Titel: Spijt Auteur: Carry Slee Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf Samenvatting van de inhoud: Dit verhaal is fictie. Het is immers niet echt gebeurd. Ook is dit verhaal een realistisch verhaal. Het zou wel echt kunnen gebeuren. Dit is een realistisch fictie verhaal. Het verhaal speelt zich af in de huidige tijd, in de afgelopen paar jaar. Mensen roken en er rijden treinen. Het speelt zich af in Nederland, dat weet je doordat er Nederlands wordt gesproken en er Nederlandse plaatsnamen worden genoemd. Het verhaal speelt zich voornamelijk af op school Hoofdpersonen: David: David zit in klas 2b. Hij is waarschijnlijk ongeveer 14 jaar oud. Hij woont bij zijn ouders en heeft geen broers of zussen. David is verliefd op Vera, dat is een klasgenoot van hem. David heeft ook een jongen in de klas: Jochem. Jochem wordt gepest, maar David durft er niks van te zeggen. Hij is bang dat hij dat zelf wordt gepest. David zit, samen met zijn vrienden bij de schoolkrantredactie. Dit vindt hij erg leuk. Aan het eind van het boek trekt David zich terug. Dit komt doordat hij de schuld van Jochem’s dood op zich neemt.
Jochem: Jochem is een wat dikkere jongen, zonder broers en zussen. Jochem wordt heel erg gepest, omdat hij dikker is. Niemand komt voor Jochem op, maar ook hijzelf doet er niks aan. Ook liegt hij tegen zijn moeder, omdat hij niet wil dat zij zich zorgen over hem maakt. Jochem heeft wel een vriendin: Nienke. Zij komt uit zijn oude woonplaats, ze spreken elkaar nog wel, maar alleen via brieven. Jochem pleegt uiteindelijk zelfmoord. Het verhaal speelt zich af in de huidige tijd, in de afgelopen paar jaar. Mensen roken en er rijden treinen. Het speelt zich af in Nederland, dat weet je doordat er Nederlands wordt gesproken en er Nederlandse plaatsnamen worden genoemd. Het verhaal speelt zich voornamelijk af op school Het verhaal: David zit in klas 2b. Bij hem in de klas zit een wat dikkere jongen: Jochem. Hij wordt heel erg gepest, vooral door Sanne, Justin en Remco. Ook de mentor: Tino, tevens gymleraar, pest in feite mee. Hij maakt ook lullige opmerkingen. De rest van de klas, waaronder ook David, vindt het eigenlijk nog wel zielig maar durft er niks van te zeggen. Ze zijn bang dat ze dan zelf gepest worden. Sanne, Justin en Remco halen allemaal gemene dingen uit. Zo pakken ze bijvoorbeeld zijn kleding af na gym en hangen ze het in de boom, alleen omdat ze hem niet op de foto willen hebben. Ook pesten ze hem op andere manieren: Op een dag is David zijn Franse boek vergeten. Hij wil geen uur nakomen en weet niet zo snel wat hij moet doen. Sanne ziet het en pakt snel Jochem’ s boek uit zijn tas en legt het bij David op de tafel. David vindt het zielig voor Jochem, maar hij durft het ook niet terug te leggen. Hij is bang uitgelachen te worden. ’s Avonds komt David erachter dat hij
Jochem’s Franse boek nog heeft. Zijn moeder vind dat hij het terug moet brengen. Als hij bij Jochem thuis is komt hij erachter dat Jochem’s moeder helemaal niks van het gepest af weet. Ze is blij dat haar zoon eindelijk niet meer gepest wordt. Dat heeft Jochem haar verteld. Hij is bang dat zijn moeder weer een licht infarct krijgt. Jochem zegt ook tegen zijn moeder dat hij ’s middags bij David zijn huiswerk maakt. Dat zegt hij omdat hij de krantenwijk van Justin loopt. Sanne, Justin en Remco hebben beloofd dat