Titel: De titel van dit boek is Spijt! Uitleg van de titel: Dit boek heet Spijt, omdat David (hoofdpersoon) en z’n klasgenoten spijt hebben omdat ze niets aan het gepest in de klas hebben gedaan, of omdat ze te ver zijn gegaan met pesten, en het nu te laat is om er nog iets aan te doen! Auteur: De auteur van dit boek is Carry Slee. Biografie van de auteur: Carry Slee is in 1949 in Amsterdam geboren. Na de middelbare school volgde zij een opleiding aan de Academie voor Expressie. Na het behalen van haar diploma werkte zij als dramadocent op een middelbare school. Haar eerste boek verscheen in 1989. Het heet: Rik en Roosje. In 1989 gaf zij haar baan in het onderwijs op om zich geheel aan het schrijven te wijden. Andere titels van haar boeken zijn: - 1989 – Rik en Roosje - verdriet met mayonaise - Confetti conflict - Ridder schijtebroek - Spijt! (in 1997 werd dit boek bekroond door de Nederlandse Kinderjury) - Afblijven - Kappen - Pijnstillers - Razend Eerste druk: Het eerste druk kwam uit in 1996, Uitgeverij Van Holkema & Warendorf / Unieboek BV, Houten.
Samenvatting: David zit in de 2e klas van het voortgezet onderwijs. Hij heeft het best wel naar zijn zin. Ze klas is best gezellig. Alleen vindt hij het pesten niet leuk. Jochem een jongen die nogal dik is wordt altijd gepest op school, eigenlijk door iedereen, nou ja, er zijn er een paar die echt pesten, dat zijn: Sanne, Remco en Justin, maar de rest doet er niets aan, en Jochem zelf ook niet. Hij komt niet voor zichzelf op. Hij laat een beetje met zich sollen. Wat ze ook met hem doen, hij doet nooit iets terug. Iedereen vindt eigenlijk dat zij te ver gaan, maar ondertussen gebeurt er niets anders. David is er daar ook een van, die vind dat ze te ver gaan, maar hij durft er niets van te zeggen. David fiets normaal gesproken altijd met Niels (z’n beste vriend) naar school, maar omdat hij vandaag weer eens te laat is, moet hij alleen fietsen, en ze hebben ook nog eens gym, dus nou moet ie helemaal hard fietsen. Hij komt hijgend maar nog net optijd bij de gymzaal. Als hij binnenkomt ziet hij dat Jochem er nog niet is. Hij hoopt eigenlijk voor Jochem dat hij vandaag zo verstandig is geweest om thuis te blijven, want vandaag wordt de klassenfoto gemaakt. En Sanne, Remco en Justin waren vast niet van plan om met Jochem op de foto te gaan. Op het laatste moment komt Jochem nog binnen. Meteen lopen Sanne, Remco en Justin naar de jongenskleedkamer, waar Jochem net uit kwam zetten, ze pakken al zijn kleren en hangen die buiten in de boom, met de mededeling dat hij ze weer terug zou krijgen, ná de klassenfoto. Als Jochem dus na het gymen onder de douche vandaan komt, ziet hij dat zijn kleren zijn verdwenen. Maar als hij uit het raam kijkt ziet hij ze hangen. Als hij dan de wc in gaan, sluiten ze hem op. Na een poosje komt de leraar controleren of iedereen al weg is, maar hij controleert de wc niet, waar Jochem nog in zit. Jochem staat dus niet op de klassenfoto. Ze verbazen zich er wel over, als Jochem even later wel in de les Frans zit. David merkt dat ie zijn boek is vergeten, Sanne ziet dat en die grijpt het boek van Jochem onder zijn neus weg en geeft die aan David. David wil hem terug geven, maar hij durft niet, omdat hij bang is dat ie uitgelachen wordt. ’s Avonds merkt David dat hij Jochem’s boek nog heeft en besluit het terug te brengen, op aandringen van zijn moeder. Als hij bij jochem aankomt zet zijn moeder chips op tafel met wat drinken. Hij komt er achter dat Jochem’s ouders niets van het gepest weten. Jochem vertelt