Toos door Herman Brusselmans

Gebruikte editie voor het boekverslag
Gebruikte druk: 1e
Verschijningsdatum eerste druk: maart 2008
Aantal bladzijden: 269
Uitgegeven bij: Prometheus te Amsterdam

Genre van het boek
Toos is het derde deel van de trilogie die Brusselmans schrijft over het leven van de Danny Muggepuut. Binnen een jaar tijd verschenen de drie delen en “Toos “ is net als de andere delen een tragisch komische roman over het leven van schrijver Danny Muggepuut. Overigens is het boek wel zelfstandig te lezen. Volgens opgave van de uitgeverij is de roman het laatste deel over Danny Muggepuut. Maar bij Brusselmans weet je één ding zeker dat nooit iets zeker is.

De aangeleverde flaptekst
Danny Muggepuut, de schrijver die we al kennen uit Muggepuut en De perfecte koppijn, zit literair enigszins in het slop. Hij is op zoek naar een nieuw onderwerp voor een boek en hij besluit om zo snel mogelijk de vrouw van zijn leven te vinden, zodat hij de ultieme liefdesroman kan schrijven.

Zoals zo vaak loopt de zoektocht naar zo’n vrouw niet over rozen. Dat soort vrouwen groeit niet aan de bomen. Toch dienen zich verschillende geschikte kandidaten aan. Danny is echter streng in zijn oordeel en ze vallen één voor één door de mand. Tot hij Toos ontmoet, een Nederlands mokkel. Zal zij dan eindelijk Danny’s eeuwige liefde worden? Of wordt het alsnog een van de meisjes die Danny voorheen heeft verstoten? Of wordt het een geheel ander meisje? En wat gebeurt er verder? Lees Toos en huiver.
Herman Brusselmans’ vorige twee boeken, Muggepuut en De perfecte koppijn, werden een groot succes. Vele lezers zullen ongetwijfeld uitgekeken hebben naar nieuwe avonturen van Danny Muggepuut. En weer zullen ze volop meeleven met de belevenissen van deze dekselse held.

Titelverklaring
Toos is de naam van de Nederlandse vrouw op wie Danny Muggepuut verliefd raakt. Ze is zijn muze voor het schrijven van een nieuwe roman.


Structuur en/of verhaalopbouw
De verhaallijn is in 10 hoofdstukken verdeeld. Deze zijn niet genummerd en getiteld. De hoofdstukken zijn chronologisch gerangschikt. Het ene hoofdstuk vloeit voort uit het andere. Het speelt ook altijd een uur of wat, een dag of een paar dagen later in de tijd. Het verhaal voltrekt zich steeds (net als in de andere delen op dezelfde wijze): Danny Muggepuut (in deze roman op zoek naar de perfecte vrouw) ontmoet vier vrouwen, maar aan alle vier kleeft wel een nadeeltje. Hij doet als schrijver van een aantal romans steeds dezelfde dingen en hij ontmoet steeds mensen die hem kennen van zijn boeken of zijn tv-optredens. Wanneer ze zich bekend maken en vertellen van wie ze een familielid of kennis zijn, grijpt de verteller steeds de kans aan om onnodige, nutteloze informatie over die verder volkomen irrelevante personages te ventileren. Het gaat dan vaak om hun bizarre seksuele neigingen, om hun voorliefde voor of haat tegen de Tweede Wereldoorlog, om hun homofiele karaktereigenschappen, waarvan Danny M. niet veel moet hebben. Wat dat thema betreft is “Toos”een voortzetting van de gedachten van Muggepuut in de eerste twee delen van de roman.
De onzin die verteld wordt , is vaak zo bizar dat je als lezer wel in de lach moet schieten, want “sommige zinsneden slaan gewoon echt nergens op. “

In de vertelling van zijn roman wordt hier en daar een korte flashback opgenomen. (vaak betreffen die vrouwen die Danny vroeger heeft ontmoet en met wie hij een meestal op seks gerichte relatie heeft gehad (zoals met Sabine, die schimmel op haar clitoris had toen Danny met haar wilde poepen (blz. 165.)

