Samenvatting Het verhaal begint met de geboorte van Aga Akbar. Hij is geboren in Perzië in een dorpje dichtbij een berg genaam de Saffraanberg. Zijn vader was een vorst en zijn moeder werkster voor hem. Zij maakte altijd alles schoon voor de vorst. Op een dag vraagt de vorst of Hadjar zijn sige-vrouw wil zijn. Dat is dus als een imam met een vrouw trouwt, maar niet het erfrecht heeft. Hadjar kreeg 7 kinderen. Aga Akbar was de jongste en werd doofstom geboren. Zijn moeder wou Aga voor de wereld verborgen houden maar haar broer Kazem Gan die een dichter was en opium rookte zei dat hij dan niks leerde van de wereld en dan ook dom zou zijn. Hij adviseerde haar om Aga gebarentaal te leren. Maar natuurlijk was dat haar gebarentaal en niet de taal die je op speciale scholen leert. Zo was het soms voor mensen onduidelijk om Aga te horen als hij in zijn eigen gebarentaal sprak. Het was soms moeilijk voor de moeder om met haar zoon te communiceren, hem dingen zoals liefde enzo duidelijk te maken. Kazem Gan wou ook dat Aga een beetje bekend zou worden, dus de moeder ging naar de vorst en vroeg of hij de achternaam van de vorst kon gebruiken als de achternaam van Aga Akbar. Hij wou dit eerst niet maar omdat hij Hadjar zo lief en aardig vond deed hij dit wel. Op een dag kwam er een vliegtuig langs en de dorpse kinderen begonnen te zingen dat de ijzeren vogel moest gaan landen. Aga was er ook bij en hij snapte niet waarom de kinderen zo zaten te zingen. Het was moeilijk uit te leggen wat een ijzeren vogel was in gebarentaal en als de moeder van Aga dat niet kon uitleggen gebeurde het ook niet en Aga wist meteen dat hij moest stoppen met vragen. Nadat zijn moeder doodging en zijn vader(nog op jonge leeftijd) zorgde Kazem Gan voor hem. Zijn moeder ging dood aan een ziekte en zijn vader werd doodgeschoten.Hij bracht hem naar de Saffraanberg om hem een spijkerschrift te laten zien van de eerste koning van Perzië. Het was niet de bedoeling dat hij het wist te ontcijferen, want dat was nog niemand gelukt. Hij wou hem laten zien hoe je moest schrijven. Hij gaf hem een schrift om de symbolen van het spijkerschrify te herinneren en zodat hij zijn eigen schrift zou maken om te noteren wat hem overkomt in zijn leven. Eenmaal thuisgekomen kan Aga zich niet concentreren en Kazem Gan denkt bij zichzelf dat het maar een idee was ook al is het mislukt. Een paar dagen later ziet hij dat Aga erin schrijft. Maar hij snapt niet wat hij erin schrijft hij denkt bij zichzelf laat m maar schrijven. Zo ging Aga schrijven over zijn gebeurtenissen. Nadat Aga was opgegroeid nam Kazem Gan hem naar de heilige stad Qom om hem een vriend voor te stellen. Hij was een ta-pijtenmaker. Aga akbar was altijd al geinteresseerd in tapijten maken doordat er vrouwen waren in zijn dorp die dat ook maakten. Ze zetten er een bepaald motiefje in. Van een vogel of iets anders. Maar in deze stad hielden ze zich voornamelijk bezig met tapijten reparen. Aga bleef daar ongeveer anderhalf jaar werken voor de man. Nadat hij terug kwam waren ging hij rond bij mensen om hun tapijten te repareren. Hij werd daar bekend als de tovenaar, doordat zijn reparatietechnieken net als de werk van een tovenaar waren. Hij zorgde ervoor dat de tapijten weer in de oorspronkelijke staat werden genaaid. Liep je tapijt een vlam op: Geen probleem even Aga halen. Ook was er een tijd dat de Perzische Sjah (koning) een treinrails wou aanleggen, maar een paar rotsen van de Saffraanberg stonden ervoor. Het zou jaren duren om die rotsen te breken en dat was te lang voor de sjah. Hij ging langs om de situatie te bekijken. Alle mensen van het dorp van Aga kwamen kijken naar wat er was. Degen die verantwoordelijk was voor het maken van de rails legde het probleem goed uit en liet het zien, maar de sjah vond het toch niet de moeite waard voor jaren werk. Nadat de mensen van het dorp dit hoorden vroegen ze aan de sjah of zij misschien