Terug naar de kust door Saskia Noort

Saskia Noort –- Terug naar de kust
Bussum 1993
1e druk Korte samenvatting Maria is een jonge moeder van twee kinderen van verschillende vaders. Als ze zwanger wordt van nog een derde kind, besluit ze het voortijdig weg te laten halen, zonder de vader (Geert) het te laten weten. Na vijf dagen krijgt ze een kaartje in de brievenbus… ’Maria! Je bent een adder. Een slet die haar kind heeft vermoord. Je bent je
kinderen niet waard. Je bent het leven niet waard. Al jaren volg ik je.Iemand moet je straffen, hoer! Ik hou je in de gaten.’ Dit is de eerst bedreiging, maar later volgen er nog meer. Ze worden steeds erger (ze krijgt een dode rat toe gestuurd, en op een ochtend staat er een begrafenisondernemer voor haar deur die een melding had ontvangen dat zij dood zou zijn, en later wordt zelfs haar huis in de brand gestoken)... Ze verdenkt Geert van deze acties, maar tegelijkertijd kan ze zich niet indenken dat hij in staat zou zijn om zulke dingen te doen. Ze besluit zonder dat ook maar íemand het weet te vluchten, en ze vlucht naar haar ouderlijke huis, waar haar zus nu woont. Haar zus zit ook een beetje in de knoop, vanwege haar man, met wie ze ruzie heeft en die spoorloos verdwenen is. De stalker speelt alles heel slim. De politie heeft alleen bewijzen dat zij alles zelf doet; de begrafenisondernemer was gebeld met haar mobiel, de brand zou zijn veroorzaakt doordat de keukenlampjes zouden zijn doorgebrand waardoor de kastjes vlam hebben gevat en, omdat het gas had opengestaan, een explosie tot gevolg had. Iedereen denkt dat ze gek is, en alles wijst daar ook op. Niemand gelooft haar. En uiteindelijk gaat ze zelf ook denken dat ze gek wordt. Als Maria na een gesprek met haar zus na gaat denken, verdenkt ze Martin (de man van haar zus Ans). Later bleek hij inderdaad ook de dader. Maar straf daarvoor hoefde hij niet meer te krijgen, want Ans bleek hem al van kant gemaakt te hebben. Maar hij was niet het enige slachtoffer van haar gewelddadigheden, ook Harry, Maria’s ‘nieuwe vriend’ is door haar vermoord en het had niet veel gescheeld of Maria was ook vermoord door de vrouw die zo lief en goed leek. Welke
verwachtingen had je op grond van de titel, de tekst op de achterkant (of flaptekst), de eerste bladzijden (circa 30 woorden)? Ik verwachtte dat het verhaal veel spannend zou zijn. Het boek lag op tafel in de kamer, de TV deed het niet, dus ik pakte dat boek. Ik begon uit nieuwsgierigheid de eerste paar bladzijdes te lezen. Gewoon om te kijken wat mijn moeder nou voor soort boeken las. En de eerste bladzijden waren heel spannend, dus heb ik het boek meegenomen naar mijn kamer en daar begon ik het te lezen. Wat liep anders dan je had verwacht? Het boek bleek helemaal niet zo spannend, het is net of de uitgever tegen de schrijfster (Saskia Noort) heeft gezegd: ‘Je moet een boek schrijven van 244 bladzijden.’ Het aantal bladzijden is op zich niet verkeerd, maar ze heeft het verkeerd verdeeld. In het begin wordt er veel te langdradig vertelt, waardoor je wel heel veel te weten komt over de omgeving, de kinderen en omstandigheden van de hoofdpersoon. Maar aan het einde (als er écht dingen gaan gebeuren) gaat het veel te snel. Er gebeurt veel te veel op 1 bladzijde. Het verhaal wordt moeilijk te volgen. Wat heeft de auteur in (of met) dit boek gewild volgens jou? Ik denk dat schrijfster je wil amuseren, je bezighouden met lezen, ontspannen en denken, maar ze wil je ook iets leren. Iets over hoe mensen kunnen zijn, en waartoe ze in staat zijn als ze psychisch niet helemaal in orde zijn. Een voorbeeld: hier vertelt Ans tegen haar zusje Maria wat er de nacht ervoor gebeurt was. ‘Je was compleet overstuur. Je kwam naar mijn kamer, om een uur of half 3, huilend. Ik had niet boos op je moeten worden. Maar goed, we spraken wat, over Geert en over alles wat je de laatste tijd hebt meegemaakt, en het leek of je wat rustiger werd, maar ineens wilde je je kinderen uit bed gaan halen. Ik probeerde je tegen te houden maar toen werd je boos. Woedend. Ik bedoel, echt fysiek. Je hebt alles omver gegooid. Je viel me aan. Ik ben de kamer uit gevlucht en heb de deur op slot gedraait. Toen ik later terugkwam stond je met je hoofd tegen de deurpost te rammen. Je had je handen opengehaald. Je kinderen stonden te huilen op de gang. Je kreeg medicijnen waardoor je bent gekalmeerd.’ Bedenk een andere titel (met ondertitel) voor dit boek. Angst voor het bekende Kijk eens in een hoofdstuk naar een dialoog, een beschrijving, de hoofdstukopening, de woordkeus en de zinsbouw (-lengte). Wat valt je op aan het taalgebruik (de stijl) van deze auteur? Een dialoog is misschien soms iets onduidelijk, je zult het soms even twee keer moeten lezen, voordat je echt door hebt die nou precies wat zegt. Want een dialoog gaat zo: ‘Ik ben niet psychotisch.’ ‘Misschien niet. Dat kan ik zo niet goed beoordelen. Maar vannacht was je wel een gevaar voor je omgeving.’ ‘Ik weet niet of Ans het je heeft vertelt, maar ik zit hier omdat iemand mij bedreigt.’ ‘En heb je enig idee wie dat zou kunnen zijn?’ Op zich is dat goed opgebouwd, er staat niet heel de tijd zei hij, of zei Maria achter. Maar af en toe is dit best verwarrend, zoals hierboven, in een gesprek met 3 mensen. De woordkeuze is perfect. Niet te moeilijk en niet te makkelijk. Zinlengte is kort, en daardoor duidelijk en goed te begrijpen. Geef het boek een cijfer op de schaal van 1-5 en leg met argumenten en voorbeelden uit waarom je tot dit oordeel bent gekomen. Ik geef het boek een 4, ik vind het een heel erg goed boek, maar ik blijf erbij dat hij in het begin erg langdradig is. Op zich niet zo storend dat je meteen stopt met lezen, maar toch jammer. Want op het einde zou wat meer uitleg en beschrijving meer van pas zijn. Het lijkt erop dat de schrijfster heeft het een beetje afgeraffeld heeft. Alsof ze er niet zo’n zin meer in had aan het einde (wat niet zo gek is na 200 bladzijden). Maar voor de rest vind ik haar stijl van schrijven wel spannend en onvoorspelbaar. Ik raad iedereen het boek aan.