als hij twee weken de kranten van Justin bezorgd, ze ophouden met pesten. David geloofd dit niet, maar laat het er maar bij. Wel beloofd hij voortaan Jochem te helpen als ze hem weer pesten. Op de klassenavond had David zichzelf voorgenomen verkering te vragen aan Vera, het meisje waar hij al zo lang verliefd op is. Net op het moment dat hij naar haar toe wil gaan om verkering te vragen, ziet hij Vera zoenen met Youssef, zijn vriend van wie hij dit nooit had verwacht, omdat hij zich alleen maar interesseert in computers. David loopt kwaad en verdrietig naar buiten. In zijn woede krijgt hij niet mee dat de pestkoppen Jochem dronken voeren. Als Jochem moet overgeven, vinden de pestkoppen dat ‘’zeugje’’ Zo wordt hij genoemd, door zijn eigen braaksel moet rollen. Jochem komt in paniek bij David. Hij vraagt hem om hulp. David krijgt het niet helemaal mee, omdat hij alleen maar aan zijn eigen verdriet denkt, en zegt Jochem dat hij op moet rotten. De volgende dag komt de rector naar klas 2b met de mededeling dat Jochem niet is thuis gekomen die nacht. Er valt een stilte. Iedereen is bang voor wat er daarna gaat gebeuren. David meldt zich ziek van school en belt Nienke de Graaf op. Jochem had het daar wel eens over, dat was zijn enige vriendin. Als Nienke ook niet weet waar hij is, besluiten ze samen te gaan zoeken. Nienke weet allemaal plaatsen waar Jochem graag kwam als hij zich rot voelde, maar ze vinden hem nergens. Ze gaan naar de vijver, ook een plek waar Jochem graag kwam. Ineens zien ze een tas drijven, die verdacht veel op die van Jochem lijkt, nu weten ze het zeker. Jochem heeft zelfmoord gepleegd. Na een paar uur wordt Jochem’s levenloze koude lichaam gevonden. Iedereen voelt zich schuldig, ook Tino. Sanne, Justin en Remco worden van school afgestuurd. De ouders van Jochem lenen het dagboek van hun zoon uit aan de school. Het personeel leest dit boek door en komt zo tot de conclusie dat klas 2b geschorst moet worden, omdat zij er ook niks aan gedaan hebben. Voor een dag worden ze geschorst, ze moeten een opstel schrijven over wat er is gebeurd. Daarna richten de mensen van de schoolkrant redactie (David, Niels, Youssef, Vera en Manon) een pestlijn op. Ze willen niet dat er ooit nog een keer zoiets gebeurt. Uiteindelijk brengt Manon David en Vera bij elkaar. Ze zegt dat er is gebeld door een meisje, waarmee ze een afspraak heeft gemaakt. Ze kan alleen niet, want zelf moet ze sporten. Ze kan het meisje ook niet afbellen, want ze heeft het telefoonnummer niet. David vindt het een slappe smoes, maar gaat er heen. Dan komt Vera binnen. Uiteindelijk blijkt het dat het Vera was, die had gebeld naar Manon. David en Vera krijgen uiteindelijk toch verkering. Bedoeling van de schrijfster: De mogelijk bedoeling van de schrijfster is te laten zien wat er kan gebeuren als je iemand pest. Hoe diegene die gepest wordt zich moet voelen en ook degene die heeft gepest zich moet voelen als het uitloopt tot iets heftigs, zoals dit. Onderwerp: Ik vond ‘Spijt’ een mooi boek. Het onderwerp sprak me wel aan. Het wordt zo verteld dat je meeleeft met de hoofdpersonen. Het lijkt heel echt. Je weet wat ze denken, je leert hun karaktereigenschappen kennen en je weet hoe ze eruit zien. Het boek heeft me niet zoveel nieuwe kanten van het onderwerp laten zien. Dat je je rot voelt als je wordt gepest, dat weten de meeste