Zakelijke gegevens
Eerste druk: 30 maart 2007
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 144
Uitgever: Contact, Amsterdam Gegevens voorkant Naast de witte titel op een helblauwe (Spaanse hemel en kust) kaft staat een afbeelding van een sinaasappelboom. Deze speelt een rol in de film die de Deense jongeman Lars in het dorp opneemt. Genre “Take 7 “ is een kleine psychologische roman over verlangen. Vanwege de lengte van het verhaal en de gebeurtenis die verteld wordt zou de genre-aanduiding van novelle ook gebruikt kunnen worden. De flaptekst Hij moet de film kunnen maken die hem voor ogen staat. Haar betrokkenheid kent geen grenzen. Los Baños de Calderón, een slaperig gehucht in Andalusië, wordt opgeschrikt door de komst van een Deense filmmaker. De burgemeester van het in verval geraakte kuuroord ziet zijn kans schoon: deze man moet het dorp weer op de kaart zetten. Als de beelden van het zwavelbad, van witte huizen en bloeiende sinaasappelbomen over de hele wereld te zien zijn geweest, zullen de toeristen het plaatsje vanzelf weer weten te vinden. De kunstenaar - op zijn beurt - heeft ook zo zijn plannen met het dorp en zijn bewoners. Hij krijgt een geniaal idee. Een Nederlandse vrouw, die in een dal buiten het dorp woont, treedt op als tolk, bemiddelaar. Zij gelooft in het talent van de Deen. Als geen ander. Take 7 is een verhaal over verlangen. Verlangen naar aandacht, naar liefde, naar overgave. Motto en opdracht Er is geen opdracht. Het motto luidt:
Het oog ziet alleen wat de geest bereid is te begrijpen. Henri Bergson.
Het motto past goed bij de roman waarin heel wat personages breid zijn te geloven omdat de andere mensen ook in iets willen geloven. Lydia, de vertelster, gaat weer in haar vrouw-zijn geloven. Lars, een barman, vindt zich belangrijker worden en in het dorpje dichtbij de Costa del Sol komt het geloof in de eigen krachten ook weer terug. Daarom willen de mensen maar al te graag geloven in de illusie van de schone toekomst.
Op blz. 117 van de roman geeft Lydia de vertelster bijna een parafrase van het motto wanneer ze schrijft : Eindeloos bleek mijn vermogen om het ongerijmde gedrag van de Denen zo te interpreteren dat het klopte met wat ik wilde geloven.
Structuur en verhaalopbouw
Er zijn vijftien hoofdstukken en een nawoordje. Die hoofdstukken worden met grote letters aangegeven maar hebben geen titel. Het verhaal bestrijkt ongeveer een jaar en wordt chronologisch en achteraf verteld opgeschreven.
Perspectief
Er is een ik-verteller, de vijftigjarige Nederlandse vrouw Lydia die in het slapende Spaanse dorpje Los Banos de Calderon de komst van een nieuwe impuls beschrijft. Ze is een verteller met de functie van een “I as a witness”. De hoofdfiguur is de jonge Deense barman die zich in het Andalusische dorpje als een filmregisseur voordoet. Lydia beschrijft de komst van de Deense jonge man als een nieuwe fase in haar leven en trekt aan het eind ook haar conclusies.
Ze maakt daarbij ook gebruik van de later teruggevonden agenda van Lars. Dat moet ook wel want ze beschrijft passages waarbij ze zelf niet aanwezig is geweest. Maar dan gebruikt ze haar fantasie om te vertellen wat Lars zou hebben gezegd of gedaan. Dat levert wel een grappige vertelinstantie op.
Titelverklaring
Wanneer in een film een scène wordt opgenomen, is er een klapbordje waarop het nummer van de take geschreven staat. Een nieuwe take betekent dat een opname moet worden overgedaan. Op een bepaald moment moet een scène in de film enkele keren worden overgedaan. De regisseur noemt de opgenomen scène dan “Take 7 “ (blz.102 )
Tijd en decor
De roman beschrijft een periode van enkele weken in het voorjaar. Na een jaar blikt de vertelster terug op de ontwikkelingen die in het Spaanse dorpje in gang zijn gezet. In welk jaar de roman speelt, wordt niet verteld. Maar er is wel sprake van internet, e-mails en mobiele telefoons. Het is dus niet ondenkbaar dat het verhaal in de eerste jaren van deze eeuw speelt. Er wordt bovendien gesproken over de €. Dat betekent dat het verhaal in ieder geval na 2002 is gesitueerd.