Gebruikt perspectief
Toos lijkt net als De perfecte koppijn” en “Muggepuut” (de eerste twee delen van de trilogie van Danny Muggepuut) een personaal vertelde roman vanuit het standpunt van Danny maar de attente lezer komt een aantal opmerkingen tegen waarin sprake is van een expliciet auctoriale verteller. Een drietal voorbeelden daarvan zijn:
- (blz. 13) Ze ging naar binnen om het pilsje te halen. Olijven? Welnee, beste lezers. Het duurde slechts tweeënhalve minuut voor Sylvia het pilsje bracht.
- (blz. 49) Met Sophie was het mislukt, met de volgende zou het eventueel wel lukken. Dat zal de toekomst van deze roman uitwijzen.
- (blz. 123) Ontmoette ik maar eens een Nederlands meisje!”We zullen verderop in het boek merken dat deze uitroep van Danny positieve gevolgen heeft.

Tijd en decor van het verhaal
Het decor wordt geheel gevormd door de stad Gent in Vlaanderen. Daar leidt Danny zijn eenzame bestaan als succesvol schrijver en hij wordt daar de nieuwe voorzitter-coach van een minivoetbalteam: FC Tokketokketok. In de stad Gent gaat hij op zoek naar de ideale vrouw in zijn leven.


Er worden weinig expliciete mededelingen gedaan over het jaar waarin de roman speelt. Maar er worden wel enkele data genoemd, bijv. de brief die op 12 december 2006 wordt geschreven door ene Maxwell. Op blz. 187 komt Danny iemand tegen die al dertig jaar getrouwd is en dat heeft gedaan op 11 augustus 1979. Dat zou dus weer kunnen inhouden dat de roman in 2009 speelt. Maar erg belangrijk is het allemaal niet.

Motto
Er is geen motto en geen opdracht.

Samenvatting van de inhoud
Danny Muggepuut is de held-verteller van twee voorgaande romans ( Muggepuut en De Perfecte koppijn) Hij is schrijver van een tiental romans met onzinnige titels maar blijkbaar met veel succes. De populaire schrijver kampt echter met een probleem: het writers block (geen stof voor een nieuw boek) dat hem trouwens al eerder parten heeft gespeeld. Hij wil een liefdesroman schrijven waarvan hij de titel al weet (“Liefde op een drafje.”), maar dan moet hij wel eerst de vrouw van zijn leven vinden.

Natuurlijk gaat hij naar zijn favoriete terras “De rare schuur”waar de serveerster Sylvia (met pedofiele neigingen) hem altijd zijn biertje bezorgt. (Heel veel keer wordt in deze roman de zin Hij neemt een slokkie geciteerd.
Op het terras ontmoet hij een fan Sean , die graag wil dat hij voorzittercoach van de voetbalclub FC. Tokketokketok wordt. Ook ontmoet Danny Muggepuut het mooie meisje Sophie. Hij neemt haar mee naar zijn ouders die hij eigenlijk haat, maar Sophie vindt hij leuk. Zoals zo vaak wanneer Danny Muggepuut bij zijn ouders is, ontstaat er een onzindiscussie vooral vaak over het onderwerp van de Tweede Wereldoorlog. Wanneer ze later in het park zijn, zegt Sophie dat ze al een man en twee kinderen heeft. Dan betekent voor Danny Muggepuut het einde van de relatie: ze is meteen niet langer de v rouw van zijn leven. Hij gaat meteen naar huis, waar hij zoals altijd (ook in deel 1 en 2) staande een worst eet Ook dat is een Leidmotief in het leven van schrijver Danny Muggepuut. Na het oponthoud thuis gaat hij naar een restaurantje, waar hij de serveerster Lizzy ontmoet. Opnieuw is hij meteen verliefd en hij spreekt af dat hij een uur zal wachten totdat ze klaar is met d’r werk. Wanneer ze een uurtje later komt opdraven, zegt ze dat ze niet helemaal lekker is en ze spreken af voor de volgende dinsdag. Intussen heeft Danny Muggepuut natuurlijk weer enige fans ontmoet die hem altijd aanspreken, bewonderend vragen stellen en daarbij gaan de gesprekken over lelijkheid van vrouwen, de nadelen van homo’s, bizarre seksuele neigingen etc..)