mensen. Heel veel dingen over pesten wist ik al, doordat ik zelf ook wel ben gepest en doordat ik er een spreekbeurt over heb gehouden. Dus ergens was het wel herkenbaar. Ik ben door dit verhaal wel aan het denken gezet. Vooral over de gevolgen van pesten, niet dat ik zelf pest, want ik weet hoe naar het kan zijn, maar meer over het feit dat je mensen best wel kunt helpen als ze gepest worden. Ik had niet verwacht dat het boek zo zou aflopen. De meeste boeken van Carry Slee lopen goed af en dit boek niet. Dat is wel interessant, je blijft aan het lezen. Ook is het spannend en ergens een beetje eng, zeker aan het eind. De mening van de schrijfster is: Pesten is niet goed! Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik ben niet anders tegen het onderwerp pesten aan gaan kijken. Ik vond het al niet goed en daar blijf ik bij. Het onderwerp wordt goed en grondig uitgewerkt, er wordt veel verteld over wat je kunt doen om het te stoppen en hoe je er mee om kunt gaan. Het is een verrassend uitgewerkt boek met een boel belangrijke dingen erin. Er gebeurt iedere keer iets nieuws en toch gaat het over hetzelfde onderwerp, dat vind ik echt knap! Het pesten wordt uitvoerig besproken, er wordt duidelijk gezegd wat de pestkoppen doen, af en toe denk je wel even dat het langdradig is, dan is het vervelend. Maar dat moet ook wel. Pesten gaat ook te ver, ze houden niet op. En in dit boek loopt het verkeerd af… Ik heb nog nooit eerder een boek gelezen over pesten. Wel heb ik ‘Kappen’, ‘Afblijven’ en ‘Paniek’ gelezen. Dat zijn ook heftige boeken van Carry Slee. Gebeurtenissen: Het verhaal bevat genoeg gebeurtenissen, misschien zelfs wel teveel. Het is eigenlijk net iets te zielig allemaal. Er gebeurt iedere keer wel wat, dus er zit genoeg tempo in het verhaal. Er wordt vooral de nadruk gelegd op de gedachten en gevoelens van de personen. Dat maakt het heel begrijpelijk. Ik vind het dus niet storend dat er zoveel gevoelens in staan, dat maakt het juist zo zielig. Dit boek heeft wel indruk op me gemaakt. Vooral Jochem’s dood. Je wordt dan overspoelt met vragen. Is hij dood? Nee, de boeken van Carry Slee lopen toch altijd goed af? Eigenlijk hoop je stiekem dat het goed afloopt, maar in dit geval gebeurde dat niet. De gebeurtenissen zijn geloofwaardig en waarschijnlijk. Hoe vaak hoor je niet dat er iemand zelfmoord heeft gepleegd, omdat diegene heel erg werd gepest? Dat hoor je echt veel te vaak. Ik vind dat de gebeurtenissen ook wel herkenbaar zijn. Je ziet heel vaak dat als een paar mensen beginnen met pesten heel veel mensen mee doen. Dat was hier niet zo. Dat is eigenlijk best wel onwaarschijnlijk, je ziet meestal dat de groep als een hondje meeloopt. De gebeurtenissen zijn soms voorspelbaar en bekend zijn ze wel, maar dat is niet erg. Dat maakt het niet saaier. Dat maakt het alleen nog maar ‘mooier’, omdat je dingen herkent. Ik ben ook wel gepest, dus voor mij was het makkelijk om me in te leven in Jochem. Ook me inleven in David was geen probleem, ik snap wel dat je het niet durft, maar ergens vind ik het ook wel laf. Bij sommige dingen dacht ik echt ‘sukkel! Zeg er dan iets van’ Maar dat zal Carry Slee wel expres hebben gedaan, juist om mensen aan het denken te zetten. Het moment dat David Jochem weg stuurt zou ik graag mee willen maken in de huid van David. Ik had Jochem dan graag willen helpen.