De ruimte is het Spaanse dorpje Los Banos de Calderon, dat voor de komst van de Denen ingeslapen leek, maar een nieuwe impuls krijgt door de opnamen van de film over de man die zijn verliefde vanuit de vallei weghaalt. Het decor is alleen daar gesitueerd.
Samenvatting van de inhoud
Het Andalusische dorpje Los Baños de Calderón is ingeslapen. De Deense barkeeper Lars verblijft in Torremolinos en kan op een dag kiezen om het standaardrepertoire af te werken. Hij kiest er echter voor om de heuvels in te trekken en komt bij een ingeslapen dorpje Los Banos de Calderon. Het ooit zo fraaie hotel heeft nu in de volksmond Hotel Duivenpoep en de zwavelbaden waar het bad vroeger om beroemd was, zijn vrijwel gesloten. Er zijn zo weinig nieuwe jonge mannen dat de jaarlijkse processie met het Jezusbeeld in de Semana Santa geen doorgang meer vindt. De school zal wellicht gesloten moeten worden bij een gebrek aan leerlingen.
Lars loopt met een fotocamera en ontmoet zo de Nederlandse vrouw Lydia die vroeger met haar Engelse man Ian twaalf gelukkige jaren heeft meegemaakt en een prachtig stuk natuur vlak bij haar huis in bezit heeft (El Valle Olvidado- De vergeten vallei) Hij neemt onderweg wat foto’s van haar en gaat dan naar het centrum van het dorp waar hij op het terras in gesprek raakt met de burgemeester. Omdat hij een filmtas heeft met daarop de titel Cinetotal, vraagt de burgemeester hem of hij filmmaker is en Lars ziet de kans van zijn leven. Terwijl de burgemeester Bernardo opschept over zijn dorp, begint Lars in zijn kansen als filmmaker te geloven. De burgemeester wil hem graag verleiden om en film te maken en wanneer Lars dan ook nog eens het prachtige natuurtalent, de sexy Mariangela als potentieel filmster ziet, besluit hij het spel mee te spelen. Hij neemt contact op met de jongens in zijn studentenhuis om te vertellen dat ze een speelfilm kunnen maken en dat zijn vriend Henning allerlei nepspullen moet kopen om de illusie bij de bewoners te wekken dat ze een film kunnen maken. De burgemeester die gebrekkig Engels spreekt, roept de hulp in van Lydia om duidelijke afspraken te maken.
Lars wil uitgaan van een film die hij al eens heeft gezien waarbij er allerlei mooie jonge vrouwen in een geïsoleerd dorp wonen. Een man wil een vrouw meenemen, maar wanneer ze over de grens komen, verschrompelt de mooie vrouw ineens tot een gerimpeld besje. Alleen binnen de grenzen van het dorp bleven de vrouwen jong en jeugdig. Dat script staat model voor de nieuwe film van Lars. Lydia helpt nog wat mee om het script uit te diepen en ze moet ook proberen Mariangela over te halen om de rol van mooie vrouw te spelen. Die wil aanvankelijk niet, maar uiteindelijk zal ze toch de rol spelen. Het hele dorp zal trouwens een rol kunnen spelen, want Lars wil de illusie zo groot mogelijk maken. Hij wil dan ook niets betalen voor allerlei faciliteiten die het dorp voor de film ter beschikking stelt (zoals het zwavelbad)
Het dorp komt inderdaad tot leven en allerlei mensen willen graag een rol spelen. Alleen de blinde lotenverkoopster (loterij Once) Loretta is vrij negatief: zij waarschuwt voor het verderf dat de filmwereld in Calderon zal brengen, maar er wordt slecht naar haar geluisterd. De mensen willen alleen het goede van de geluksbrenger zien (vgl. het motto) Intussen zijn de studentenvrienden van Lars uit Denemarken gearriveerd in een bus waarop ze de naam Cinetotal hebben laten aanbrengen. Maar het meeste materiaal dat ze bij zich hebben, is gewoon nep. Ze willen gewoon een leuke tijd hebben, verblijven in de twee hotels die het dorp rijk is en zullen de rekening nooit betalen.
Lars laat de opnamen beginnen, maar je kunt wel zien dat hij geen geroutineerde regisseur is. Hij vindt alles best onder het mom van naturel acteren en Lydia krijgt argwaan. Intussen is ze eigenlijk ook een beetje verliefd geworden op Lars die zijn echte verliefdheid echter richt op Mariangela. Dat is natuurlijk geen grootse actrice maar o0ok dat is niet erg. Het komt tot scènes waarbij het hele dorp aan de citrusoogst plukt, de bruid door haar vader wordt weggegeven. Lars heeft helemaal geen berouw van zijn verkeerde daad omdat hij ziet dat het dorp juist begint op te bloeien. Lydia ziet met lede ogen aan dat er toch wat schijnt op te bloeien tussen Lars en Mariangela. Had ze zich toch iets in haar hoofd gehaald met de twintig jaar jongere Lars. Ze valt niet op de kleine mannen in het dor: ze wil een wat langere man.
