagland. Deze fragmenten boeiden mij en ik vond dat ze op een speciale manier, maar toch goed waren geschreven. Vooral het ‘kamp’ dat de vader nog steeds ervaart boeide mij. Maar ook de manier hoe de familie omgaat met de vader die niet alleen ‘kamp’ had, maar nog steeds ‘kamp’ heeft. Dit waren de redenen voor mij om het boek te gaan lezen.

De vader van de ik-figuur heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Hij heeft in een ‘kamp’ gezeten en nu heeft hij nog steeds ‘kamp’. Zijn kinderen (Max, Simon en de ik-figuur) vergelijken dit met een ziekte als waterpokken. Vader heeft 'kamp' in zijn voeten en in zijn hoofd, maar vooral in zijn ogen.

De kinderen worden beïnvloed door de oorlogtrauma’s van vader. Als hij ‘s nacht niet kan slapen en rond gaat lopen, worden ook de kinderen wakker. Ze mogen niet zeggen dat ze honger hebben, want in het 'kamp' werd pas echt honger geleden. Alles wat vader doet en zegt, heeft iets te maken met het 'kamp'. De kinderen zijn hier ook op school erg mee bezig, maar de lerares vindt dat ze dit gedeelte (de oorlog) maar eens af moeten sluiten.
Als blijkt dat vader tbc heeft, moet hij naar een sanatorium. Tijdens de bezoekuren vertelt hij de kinderen over de plaatsen waar hij ondergedoken heeft gezeten. Zo heeft hij samen met andere onderduikers op het platteland gezeten. Ze werden verraden door een naburige boer. Wanneer vader genezen is van de tbc, mag hij naar huis. Zijn gezin wacht de hele dag op hem, maar hij komt later dan verwacht. Hij durfde niet in de trein te stappen.
De ik-persoon gaat om met een vriendinnetje, Nellie. Samen met Nellie gaat zij voor de eerste keer neer de kerk. Ze gaat er ook nooit weer heen, want ze vindt dat haar vader veel meer heeft geleden dan Jezus. Vader geloofd nog wel in God, maar ligt wel met hem in de clinch over de oorlog. Dit is de aanleiding voor een hevige ruzie met Max. Max vindt dat zijn vader hem maar eens moet slaan, net als de SS-ers bij vader deden.
Vader vertelt dat hij iemand heeft vermoord in het 'kamp'. Hij heeft daar spijt van en verwijt de 'kamp'-beulen dat ze hem hebben veranderd in een beest. De kinderen vinden niet dat hij een beest is, want een beest zou nooit spijt hebben van wat hij had gedaan. Vader blijkt er echter ook geen spijt van te hebben dat hij iemand vermoord heeft, maar van de manier waarop hij dat heeft gedaan. Hij had het veel langzamer moeten doen, zodat zijn slachtoffer de doodangst langer had gevoeld.
Na de bevrijding hadden Engelsen de gevangen opgehaald. Ze werden naar een transit-'kamp' gebracht. Daar was gebleken dat de gevangen hun schaamte voorbij waren; ze deden hun behoeften gewoon op het gazon. Toen vader thuiskwam, wachtte moeder hem op. Hij werd enthousiast omhelsd. Moeder herinnert zich dat nog en de tranen lopen over haar wangen, terwijl de kinderen toekijken.

Eerste persoonlijke reactie
Het boek is makkelijk geschreven, waardoor het ook makkelijk om te lezen is, voor je het weet heb je het boek uit. Maar juist omdat het zo makkelijk geschreven is, is het zo goed te begrijpen. Was het moeilijk geschreven dan was het onderwerp nooit zo duidelijk overgekomen. Het was een verhaal met een heel goed moraal, de invloed die het concentratiekamp op iemand maakt. Het mooiste, of eigenlijk het indrukwekkendste vond ik de invloed die het ook had op het gezin en voornamelijk op de kinderen. Ik vond het een zeer mooi boek en ik wil het anderen sterk aanraden om het ooit te lezen.