Die dinsdag erna ontmoet Danny Muggepuut Lizzy op het terras. Natuurlij zijn we weer getuige geweest van enkele onzingesprekken. Daarna gaat hij met Lizzy naar de oefenwedstrijd van FC Tokkektokketok kijken. De wedstrijd is helemaal niet zo interessant. Daarna interviewt hij alle spelers van het team en opnieuw krijgt Danny Muggepuut dan de kans om veel onzinnige anekdotes over seks, de hobby’s van de spelers, literatuur, muziek, homo’s en natuurlijk de Tweede Wereldoorlog op te schrijven. Na het interview moeten ze steeds een biertje naar hem en een colaatje naar Lizzy brengen. Omdat die een uur alleen heeft gezeten, wordt ze woedend. Ze begint te schelden en Danny Muggepuut laat haar prompt vallen. Ook de tweede mogelijkheid op de vrouw van zijn leven is nu verkeken. Toch gaat hij thuisgekomen aan zijn liefdesroman “Liefde op een drafje “beginnen, maar het wordt niets zonder de werkelijkheid van de ideale vrouw in zijn leven. Hij stopt er dan ook na het schrijven van enkele bladzijden mee. Hij gaat daarom maar naar de discotheek maar onderweg ontmoet hij weer vele fans. Deze keer zijn het een non en de uitsmijter van de discotheek. Het wordt die avond niets en hij keert onverrichterzake weer naar huis: hij mist Lizzy.

Danny Muggepuut wil Lizzy weer ontmoeten en wacht daarom enkele dagen later weer op haar totdat ze uitgewerkt is. Maar ze wil niet veel meer van hem weten en vrijwel op hetzelfde moment ontmoet onze held Hella die op een kapotte scooter komt aanzetten. Grappig is wel dat hij haar de zware scooter naar zijn huis laat duwen, terwijl hij zelf haar hem draagt. Hij denkt er natuurlijk aan dat hij meteen met haar zal “poepen”(seks hebben) Maar Hella voelt de eerste keer helemaal niets voor seks.
Intimiteit moet groeien en ze wil bijvoorbeeld eerst met hem een scooter gaan kopen.

Danny Muggepuut ontmoet de volgende dag Hella weer. Ze maken een proefrite op een nieuwe scooter. Wanneer Danny Muggepuut vraagt of hij even mag sturen, vliegen ze uit de bocht. Hella is flink gewond en wordt naar het ziekenhuis gebracht. Ook daar ontmoet Danny Muggepuut weer een aantal fans van hem. De volgende dag gaat hij Hella opzoeken. Ook ontmoet hij in het ziekenhuis haar ouders die hem vertellen dat Hella heel boos op hem is, omdat hij het ongeluk heeft veroorzaakt. Ze wil hem niet meer zien. Eigenlijk komt dat Danny Muggepuut wel weer goed uit: hij was Hella toch ook al weer zat. Wanneer hij het ziekenhuis verlaat, ontmoet hij het Nederlandse mokkel Toos (ook al bloedmooi) Hij raakt meteen verkikkerd op haar en in die euforische bui stemt hij in met het telefonische verzoek van Sean om voorzittercoach van FC Tokketokketok te worden. Hij gaat naar de bioscoop met haar waar hij ook nog enkele bizarre dromen krijgt en later gaan ze samen eten. Vervolgens gaan ze weer naar het huis van Danny. Daar masturberen ze beiden. Vervolgens gaat Toos weg.

Danny Muggepuut gaat enige tijd daarna met Toos naar zijn ouders die hij niet zo graag mag. Toos valt niet slecht bij vooral zijn vader. Ze drinkt er ook bier. Dat is een vrouw naar het hart van Danny die zich bovendien afvraagt of ze nog een beetje kan spitten (want goede vrouwen kunnen in de grond spitten) Na het bezoek aan zijn ouders gaan ze naar de eerste competitiewedstrijd van de minivoetbalclub. De club wint met 26-0 en Danny Muggepuut droomt tijdens de wedstrijd weer enkele bizarre dromen. Intussen vertelt hij tussen neus en lippen door dat hij spetterende seks met Toos heeft. Ze lijkt echt de ideale vrouw in zijn leven.

