Serenade door Leon de Winter

Titel Serenade Auteur Leon de Winter Samenvatting (achterkant van het boek) Ben Weiss is componist van Top veertig hits en muziek voor reclamespots. Hij is het enige kind van Anneke Weiss, een levenlustige vrouw van vierenzeventig bij wie op een dag een tumor wordt vastgesteld. De artsen brengen Ben op de hoogte van haar fatale ziekte, en hij besluit het voor zijn moeder verborgen te houden. Anneke herstelt en lijkt ogenschijnlijk
niets te mankeren. Ze ontmoet Fred Bachman, wordt verliefd op hem en wekt de indruk aan een nieuw leven te willen beginnen. Dan verdwijnt ze opeens. Ben weet niet wat haar ertoe bewogen heeft te vertrekken. Waar is ze? Samen met Fred gaat hij op zoek en stuit op het tragische geheim dat zijn moeder haar leven lang gekweld heeft.
Mijn leeservaringen In het begin van het verhaal komt sterk naar voren dat Ben zich als het ware laat gebruiken. Daar bedoel ik mee dat hij doet wat de mensen van hem vragen. Hij maakt muziek die ZIJ willen, die ZIJ mooi vinden, maar hij vindt er zelf geen bal aan. Ik herken dat wel een beetje, want er zijn verschillende momenten in mijn leven dat ik ook doe wat andere mensen het liefste willen. Dan denk ik bijvoorbeeld heel simpel aan het vak tekenen. Ik maak een tekening, maar zo'n tekening is dan soms niet helemaal mijn tekening. Ik heb er ideeen bij die ik dan heel goed en speciaal vind, maar omdat de leraar dan zegt dat hij het anders wil zien, verander ik het. Anders krijg ik een lager punt. Ben heeft dat denk ik hetzelfde omdat hij bang is dat de mensen waarvoor hij werkt hem anders niet meer willen. Ik
denk alleen wel dathij meer zou moeten proberen om zijn ideeen wat meer tot uiting te brengen, zodat de muziek toch dichter bij zijn gevoel komt te staan. Ik vind namelijk dat je je wel moet aanpassen aan de maatschappij, maar dat je ook aan jezelf moet denken. Dar geeft de beste resultaten, want dan zijn beide kanten gelukkig. Voordat ik het boek ging lezen had ik er eigenlijk pas een keer iets over gehoord. Tijdens een bespreking over de mooiste en beste boeken die er waren gelezen in de klas vertelde een vriendin van mij dat ze Serenade had gelezen en dat ze het een heel mooi boek vond. Later trof ik het boek in onze boekenkast aan en ben ik meteen begonnen met lezen. Ik wist helemaal
niet waarover het zou gaan, doordat ik niet goed wist wat een serenade voor betekenis kon hebben in een boek. Ik had hele andere verwachtingen over het verhaal dan het is geworden. In het begin van het verhaal werd Ben verteld dat zijn moeder erg ziek was. Ik dacht dat het boek haar hele aftakelingsproces zou laten zien tot en met de dag dat ze dan overlijdt. Het is een beetje te vergelijken met het boek 'Hersenschimmen', want hierin maak je het hele aftakelingsproces van een demente persoon mee. Ik dacht dus dat er daarom veel dieper in zo worden gegaan op de gevoelens van Ben. Hoe hij zich dan zou voelen in dat aftakelingsproces, en helemaal hoe Anneke zich dan zou voelen. Ik dacht dat Ben het de eerste tijd niet zou vertellen wat er eigenlijk met haar aan de hand is, en vooral hoe ziek ze is, maar dat Anneke zich na verloop van tijd
