Ik heb het boek “Tralievader” van Carl Friedman gelezen omdat ik geïnteresseerd raakte doordat ik een stukje van het boek heb gelezen in het literatuurboek van Nederlands. In dit boek stond een klein fragment van het boek en ik raakt hierdoor erg geïnteresseerd in het boek en wou het boek lezen. Het boek gaat over een persoon die Jochel word genoemd Hij heeft twee broertjes Max en simon genaamd. Hij heeft ook een moeder die Bette heet en hij heeft een vader (zijn naam is niet bekend). Die jongen heeft een vader die de tweede wereldoorlog heeft meegemaakt. Hij heeft daar vaak nachtmerries over en vertelt er vaak over. Hij leeft ook nog net alsof hij de tweede wereld oorlog nog steeds meemaakt in deze tijd. Hij vertelt al zijn verhalen over de oorlog aan zijn kinderen. Hij vertelt zijn verhalen zelfs zo echt dat zijn kinderen hem zo erg geloven dat zij denken dat het nog echt gaan gebeuren. De kinderen denken dus dat de verhalen die hun vader vertelt nog steeds gebeuren en vrezen dus voor de mensen die in dat verhaal voorkomen. Op een gegeven moment zijn de kinderen bang dat de SS hen komt halen en vermoorden. De middelste zoon Max gelooft er zelfs zo erg in dat hij tegen de SS en het Duitse leger wil gaan vechten, en hij wil zelfs bij zijn vader horen waarbij hij zichzelf nu nog gaat verminken. Hij heeft namelijk het idee dat als er iets mis met je is dat je dan tegen de Duitsers bent. Uiteindelijk vertelt zijn vader over het moment dat hij vrijgelaten wordt en zijn moeder ontmoet. Ik vind dit boek een erg leuk en amusumenterend boek. Ik ving het een leuk boek vanwege de spannende gebeurtenissen die de vader vertelt over zijn tijd in de tweede wereldoorlog. Daarbij is het boek erg amuserend want er worden leuken dingen beschreven, bijvoorbeeld: de middelste zoon max probeert zijn voeten af te laten vriezen door ze in de koelkast te leggen. Dit was wel grappig voor mij. Ook bijvoorbeeld dat als Jochel en Simon hun speelgoed gaan begraven zodat de SS het niet meer af kan pakken, terwijl ze in deze tijd leven. Dit boek heeft mij wel een beetje geschokt, want het leven van de gevangen word meer aan het licht gebracht. Het leven in een concentratie kamp wordt echt erg goed naar voren gebracht. De opbouw van het verhaal is goed in elkaar gezet zodat het erg begrijpelijk wordt wat de kinderen en hun vader allemaal mee hebben gemaakt. Het komt ook doordat het verhaal chronologisch is met flashbacks naar de tweede wereld oorlog. Het taalgebruik was zo gebruikt dat hij vieze dingen heel netjes omschreef. De taal die de hoofdpersonen uitspraken was wel gewoon zoals wij ook in onze samenleving de taal gebruiken. Ik had het nooit verwacht dat het boek zoveel over de tweede wereld oorlog ging en over het leven van de concentratiekampen. Wat ik ook niet had verwacht was dat de vader zijn verhalen zo erg goed vertelde dat zijn kinderen het zouden geloven. Ik had verwacht dat het een boek was over het gewone leven in de tweede wereld oorlog en niet over het leven van een gevangene in een concentratiekamp. Deze verwachtingen waren dus anders dan dat ik had verwacht. Dus je kunt wel zeggen dat het boek niet bij mijn verwachtingen aansloot, want de meeste verwachtingen zijn niet uitgekomen. Er is een verband tussen de wel en niet uitgekomen verwachtingen, want doordat mijn verwachtingen anders waren dan dat het boek was, heb ik mij zelf anders tegen over het boek gezet zodat ik een andere kijk kreeg over het boek waardoor op deze manier mij oordeel werd bepaald. Doordat er zo levensecht word beschreven over de gebeurtenissen in het kamp word het gewoon spannender en