Stille strijd door Jessica Antonis

Algemene Informatie Titel: Stille Strijd
Schrijver: Jessica Antonis
Uitgever: Clavis
Jaar van verschijnen roman en jaartal van de uitgave die jij hebt gelezen: 1999/2000
Aantal bladzijden: 194 Opdrachten en aparte vermeldingen voor in het boek: Dit verhaal is gebaseerd op eigen ervaringen, maar de personages zijn volledig fictief. Aan mijn drie zussen, Corine, Lieselotje en Marjolein, voor wie ik een hele tijd geen grote zus heb kunnen zijn. Ik wil vooral mijn ouders bedanken voor de onophoudelijke steun die ze me hebben gegeven tijdens mij eigen ziekte. Ik vind het bewonderenswaardig dat ze me niet hebben opgegeven na al wat ik hen heb aangedaan. Ik wil hen bedanken omdat ze altijd in me zijn blijven geloven en ook nu nog, wanneer ik het soms moeilijk heb, steeds achter me staan. Bedankt, mama en vake. Bedankt ook , Agnes Verboven die het mogelijk heeft gemaakt mijn kinderdroom te verwezenlijken door dit verhaal te publiceren. Jessica Antonis
9 december 1997
Verklaring van de titel: Anne strijd om slanker te worden, maar niemand heeft het door, dus is het een stille strijd. Eigenlijk is het hele boek door voorbeelden van de titel: -in het begin dat Anne begint met het dieet tot aan dat ze in de kliniek komt voor anorexia patiënten waar ze nog steeds uitkotst en niemand het door heeft. Thema: Anorexia, problemen Samenvatting : Ik sta heel alleen in een donkere kamer. De spiegel is mijn licht. Met halfopen ogen
kijk ik naar het voorwerp dat me tot waanzin drijft. Moeizaam beweeg ik mijn loden benen
en ga voor het venster van de hel staan. Ik sper mijn ogen open. Een ijzeren hand grijpt mijn keel. Overal ben ik. Het vlees neemt alle ruimte in. Ik word erdoor verzwolgen. Vlees. Vet. De spiegel is besmeurd met vet. De ijzeren hand knijpt mijn opgezwollen keel dicht. Hopen vlees verstikken me. Help! Levenloos valt het anorexia-lichaam neer. Anne is 17 en vind zichzelf veel te dik. Ze is jaloers op haar zus Sofie en op haar beste vriendin Amaryliss die allebei een modellen figuur hebben. Ze besluit op dieet te gaan om er net zo uit te komen zien als Sofie en Amaryliss. Anne vind nog steeds dat ze met de dag dikker wordt. Daarom besluit ze helemaal niks meer te gaan eten. Ze verzint allerlei smoesjes om niet te kunnen eten en slaat alle extra hapjes af. Als haar moeder vind dat ze weer moet gaan eten omdat ze veel te dun is geworden draait Anne volledig door, ze zou nog liever dood gaan als dat ze weer zo vet zou gaan worden! Haar moeder liet het niet meer toe dat ze niks at dus zou ze op een andere manier moeten afvallen. Ze besloot na het eten direct naar de wc te gaan en het daar uit te kotsen. Anne vond het vies en had er geen zin meer in, maar hoe moest ze anders haar gewicht kwijt zien te raken. Ze vond het heerlijk te zien dat andere mensen zich volvraten, want dan zou zij immers de dunste zijn! Het uitkotsen was ze zat en ze zag dat je van een overdosis laxeerpillen gewicht verloor. Ze kocht een pakje en voor dat ze ging eten slikte ze 2/3 pillen. Het werd van kwaad tot erger ze slikte er inmiddels al een stuk of 10/15 voor ze ging eten! Toen Anne geen geld had om een pakje te kopen moest ze het weer uit kotsen haar moeder hoorde het en liep huilend naar beneden. Een paar dagen later toen ze thuis kwam van school stonden haar moeder en vader omarmd in de kamer. Ze hadden een pakje laxeerpillen gevonden en ze vertelde haar dat haar moeder haar had horen kotsen. Ze stuurde Anne naar een instituut voor mensen met anorexia. Anne was kwaad, wat deed zij hier tussen al die skeletten?! Ze kreeg hierdoor alleen maar meer het gevoel dat ze dik en vet was. Haar kamergenoot Natalie probeerde haar om te praten om het niet uit te kotsen, maar ook zij drong niet tot haar door. Ze sprak haar ouders in het weekend en aan de telefoon. Toen haar moeder een keer belde vertelde Anne dat ze nog steeds alles uitkotste en dat ze het ook niet kon proberen om dat niet te doen. Haar moeder huilde en ze kreeg haar vader aan de lijn, hij was woedend hoe zij dat haar familie aan kon doen en toen hing hij op. Anne was boos en verdrietig om haar vader en de therapie en sneed zichzelf in haar pols met het scheermesje van Natalie. Ze overleefde het. Natalie en Anne waren allebei heel erg geschokken en Natalie heeft Anne weten over te halen om weer gewoon te gaan eten. Nu ik weer zonder afschuw
in de spiegel durf te kijken, niet meer achteruitdeins

voor chocola of ijs, nietlanger ‘geen honger' veins
en afkeurend naar mijn lichaam wijs, besef ik wat ik allemaal gemist heb
door mezelf ziek te maken al die tijd. Verstrikt in mijn eigen web
was ik de draad van het leven kwijt
en vergat door alle honger en pijn
een jong meisje, een tiener, te zijn.