konden helpen. Ze zeiden dat zij dit werk wel konden doen door alle mannen van het dorp mee te laten helpen. Dit was hun kans om te tonen dat dit een nuttig dorp was. De sjah stemde toe maar op één voorwaarde dat de rails snel moest worden afgemaakt in zo min mogelijk tijd. Hij zou elke week langskomen om te kijken hoe het verliep. De mensen stemden ook toe en zeiden dat ze ook alle jongens van het dorp lieten meehelpen. Ze kregen er na-tuurlijk vet voor betaald. Dat was voor de sjah wel goed en zo gebeurde het. Iedereen in het dorp hielp mee waaronder Aga Akbar, maar de mensen in het dorp raakten moe na al die maanden zonder goed eten. Ze raakten dunner en vermoeider. De sjah zorgde op een dag voor eten, drinken en tabak, zodat de dorpelingen rust kregen. De volgende dag gingen ze weer sterker dan ooit verder Er waren nog maar een paar rotsen over, maar die wilden gewoon niet omgaan. Maar de sterkste jongens van het dorp konden dit wel aan volgens de sjah. Degene die het meest kon breken kreeg van de sjah geld. Zo kozen ze 14 van de sterksten van het dorp. Aga hoorde hierbij. De eerste kwam en brak een stukje van de rots. Toen Aga Akbar aan de beurt was, brak hij een heel groot stuk van de rots. De sjah gaf hem hiervoor twee briefjes. Zo ging het door totdat alle rotsen weg waren en de rails weer verder kon worden opgebouwd. De jongens die geld kregen van de sjah bouwden elk een stenen huisje voor hunzelf. Zodat als ze gingen trouwen ze een huisje hadden. Dat gebeurde ook op Aga Akbar na hij kon nog geen vrouw vinden. Het werd moeilijk voor Aga om voor hem een passende vrouw te vinden. Volgens Kazem Gan moest hij een vrouw hebben die verstandig was en veel kon ver-dragen van iemand zoals Aga. Maar Aga werd wanhopig en ging regelmatig met zijn vrienden Sejed Shodja die blind was, Jafar die niet goed kon lopen hij werd vaak de spin genoemd doordat hij liep net als een spin. Ze brachten hem altijd naar de hoeren. Aga ging vaak bij een bepaalde vrouw slapen. Hij vond haar wel leuk. Ze vertrouwden elkaar ook, maar het was niet echt iemand waarmee je kon trouwen. Kazem Gan was het wachten zat en ging naar de familie voor hulp. Zij waren enthou-siast over dit en gingen meteen zoeken naar de ideale vrouw voor Aga. Na maanden zoeken was de enthousiasme weg en stopten ze maar met zoeken. Er was nog maar één mogelijkheid en dat was naar Zeineb Gatoen gaan. Zij had altijd wel de ideale vrouw in petto en dat was ook zo in dit geval. Eerst kwam ze met de suggestie van een vrouw die wel ideaal was maar één been korter dan de andere had. Toen kwam ze terug op haar woord en zei eentje die een beetje doof was, maar voor de rest perfect was. Kazem Gan vond dit eerst niet goed, want ze hadden geen andere dove nodig, maar sinds hij ten einde raad was stemde hij toe. De dag daarop gingen de vrouwen de bruid bekijken ze zag er een beetje ziek uit. Zeineb zei dat dat wel kon misschien was ze een beetje verkouden. Op de dag van de bruiloftsnacht gaan de bruid en bruidegom met elkaar naar bed, maar deze keer moest er iemand achter de gordijnen spieken om te kijken of het allemaal wel gelukt is. Maar tijdens het vrijen zei de vrouw niks geen kreet van pijn niks. Dr vrouw die verborgen zat vond dit wel een beetje vreemd maar trok zich er niks van aan. Ze kwam naar buiten en zei dat alles OK was. Een week na de bruiloft wilden Aga en zijn vrouw weer het bed in, maar Aga merkte dat de vrouw koud was. De vrouw zat die dag ook verborgen en Aga ging razendsnel naar haar toe om te vertellen (te gebaren) dat zijn vrouw koud was. De vrouw ging naar de vrouw van Aga toe en zag dat de vrouw dood was. Wat een welbekend verhaal in Perzië is is de put naast de Saffraanberg. De mensen vertelden dat na de profeet Mohamed nog twaalf andere opvolgers waren. De twaalfde was de profeet Mehdi de andere waren al dood. De imama wachtten de dag dat de profeet Mehdi zou komen. Het