David dat hij een hele goeie vriendin heeft: Nienke. David heeft medelijden en zegt dat Jochem bij hem moet komen als hij hulp nodig heeft. Ook merkt David dat Jochem kranten loopt voor Remco. Jochem vertelt dat dat na de avond van het klassenfeest is afgelopen. En David heeft hem zijn woord gegeven, dat hij hem zou helpen, als ie hulp nodig zou hebben. Eindelijk is het zover, het is de avond van het klassenfeest. David weet nu zeker dat hij verkering gaat vragen aan Vera en zoekt haar op. Als David in de gang komt ziet hij Vera zoenen met Youssef. David kan het niet geloven. Ondertussen dwingen Sanne, Justin en Remco, Jochem met een spelletje likeur te drinken. Als hij dat niet doet gieten ze hem in zijn mond, zodat hij moet kotsen. Daar komen Sanne, Justin en Remco alweer en willen hem in zijn eigen kots rollen. Jochem roept David om hulp maar die roept: ‘Rot op!’ Die is te druk met zijn eigen verdriet. En heeft dus even geen oog voor de situatie waarin Jochem zich bevindt. De volgende dag heeft hij zo’n spijt van wat hij heeft gezegd hij was alleen maar met zijn eigen verdriet bezig. Die dag vertelt de rector ook dat Jochem niet thuisgekomen is. Nu heeft hij nog meer spijt en hij meldt zich ziek. Hij gaat op zoek naar hem. Samen met die hele goeie vriendin van Jochem, Nienke. Hij weet haar nummer te achterhalen en haar te bereiken. Als Nienke van de situatie hoort komt ze meteen naar David toe, om samen te gaan zoeken. David pikt haar op van het station. En samen fietsen ze naar de camping net buiten het dorp waar Jochem nog wel eens heen ging, als hij er niet meer tegen kon. Toen zij daar aankwamen, en de caravan binnendrongen, zagen ze tot hun verbazing geen enkel spoor van de aanwezigheid van Jochem. David raakt al een beetje in paniek. Maar Nienke zegt dat er nog een plek kan zijn waar ie kan zijn. Ze fietsen verder naar een meertje, niet ver van de camping af. Daar aangekomen schrikken ze enorm. Nienke ziet de tas van Jochem. Samen gaan ze terug om iedereen te informeren. ’s Avonds wordt Jochem opgedoken door duikers. Iedereen is erbij. De hele klas, alle leraren, de ouders, iedereen. Maar Jochem is dood. Niemand kan het geloven. David neemt nog vaak afscheid. De redactie van de schoolkrant waar hij in zit hebben een pestlijn opgericht. Om te zorgen dat zoiets niet nog een keer gebeurt. Als David iemand moet helpen met liefdesproblemen vindt hij dat niet leuk Eerst zou Niels dat doen, maar die kan niet meer, dus gaat hij maar. Daar aangekomen blijkt Vera het meisje met liefdesproblemen te zijn en ze krijgen verkering. Motto: Dit boek heeft geen motto. Uitleg van het motto: Dit boek heeft geen motto, dus kan ik er ook niets over vertellen. Ondertitel: Dit boek heeft geen ondertitel. Uitleg over de ondertitel: Dit boek heeft geen ondertitel, dus kan ik er ook niets over vertellen. Opdracht: Dit boek heeft niet echt een opdracht. Het is niet echt voor iets of iemand geschreven. Tenminste dat staat niet aangegeven. Mening: Ik vond dit een heel goed, leuk/grappig, spannend, maar vaak ook wel heel erg zielig boek. Het stukje wat ik heel erg goed vond was dit: ….. Met een rood hoofd loopt David naar de loketten. Er staat een heel slank meisje. Ze heeft kort blond haar en een gezicht vol sproeten. Ze draagt een stoer leren jasje. Dat kan nooit een vriendin van Jochem zijn, veel te wijs. Trouwens, hij durft haar niets meer te vragen. Het meisje blijft een beetje in zijn buurt staan dralen. ‘Ben jij soms David?’ Vraagt ze ineens. Davids mond valt open. ‘Ben jij de vriendin van Jochem?’ hij herstelt zich snel. ‘Sorry, ik durfde niemand meer wat te vragen. Ik sprak net de verkeerde aan. Lekker snugger, hé? ‘O, zoiets gebeurt mij nou ook altijd,’ zegt Nienke. ‘Soms denk ik dat ik iemand ken en roep heel hard “Hoi” en dan is het een vreemde. Ze staan een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar. ‘Ik heb in de trein nog eens nagedacht, maar als we Jochem vinden moet het getreiter echt afgelopen zijn, als moet ik die drie persoonlijk in elkaar slaan. ‘Dat hoeft niet,’ zegt David. ‘We hebben er al met de klas over gesproken. En Sanne, Justin en Remco moest bij Zwart komen, dat is onze conrector. ‘Ze lopen het station uit. ‘Zullen we met de bus gaan?’ Vraagt David. ‘Ik heb wel een strippenkaart. ‘Je kunt er niet met de bus komen,’ zegt Nienke. ‘Heb je geen fiets?’ ‘Kijk,’ zegt David en hij wijst naar zijn bestelfiets. ‘Dan moet je wel voor op het rek.’ ‘Gaaf,’ zegt Nienke. Terwijl David zijn fiets van het slot haalt, vertelt Nienke hoe ze moeten rijden. David vindt het wel een komisch type. Ze zit voorop en kletst aan één stuk door, alsof ze elkaar al lang kennen. Ze vertelt dat Jochem een heel goeie vriend van haar is en dat ze vroeger ook werd gepest omdat ze het altijd voor hem opnam, maar dat het haar niets kon schelen. Ze kon wel tegen die pestkoppen op. En dat ze bij haar in het drop denken dat ze verliefd op elkaar zijn Nienke haalt haar schouders op. ‘Ze denken maar, ik weet dat het niet zo is. Jochem is een goede vriend, bijna een broer, maar verliefd, nee, dat gevoel heb ik niet voor hem. Trouwens, ik ben niet zo gauw verliefd.’ ‘En nu?’ Vraagt David als ze bij een viaduct aankomen. ‘De polder in,’ zegt Nienke. Als ze op de open vlakte rijden, merkt David pas hoe hard het waait. Ze hebben wind tegen en hij moet haard trappen om vooruit te komen. David kijkt om zich heen. Hij wordt altijd een beetje somver van een polderlandschap. Dat er hier ergens een camping is! Wie wil er nou op zo’n kale vlakte kamperen? ‘Wat zal Jochem opkijken als hij ons samen ziet, daar snapt hij natuurlijk niets van. Hij is vast al lang vergeten dat hij mij over jou verteld heeft.’ ‘En dat jij zo slim bent geweest om mijn naam te onthouden,’ zegt Nienke. ‘O, ik ben zo slim,’ lacht David. ‘Niet slim genoeg,’ zegt Nienke. ‘Anders had je die pestkoppen wel eerder aangepakt.’ ………….
Het stukje wat ik heel erg leuk/grappig vond was dit: ……… ‘Eigenlijk kunnen we je niet missen,’ zegt Manon.’ ‘Maart als het per se moet……’ Zodra Tino weg is, staat Justin op. ‘Sanne heeft een gaaf idee. We gaan het skelet bij Hoek sexy aankleden.’ ‘Jaaaa…..’ Lachend pakken ze hun spullen in en sluipen de gang door naar het kamertje met de gevonden voorwerpen. Ze vinden van alles: een lange broek, een muts een heel sexy blouse en een tasje. Blak voor ze weg willen gaan, vist Niels nog een BH tussen de kleren uit. Manon is zo handig om sokken mee te nemen om de BH op te vullen. Intussen, bestudeert David het lerarenrooster. E hebben geluk: Hoek begint pas het derde uur en is nog niet op school. ‘Hij moet eerst met mammie koffie leuten,’ zegt Justin. ‘Geen koffie,’ zegt Sanne. ‘Dat is niet goed voor zijn maagje. Mama maakt warme chocolademelk voor haar jochie.’ Terwijl Emiel de wacht houdt, leden ze het skelet aan. De tranen stromen over hun wangen, vooral als Niels de plastic piemel uit de kast haalt en hem door de gulp van de broek naar buiten steekt. Maar ze zijn nog niet tevreden. Het thema vandaag is veilig vrijen, dus eigenlijk hebben ze een condoom nodig. Er ligt wel een pakje condooms in de kast, maar dat durven ze niet te gebruiken. Niels heeft een goed alternatief: een broodzakje. Hij haalt zijn brood eruit en gooit het in de prullenbak. David snapt dat hij daar geen trek in heeft. Het lijkt wel of er een steen in de prullenbak valt, dat brood is half bedorven. Logisch dat Niels liever naar het bakkertje gaat. David kijft het lege zakje in zijn handen gedrukt. Echt weer iets voor Niels om dat hem te laten doen; alsof hij zo veel ervaring heeft. Maar David laat zich niet kennen en doet het plastic zakje om de piemel. Even is hij bang dat zijn kop knalrood zal worden, maar het valt gelukkig mee. ‘Zitten, jongens!’ Ze doen de deur van de klas dicht en wachten vol spanning op hun leraar. ‘Daar komt hij!’ Emiel wijst naar de deur die langzaam opengaat. Grinnikend verbergen ze hun gezicht achter hun hand. Maar dan schrikken ze. Niet meneer Hoek, maar de conrector stapt de klas in. Beschaamd slaan ze hun ogen neer. Dit zou hen wel eens een vrije middag kunnen kosten. ‘Zo.’ Meneer Zwart zet zijn bril recht. ‘Meneer Hoek is ziek. Hij gaf mij door dat jullie vandaag het hoofdstuk veilig vrijen zouden behandelen.’ Hij maakt een rondje om het skelet. ‘Zo te zien weten jullie al wat dat betekent Mag ik misschien weten wie deze grap heeft uitgehaald?’ Een tijdje blijft het stil. Maar dan steekt Niels zijn vinger op. ‘Dat hebben we met z’n allen gedaan, meneer.’……. Het stukje wat ik heel spannend vond was dit: …..Ineens voelt David zich ongemakkelijk. Hij vindt het best moeilijk om Jochem na het klassenfeest onder ogen te komen. ‘We zetten de fiets hier nee.’ Nienke wijst naar een huis. ‘Daar woont de beheerder en hij moet ons niet zien natuurlijk. Hij heeft twee herders, die ik liever niet tegenkom.’ Als ze een eindje doorlopen, komen ze langs een hoog hek. Het is afgezet met prikkeldraad. ‘Ik weet niet hoe lenig jij bent, maar ik kom hier nooit overheen,’ zegt David. Nienke pakt zijn hand. ‘Ik weet een plek waar we er onderdoor kunnen. Ssst…’ Gebukt sluipen ze langs het huis van de beheerder. Wat een grote camping! David heeft het gevoel dat hij een kilometer heeft gelopen als Nienke eindelijk stilstaat. ‘Hier,’ zegt ze. ‘Je weet toch wel zeker dat het veilig is?’ Vraagt David. ‘Zodat die twee schattige herdertjes ons niet kwijlend op staan te wachten.’ ‘Ik ga wel eerst.’ Nienke kruipt onder het prikkeldraad door. ‘Pas op! Zo meteen zit je vast.’ David houdt het prikkeldraad omhoog, daarna kruipt hij er ook onderdoor. Als ze een paar passen hebben gelopen, duwt Nienke de struiken opzij. Ze gebaart naar David dat de kust veilig is. ‘We rennen naar dat bosje. Eén, twee, drie …’ David holt achter haar aan. Zijn hart klopt in zijn keel. Hij heeft het gevoel dat hij elk moment kan worden aangevallen door een grommende hond. Hij zucht opgelucht als ze in de bosjes zijn. ‘En nu?’ ‘Zie je die bruine caravan?’ Vraagt Nienke. ‘Die is van Jochem.’ Als David in de lacht schiet, zegt ze: ‘Ja, Jochem noemt hem altijd ‘mijn caravan”. Weet je dat we er wel eens stiekem pannenkoeken hebben gebakken? Ik denk dat Jochem nu ook wel een blik heeft opgewarmd. Hij moet toch eten.’ ‘Ja, en niet zo weinig ook,’ lacht David. ‘Ssst…’ Met haar vinger op haar mond sluipt Nienke om de caravan heen. Ze legt haar oor tegen het wc-raampje, maar ze hoort niks. ‘Misschien slaapt hij nog.’ Ze zoekt een ijzerdraadje en steekt het in het slot. ‘Jochem,’ roept ze als de deur opengaat, ‘niet schrikken, ik ben het: Nienke.’ Als ze niets horen gaan ze een klein vertrek in. Er staat een tv en een oude bank en een tafel, maar Jochem is er niet. En het bed ziet er ook niet uit dat er iemand in heeft geslapen. David krijgt een onbehaaglijk gevoel. En als hij de bezorgde ogen van Nienke ziet, wordt het erger. ‘Is dit de enige plek die je weet?’ Vraagt hij. Nienke schudt haar hoofd. ‘Ik weet nog een plek. Een eindje hier vandaan, bij het meer. Daar zit Jochem vaak met Simbad als hij verdrietig is.’ ‘Denk je dat hij daar kan zijn?’ ‘We moeten gaan kijken en als hij daar ook niet is..’ Nienke plukt zenuwachtig aan haar haar. ‘Laten we maar gauw gaan,’ zegt David. ‘Jochem heeft ons hard nodig.’ Nienke loopt zwijgend naar buiten. Bij de deur draait ze zich om. ‘Ik heb ineens zo’n naar gevoel.’ ‘Wat bedoel je?’ Vraagt David. ‘Ik weet niet wat ik bedoel maar het overvalt me ineens, een heel zwaar gevoel, bijna dreigend.’ ‘Kom mee,’ zegt David ‘We moeten gauw gaan.’ Het zware gevoel blijft. Zo veel ze op de weg naar de camping spraken, zo stil zijn ze nu. David heeft maar één gedachte. Ze moeten Jochem bij het meer vinden. Hoe dichter ze de plek naderen, hoe sterker dat gevoel wordt. ‘Hier naar rechts. Rechtdoor. Linksaf.’ Het is zo’n beetje het enige wat Nienke nog zegt. David heeft geen idee waar ze langs zijn gekomen. Hij weet niet eens hoe lang ze fitsen, het kan een half uur zijn, maar ook twee uur. Hij denkt aan Jochem die hier na het klassenfeest gelopen heeft, helemaal alleen in dit mistroostige landschap. Tot nu toe zijn ze nog geen voorbijganger tegengekomen, alleen een boer op een trekker. Wat moet het hier in het donker onheilspellend zijn. Hoe verloren moet je je voelen als je je niet eens omdraait en toch maar kiest voor de warmte van je bed, voor je veilige eigen kamer. ‘Hier is het,’ zegt Nienke. David legt zijn fiets in het gras en volgt Nienke over een smal pad. Af en toe snijdt er een tak langs zijn gezicht, maar dat voelt hij niet eens. Hij ziet alleen de open plek aan het eind van het pad dat uitzicht geeft op het meer. Als ze Jochem niet zien, zetten ze hun handen aan hun mond. ‘Jochem!’ Schalt het over het water. Terwijl ze voortdurend zijn naam roepen zoeken ze de omgeving af. Overal waar Nienke ooit met Jochem is geweest, kijken ze. Ze slaan geen plekje over. Na een tijdje kijkt Nienke David wanhopig aan. ‘Hij is hier echt niet.’ ‘We kunnen naar zijn huis bellen,’ zegt David. ‘Misschien weten zijn ouders inmiddels meer.’ ‘Laten we maar gaan. Deze kant op, dan hoeven we niet helemaal om te lopen.’ ‘Jochem!’ Roept Nienke nog een keer en ze tuurt over ‘t water. Dan pakt ze Davids hand. ‘Daar….!’ Haar stem klinkt hees en haar gezicht wordt spierwit. Ze wijst naar het water… ‘Daar drijft Jochems tas…’ David weet niet wat er gebeurt. Hij voelt een enorme paniek opkomen. Hij schreeuwt om hulp en roept Jochems naam. En Nienke kan alleen maar huilen. David durft het gevoel niet toe te laten. Hij wil dat Jochem ie de struiken komt. Dat ze alles goed kunnen maken wat ze hem hebben aangedaan. Hij weet niet hoe lang ze daar staan, klappertandend in de ijzige stilte. De stilte die hen doodsbang maakt en waar ze niet voor kunnen wegrennen. Die Nienke de beperkingen van haar vriendschap laat zien en die David aan zijn eigen fout op het klassenfeest herinnerd. Een fout die hij misschien nooit kan herstellen, nooit meer….. Het stukje wat ik heel zielig vond was dit: ….Zodra Tino de kamer uit is, haalt Justin een fles likeur uit zijn rugtas. ‘Hé Jochem,’ roept hij. ‘We hebben samen nog iets te vieren. Zullen we een kaartje leggen?’ Jochem is blij dat hij eindelijk mee mag doen. Met een stralend gezicht gaat hij bij Sanne en Justin aan tafel zitten. Sanne legt de regels van het spel uit, schudt de kaarten en geeft ze daarna aan Jochem. ‘Deel maar uit.’ Trots legt Jochem een harten aas op tafel. Hij heeft niet in de gaten dat Remco achter hem staat en in zijn kaarten kijkt. Door zijn vingers op te steken, maakt Remco de andere twee duidelijk welke kaarten Jochem heeft, zodat ze hem kunnen laten winnen. Jochem legt zijn laatste kaart neer. ‘Ik ben uit.’ ‘Gefeliciteerd,’ zegt Justin. ‘Als beloning krijg je een glaasje likeur.’ ‘Ik drink nooit likeur,’ zegt Jochem. ‘Dat hoort erbij als je gewonnen hebt.’ Sanne schenkt het glas vol. Jochem schudt zijn hoofd. ‘Sorry, ik lust het echt niet.’ ‘Varkens lusten alles,’ zegt Sanne. ‘We zullen je wel even helpen.’ Terwijl Remco en Justin Jochems armen strak langs zijn lijf houden, knijpt Sanne zijn neus dicht. Met haar arm duwt ze zijn hoofd naar achteren en met haar andere hand giet ze de likeur in zijn keel. Jochem kokhalst, maar ook als hij begint te hoesten, gaat ze gewoon door. Jochem probeert zich los te rukken, maar de jongens houden hem zo stevig vast dat hij geen kant op kan. En als hij naar Sanne probeert te trappen, knijpt ze nog harder in zijn neus. ‘Omdat je het zo lekker vindt, mag je nog een glaasje’ Sanne giet het tweede glas likeur nar binnen. Jochem wordt spierwit. Laat hem los,’ zegt Sanne ineens. ‘Zo meteen kotst hij over me heen, dankjewel.’ Justin legt de kaarten voor Jochem neer. ’ Jochem geeft geen antwoord, maar strompelt krijtwit de kamer uit. Intussen in David op zoek naar Vera. Ineens bedenkt hij verschrikt dat ze misschien al naar huis is. Hij loopt de gang in en ziet dat haar jas gelukkig nog aan de kapstok hangt. Maar het volgende moment ziet hij iets wat in één klap al zijn dromen kapotslaat. Bij de voordeur staat Vera met haar armen om Youssefs hals. Hun hoofden zijn heel dicht bij elkaar en David ziet dat ze zoenen. Alles begint voor zijn ogen te draaien. Zijn hele wereld stort in. De laatste maanden is Vera geen minuut uit zijn hoofd geweest. Hij is al minstens dertig keer langs har huis gefietst, maar hij durfde nooit aan te bellen omdat hij te verlegen was. En altijd hoopte hij maar dat ze ook op hem verliefd was. Het enige gevaar kwam van Niels, dacht hij. Maar Vera wil helemaal geen verkering met hem en ook niet met Niels. Ze is verliefd op Youssef. Bij de kapstok hoort David ze fluisteren Hij krijft een benauwd gevoel, alsof hij geen adem kan halen. Hij moet weg uit die gang, de frisse lucht in. In paniek rent hij de tuin in. Tegen de boom hangt Jochem, voorovergebogen. Een paar minuten later klinken er stemmen in de tuin, maar wat er gebeurt gaat langs David heen. ‘Moet je kijken!’ Sanne wijst naar de boom. ‘Die viezerik heeft in de tuin gekotst. Zoiets doe je toch in de plee.’ ‘Vieze vetzak,’ zegt Justin. ‘Je gaat toch niet de tuin van je klassenleraar onderkotsen. Varken dat je bent.’ ‘Het varkentje moe trollen,’ zegt Sanne. ‘Het wil in zijn enige kotsiekotsie rollebollen. Kom hier!’ En ze willen Jochem pakken. Jochem weet te ontsnappen en rent op David af. ‘David help!!!’ Roept hij angstig. Maar David merkt niks, die denkt alleen aan zijn eigen verdriet. ‘Rot op,’ zegt hij en hij duwt Jochem weg. Wat David betreft mag het feest wel afgelopen zijn, maar hij wil zich ook niet laten kennen door naar huis te gaan. Als hij in de kamer komt, is iedereen aan het dansen. ‘Hé mister!’ Roept Niels vrolijk en hij schenkt voor zijn vriend een biertje in. David weet niet dat ze Jochem in de tuin door zijn eigen braaksel rollen. Hij let ook niet op Sanne, Remco en Justin, die even later gierend van het lachen binnenkomen. Ze genieten van de nieuwe CD van Niels, vertellen elkaar grappen en doen spelletjes. En af en toe komt Youssef langs met een blad Marokkaanse hapjes die hij zelf heeft gemaakt. Er is niemand die de voordeur hoort dichtslaan. Er is niemand die Jochem mist……. Tijd: Het verhaal zou gewoon nu kunnen spelen dat kun je merken aan de dingen die worden genoemd zoals treinen en auto’s het zou natuurlijk ook een paar jaar geleden kunnen afspelen. Maar het is duidelijk dat het zich niet in de oertijd afspeelt. Er zijn geen flashbacks, het verhaal loopt aan een stuk door. Plaats: Het speelt zich af in een dorpje in Nederland, omdat er ook Nederlands wordt gesproken, maar er is verder geen duidelijk plaats aangegeven. Hoofdpersonen:  David, 14 jaar. In de 2e klas van de middelbare school, woont bij beide ouders. Is verliefd op Vera en is een gewone jongen die soms een beetje verlegen is. Hij heeft medelijden met Jochem maar durft niet op tegen Remco, Sanne en Justin. Als hij dit wel van plan is loopt het niet goed af. Hij zit in de redactie van de schoolkrant. En er wordt niet beschreven hoe hij eruitziet.  Jochem, over Jochem kun je niet zoveel zeggen, omdat hij zo gepest werd. Hij is ook ongeveer 14 jaar en zit bij David in de klas. Hij is behoorlijk dik en is niet een van de knapsten. Daarom wordt hij ook gepest. Hij gedraagt zich afzonderlijk van de rest en trekt zich dus ook van niemand iets aan. Hij liegt ook tegen zijn ouders over zijn zogenaamde vrienden. Hij heft ook geen vrienden, behalve Nienke de Graaf. Dat is een vriendin uit zijn oude buurt waar hij een goede band mee had. Jochem veranderd in het verhaal hij wordt onzekerder en pleegt daarom ook zelfmoord.  Sanne, Justin en Remco, de pestkoppen waaraan Jochem al deze ellende aan te danken heeft. Als zij er niet waren geweest, dan werd Jochem niet gepest en was ie er nog geweest!
Bijpersonen:  De gymleraar Tino, mentor van de klas. Pest gewoon mee met de rest en doet er ook niets aan ook al heeft hij het door.  Moeder van David. Een veel te drukke met baan hebbende huisvrouw, die heel stevig in haar schoenen staat en voor haar mening opkomt, behalve tegenover haar moeder. Ze doet precies wat zij wil, en echt haar nooit wat ze ervan vind.  Youssef, vriend en klasgenoot van David, computerfreak, verkering gehad met Vera en zit ook in de schoolkrant.  Niels, beste vriend en klasgenoot van David. Hij zit ook in de schoolkrant  Vera, klasgenoot van David, waar David helemaal gek van is. Zij zit ook in de schoolkrant.  Leraar Nederlands toffe leraar die opkomt voor Jochem als hij erbij is. Is meer een vriend voor de leerlingen dan een leraar. Hij leidt de schoolkrant.  Leraar Engels, strenge leraar die niet opkomt voor Jochem maar er ook niet aan meedoet.  Meneer de Zwart, de conrector van de school.  Moeder van Jochem gezellig dik vrouwtje die ‘t heel erg vind dat Jochem gepest werd, maar die heel blij is dat hij nu niet meer gepest wordt (denkt ze).  Nienke, vriendin van Jochem. Ze was zijn buurmeisje. Ze wil Jochem helpen maar dat ik moeilijk omdat ze zover weg woont. Vroeger hielp ze wel ook al werd ze er zelf mee gepest. Nu leest ze soms zijn dagboek, ze staat stevig in haar schoenen en is best wel ‘stoer’. Thema: Het thema van het boek Spijt is: pesten en zelfdoding. Vertellersperspectief: Het verhaal wordt verteld door een verteller. Genre: Drama.