1. Primaire gegevens Auteur: Simon Vestdijk
Titel: Terug tot Ina Damman
Ondertitel: De geschiedenis van een jeugdliefde
Verschenen in: 1934
Aantal blz: 193
Leestijd: 4 uur
Uitgelezen op: 20 augustus 2001 2. Verantwoording van de keuze Het boek stond in onze boekenkast en wilde graag een boek lezen. Toen ik de achterkant van dit boek las sprak het me wel aan. 3. Verwachtingen vooraf Ik had wel eens van Simon Vestdijk gehoord dus ik dacht dat het niet echt een makkelijk boek zou worden, maar dat viel uiteindelijk erg mee. 4. Eerste reactie achteraf spannend: 1

meeslepend: 3
ontroerend: 3
grappig: 1
realistisch: 3
fantasierijk: 2
interessant: 3
origineel: 3
goed te begrijpen: 3
Dit werk heeft mij aan het denken gezet, ja
Ik heb iets aan dit werk gehad. ja
Dit werk spreekt me wel aan omdat het leuk is om te lezen hoe Anton zich in het boek ontwikkelt. 5. Korte samenvatting Anton Wachter, een rustige jongen uit Lahringen kwam, na het halen van zijn toelatingsexamen op de H.B.S terecht. Hij werd in het eerste jaar enorm gepest, getreiterd en uitgescholden door zijn klasgenoten. Zij noemden hem ‘vent’. Zo noemde Anton’s vader (die nu dood is) hem ook altijd. De jongens kwetsen hem met het woord. Hij wilde natuurlijk van die pesterijen af. Dat deed hij door heel erg zijn best te doen op school en allemaal negens en tienen te halen. Hierdoor werd hij een voorbeeld voor de klas en werd hij steeds minder gepest. In het tweede jaar merkte hij dat er een nieuw meisje op school zat. Het was Ina Damman, een rustig en nuchter meisje dat zich van niemand iets aantrok. Anton was erg onder de indruk van het meisje en raakte verliefd op haar. Op een dag liet hij zich aan haar voorstellen en hij vroeg of hij haar naar het station mocht brengen. Ina vond het goed en Anton bracht haar het hele jaar door naar het station. Ina bleef heel koel en zei bijna niets tegen hem. Anton was zo verliefd op haar, dat Ina Damman een soort obsessie voor hem was. Ze gingen samen schaatsen en samen fietsen tijdens een excursie van school en ze gingen zelfs s’ avonds stiekem wandelen in het bos. Maar Anton merkte al die tijd niet, dat Ina het vervelend vond dat hij steeds achter haar aanliep. Totdat hij aan het eind van het jaar te horen kreeg van een vriend van hem dat Ina hem vervelend vond. Toen hij aan het meisje vroeg of dit waar was, knikte ze "ja" en ze liep weg. Zo werd zijn liefde voor haar verbroken. Het volgende jaar was weer een normaal jaar, hij maakte wat nieuwe vrienden en trok zich van de pesterijen niets meer aan. Hij kreeg steeds meer aanzien in de klas en hij werd bewonderd door een heleboel meisjes. Met een van die meisjes had hij zelfs een tijdje verkering (Marie van den Bogaert). Hij dacht hij Ina Damman al vergeten was, maar dat was niet zo, want toen hij tijdens een excursie aan het einde van het derde jaar weer aan haar terugdacht, besefte hij dat hij nooit meer van Ina los zou komen. Hij wist dat hij Ina Damman nooit zou kunnen krijgen, maar ook dat zijn liefde voor haar in zijn gedachte eeuwig zou blijven bestaan. 6. Tijd en ruimte Het verhaal speelt zich af over een periode van drie jaar op de H.B.S., nog voor de tweede Wereld-Oorlog. Het is chronologisch opgebouwd. Het speelt zich voor het grootste gedeelte af in het gebouw van de H.B.S. van Lahringen, wat synoniem is voor Harlingen.
7. De wijze van vertellen Het verhaal is voor het grootste gedeelte in een personale verteller. Alles wordt beschreven vanuit Anton's gedachten wereld. Soms wordt echter overgeschakeld
naar een Auctoriaal-perspectief en wordt er wat losgelaten over de gevoelens van Ina
Damman voor Anton: 'Hij kon zich niet voorstellen hoe zijn leven zonder haar zou zijn en
wist dat zij niet zonder hem kon'. 'Maar Ina Damman kon dat best'. 8. Spanning Eigenlijk komt er bijna geen spanning voor. Er komt een klein beetje spanning voor omdat je niet weet of Ina Damman terug zou komen bij hem (maar dan echt), maar dit gebeurde dus niet. 9. Thema en motieven Het thema is onmogelijke liefde. Anton is verliefd op Ina Damman. Dit is niet wederzijds. Aan het einde accepteert hij dit, maar hij zal altijd van Ina (maar eigenlijk alleen maar van haar ideaalbeeld) blijven houden. Motieven: - het woord ‘vent’ (met dit woord werd Anton altijd gepest, later vond hij het minder erg dan in het begin) - liefde (zijn liefde voor Ina is niet wederzijds, Marie’s liefde voor hem is niet wederzijds, zijn liefde voor Janke is lichamelijk) - angst (angst voor het woord ‘vent’, angst dat Ina hem verlaat) - puberteit (alle onzekerheden van de puberteit, bijvoorbeeld over uiterlijk, maakt hij mee) - leven in een fantasiewereld (waardoor de werkelijke wereld beter te vangen is) 10. De personages Anton Wachter: is een stille jongen, die voortdurend met