amuserender. Het verhaal bevat een paar open plekken. De grootste open plek is misschien wel dat ze het de hele tijd hebben over dat vader kamp heeft terwijl hij gewoon thuis. Een andere open plek is dat de zoon van de vader en de moeder Jochel word genoemd en op het eind van het verhaal noemt de moeder de vader ook Jochel Nog een grote open plek is dat het hele boek uit kleine hoofdstukjes bestaat van ongeveer 2,5 bladzijde. De hoofdstukken sluiten ook slecht op elkaar aan zodat niet echt een kloppend verhaal ontstaat. Dit is anders dan alle andere boeken. De open plek van dat er wordt gesprokken van de vader dat hij kamp heeft word opgehelderd doordat er wordt verteld dat hij nog steeds de tweede wereld oorlog beleeft zodat het lijkt alsof hij nog steeds in de tweede wereld oorlog leeft. De andere van de benaming van Jochel en de vage hoofdstukkengrote worden later niet meer verklaard. Ik heb ook geprobeerd om deze open plekken zelf op te vullen. Ik dacht namelijk dat de hoofdstukken zo klein waren omdat het allemaal kleine verhalen zijn en elk verhaal kreeg zijn eigen hoofdstuk. De benaming van Jochel kan misschien zo zijn dat de vader echt Jochel heet en dat de moeder haar zoon ook Jochel noemt omdat ze zoveel op elkaar lijken. Het feit dat de hoofdstukken niet op elkaar aansluiten is niet echt te verklaren. Er is eigenlijk maar spraken van een grote spanningsboog en dat is het moment dat de hoofdrolspelers zeggen dat de vader kamp heeft en de verklaring daarop. Dit duurt bijna het hele boek en aan het einde word pas uitgelegd waarom hij nog steeds de gevoelens uit het kamp heeft. Ik vond het boek niet echt spannend maar meer erg interessant vanwege de vele informatie die de verhalen van de vader bevatten. Er worden geen manipulatietechnieken gebruikt, want het verhaal wordt niet steeds spannender gemaakt. Het verhaal heeft een gesloten einde, want op het einde worden alle (op een open plek na) open plekken opgelost en ik blijf met geen verdere vragen zitten. Dit boek is echt literatuur want het zijn boeiend geschreven en interessante verhalen. Mijn eindoordeel is dat dit een zeer goed en amuserend boek is waar je veel van kan leren. Je kunt hier veel van leren omdat de verhalen die de vader vertelt en Carl Friedman schrijft zo levensecht zijn dat het net echt is. Je kunt hier dus van leren hoe het in de tweede wereld oorlog was en hoe de mensen zich daar voelden en hoe ze zich daar nu over voelen. Het is bovendien een mooi boek, want er wordt mooi vertelt en geschreven. Nee die is niets veranderd omdat ik mijn eindoordeel toch al had klaar gelegd. Ja zeer zelfs, want er wordt zo ongelooflijk mooi beschreven zodat het net echt is. Daar ben ik erg ontevreden over, want het is gewoon veel te veel en veel te onzinnig. Het lezen van het boek verliep in het begin een beetje moeizaam, want ik was bang dat ik in tijdnood kwam. Daardoor heb ik zo hard gelezen dat ik aan het eind nog zoveel tijd over had dat ik zelfs nog een boek kon gaan lezen. Dus aan het eind viel het erg mee. Wat ik onduidelijk vond aan het boek waren de korte hoofdstukken en de hoofdstukken sloten in het begin niet op elkaar aan. Het verwerken van de verdiepingsopdracht viel best mee, want het ware niet zulke moeilijke vragen om uit te werken. Ik dacht dat ik het beschrijven van een boek al aardig in de hand had, want dat kan ik volgens mij aardig goed. Wat ik nog niet echt goed kan is het aantonen van de open plekken. Hier moet ik nog wat op oefenen. Wat ik volgende keer zou willen veranderen is dat ik beter de open plekken ga onthouden en ik ga het boek nog beter beschrijven.