verhaal ging dat Mehdi in Perzië op de vlucht was van de moslims die hem probeerden te doden. Hij werd gevonden in Perzië, maar ging zich verbergen in een put naast de Saffraan-berg. Als het middernacht wordt dan zie je al lijkt het voor een seconde een ligt uit de put komen. Dat is volgens de imams de olielamp van de profeet terwijl hij zijn boek leest. Iedereen die de put kon bereiken was gewaardeerd in het dorp van Aga Akbar. Weinig mensen konden de put bereiken, doordat je na een bepaalde tijd niet over de berg kon lopen doordat je anders viel en dat was voor veel mensen een groot risico. Je moest echt heel slim en veel vaardigheid hebben om bij de put te komen. Aga Akbar had hiervan gehoord maar nog nooit uitgevoerd. Wie de put kon bereiken kreeg van de dorpelingen een groene sjaal dat was het teken van dat je de put had bereikd. Nadat Aga Akbars vrouw doodging moest Aga ergens heen en zijn enige toevlucht was nog de put. Hij besloot om de put in te gaan, maar was bang dat hij zou vallen van de losse stenen. Dit gebeurde niet. Kazem Gan ging Aga zoeken en hij dacht al dat Aga be-neden zou zijn. Hij zag eerst een schim omdat het ’s nachts was kon hij niks zien, maar hij wist dat het Aga was. Hij ging trots terug naar het dorp, waar ze nog altijd rouwden om de vrouw van Aga. Nadat hij het nieuws had verspreid was het toch tijd voor een feest want iemand had weer de put bereikt. Maar Kazem Gan was even vergeten dat Aga nog in de put was, maar Aga was weer terug en de mensen overhandigden hem de groene sjaal. Na de bouw van de trein za-gen dorpelingen een nieuwe makkelijkere route om de put te bereiken via de treinrails. Velen mensen van rondom de omgeving kwamen met hun zieke kinderen enzo om de put te bekijken en ernaast te bidden. De sjah werd moe hiervan en de mensen zelf konden dit niet lang volhouden doordat de trein soms onverwachts kwam of hun kleding bleef vastzitten in de rails. De sjah beval dan ook de put voor eens en voor altijd te laten ditchtmaken. Veel mensen wil-den dit niet en wilden dus ook niet de put dichtmaken. Zo besloot de sjah dit maar alleen te doen. Hij ging erheen met 5 van de meest ervaren klimmers om de put dicht te maken. Het sprookje van de put was voor eens en voor altijd voorbij. Kazem Gan vond de ideale vrouw voor Aga Akbar in een huisje van een houthakker die hij kende. Doordat er viel mensen waren die opium rookten had Kazem veel contacten. Mensen die opium rookten hadden om de zoveel tijd de neiging om te trillen als ze het niet te snel weer roken. Hij had ook thee nodig om te ontspannen. Er was altijd wel iemand in de omgeving die hij kende die opium rookte. Op een dag verdwaalde hij ergens en kon hij niet verder door de sneeuw. Hij ging naar een houthakker die hij kende. Hij wou naar binnen komen, maar een vrouw liet m er niet in ze zei dat ze het zat was om maar de hele tijd voor mensen te serveren die opium rookten. Kazem Gan zei dat hij kon doodvallen als hij het niet te snel innam. De vrouw maakte zich er niet zorgen om, maar later liet ze hem toch binnen. Misschien was het uit medelijden ofzo. Eenmaal binnen zag hij dat de houthakker sliep op zijn stoel, nadat hij wakker was gingen ze even met elkaar praten. Hij vroeg of dat zijn vrouw was die daar buiten met hem zat te praten. Het was zijn dochter. Ze had al 3 mannen gehad geen één van hun hield het met haar uit. Nadat de houthakker weer ging slapen vroeg hij aan de vrouw haar naam. Ze heette Tine. Hij zei dat hij een mooie ring voor hem had en als ze die ring wou moest ze even met iemand kennismaken. Het was natuurlijk Aga Akbar. Tine wou dit eerst niet maar was wel benieuwd. Hij legde haar de situatie uit en dat als ze gingen trouwens dat ze wel verstandig moest zijn en veel uithoudingsvermogen moest hebben. Ze zou het proberen. Nadat Kazem weer terug ging naar zijn huis sprak hij Aga aan om een vrouw te ontmoeten. Hij gaf hem wat mooie