In het volgende hoofdstuk wacht Danny Muggepuut op Toos op het terras van “De Rare schuur.” Hij krijgt een gesprek met een speler van de volgende tegenstander die hem echt bewondert als schrijver en als voetbalcoach. Wanneer Toos komt, zegt ze dat ze hem wil voorstellen aan haar ouders. Ze is zelf intelligent en werkt als anesthesiste in het ziekenhuis van Gent, maar haar moeder is een onbenullige vrouw. De vader van Toos is wel steenrijk, maar de keuze van zijn dochter bevalt hem niet. Hij wil dat Danny Muggepuut Toos met rust laat. Danny wil dat wel beloven maar daar zit een prijskaartje aan vast. Dat is geen probleem voor de vader van Toos. Zonder iets te zeggen verlaat Danny Muggepuut het huis.

In het laatste hoofdstuk checkt Danny Muggepuut zijn bankrekening. Het miljoen € van Toos’ vader is gestort. Het is nu het derde boek waarin Danny aan het einde een miljoen € ontvangt. Ook op deze wijze worden de drie romans met elkaar verbonden. Sean belt hem op om te zeggen dat hij zo blij is dat Danny Muggepuut voorzitter van zijn club is geworden. Toos is hij nu vergeten. Er komt geen boek “Liefde op een drafje.”

Thema, motieven en interpretatie
Het derde verhaal van Danny Muggepuut is een queestenverhaal. Danny moet op zoek naar de ideale vrouw in zijn leven. Nu deed hij dat in de twee voorgaande romans ook wel, maar omdat hij in “Toos” kampt met een zg. “writers block”moet hij voor het schijven van zijn nieuwste roman waarvan hij de titel al kent (Liefde op een drafje) de ideale vrouw van zijn leven vinden. Nadat hij om diverse redenen achtereenvolgens Sophie, Lizzy en Hella (drie Vlaamse vrouwen) aan de kant heeft geschoven (zie hiervoor de samenvatting) ontmoet hij het mooie Nederlandse mokkel Toos. Die lijkt alles te bezitten: een mooi lichaam, spetterende seks, ze drinkt bier, heeft een boek van hem gelezen, bevalt zijn ouders en spitten kan hij haar waarschijnlijk wel leren. Maar net als de lezer denkt dat het einde happy wordt, is Danny (en zijn geestelijk vader Herman Brusselmans) weer wat onberekenbaarder. Wel wordt Danny voor de derde keer in zijn trilogie een miljoen € rijker: wellicht was het daarom allemaal wel begonnen.

In de drie romans van Danny Muggepuut komen steeds dezelfde motieven voor : lees daarvoor ook de samenvattingen van “Muggepuut” en “De perfecte koppijn”.

- hij eet vaak staande een worst
- hij drinkt altijd zijn biertjes op het terras van “De Rare schuur.”
- Hij ontmoet altijd fans die zijn boeken hebben gelezen of hem op tv hebben gezien. Die gesprekken monden altijd uit in onzinverhalen over familieleden en kennissen van die fans
- In de drie romans is Danny voorzittercoach van een minivoetbalteam. (in de eerste twee delen van De Real Rakkertjes en nu van FC Tokketokketok.)
- In de gesprekken met fans, kennissen en ouders gaan het altijd over de fascinatie van Muggepuut voor de Tweede Wereldoorlog en de Duitse oorlogsmisdadigers
- In de gesprekken en dromen gaat het altijd over bizarre vormen van seks (pedofilie, homofilie, anale seks, plasseks etc)
- In de onzinanekdotes geeft Danny vrijwel altijd af op homo’s, negers en allochtonen. Het heeft weinig zin de citaten daarover hier weer te herhalen. Ze komen inhoudelijk op hetzelfde neer als in de eerste twee delen van Muggepuut. Zie om die reden daarvoor de samenvattingen van de eerste twee romans.
- Danny heeft het vak over heel onbekende popgroepen met bizarre namen en titels van niet bestaande hits
- Danny noemt vaak fake-schrijvers met verzonnen titels, waarbij hij dan uitvoerig ingaat op de inhoud van die zogenaamde romans
- In “Toos”zijn er nog enkele Leidmotieven bijgekomen die door Danny steeds worden genoemd.
- vrouwen moeten kunnen spitten (in de grond)
- er is steeds spreken van namen waarbij het de vraag is of het een mannen- of een vrouwennaam is.
- op veel plaatsen noemt Danny een “ gummiboot”(zonder echte bedoelingen in de roman daarmee te hebben)