Uitgewerkte persoonlijke reactie
Onderwerp:
Het onderwerp van het boek is zeer duidelijk, al op de eerste bladzijden wordt geschreven over dat vader ‘'kamp'’ heeft; vader heeft kamp in zijn voeten in zijn hoofd, maar vooral in zijn ogen. Ik heb nog nooit een boek gelezen dat zo diep in gaat op de invloed van het concentratiekamp op mensen. Meestal gaan oorlogsboeken over de verzetsbewegingen en de oorlog zelf. Niet over wat er nu precies met de mensen gebeurd die ooit in een concentratiekamp hebben gezeten. Het mooiste aan het boek is nog wel dat de vader aan zijn kinderen probeert duidelijk te maken hoe hij zich voelt. Deze kinderen worden hierdoor zo beïnvloed dat zij naar het idee (met 'kamp' leven) gaan leven. Bij alles wat ze doen gaan zij nadenken, heeft dit met 'kamp' te maken?
Gebeurtenissen:

Ik denk dat de schrijfster dit boek niet heeft geschreven om de gebeurtenissen naar voren te laten komen. Maar om de invloed die de gebeurtenissen hebben op een persoon en hoe deze persoon daar mee omgaat. De gebeurtenissen worden zeer realistisch weergegeven, het is net of de schrijfster er persoonlijk bij was toen dit alles gebeurde. De gebeurtenissen zijn niet leuk, niet spannend, niet humoristisch, maar zeker wel geloofwaardig, ontroerend en schokkend. Het idee dat alle tragedie ooit echt gebeurd is, is gewoon moeilijk te begrijpen. De meest aangrijpende gebeurtenis vind ik dat Max concludeert dat wanneer God zou bestaan hij ook wat aan de oorlog had moeten doen. Hierop antwoord vader dat God geen klusjesman is. Daarna krijgen Max en vader ruzie en zegt Max: Sla me maar, net als de SS. Schop me maar dood! Vergas me maar! (Pagina 74 t/m 76: Hoofdstuk: Vragen)
Ook heeft de zin die ik al vaker heb verteld en die even terug ook in het blauw omschreven staat, van dat vader 'kamp' heeft in zijn hoofd, zijn voeten, maar vooral in zijn ogen. heel indrukwekkend. Veel gebeurtenissen hebben me toch aan het denken gezet, voor het begrip honger hebben is voor veel mensen denk ik niet te begrijpen. Hier denken we tegenwoordig ook helemaal niet meer over na, we weten niet eens wat hoger hebben echt is. Erg goed aan het boek vind ik dat de verhalen kort zijn, maar juist zo krachtig, ze vertellen weinig meer dan nodig is.
Personages:
Ik vind dat vader zich erg goed kan houden, dat zo iemand voorwaardelijk 'kamp' heeft kan ik heel begrijpen. Het is niet iets wat je zomaar vergeet en er mee leven is ook niet heel erg gemakkelijk. Vooral wanneer de mensen om je heen zijn die over kleine dingen zeuren. Goed aan het boek is ook dat je aan het einde nog steeds niet weet wat er nu precies omgaat in de hoofdpersoon, dit blijft nog steeds een verrassing. Je weet wel wat zij heeft meegemaakt en je weet dat zij er erg mee zit dat hij vader voor altijd 'kamp' heeft. Ze zou het erg graag van hem over nemen, maar dat vindt ze gelijkertijd ook wel angstig. De invloed die de vader heeft op het leven van de kinderen is ook erg goed omschreven. de kinderen zijn als de dood voor 'kamp' hebben. Ze trekken zich alles erg aan maar weten toch nog steeds niet precies wat 'kamp' inhoud.
Ik vind de reacties die Max heeft op zijn vader zeer begrijpelijk, hij wordt telkens weer geconfronteerd met alles wat zijn vader heeft meegemaakt. Er wordt nooit ergens anders over gesproken. Hij probeert op alle mogelijke manieren te uiten hoe ziek hij er wel niet van is, dat alles alleen maar om dat (stomme) 'kamp' draait.
Opbouw:
De opbouw van het verhaal is ver te zoeken, het verhaal bestaat namelijk alleen maar uit ‘flashbacks’ dus er zit niet echt een structuur in. Het is mooi om het boek zo te lezen met al die ‘flashbacks’ want zo weet je tussendoor ook wat voor invloed deze gebeurtenissen hebben op de personages. Dit past dus ook zeker wel bij het boek. Na het lezen blijf je nog met vele vragen zitten, dit komt doordat er door de vele ‘flashbacks’ veel stukken uit de geschiedenis van vader zijn weggelaten. Het boek boeit je al vanaf de eerst bladzijde, omdat de ik-persoon daar al begint over dat vader 'kamp' heeft.
Taalgebruik:
Het taalgebruik in het is boek is zeer makkelijk te begrijpen. De hoofdstukken zijn kort, waardoor het lezen daarvan ook zeer gemakkelijk blijft. Het taalgebruik past goed bij de personages.