Het wordt zo langzamerhand toch wel duidelijk dat Lars gene echte regisseur is: het gaat tijdens de laatste draaidagen eer om het feesten dan om het maken van de nepfilm. Lydia komt er ook achter dat de film nep is wanneer ze een filmblik vindt dat met takes zou moeten zijn gevuld, maar er blijkt slechts aarde in te zitten. Ze confronteert Lars er mee. Ze wil echter dat hij de film gewoon afmaakt: nep of niet. Hij komt haar thuis opzoeken en even lijkt het erop alsof er toch nog iets van intimiteit tussen de twee zal komen. Maar omdat Lars uit de badkamer komt met een foto van Lydia toen ze nog heel jong (en mooi) was, bedenkt Lydia zich op het laatste moment. Ze wil niet terug naar het verleden. Ze bedenkt dan hoe ze als vijftigjarige over dertig jaar zou zijn en masturbeert bij die gedachte.
De film wordt afgemaakt, daarna vertrekt de crew van de studenten weg uit Los banos de Calderon en laat niets meer van zich horen. Zelfs een half jaar later zijn de rekeningen van het hotel nog niet betaald. Maar het dorpje heeft wel een facelift ondergaan en er is zelfs een kleine stroom toeristen op hang gekomen. Er worden zelfs drie blondharige kinderen in december geboren en dat is goed voor de aanwas van leerlingen voor het schooltje van Carlos. Lydia heeft inmiddels ook een besluit genomen: ze heeft 900 € gegeven aan Bernardo : die zijn bestemd voor het eeuwigdurende onderhoud aan het graf van Ian, maar hij mag ze ook besteden aan het gat voor de rekeningen van Lars. Zelf zal Lydia vertrekken naar Salamanca om daar les te gaan geven. Ze kan eigenlijk het verleden laten rusten en haar oog richten op de toekomst: ook dat heeft Lars bij haar teweeg gebracht. De mannen zijn in Salamanca trouwens wat langer. Ze gaat een scenario schrijven van de gebeurtenissen in Los Baños de Calderón. In de gevonden dagboekaantekeningen beseft ze wat er is gebeurd: Lars heeft de mensen nieuwe hoop gegeven doordat hij ze aandacht had geschonken.
Thematiek
Het thema is best interessant te noemen. Je kunt het geloof en het enthousiasme van mensen weer terugbrengen door hun zelfvertrouwen en aandacht te schenken. Lars komt in Calderon aan wat een ingeslapen dorp is: op sterven na dood zou je bijna zeggen. De hotels zijn vervallen, het zwavelbad is gesloten en er zijn nauwelijks kinderen (voor de school ) en jonge mannen (om het zware Christusbeeld in de Paasweek voor de processie te dragen) Dan komt de onrustzaaier Lars in het dorp en hij brengt de boel tot leven met nepmiddelen, maar de mensen geloven in hem, uitgezonderd dan de blinde lotenverkoopster Loretta. Zij heeft de functie van de blinde zieneres uit de klassieke tragedie. Toch komt haar negatieve boodschap dat de film verderf zal brengen niet uit, want het dorp komt werkelijk tot leven. De kans die de mensen krijgen, grijpen ze aan en dat is bemoedigend om te constateren. Je kunt dus blijkbaar het verleden achter je laten.
Lars die een eenvoudige barman is en een clichévakantie in Torremolinos doorbrengt, krijgt door de aandacht van de burgemeester in het ingeslapen dorp de kans een tijdje de rol van filmregisseur te spelen. Bovendien krijgt hij uitzicht op een liefdesrelatie met de schoonheid van het dorp. Haar droomnaam Mariangela (de engel Maria) is daarom niet zo vreemd. De dorpelingen krijgen de kans om figuranten in een speelfilm te worden en laten zich van hun beste kant zien. Ze knappen hun huizen op en hebben ook hun eigen make-over. En Lydia die in de Vergeten Vallei woont waar ze na een twaalf jaar durende relatie met de Engelsman Ian hem heeft zien sterven, wordt opnieuw wakker geschud door de komst van Lars. Even ziet ze zich zelf als een concurrente van de mooie Mariangela. Dan beseft ze dat ze die strijd toch moeilijk kan winnen en wijselijk kiest ze niet meer voor een kortstondige vrijpartij met Lars wanneer die met de foto van haar van vroeger uit de badkamer komt. Ze stuurt hem weg en heeft daarna seks met zich zelf. Maar na een jaar heeft ze het verleden afgezworen, kan ze het landschap waarin ze in de herinnering aan Ian heeft geleefd, verlaten en vertrekt voor een nieuwe fase in haar leven naar Salamanca. Ook het dorp heeft een kleine revival beleefd en het is dus niet zo dat elke illusie in het leven meteen een desillusie wordt. Dat lijkt toch wel de boodschap die Vonne van der Meer aan de lezer wil meegeven.
