Stemmen van de overkant door Guy Didelez

Waarom kreeg dit boek deze titel? In heel het boek gaat het algemeen over geluiden. Geluiden die iets kunnen doen met je onderbewustzijn. Zo zouden ze mensen met dyslexie kunnen helpen. Zo heb je ook zogenaamde hersenmachines, die je hersenactiviteiten beïnvloeden. Ze verwekken de vreemdste effecten in je hoofd. Dan moet je een soort ‘bril’, waarvan elk oog omringt is door een cirkel van zes kleine, witte lichtjes die kleurrijke patronen vormen aan de binnenkant van je oogleden, opzetten en een koptelefoon, waardoor trillingen op een bepaalde toonhoogte worden uitgezonden. De twee samen brengen een verandering teweeg in je hersenactiviteit. Maar als ze op een verkeerde golflengte uitzenden, kunnen ze zeer schadelijk zijn voor de hersenen. In het boek is er een jongen die op een bepaald moment een hersenmachine gebruikt. Hij gebruikt die voor in contact te komen met zijn moeder die in coma ligt. Door op dezelfde golflengte te komen als zij. De bedoeling is dat maar een paar uur te doen en dan hem er weer uit te halen. Maar bij dat laatste loopt het fout. Ze krijgen hem er niet meer uit. Op de een of andere manier lukt het hem zijn stem op een bandje te zetten van zijn vriendin. Dat is een bandje van het radioprogramma waar zij aan mee werkt. De jongen die de bandjes ‘gemixt’ heeft, is er zeker van dat hij de stem er niet op heeft gezet. De boodschap is echter wel duidelijk: “Help me… help me… help me…” Het einde van het verhaal in eigen woorden Wanneer Nathalie de stem van haar vriend hoort op het bandje schiet ze meteen in actie. Al heeft ze wel niet veel aan de woorden: “Help me… help me… help me…” De mixer van het bandje, Wim, die dyslexie heeft, is al jaren in behandeling bij een dokter die hem naar geluiden laat luisteren. Hij, zijn tweelingbroer Frank en de beste vriendin van Nathalie, Martine, die ook meewerkt aan dat radioprogramma, weten het ook van de stem op het bandje. Nathalie is er zeker van dat het de stem van Glenn is. Haar vriend, Glenn, is echter al een paar weken weg en hij wou niet zeggen naar waar. Zijn moeder is ook weg, die lag in coma. In het ziekenhuis heeft een verpleegster gezegd dat ze is overgebracht naar een ander ziekenhuis. Maar daar zeggen ze dat ze er niet ligt en er ook nooit heeft gelegen. Nathalie wil met het bandje naar de politie maar daar geloven ze haar niet. Maar er is een verpleger, die verpleger is de assistent van de dokter waar Wim voor zijn therapie naar toe gaat. Die verpleger doet altijd zo geheimzinnig. Ze denken dat hij er iets mee te maken heeft. Op een avond gaan ze naar het ziekenhuis om info te vragen maar daar zeggen ze niet veel, de verpleger ook niet maar die doet wel weer heel geheimzinnig. Maar daar laten ze het niet bij. Buiten wachten ze achter de struiken tot de verpleger naar buiten komt en naar huis gaat. Na een aantal minuten komt hij al naar buiten. Ze volgen hem tot aan zijn huis een paar straten verder. Daar gaat hij naar binnen. Ze kruipen via de poort van zijn buren op de muur tussen zijn tuin en die van zijn buren. Zo springen ze alle vier in de tuin van de verpleger. Ze zien een deur open staan en gaan zijn huis langs de achterkant binnen. In het huis op de benedenverdieping is er geen enkel spoor van de verpleger te bekennen. Ze nemen de trap naar boven want daar brandt er ligt. Zonder geluid te maken gaan ze voor een deur staan die op een kier staat en waar er ligt brandt. In eens springen ze binnen. De verpleger zit op een stoel naast een bed waar Glenn op ligt. De verpleger blijft opvallend gewoon zitten maar vraagt wel wat ze hier doen. Nathalie negeert zijn vraag en vraagt op haar beurt wat Glenn hier ligt te doen. De verpleger begon toen alles uit te leggen. Een paar jaar geleden werkte hij op een afdeling waar ze zich bezighielden met de hersenen en het zenuwstelsel. Er werkte daar een dokter die een totaal nieuwe methode gebruikte. Hij moest samen met die dokter werken en raakte meer en meer geboeid door het onderwerp. Die dokter hielp mensen door ze naar geluiden te laten luisteren. Hij vond het zeer boeiend en vertrok een aantal maanden geleden naar Amerika. Daar maakten ze hersenmachines. Hij heeft daar een hersenmachine gekocht en meegebracht naar hier. De toestand van Glenns moeder was vreselijk en de verpleger had met Glenn te doen. Zijn moeder reageerde op klassieke muziek maar na verloop van tijd bleek toch dat er geen grote veranderingen in haar toestand optraden. Hij stelde voor aan de dokter om de hersenmachine op haar aan te sluiten maar dat weigerde hij. Maar omdat de verpleger in Amerika verbluffende resultaten had gezien praatte hij er met Glenn