Boek: Een weeffout in onze eigen sterren

Geschreven door John Green

Samenvatting

‘’Een weeffout in onze sterren’’ is een boek over Hazel Grace een meisje met longkanker. Elke dag heeft ze een karretje met zuurstof bij zich, en slikt medicijnen die haar leven langer maken. Hazel gaat niet naar school, en ziet alleen haar overbezorgde ouders.

Haar moeder besluit dat ze naar een praatgroep moet, waar ze nieuwe mensen kan ontmoeten die ook kanker hebben of hebben gehad. Ze heeft er helemaal geen zin in totdat ze daar Gus ontmoet, hij is genezen van kanker. Ze lijken erg geïnteresseerd in elkaar en spreken al gelijk de avond erna met elkaar af.

Hazel geeft hem het boek ‘An Imperial Affliction’, het boek gaat over een meisje met kanker, het boek heeft een open einde. Ze zit al jaren met vragen over het boek. Wanneer hij het boek uit heeft belt haar haar meteen, om vragen te stellen over het boek. Die Hazel ook niet kan beantwoorden.

Samen sturen ze een mail naar de schrijver Peter van Houten, maar hij wilt hun vragen niet beantwoorden via de telefoon of de mail. Hij schrijft wel dat ze naar zijn huis in Amsterdam mogen komen. Ze wonen zelf in Amerika en Amsterdam is te ver. Gus komt op het idee dat ze via zijn wens, als je een levensbedreigende operatie hebt gehad, naar Amsterdam kunnen gaan.

Ze gaan 3 dagen naar Amsterdam en bezoeken de schrijver, maar die blijkt een dronkaard te zijn en beantwoord de vragen niet. Ze zijn teleurgesteld, maar laten hun vakantie niet verpesten. Hazel is erg blij totdat Gus verteld dat het niet goed met hem gaat en zijn kanker weer is terug is gekomen en is uitgezaaid.

Als ze weer teruggaan, gaat het steeds slechter. Wanneer Hazel een telefoontje krijgt weet ze dat het zover is, Gus is overleden. Volgens zijn beste vriend was Gus iets aan het schrijven voor Hazel. Ze doorzochten zijn kamer, maar konden niets vinden. Uiteindelijk is ze er achter gekomen dat hij het naar Peter heeft gestuurd voor een mooie lofrede. Hierin schrijft Gus dat hij het heel zwaar heeft gehad, maar hij heel veel van haar houdt, blij is met de keuzes die hij heeft gemaakt en hoopt dat ik dat ook ben.

Een nieuw einde aan het boek.

Als ik wakker wordt is er een naar gevoel in mijn buik wat zegt dat iets niet goed gaat. Het komt waarschijnlijk door Gus, hij was mijn beste vriend en vriendje. Ik hou ziels veel van hem en ben er kapot van dat hij is overleden. Elke dag denk ik aan hem en heb het gevoel dat dat nooit meer weg zal gaan. Normaal zou ik op dit soort momenten Gus bellen, maar dat gaat niet.

Mijn moeder ziet dat ik elke dag weer pijn heb en adviseert mij om weer naar de praatgroep te gaan, om daar weer mijn vrienden te zien. Met tegenzin ga ik er naar toe om hopelijk het een beetje te vergeten.

Huilend kom ik daar aan, dit was de plek waar we elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Het brengt zoveel mooie herinneringen naar boven dat ik het bijna niet kan verdragen om hier te zijn. Gelukkig heb ik hier veel nieuwe mensen ontmoet die mij altijd steunen. Waarvan een de beste vriend van Gus is, die door operaties is hij zijn beide ogen kwijt. Samen praten we veel over Gus en kunnen lachen over de mooie momenten.

In de praatgroep een beste vriendin gevonden, samen delen we alles met elkaar. Zij gaat naar school en heeft mij gezegd dat ik ook weer naar school moet gaan. Samen met mijn moeder heb ik me ingeschreven en zit nu bij haar in de klas. Het is natuurlijk wel weer een beetje wennen, maar het is heel gezellig.

Ik bouw mijn wereld langzaam weer op, het is moeilijk zonder Gus want hij was mijn wederhelft, maar met hulp van al mijn vrienden lukt het. Ook vraag ik mijzelf af hoe het met mij gaat aflopen. Maar er is een ding wat ik zeker weet, ik ben een overlever en doe het voor Gus en mij.

5 jaar later

Ik ben nu 21 en ik leef nog steeds, er zijn veel moeilijke tijden geweest voor mij en mijn ouders. Maar we hebben het nooit opgegeven en zijn blijven strijden, dat is waarvoor we leven. Nog steeds denk ik aan Gus, maar ik ben het gaan accepteren dat het beter voor hem was.

Twee jaar geleden was het ergste van de afgelopen 5 jaar gebeurt, ik werd wakker in het ziekenhuis op de intense care en wist niet meer waar ik was. Iedereen stond om mij heen te huilen. Ze dachten dat ik dood ging, de dokters vertelde dat ik geen lucht meer kon halen omdat er te veel vocht in mijn longen zat. En dat ze het al bijna hadden opgegeven. Mijn hart stopte bijna met kloppen totdat ik wakker werd.

Mijn ouders zeiden dat het zo snel allemaal ging. Ze vertelde dat ik wakker werd en heel hard begon te schreeuwen, ze rende naar boven en zagen mij daar liggen. En gingen snel naar beneden om 911 te bellen. Binnen een minuut stonde ze voor de deur. Reden snel naar het ziekenhuis, waar ze het vocht uit mijn longen pompte, maar dat niet werkte. Dat was het moment dat ze bijna opgaven totdat ik wakker werd. Ik leefde nog iedereen was heel blij en kon niet meer op van z’n geluk.

Ik moest nog een week in het ziekenhuis blijven, in die tijd bleven mensen mij opzoeken. Vrienden, familie en studiegenoten kwamen langs, allemaal met bloemen na een week leek het net de Intratuin.

Na de week in het ziekenhuis heb ik ook nog twee weken thuis gelegen. Nu gaat het weer goed met mij, ik ben gelukkig met wat ik heb. De kanker zit er nog steeds die gaat nooit meer weg, nog steeds heb ik altijd mijn zuurstofkarretje bij me en slik ik medicijnen. Met het feit dat ik misschien wel morgen overlijdt heb ik leren leven, iedereen gaat een keer dood ook zonder ziektes. Tuurlijk heb ik nog steeds zorgen, maar ze zijn stukken minder, ik durf me te hechten aan mijn dierbare. En zeker aan mijn ouders want ik weet hoeveel dat voor ze betekent.

Ik heb geen nieuwe vriend, maar ik weet niet of dat nog gaat komen. Gus zei altijd ‘Some infinities are bigger than other infinities. Ook al is Gus in de hemel er komt nooit een einde aan onze liefde. Het leek alsof onze ‘infinitie’ kleiner was dan de ander maar dat was het niet. Het kan zijn dat ik iemand anders ontmoet, maar tussen mij en Gus zal er altijd iets blijven.

De ouders van Gus zie ik vaak. Tijdens dat Gus en ik iets hadden zagen onze ouders elkaar heel vaak en zijn hele goede vrienden geworden. Met mij gaat het dus goed, ik heb een goed leven en de dokters voorspellen dat ik nog een lang leven tegemoet ga. Maar het leven is nooit gegarandeerd, ik heb tot nu toe zeker een ding geleerd “Life is a roller coaster. It has ups and downs. But it’s your choice to scream or enjoy the ride.