Verdiepingsopdracht 1
De geleding van het boek is 40 kleine hoofdstukken, die allemaal wel met elkaar te maken hebben maar niet één geheel vormen. Zou je één van de hoofdstukken weg laten, zou dit het verhaal niet veranderen. Wel kun je dingen missen die toch wel van invloed zijn op de kinderen. Bij het boek vallen fabel en sujet niet samen, dit komt doordat het boek bestaat uit 40 los van elkaar staande hoofdstukken. Waardoor er niet echt een chronologische volgorde inzit. Het is een beetje een wirwar van verscheidene verhalen door elkaar en een mix van heden en verleden. Op het laatst denken de kinderen zelfs dat het verleden speelt in hun heden, zij kunnen de link niet meer leggen tussen heden en verleden. Want voor hun is het verleden en heden terwijl het tegelijk iets is wat zij niet hebben. Doordat het boek telkens over gaat van heden naar het verleden (en andersom) ontstaan er 2 verhaallijnen. Dat wat de kinderen nu in het heden mee maken en dat wat Vader heeft meegemaakt in het verleden in het 'kamp'. Het heden duid ik vanaf nu aan als Verhaallijn ‘Heden’. De gebeurtenissen van vader in het verleden duid ik vanaf nu aan als Verhaallijn ‘Kamp'. De verhaallijnen zijn gelijkwaardig, vind ik, want zowel het verleden is belangrijk in het boek, maar ook wat de kinderen nu vinden is belangrijk. Wel zou je kunnen zeggen dat de verhaallijn ‘Kamp' de overhand heeft, want alles draait om de gebeurtenissen van toen. Er zit niet echt een spanningsopbouw in, wel vind je iets terug van een spanningsopbouw doordat je nieuwsgierig bent naar wat vader nog meer heeft meegemaakt. Maar van echte spanning kun je in dit boek niet spreken. Wel van aangrijping, het boek vertelt veel wat je eigenlijk als je eerlijk bent tegen jezelf nooit had willen weten. Want nu moet je er veel te veel bij na denken en voel je jezelf schuldig, als je jezelf een keer zielig vindt. In de concentratiekampen hadden ze het toch veel slechter, dus wat zeur je toch om iets kleins. Er zitten veel ‘flashbacks’ in het boek verweven, maar dit is noodzakelijk voor het verhaal. Want de hoofdzaak van het verhaal is toch de invloed van de verhalen van de vader op de kinderen. Een echte manipulatie kun je het dus niet echt noemen, meer een noodzakelijke tijdssprong tussen het verleden en het heden.
Verhaallijn ‘heden’ speelt zich af in de historische tijd van nu (eind jaren ’90). Verhaallijn ‘Kamp' speelt zich af in de historische tijd van de Tweede Wereldoorlog. De effecten van de tijdmanipulaties zijn dat je wijzer wordt wat er in het verleden is gebeurd met vader en welke invloed deze heeft op de kinderen.