kleding en een halsketting die hij haar op een edelijke manier moest geven. Eenmaal bij de houthakker thuisgekomen. Klopte Aga aan en kwam Tine opendoen. Het klikte wel tussen hun. Ze hielden een bruiloft en net als de vorige kwam er weer een bruilofsnacht, maar deze keer was er niemand die achter de gordijnen zou verbergen. Ze waren bang dat het zou mislukken net als het die keer gebeurde met de eerste vrouw van Aga Akbar maar dit gebeurde niet. Tine werd zwanger en kreeg een jongen. Ze noemden hem Ismaiel, hij zou alle problemen volgens hun doen verdwijnen, doordat als hij het leerde dat hij zijn vader zou begeleiden met alles. Met de komst van Ismaiel waren de bewoners echt blij geworden. Maar de traditionele manier was om het eerste wat de baby zou horen was een gedicht in het Perzisch, maar Aga was echt bang dat zijn kind ook echt doodstom zou worden geboren. Hij schreeuwde iets in het linkeroor van Ismaiel en hij keek naar hem. Zo was het eerste wad Ismaiel hoorde het geschreeuw van zijn vader. Tine kreeg nog drie andere kinderen. Twee van hun waren niet zo speciaal maar de jongste heette Goudklokje in het Perzisch Zangoele. Deze naam werd gegeven nadat ze geboren werd. Om net als bij Ismaiel de geboorte te controlen had Aga een goudklokje bij zich. Hij liet dit rinkelen om te controleren of ze niet doof was. Zij keek naar hem na het rinkelen. Normaal noemde hij zijn kinderen anders. Ismaiel kende hij niet hij noemde hem vaak ‘de mijne’ of omdat hij vaak in boeken las ‘degene die veel boeken leest’, maar Goudklokje was voor hem haar vaste naam. Op een dag jaren later besloot Aga Akbar om te verhuizen naar de stad hij was het dorpje zat. Hij ging als een gek alles inpakken. Zijn vrouw en zijn kinderen dachten dat hij gek was geworden. Altijd als er iets was met Aga riepen ze Kazem Gan om hun te helpen. Kazem Gan ging met Aga praten en vroeg hem wat er aan de hand was. Aga wou echt weg gaan. Het had geen zin voor Kazem om nog verder met hem te praten, want Aga had zijn besluit al genomen. Aga Akbar had al een huis geregeld en had al aan baan voor zichzelf geregeld. Hij was met die baan van tovenaar tot normale tapijtenmaker gegaan. Maar Tine vond dit geen goed idee. Het waren niet de auto’s en de gebouwen die Aga hadden betoverd om naar de stad te gaan maar het waren de vrouwen van de stad. Vrouwen zonder hoofddoeken, maar met een moderne hoed om. Ismaiel en zijn vader gingen elke keer naar de stad om deze vrouwen te bezoeken en Ismaiel zou dan als tolk dienen. Dit ging allemaal goed totdat Tine erachter kwam. Ze werd kwaad en riep belde Aga’s familie om met Aga te praten. Ze kwamen met een auto en pakte Aga op. Ze namen hem de wagen in en zeiden tegen Ismael op een sarcastische manier dat hij heel erg goed op zijn vader heeft gepast. Ze gingen naar een andere stad genaamd Senedjan. Alles was geregeld door de familie een nieuwe huis en een nieuwe baan. Aga ging tot erg laat werken en sliep gelijk na het eten. Hij werd langzamerhand ouder. Maar wat hij wel altijd deed was als het volle maan was dan zou hij op het dak gaan en klimmen en zitten neuriën. Nadat Ismaiel ouder werd en ging studeren aan de universiteit van Taheran werd hij lid van een beweging die tegen de sjah was. Er waren al veel mensen lid van deze beweging waaronder een vriend van Ismaiel Dokter Poer Bahloel. Toen Aga’s tanden begonnen te rotten en pijn deden zorgde deze dokter dat Aga een kunstgebit kreeg, maar Ismaiel moest hiervoor werken. Poer regelde voor hem werk. De helft van wat hij verdiende kreeg hij zelf de andere moest hij geven aan de dokter voor het betalen van het kunstgebit. Toen Ismaiel ging studeren leerde hij dingen als hoe de aarde ontstond en hoe we zonder lucht niet kunnen leven. Hij legde dit altijd aan Goudklokje uit op een grappige manier. Velen verstonden niet wat hij bedoelde, maar mensen die niet de gebarentaal kenden en het probeerden na te