“Take 7” is dus een roman over het verlangen van mensen, het wakker schudden van de illusie en het geloof in de anderen bewerkstelligen. In die zin is “Take 7” zelfs een religieuze roman te noemen.
Arjen Fortuin in het NRC van 31 maart 2007 zegt daarover nog in zijn recensie: Je zou Take 7 kunnen wegzetten als een wat platte verdediging van geloven als zingevende activiteit, als een literair vormgegeven aansporing tot religie: wie durft te geloven, wordt vanzelf gelukkig. Daarmee zou de roman echter tekort worden gedaan. Want wat Van der Meer beschrijft is niet zozeer geloof (in wie of wat dan ook) als weg naar persoonlijk geluk of persoonlijke verlossing, maar geloof als sociaal bindmiddel. Met veel gevoel laat ze het grote drama van het vervallen dorp zien: er zijn te weinig sterke jonge mannen om aan de vooravond van Pasen een processie te vormen en het plaatselijke Christusbeeld door de straten te dragen. Want wat de karakters in Take 7 zo gelukkig maakt is niet hun eigen geloof, maar de gedachte dat ze geloofd worden. Dat geldt voor Lars, die ineens geen loser meer is maar een man die een heel dorp in beweging kan zetten. Het geldt voor de dorpelingen, die het achterstallig onderhoud aan hun huizen (en zichzelf) ter hand nemen. En het geldt zeker voor Lydia, die zich ineens weer een vrouw voelt, compleet met aanvallen van jaloezie op de mooie jonge meisjes.
Recensies
De recensie van Arjen Fortuin in het NRC van 31 maart 2007 is over het geheel genomen positief.: Dat de roman ondanks die wel erg blijmoedige afloop overeind blijft, heeft alles te maken met het vakmanschap van Vonne van der Meer. Zij is erg goed op dreef in het neerzetten van het ongemak dat vooraf gaat aan de verlossing. Neem de even pijnlijke als treffende zinnen waarmee de Nederlandse Lydia wordt geïntroduceerd: ?Ik ben nooit moeder geworden, maar toen ik ophield met bloeden kreeg ik een buik... Juist nu, nu ik nooit meer een kind zal krijgen, wordt er nogal eens verbaasd naar mijn bekken gestaard: het zal toch niet, op haar leeftijd?' Zo schrijft Van der Meer het hele boek door: ogenschijnlijk losjes, op lichte toon, maar scherp observerend en met oog voor detail.
Bovendien brengt ze voldoende lagen aan om ook haar eigen moraal weer te ondergraven. Het sterkste voorbeeld daarvan schuilt in een tussenzinnetje waarin Lydia zegt dat zij het verhaal van Lars heeft gereconstrueerd op basis van zijn agenda en ?wat ik over hem heb gefantaseerd'. Nooit wordt duidelijk waar die fantasie begint en ophoudt, hoeveel van de renaissance van het dorp Los Baños de Calderón alleen heeft plaatsgehad in het hoofd van de vertelster. Daarmee maakt Van der Meer het geloof in elkaar dat de karakters van haar boek zo zoetjes omhoog stuwt, toch weer ondergeschikt aan een veel individueler geloof: dat in de scheppingskracht van het woord.
In De Volkskrant van vrijdag 6 april 2007 echter is Daniëlle Serdijn helemaal niet enthousiast. Zij besluit met En zo gaat het . Eind goed al goed. Als de Denen vertrokken zijn, komt het toerisme warempel weer een beetje opgang. Ook worden er drie opmerkelijk blonde baby’s geboren. Wat een vreugd. Het leven zit er weer in. Tot slot passeren de hoofdrolspelers nog eens de revue. Via het personage Lydia vertelt Van der Meer hoe het hun vergaan is, en waar ze nu zijn. Ook dit is zo’n overbekende formule, vaak toegepast in films om te laten zien dat het leven doorgaat.