De verteltijd is korter dan de vertelde tijd. De verteltijd is 40 hoofdstukken (wat overeenkomt met 115 bladzijden). De vertelde tijd is ongeveer 2 à 3 jaar in verhaallijn ‘heden’ en de vertelde tijd in verhaallijn ‘kamp’ is ook ongeveer 2 à 3 jaar. (Dit zijn wel schattingen)

Verdiepingsopdracht 2
De recensie die ik heb uitgekozen is de recensie die is geschreven door Arnold Heumakers, de titel is: Mes uit de prehistorie Hij is wel positief over haar boek, maar hij rekent haar met dit boek niet tot één van de grootste literatuurschrijvers die er zijn. Hij vond het boek wel goed geschreven maar het is geen literaire verrassing zoals hij dat omschrijft. Argumenten voor deze stellingen zijn
- Carl Friedman heeft zich, kortom, met succes de nodige zelfbeperking opgelegd.
- Doordat zij het verhaal in elk opzicht klein en overzichtelijk houd, is dat het gevolg is dat er moeilijk van een literaire verrassing gesproken kan worden.
- De onmiskenbare gevoeligheid van haar proza zit in de nuance
Ik ben het niet helemaal met het eindoordeel eens, wel omdat ik vind dat hij te luchtig doet. Carl Friedman heeft zich met de naoorlogse gevolgen van de oorlog een heel moeilijk thema opgelegd, vind ik. En zij heeft zich daar prima uit gered, door het eenvoudig te houden. Zou zij dit niet hebben gedaan, dan was het verhaal veel te moeilijk zijn geworden. Ik vind daarom dat je dit geen slechte kan van dit literaire werk kan noemen. Ik vond het wel degelijk een boek met een literaire verrassing erachter, want ik heb nog nooit een boek gelezen over dit thema. Ik vind dat Carl Friedman heel veel gemaakt van dit thema en dat zij heel goed op dit thema is ingegaan.

Evaluatie
Zoals ik volgens mij al vaak genoeg heb laten doorschemeren, vond ik het een heel mooi boek om te lezen. Ook vond ik het mooi hoe de invloed van een concentratiekamp overslaat van de vader op de kinderen. De kinderen die nooit een oorlog hebben meegemaakt, begrijpen helemaal hoe dit zou zijn en denken dat het elk moment in hun omgeving opnieuw kan gebeuren. Ik blijf er dan ook zeker bij dat Carl Friedman er in is geslaagd om een mooi, aangrijpend, realistisch maar toch goed te begrijpen boek te schrijven. Vooral door gebruik te maken van het idee om het boek te vertellen uit de belevingswereld van het dochtertje dat alles aanneemt wat er gezegd wordt, maakt het boek een stuk realistischer en aangrijpender. Zou ik cijfers aan het boek moeten geven, dan zouden dat de volgende cijfers zijn.

Onderwerp 9,2

Spanning 7,4
Inhoud 8,9
Algemeen 8,9

Dan zou ik op een gemiddelde komen van een 8,6
Ik blijf bij mijn eerste persoonlijke reactie, wel wil ik er aan toevoegen dat het ook zeer aangrijpend is om te lezen. Vooral doordat ik alle verhalen nog eens goed moest lezen voor dit boekverslag, kwam dit aangrijpende erg op me af. Ook heeft het boek me opnieuw aan het denken gezet. Het uitvoeren van de verdiepingsopdracht was niet zo heel gemakkelijk, omdat eigenlijk alle vragen niet echt goed konden toegepast worden op dit boek, omdat het geen aaneensluitend verhaal is. Toch ben ik best tevreden met het uitwerken van de verdiepingsopdrachten. Ik ben ook blij dat het boek zo makkelijk was om te lezen, anders had het allemaal wel wat langer geduurd en had ik heel mijn vakantie er aan op moeten geven. Ook blijf je niet zitten met moeilijke, verwarde of onduidelijke dingen in het boek. Want alles valt heel goed te begrijpen. Het uitwerken van de verdiepingsopdracht 2 was overigens een rot karwei omdat een recensie heel veel informatie geeft die je een beetje tussen de regels door moet lezen.
Overigens de verdiepingsopdracht in de 2e module was op het VWO makkelijker, vond ik.