Personages: David is wel echt iemand die houdt van gezelligheid. Hij is graag bij zijn vrienden, maar is tamelijk verlegen. Jochem houd zich wat meer op de achtergrond, dat komt omdat hij wordt gepest en hij niet voor zichzelf op durft te komen. Niels is ongeveer net zo als David, alleen een stuk minder verlegen. Youssef staat op de achtergrond, hij zit alleen maar achter de computer. Vera speelt toch wel een grote rol in het verhaal, ze is niet helemaal hetzelfde als de anderen, maar wordt ook niet als anders beschouwd. Manon is eigenlijk helemaal niet zo’n belangrijk persoon. Het enige wat je van haar weet is dat ze bij David in de klas zit en bij de schoolkrantredactie zit. Sanne, Justin en Remco weet je niet zo veel over, alleen dat ze Jochem pesten. Nienke is de beste vriendin van Jochem. Paul Nobbe is in zekere zin de leraar van de schoolkrantredactie. Tino van Dijk is de gymleraar en heeft een hekel aan Jochem. Uiteindelijk heeft hij heel erg veel spijt. David’s moeder is een vrouw die altijd druk bezig is. David’s oma zeurt altijd en wil haar zin doordrijven. Dan heb je nog wat leerkrachten die niet echt een belangrijke rol spelen. Je kunt je goed verplaatsen in de gedachtewereld van David en Jochem. Dat komt omdat er heel goed wordt weergegeven wat ze willen en wat ze denken. De hoofdpersonen zijn niet echt helden. Jochem durft niet voor zichzelf op te komen en David durft niet voor Jochem op te komen. Ik zou niet in hun schoenen willen staan. De ideeën en het gedrag van de personen is best voorspellend, maar dat is juist logisch. David heeft mij in zekere zin wel beïnvloed. Ik heb nu een nog grotere hekel aan pesten. Het gedrag en de gedachten van Jochem hebben me echt aan het denken gezet. Vooral dat stukje uit Jochem’s dagboek voordat hij zelfmoord pleegt: ‘20 januari
Ik ben bang om naar school te gaan. Het gepest wordt steeds erger en dat komt omdat ze me haten. Maar ik weet nu waarom: ze denken dat ik een monster ben dat hen ziek maakt. Eerst dacht ik dat ze dat ze dat zomaar zeiden, om me te jennen. Maar nu ze
het steeds vaker zeggen, wordt ik er bang van omdat ik denk dat ze misschien gelijk hebben. ‘We worden gek van die kop van jou’ Zei Justin. Iedereen hoorde het, maar niemand ging ertegenin. Helemaal niemand, dus misschien is het wel waar. Toen ik vanmiddag thuiskwam, heb ik een tijd in de spiegel gekeken en ineens moest ik kotsen. Het kan van de zenuwen komen, maar ik heb nog nooit van de zenuwen gekotst, dan krijg ik meestal hoofdpijn. Morgen ga ik maar een beetje achteraf zitten in de aula, dan zien ze mij tenminste niet. Ik hoop dat het helpt. Nou snap ik ook waarom Nienke zaterdag plotseling moest overgeven. Ze zei dat het van de patat kwam, maar het kwam door mij. Ze kan niet meer tegen mij, maar dat durft ze niet te zeggen omdat we vrienden zijn. Of misschien weet ze het wel niet, dat kan ook. Ik vind het heel erg dat iedereen ziek van mij wordt. Dat wil ik niet, als dat echt zo is ben ik liever dood. Ik wou dat er iemand was die me kon helpen, want ik weet het niet meer. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud…’ Ik vond dit zo zielig. Hoe kan iemand nou zo over zichzelf kan denken? Ik weet dat je mensen onzeker kon maken, maar zo onzeker. Nu beleefde je Jochem’s gevoel. Ik vind dat je genoeg weet van de personages om hun gedrag te kunnen begrijpen. Vooral van de hoofdpersonen. Je weet heel veel over het innerlijk van de personages. Dat komt omdat ze zoveel denken. Het wordt heel erg goed beschreven, dat maakt het ook zo’n gevoelig boek. David veranderd wel door wat hij meemaakt. Vooral aan het begin, als Jochem net dood is. David is dan heel terughoudend en verlegen. Dat vind ik wel aannemelijk. Bouw: Het verhaal heeft een logische volgorde. Het is aan het begin nog niet zo spannend, maar aan het eind is het super spannend. Tip: niet ’s avonds gaan lezen. Het heeft geen ingewikkelde opbouw, dat komt omdat het in een logische volgorde wordt verteld. Er zijn een paar verhaallijnen. Aan het begin is dat lastig te volgen, maar het loopt uiteindelijk allemaal over in een gebeurtenis, de dood van Jochem. Het verhaal heeft op zich een goed slot. Ik vind alleen dat het te goed afloopt. Gaat het ene fout, dan gaat het ander goed. Dat is jammer. Jochem gaat dood, maar David wordt getroost door Vera en ze krijgen verkering. Dat is zonde. Laat de liefde dan onbeantwoord. Taalgebruik: Het is makkelijk om te lezen. Het is gewoon beschaafd Nederlands, het verhaal is voor mijn leeftijd. Er staan ook geen moeilijke woorden in. Vast wel een paar, maar die heb ik niet opgemerkt. Het boek bevat wel aardig wat beschrijvingen, maar niet teveel. Dat is heel erg fijn, want anders weet je niets over de personages. Dit heeft dus geen gevolgen voor het leestempo. Ook fijn is dat er niet veel dialogen in zitten. Als je heel veel dialogen hebt, wordt het heel ingewikkeld en wordt het al snel saai. Dat komt omdat er dan niks beschreven wordt over de personages, je weet dan vaak niet wat hun gevoelens zijn. Zoek of schrijf drie gedichten die volgens jou passen bij dit verhaal. Beschrijf per gedicht waarom ze er goed bij passen. Geef daarbij voorbeelden uit het verhaal. Eenzaam: eenzaam, helemaal alleen. Eenzaam, niemand om me heen. Eenzaam, dag en nacht. Eenzaam, niemand die op me wacht. Eenzaam, duister en koud. Eenzaam, niemand die van me houdt. Eenzaam, ik laat een traan. Eenzaam, Wat is de reden van mijn bestaan? Eenzaam, ik hoop dat dit woord ooit uit mijn leven verdwijnt. Het woord ‘eenzaam’ waaronder iedereen wegkwijnt. Dit gedicht past goed bij het verhaal, omdat Jochem zich heel erg alleen voelde in het boek. Zoals bijvoorbeeld bij dat stukje uit zijn dagboek. Daarom vind ik dat dit gedicht er goed bij past.
Verliefd: Als ik naar jouw kijk word ik warm, Als jij naar me kijkt ga ik zweven, Dan wil ik zo graag bij je zijn
Ook al is het maar voor even. Als ik naar jouw kijk ga ik smelten, Als jij naar mij kijkt schijnt de zon, Dan wil ook zo graag naast je zitten
Ik zou willen dat het kon. Dit gedicht past bij David, hij is verliefd op Vera. Hij durft alleen niks te zeggen. David denkt dat zijn beste vriend Niels op Vera is, ook al zegt Niels zelf van niet. Spijt: Waarom heb ik je pijn gedaan? Waarom heb ik je zomaar laten gaan? Ik had voor jou geen tijd
Hoe graag zou ik willen zeggen dat het me spijt. Ik had je iets beloofd. Jij hebt in mij geloofd. Die belofte maakte ik niet waar. Ik stuurde je weg, jij stond daar maar. Ik zou je willen zeggen dat het me spijt. Ik had voor jou geen tijd
Nu kan ik er niks meer aan doen. Ik weet het, ik ben een oen. Ik heb me vergist, ik ben dom
Ik wilde je niet leren kennen, zie hoe stom. Ik wist niks van jou, jij niet van mij. Ik las je dagboek, je was een kei... Dit gedicht past bij de mensen die niks tegen het pesten hebben gedaan. Maar vooral bij David. David stuurde Jochem weg op de klassenavond, hij dacht alleen maar aan zijn eigen verdriet. Dit gedicht heb ik bijna helemaal zelf geschreven, alleen het eerste stukje niet.