zichzelf bezig is. Hij leeft in een isolement: zijn vader is overleden, hij is enig kind. Hij wordt beheerst door gevoelens van eenzaamheid, onzekerheid en angst – kenmerkend
voor de puberteit – en zoekt houvast. Het woordje “vent”, door zijn vader voor het eerst gebruikt als koosnaam, verpest echter zijn eerste schooljaar. Anton voelt zich helemaal geen vent, hij kan niet tegen zijn schoolvrienden op. Hij probeert respect af te dwingen door hard te
studeren en hoge cijfers te halen. Het tweede jaar wordt hij verliefd op Ina Damman, een
nieuwe poging om uit het isolement te treden. De liefde komt van één kant, want het
meisje blijft totaal koud en onverschillig. Anton maakt dit echter niet zoveel uit; zolang
hij met haar kan wandelen en er achteraf over na kan denken, geniet hij van zijn
verliefdheid. Als Ina niet meer met hem wil optrekken, zoekt hij (in het derde deel) houvast bij zijn vrienden, en doet hij voor hen niet onder wat betreft “vuilbekken” en seksuele fantasieën. Nadat hij zijn plaats in de groep heeft verworven, enig respect geniet en zelfs een vriendinnetje heeft in de persoon van Marie van den Bogaard, beseft hij dat hij toch anders is dan hen en hij besluit trouw te blijven aan het ideaalbeeld dat hij heeft van Ina Damman. Ina Damman: is ongeveer dertien jaar. Ze heeft een bleek gezicht met jukbeenderen die wat uitsteken, lichtblauwe ogen en donker haar in vlechten. Ze is niet bang of verlegen en haar broertjes en vriendinnen doen precies wat zij zegt. Ze is koud en onverschillig ten opzichte van Anton. Een leraar noemt haar ‘een stuk marmer’. Marie van den Bogaard: Ze is een echte overloopster die altijd een vriendje wil hebben. Ze sluit zich altijd aan bij degene die voor haar het beste uitkomt. Anton’s moeder: Ze is een goede moeder voor Anton. Hij vertrouwt haar ook volledig en vertelt haar daarom veel over wat hij beleeft. Ze heeft als nadeel dat ze Anton als een klein kind blijft zien, wat haar brief aan de vader van Piet Idzerda laat zien. Ze treedt nog steeds op als zijn beschermvrouwe. Anton vindt dit vervelend. Max Mees: Een goede vriend van Anton. Hij trekt er in het laatste jaar veel met Mees op uit. Mees probeert vaak grappig te zijn, terwijl hij dat vaak niet is, en heeft het ook vaak over meisjes. Piet Idzerda, Jelle Mol en Gerrit Bolhuis zijn Antons kwelgeesten. 11. Titel, ondertitel en motto De titel betekent niet dat Anton terug is bij Ina, maar het is een teruggaan naar de
herinnering in hemzelf. Hij voelt dat hij trouw zal blijven aan iets dat hij heeft
verloren en nooit heeft bezeten. De ondertitel is de geschiedenis van een jeugdliefde. Dit is heel simpel te verklaren want Ina was Anton’s jeugdliefde en daar lees je van hoe het gebeurd is. Er is geen motto. 12. Relatie tekst en auteur Over 'Terug tot Ina Damman' schreef Simon Vestdijk zelf ooit eens in een brief aan

Theun de Vries: 'Mijn hele kunstenaarschap gaat eigenlijk regelrecht terug op de Ina
Damman-ervaring (...).' Bijna alle romans van Simon Vestdijk eindigen tragisch of eenzaam voor de hoofdpersoon of titelheld (in dit geval dus Anton Wachter).