- In afwijking van wat hierboven staat noemt Danny in “Toos”de namen van echt bestaande schrijvers als Dimitri Verhulst, Annelies Verbeke en Saskia de Coster. Dat zijn drie schrijvers die momenteel in België flink aan de weg timmeren. Is het een wraakpoging van Brusselmans die immers zelf nooit wordt genomineerd voor een grote literaire prijs.
- Een aantal keren maakt Danny de opmerking dat hij uit een bepaalde taal slechts één woord kent ( hij noemt o.a. Bulgaars, Portugees, Chinees, Noors)

De thematiek of de schrijversfilosofie van Brusselmans komt in deze trilogie over Danny Muggepuut waarschijnlijk wel het duidelijkst naar voren aan het einde van “Toos.”

(blz. 257) Nog een goeie tien bladzijden en het boek is klaar. Het derde boek in een reeks. Alweer een trilogie op mijn palmares. Binnenkort bundelen we de drie boeken en hebben we een vierde boek. Bladzijde of achthonderd. Redelijk goedkoop uitgeven, desnoods in een pocket en wie weet rinkelt de kassa alweer. Je geen bal aantrekken van de kritieken. Het enige goede aan een boek is dat het verkocht raakt. Over tien jaar spreekt niemand er nog over. Dan zijn er weer andere boeken, desnoods een nieuwe roman van Dimitri Verhulst, een verzameling korte verhalen van Saskia de Coster of een autobiografisch portret van Annelies Verbeke. Dat soort schrijvers bestaat echt. Ze zitten elke dag aan hun bureautje te puffen, te transpireren en te wanhopen. Saskia de Coster, zou die naaibaar zijn? “

In de roman lijken het de uitgesproken woorden van Danny Muggepuut, maar tien bladzijden voor het einde van “Toos”is het zeer waarschijnlijk ook de filosofie achter het schrijven van Brusselmans. Je hoeft je niet te storen aan je kritikasters: je moet verkopen. Schrijven is voor Brusselmans geen moeizaam proces. Dat laat hij als veelschrijver jaar na jaar zien. De drie romans over Danny Muggepuut verschenen immers binnen het tijdbestek van een jaar. Met “Toos” heeft hij sinds 1984 meer dan veertig romans geschreven is Dat kunnen de bewierookte schrijvers Verhulst, De Coster en Verbeke hem niet nazeggen. Maar het moet gezegd: kwantiteit en kwaliteit zijn twee verschillende begrippen.

Mijn mening
Ik heb alle drie romans over Danny Muggepuut voor www.scholieren.com besproken. De delen kunnen apart worden gelezen, maar het heeft wel enige meerwaarde wanneer je bij het lezen van “Toos”ook de voorgaande boeken over Muggepuut kent, juist omdat er zoveel herhalingen in voorkomen. Aan de ene kant moet ik zeggen dat ik natuurlijk al na drie bladzijden begin te lachen om de onzinargumentatie die Danny vaak hanteert, om de klinkklare nonsens die wordt geopenbaard. Je kunt zeggen dat de inhoud te zot voor woorden is/ Dat zal ook wel de reden voor de trouwe fans zijn.

Maar er is ook een andere kant. Na drie romans over Danny Muggepuut vind ik het wel genoeg geweest: er treedt toch een herhaling van zetten op (vooral de passages over negers, homo’s, joden, de Tweede Wereldoorlog) lijk je al gelezen te hebben in de eerste twee delen.
Laat Danny Muggepuut maar van zijn centen gaan genieten, nog veel slokkies nemen, nog vaak bij thuiskomst staande een worst eten en als een moderne Tijl Uilenspiegels “poepend” door het Gentse leven stappen. Voor mij als Nederlandse lezer is het mooi geweest. Het eventuele vierde boek over Danny zal ik mijden.