over. Glenn gaf hem de toestemming om het te proberen. Hij plaatste een bordje op de deur dat alleen familie haar mocht bezoeken en sloot haar aan de op de hersenmachine. Glenns moeder had toch bijna geen familie. Dat bordje moest inmenging van buitenaf voorkomen. De behandeling gebeurde alleen maar wanneer de dokter er niet was. Maar het hielp niet veel, Glenns moeder bleef in coma. Hij vond het een echte ramp. Hij wou met de verpleger praten. Over het feit dat hij zo eenzaam was en dat de hersenmachine niet echt hielp. Hij wou in eens de zaken omdraaien. De hersenmachine zou hem in een toestand van verdoving brengen die identiek was aan de geestestoestand waarin zijn moeder verkeerde. Misschien kon hij op die manier contact met haar krijgen. De verpleger was de kluts kwijt, in principe was het mogelijk hem door middel van licht en geluid in coma te brengen, maar of Glenn dan met zijn moeder zou kunnen praten betwijfelde hij. De verpleger weigerde dus. Maar Glenn toonde hem toen iets. Hij nam twee glazen en vulde ze met water. Het ene glas deed hij vol en het andere glas bijna leeg met water. Hij stelde de glazen voor als hersenen van twee mensen. Omdat de hersenen een verschillende inhoud hebben vulde hij de glazen op een verschillende hoogte. Het volle glas was van een vrij intelligent iemand. Het bijna lege glas was van iemand die maar heel weinig kon denken. Je zou het kunnen vergelijken met iemand die in coma ligt. Deze twee mensen willen met elkaar praten. Glenn stak zijn vinger in het volle glas en begon met de natte vinger over de rand van het glas te wrijven. Er weerklonk een hoog geluid. Toen zei hij dat de een de ander probeerde te bereiken, maar dat lukte niet. Hij zei dat ze er nog jaren konden zitten, dan nog zal hij de ander niet bereiken. Het wateroppervlak van het andere glas bewoog niet. Ze zaten op een andere golflengte. Om mekaar te kunnen bereiken is er één oplossing. Hij begon water uit het volle glas te gieten tot de glazen op precies dezelfde hoogte gevuld waren. Ze brengen hem in dezelfde hersentoestand. Ze laten de hersenactiviteit verminderen tot ze op precies dezelfde hoogte gekomen zijn. Dan is de een identiek aan de ander. En dan probeerde Glenn weer ze in contact te laten komen met elkaar. Glenn dopte zijn vinger opnieuw in het water en begon weer over de rand te wrijven. Deze keer bewoog het wateroppervlak van allebei de glazen. Ze zitten op dezelfde golflengte. Daarmee had gij de verpleger overtuigd. Om dat te doen moest de verpleger zowel Glenn als zijn moeder bij elkaar hebben. Glenn schreef een briefje met de vraag zijn moeder over te brengen naar een ander ziekenhuis. Dat mocht en ze werd met de nodige apparatuur in de ziekenwagen geladen. De verpleger zat achter het stuur en voerde haar naar zijn huis in plaats van naar een ander ziekenhuis. De ontvoering zou niet snel aan het licht komen want ze zou maar een dag of twee bij hem thuis liggen. Glenn zou toch maar een paar uur in coma blijven en dan weer ontwaken. Maar de verpleger dacht niet aan de gevaren. Hij was er van overtuigd dat alles goed zou aflopen. Hij dacht alleen maar aan het feit dat hij dan over heel de wereld beroemd zou worden, dat hij een zoon en zijn moeder in coma tegen elkaar kon laten praten. Maar het was een valse hoop. Het lukte te verpleger Glenn in een soort gelijke toestand te brengen als zijn moeder. Maar het lukte de verpleger niet Glenn er weer uit te halen. Nathalie, Martine, Frank, Wim en de verpleger wisten eerst niet wat te doen. Maar toen dacht Wim aan de cassette dat hij thuis liggen had voor zijn therapie. Op die cassette stonden de geluiden die je te horen kreeg als je geboren werd. Ze zorgden voor een zogezegde tweede geestelijke geboorte. Wim had tijdens zijn geboorte de navelstreng rond zijn nek en was toen bijna gestikt. Telkens wanneer hij die geluiden weer hoorde lag hij stuiptrekkend op de grond. Maar dat was niet erg. Ze dachten dat als Wim zijn geboorte kon herbeleven als hij naar die cassette luisterde, had dat bij Glenn misschien hetzelfde effect en geraakte hij daardoor uit coma. Wim ging meteen naar huis achter de cassette. Na een paar minuten was hij al terug en ze staken de cassette in de speler van zijn koptelefoon. Op het eerste gezicht wou het niet lukken maar het lukte uiteindelijk wel hem eruit te halen door middel van de cassette. Ze hebben de cassette ook nog geprobeerd op de moeder van Glenn maar dat lukte niet, ze bleef in coma, maanden aan een stuk en uiteindelijk stierf ze twee jaar later plotseling. Glenn herinnerde zich er niks van. De verpleger deed alsof er niks aan de hand was en zo bleven de vier altijd met het geheim zitten.