Titel: Sproetenliefde.
Schrijfster: Maren Stoffels.
Korte samenvatting: Een meisje amber heeft dyslexie als ze Robin aan het praten krijgt hoeft ze maar 1 makkelijk boek voor Nederlands te lezen in plaats van 3 moeilijke. Ze komt erachter dat Robin’s broer dood is en hij daarom niet meer wil praten omdat hij vindt dat dat geen nut meer heeft. Maar Amber krijgt hem wel aan het praten.

Titelverklaring: Amber en Robin hebben allebei rode haren en sproeten en worden verliefd op elkaar.

Mening: Ik vond het een leuk boek omdat het een heel ander onderwerp is omdat ik er nog nooit iets over gelezen had, verliefd zijn op een leraar dat prak me heel erg aan.

We gingen bijna op kamp in Engeland. Ik was vreselijk zenuwachtig want die knappe leraar van Nederlands ging ook mee. Ik was al vanaf de eerste dag dat hij op onze school kwam verliefd op hem. En dit zou mijn kans zijn om hem verliefd op mij te maken. En het was ook mijn kans om stille Robin aan het praten te krijgen. Ik heb nog een paar dagen voorbereiding om stille Robin als mijn vriend te krijgen. Ik liep naar stille Robin, ik begon tegen hem te praten. Maar hij zei niks terug. Ik besloot om na school naar Robin’s huis te gaan. Ik liep naar mijn knappe leraar Nederlands Tijs ik vroeg hem het adres van Robin.
Na school pakte ik mijn fiets en zocht ik Robin’s huis. Ik stond vol zenuwen bij zijn duur. Heel anders als ik verwacht had maakte zijn moeder open en stelde allemaal vragen over wie ik was. Ze vertelde mij dat ze net verhuist waren en dat Robin na de dood van Robin’s broer Niks meer heeft gezegd. Hij vond dat het leven geen nut meer had zonder zijn broer. Ik praatte nog even met zijn moeder tot dat het tijd was om naar huis te gaan.
Het was maandagochtend ik stond gepakt met al mijn spullen om naar Engeland te gaan. Het was een lange reis maar ik had er veel zin in. We zouden meteen de eerste avond uitgaan in een café. We kwamen in Engeland aan. We zetten onze tenten uit en gingen ergens iets eten. Ik zat langs tij de knappe leraar Nederland, heel de avond waren we samen. We zoende en ik was in de hemel tot dat hij in een keer uitviel dat hij mij niet had moeten zoenen. Ik rende snel weg.