Bij de recensie van “De perfecte koppijn” schreef ik voor scholieren.com het volgende: Ik kan me ook goed voorstellen dat docenten op een school met een godsdienstige signatuur hun leerlingen niet toestaan een boek van Brusselmans op hun lijst te zetten. Dat is hun goed recht. Voor de literatuurlijst van scholieren.com waardeer ik deze roman met 2 punten. Ik erken daarmee wel het schrijversschap van Brusselmans, al is het zeker niet mijn favoriete auteur. In het algemeen bekroop me toch het gevoel de avonturen van Danny M. toch al een keer gelezen te hebben. Het is het zelfde gevoel dat je krijgt bij films met een nieuw deel: Jaws 1, Jaws 2 is wat minder goed, Jaws 3 weer wat minder. Wat mij betreft hoeft er geen Danny Muggepuut 3 te komen.
Brusselmans sloeg dat advies in de wind. Het is niet ondenkbaar dat de onberekenbare Vlaamse auteur Danny nog een keer in zijn verbeelding oproept.

Niettemin kan ik me voorstellen dat de amusementswaarde voor scholieren wel hoog is.
Alleen je moet wel van Brusselmans houden. De literaire waardering op de lijst is dan 2 punten.

Recensies
In de Nederlandse dagbladen verschijnen er niet vaak recensies over Brusselmans. Dat was ook het geval bij zijn Muggepuut-trilogie.

In het Vlaamse blad “De morgen” van 12 maart 2008 schreef Jeroen Versteele wel een recensie: De "zeer belangrijke, zowel verguisde als verafgode schrijver" Herman Brusselmans schrijft zelden minder dan twee boeken per jaar en heeft er hoegenaamd geen probleem mee toe te geven dat het zijn oeuvre aan evolutie en aan grote uitschieters ontbreekt. Hij noemt zichzelf een topspeler in tweede klasse en ambieert geen literaire prijs. Met boeken als Toos zal hij die ook niet winnen, want een roman als deze is als een vriendschappelijke wedstrijd op een voetbaltoernooi waarop niemand afvalt of doorgaat. In zo'n league vallen er geen prijzen te winnen. Het ontbreekt de match daarom aan inzet en betekenis, maar ontdaan van alle druk laten de spelers zo nu en dan een vleugje van hun klasse zien. Zo bevat Toos enkele onweerstaanbare passages. Vooral de cartooneske, absurdistische randpersonages worden vaak exquis omschreven, zoals Kalulli, een zwarte ingenieur die "een middel had gevonden om een perpetuum mobile te laten ophouden met bewegen", of Sophie, een doctorandus die zich "vooral bezighoudt met doorontwikkeling, met name de doorontwikkeling van voorlopige resultaten".
Brusselmans' onvermoeibare spervuur van onnozelheden levert echter ook belegen materiaal op. Met name koketteert hij inmiddels iets te lang met zijn befaamde archaïsch-literaire woordgebruik, wat middelmatige dialogen oplevert als: "Spui het maar." "Wat zegt u?" "Spui het maar. Van het werkwoord 'spuien'." "Dat werkwoord ken ik geenszins." "Nee?" "Nee."
“Toos” is een onbesuisde dribbel van doel naar doel, en weer terug. Een rol van literair-historische betekenis is daardoor niet weggelegd voor deze Brusselmans, maar het is genieten van een vakman in goeden doen.

Over de schrijver
Bron: Wikepedia

Brusselmans was eind jaren zeventig een vrij succesvolle voetballer. Hij speelde linksbuiten bij Vigor Hamme en SK Lokeren, en momenteel heeft hij een eigen minivoetbalclub: De Woody's, naar zijn overleden hond Woody. In 1981 trouwde hij en vestigde zich in Iddergem, in 1986 verhuisde hij naar Gent. In 2005 trouwde hij voor de tweede keer Brusselmans studeerde Germaanse filologie te Gent, waarna hij in een bibliotheek van een ministerie in Brussel ging werken. Over deze tijd in zijn leven gaat zijn doorbraakroman De Man die werk vond uit 1985. De hoofdpersoon, de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner, slijt zijn werkdagen met drinken en het fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van de jaren tachtig. Het wordt door velen beschouwd als zijn beste werk en kreeg in 1998 een opvolger met Nog drie keer slapen en ik word wakker.
Brusselmans vormde samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur die begin jaren tachtig opkwam. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte waarin drank, seks en verveling terugkerende thema's zijn. Ook wordt in zijn boeken vaak gerefereerd aan het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving waarin Brusselmans opgroeide. Een roman die zich afspeelt in deze tijd, is Het einde van mensen in 1967 (1999). In de roman weeft Brusselmans vier korte verhalen in elkaar. Zijn bekendheid heeft hij, buiten zijn werk, ook te danken aan zijn verschijning in de media. Zo had hij in 1991 een eigen rubriek in Het Huis Van Wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken; "Doch dit alles terzijde" en "Bedankt voor uw wààndacht!". Hij is vaak te zien in talkshows en discussieprogramma's, heeft al jarenlang een wekelijkse column in het weekblad HUMO en staat (net als in zijn boeken) vaak garant voor provocerende uitspraken. Een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) leverde hem een proces op. Het bewuste boek was enige tijd niet verkrijgbaar. Brusselmans is één van de meest verguisde schrijvers in de Vlaamse literatuur. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre en het gebruik van schuttingtaal en platte seksueel getinte uitspraken.

Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en het schelden op zijn omgeving en collega-schrijvers. Door de critici wordt hij mede daardoor en door zijn vele optredens in de media vaak niet au sérieux genomen. Ondanks de kritiek is zijn werk, vooral bij een jong publiek, populair en groeide hij uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen. Als veelschrijver brengt Brusselmans soms wel twee boeken per jaar uit en omvat zijn oeuvre inmiddels al meer dan dertig boeken. Maar bij alleen boeken blijft het niet, in 2007 is de roman "Ex-drummer" verfilmd door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici neergesabeld en verdeelde de kijkers in liefhebbers en haters. Haar toekomst als cultfilm lijkt verzekerd.

Bibliografie
Hermans Brusselmans is één der productiefste schrijver van de Nederlandstalige literatuur. Hij schrijft gemiddeld twee romans per jaar.
• 1982 Het zinneloze zeilen (verhalen)
• 1984 Prachtige ogen (roman)
• 1985 De man die werk vond (roman)
• 1986 Heden ben ik nuchter (roman)
• 1987 Zijn er kanalen in Aalst? (roman)
• 1988 De Geschiedenis van de Vlaamse Letterkunde
• 1988 Iedere zondag sterven en doodgaan in de week (novelle)
• 1989 Dagboek van een vermoeide egoïst (roman)
• 1989 De Geschiedenis van de Wereldliteratuur (columns)
• 1989 De Canadese muur (toneel, met Tom Lanoye)
• 1990 Vlucht voor mij (roman)
• 1991 Ex-schrijver (roman)

• 1992 Het mooie kotsende meisje (verhalen, toneel, etc.)
• 1993 Ex-minnaar (roman)
• 1994 Ex-drummer (roman) (werd in 2007 verfilmd)
• 1994 Het oude nieuws van deze tijden (roman)
• 1995 Plotseling gebeurde er niets (roman, trilogie: Ex-schrijver, Ex-Minnaar en Ex-drummer gebundeld)
• 1995 De terugkeer van Bonanza (roman - de eerste "Guggenheimer")
• 1995 Vrouwen met een IQ (roman)
• 1996 Autobiografie van iemand anders (roman)
• 1996 Guggenheimer wast witter (roman)
• 1997 Meisjes hebben grotere borsten dan jongens (kindergedichtenbundel)
• 1997 Zul je mij altijd graag zien (roman)
• 1997 Doch verder geen paniek (citaten, samengesteld door Gerd de Ley)
• 1997 Logica voor idioten (semi-autobiografische roman)
• 1998 Bloemen op mijn graf (bundel van verhalen, columns, gedichten, etc.)
• 1998 Nog drie keer slapen en ik word wakker (roman)

• 1999 Het einde van mensen in 1967 (verhalenbundel)
• 1999 Uitgeverij Guggenheimer (roman)
• 2000 Vergeef mij de liefde (roman)
• 2001 Pitface (roman)
• 2002 De kus in de nacht (roman)
• 2002 In de knoei (roman)
• 2002 Mank (roman)
• 2003 De droogte (roman)
• 2004 Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn (roman)
• 2004 Heilige schrik (bundeling 250 columns)
• 2005 Het spook van Toetegaai (roman)
• 2006 De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa (novelle)
• 2007 Nog steeds geen paniek (citaten, samengesteld door Gerd de Ley)
• 2007 Muggepuut (roman; deel 1 over Danny Muggepuut))
• 2007 De perfecte koppijn (roman; deel 2 over Danny Muggepuut)
• 2008 Toos (roman; deel 3 over Danny Muggepuut)