gaat afvragen wat er met haar aan de hand is omdat ze zich niet voelt als normaal. Dan zou Ben het haar toch moeten vertellen, en dan weet Anneke pas echt dat het over is. Als Ben hoort dat zijn moeder nog maar een paar maanden te leven heeft besluit hij om het stil te houden. 'Ik wist hoe ze zou reageren. Kanker was een woord dat niet werd uitgesproken. Zeggen was oproepen. Benoemen was tot leven brengen.' Ik denk dat ik waarschijnlijk hetzelfde had gedaan als Ben. Anneke is tot haar dood de ondernemende vrouw gebleven die ze altijd al was. Als ze had geweten dat ze ernstig ziek was had ze zich misschien een hopeloos wrak gevoeld en nergens meer zin in hebben gehad maar zich gewoon aan het lot hebben overgegeven. Maar aan de andere kant denk ik weer dat omdat Anneke zo'n ondernemende vrouw is ze zich waarschijnlijk toch tot de
dood aan toe nuttig had gemaakt. Ik denk dat ik pas zou weten wat ik zou moeten doen als ik Anneke beter zou kennen. Ik heb wel een beeld van haar, maar om iemand te vertellen dat ze dood gaat, dan moet je die persoon wel heel goed kennen denk ik. Verrassend vond ik dat Anneke zo vlak voor de dood nog zo'n speciale gebeurtenis meemaakt. De vrouw op de televisie die de
omstandigheden in Kroatie vertelde had zo'n grote indruk op haar gemaakt dat ze er heen wilde om te helpen. Ze doet dat omdat ze weet hoe het is door haar oorlogsverleden en omdat niemand er iets aan doet. Ze zegt dan ook: 'De mensen worden beschoten en niemand steekt een vinger uit!'. Ikvind het heel knap van haar dat ze zo denkt, maar wat bereikt ze hier nou mee? Niets! In je eentje kun je geen oorlog oplossen. Ik snap best dat ze
niet wil dat deze mensen meemaken wat zij heeft meegemaakt, maar op deze manier heeft dat natuurlijk geen zin. Ze had moeten proberen om mensen te vinden die het met haar eens waren, en samen naar een oplossing zoeken. Dat is tenminste een actie die iets op zou kunnen leveren. Ik vind het taalgebruik fijn. Het is heel alledaags, waardoor het heel makkelijk te begrijpen is. Het boek is in de ik-vorm geschreven zodat je te weten komt hoe Ben denkt en je door Ben's ogen alle gebeurtenissen meemaakt. Ik vind dat Ben goed met de situaties omgaat. Ik zei al eerder dat ik vind dat hij teveel met zich laat sollen in het begin van het verhaal. Hij doet wat anderen van hem verwachten, maar wat hij zelf wil laat hij achterwege. Door zijn moeders daad, de reis naar Split, en door haar serieuze kijk op het leven komt hij ertoe om een goed naar zichzelf te kijken, naar zijn leven. Hij vertelt zijn reclamerelaties dat hij de komende tijd niet beschikbaar is. Hij pakt eindelijk zijn notitieboekjes ui de la en begint met het schrijven van een stuk voor zijn moeder, Serenade no. 1. Hij kiest dus eindelijk eens voor zichzelf. Hij begint met het schrijven van het stuk waar hij zijn emoties en ervaringen van het/ zijn leven in weergeeft. Ik vind het heel knap van hem. Ik zelf doe ook veel dingen die de maatschappij van me verwacht, maar ik doe net zo vaak dingen voor mezelf, waar ik gelukkig van word Ik denk dat het heel belangrijk is dat je dat evenwicht hebt. Het is goed dat Ben daar nu ook achterkomt. Beter laat dan nooit! Anneke vind ik een hele speciale vrouw omdat ze echt over het leven nadenkt, zoals de acties in Split. Ik heb het idee dat ze mensen gelukkig wil zien. Waarschijnlijk omdat ze zelf zoveel verdriet heeft meegemaakt. Ik herken best wel iets van mezelf in haar. Ik wil namelijk ook laten weten hoe ik ergens over denk, en als het kan, betrek ik daar ook mijn levenservaringen bij. Dit boek heeft mij geleerd dat je aan andere mensen moet denken, maar ook aan jezelf. Je kunt niet leven door alleen aan jezelf te denken, want daar doe je veel mensen pijn mee waardoor zij ongelukkig worden. Je kunt ook niet leven door alleen aan anderen te denken, want daar kun je niet gelukkig van worden.