Voor verrassingen moet je niet zijn bij Van der Meer “Take 7 “is hoogstens onderhoudend. Vooral voor wie geen films kijkt, nauwelijks boeken leest en blind is voor reclame. “
Over de schrijfster
Bron: website van de schrijfster.
Vonne van der Meer werd in 1952 in Eindhoven geboren.
Ze was het jongste kind in een gezin van drie.
Haar moeder was een gretig lezer die haar kinderen vaak en graag voorlas.
De familie verhuisde naar Laren, waar Van der Meer na de lagere school de MMS bezocht. Omdat ze zich bij de lessen Nederlands onderscheidde bij het opstelschrijven mocht Van der Meer bij haar eindexamen verhalen inleveren. Na haar eindexamen ging ze een jaar naar een high school in de Verenigde Staten, waar haar liefde voor het toneel werd aangewakkerd door de acteerlessen die ze volgde.
Twee jaar later werd ze toegelaten tot de regieafdeling van de Amsterdamse Theaterschool. Tijdens deze opleiding bleef ze schrijven: verhalen, toneel, scènes.
Al snel werd ze de tekstleverancier van haar klas:
"Als er voor koninginnedag een straattheaterstuk gemaakt moest worden, bewerkte ik in één nacht een sprookje. Als twee medeleerlingen een stuk zochten om samen aan te werken, maar niks konden vinden wat bij hun leeftijd en mogelijkheden paste, schreef ik het. Daar ontdekte het ook dat het niet handig is om je eigen werk te regisseren. De afstand ontbreekt dan. Als een scène niet meteen lukt ben je geneigd te gaan herschrijven, in plaats van de acteurs een andere opdracht te geven.
In 1976 werd Van der Meers monoloog De Behandeling door toneelgroep Centrum op het repertoire genomen. In 1978 sloot ze haar toneelopleiding af en werd ze regieassistent van Franz Marijnen bij het RO-theater.
Al snel regisseerde ze zelf stukken van Goethe, Osborne, Frisch en een bewerking van Plato's Symposium. Daarna regisseerde ze een kleine tien jaar bij uiteenlopende gezelschappen als Baal, Centrum, De Haagse Comedie en het RO-theater. Bij het laatste gezelschap ging in 1996 ook haar toneelstuk Weiger nooit een dans in première.
Van der Meers verzamelde verhalen uit Hollands Maandblad werden in 1985 gebundeld tot haar debuutbundel Het limonadegevoel en andere verhalen. Daarna publiceerde ze ongeveer om de twee jaar een boek: romans, verhalenbundels en novelles.
Bibliografie
Het limonadegevoel (1985)
Een warme rug (roman,1987)
De reis naar het kind (roman,1989)
Zo is hij (roman, 1991)
Eilandgasten (roman,1999)
Avondboot (roman, 2001)
Het laatste seizoen (roman,2002)
Ik verbind u door (roman,2005)
Take 7 (roman, 2007)
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 144
Uitgever: Contact, Amsterdam Gegevens voorkant Naast de witte titel op een helblauwe (Spaanse hemel en kust) kaft staat een afbeelding van een sinaasappelboom. Deze speelt een rol in de film die de Deense jongeman Lars in het dorp opneemt. Genre “Take 7 “ is een kleine psychologische roman over verlangen. Vanwege de lengte van het verhaal en de gebeurtenis die verteld wordt zou de genre-aanduiding van novelle ook gebruikt kunnen worden. De flaptekst Hij moet de film kunnen maken die hem voor ogen staat. Haar betrokkenheid kent geen grenzen. Los Baños de Calderón, een slaperig gehucht in Andalusië, wordt opgeschrikt door de komst van een Deense filmmaker. De burgemeester van het in verval geraakte kuuroord ziet zijn kans schoon: deze man moet het dorp weer op de kaart zetten. Als de beelden van het zwavelbad, van witte huizen en bloeiende sinaasappelbomen over de hele wereld te zien zijn geweest, zullen de toeristen het plaatsje vanzelf weer weten te vinden. De kunstenaar - op zijn beurt - heeft ook zo zijn plannen met het dorp en zijn bewoners. Hij krijgt een geniaal idee. Een Nederlandse vrouw, die in een dal buiten het dorp woont, treedt op als tolk, bemiddelaar. Zij gelooft in het talent van de Deen. Als geen ander. Take 7 is een verhaal over verlangen. Verlangen naar aandacht, naar liefde, naar overgave. Motto en opdracht Er is geen opdracht. Het motto luidt:
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
J.
J.
eey, handig hoor
13 jaar geleden
AntwoordenP.
P.
nice, zo wordt een boek lezen veel gemakkelijker ;)
12 jaar geleden
Antwoorden