Otten, W.J., Specht en zoon. Amsterdam, 20041 [2004]. Uitgeverij van Oorschot.

Samenvatting
Felix, een commerciële portretschilder, krijgt een vreemde opdracht. Hij moet een overleden jongen schilderen. ‘Je redt er een leven mee’, zegt de vader, Valéry Specht. Felix weet dat hij zichzelf moet overstijgen. De dood van de jongen blijft voor hem een raadsel. Als het schilderij af is blijft het een jaar in het atelier staan. Specht komt het schilderij niet ophalen. Journaliste Minke Depuis vertelt Felix dat Specht een pedofiel is. Hij zou de jongen gekocht en vermoord hebben. Bovendien is hij zelf stervende. Felix is hierdoor gechoqueerd en verbrandt zijn schilderij, foto – en videobronnen in de tuin. Vervolgens gaat hij naar het ziekenhuis waar zijn vrouw is bevallen van hun zoon Stijn. Om alles te verwerken, maakt hij een lange fietstocht. Terug bij zijn huis komt hij Specht tegen. Hij weet te bewijzen dat hij geen pedofiel is en van zijn zoon houdt. Felix zal een nieuw schilderij maken.

Stijl
Het meest opvallend is het perspectief. Het schildersdoek vertelt zijn verhaal. Hij heeft alle menselijke zintuigen tot zijn beschikking. Daarbij is hij afhankelijk hoe men hem plaatst en of hij al dan niet bedekt is. Van de zintuigen maakt hij uitvoerig gebruikt en neemt de lezer zo mee in zijn wereld. Een schildersdoek als hoofdpersoon kan gekunsteld overkomen. Maar Otten heeft dit perspectief goed uitgewerkt. Het doek is een rond personage. Het komt onontwikkeld ter wereld en weet niets. Gedurende het verhaal komt het tot steeds meer inzichten.

Otten heeft een makkelijk toegankelijke stijl. De zinnen zijn kort en de woordkeuze is niet moeilijk. Bijzonder is de interpunctie. Hij gebruikt geen aanhalings – of vraagtekens en egaliseert hierbij de directe en indirecte rede.

Mening

Ik vond het een bijzonder en boeiend boek. Op de eerste pagina wekt de schrijver al spanning. Otten creëert direct vragen bij de lezer met een blik in de toekomst. Het doek ruikt de rook van het vuur en voelt zijn einde naderen. Dan begint het verhaal. Otten vertelt het in chronologische volgorde afgewisseld met kleine flashbacks en vooruitblikken. Zo houdt hij de aandacht van de lezer scherp.

Specht en zoon zit vol betekenislagen. Leven en dood liggen dicht bij elkaar. Ook de wens om iets te scheppen is een belangrijk motief: het maken van een schilderij, de vrouw die een kind baart, het zijn en niet-zijn. Otten heeft dit kunstig in het verhaal verwerkt. Specht en zoon  is een vlot doorleesbaar boek dat stof tot nadenken doet opwaaien.