doen werden ook uitgelachen. Het was voor de leden van de ondergrondse beweging tegen Khomeine moeilijk om verder te gaan nadat de leiders werden gepakt. Ismaiel moest hiervoor ook veel onderduiken. Hij trouw-de met een vrouw Safa en kreeg met haar een kind Niloefar, maar die zijn in dit verhaal niet zo erg belangrijk. Maar deze gebruikte hij als alibi voor als hij ooit ontdekt werd. Zijn vrouw wist ook alles over zijn geheime beweging en zei ook niks als hij sommige dagen niet thuiskwam. Om de beweging levende te houden moest Ismaiel geen contact meer met zijn familie hebben. Dat was moeilijk voor hem sinds hij zijn vader en zijn vader hem nodig hadden. Maar zijn geloof voor de beweging nam het voor hem over. Hij moest de krant van de beweging levende houden door de krant te drukken voor de beweging. Hij kreeg een grote oude drukmachine die ze hadden gestolen uit een schuur van een bedrijf. De drukmachine was zwaar en moest vaak gerepareerd en verplaatst worden. Ismaiel droeg ‘m dan op zijn rug waardoor hij vaak niet kon opstaat en bewgen nadat hij de machine losliet. Hij moest hem vaak verbergen omdat hij zo-veel lawaai maakte als hij erop drukte. Vaak ging de machine stuk en verkreukelden de blaad-jes. Hij moest de tekst dan helemaal opnieuw schrijven. Hij ging elke week langs een bepaalde muur. Als er ‘Salam’ op stond betekende dat dat alles goed was. Als het er niet stond wist hij dat hij in de problemen was. Dat ging zo goed voor een tijdje en nadat het woord er stond moest hij zijn contactpersoon ontmoeten op een bepaalde plek. Op een dag stond het woord er maar de contactpersoon was er niet. Ismaiel raakte even nerveus maar hij ging naar de tweede locatie ook daar was hij niet. Hij kreeg instructies dat als er niemand was dat hij naar een school zou gaan waar een vrouw een krant las. Hij ging naar de school wachtte even maar er was niemand. Er was wel een vrouw maar die las geen krant en haalde haar kind op en vertrok. Ismaiel zorgde ervoor dat hij thuis al zijn spullen kwijtraakte. De partij was gevallen en de beweging was geëindigd Hij verstopte zijn papieren in het winkeltje van zijn vader die zijn vader had geopend voordat Ismaiel vertrok naar Teheran. Ismael hoorde daar voetstappen maar wist niet wie het was. Hij kon het niet vertellen aan zijn vader. Hij verstopte de drukmachine en de auto ergens anders. Hij bezocht zijn vader in de vroege morgen om hem te vertellen dat hij het land uitging. Het was voor hem de enige manier om ervoor te zorgen dat zijn familie geen gevaar opliep. Zijn vader hielp hem het land uit te gaan. Nadat Ismaiel het land verliet ging hij naar Nederland. Daar was het nog rustig en daar kon hij niet gevonden worden door de Perzen. Kort nadat hij het land verliet nadat alle mensen van de partij bekend en gearresteerd waren ging de politie langs bij het huis van zijn vader. Zij lieten een foto zien van een man. Aga Akbar kende deze man niet. Daarna een foto van zijn dochter Goudklokje. Nadat hij de foto zag begon hij te roepen en te gillen en sloeg de politieagent. De anderen grepen hem van achter. Hij kon niks doen. Ze zeiden dat ze papieren in het winkeltje van hem hadden gevonden papieren van de beweging en ze verdenkden Goudklokje van het verbergen van die documenten. Nadat Goudklokje uit de gevangenis was ontsnapt was ze volgens het boekje van Aga Akbar een grot in gegaan en daar gebleven. Ismaiel leidde de rest van zijn leven in Nederland. Hij had wel zijn vrouw gehaald naar Nederland, maar die kon niet meer terug. Hij ging daar verder studeren. Nederlands leren. Na de dood van zijn vader kreeg hij een pakketje die zonder retouradres was opgegeven. In dat pakketje zat het boek van Aga Akbar, het spijkerschrift. Hij heeft alles proberen te vertalen hoe moeilijk het ook leek voor hem. Het was voor hem de taak om het spijkerschrift van zijn vader te vertalen. Om hem voor één keer een eer te bewijzen.