Rico's vleugels door Rascha Peper

Uittreksel Het verhaal begint op dinsdag. Rico is niet naar school gegaan, maar naar het strand. Hij spijbelt al geruime tijd. Bij het strand ontmoet hij de dertienjarige Krokewit, net als Rico een beginnend crimineel. Ze zien op het strandterras Eduard en Cecile Rochèl zitten. De moeder van Krokewit is werkster bij het echtpaar, dus weet hij dat ze tien dagen eerder in Nederland zijn aangekomen met veel bijzondere schelpen, en een witte villa met een rieten dak hebben gehuurd. Cecile is niet erg tevreden met Nederland in het algemeen en met het strand in het bijzonder en zegt: 'Het is duidelijk dat hier nooit een schelp van enig belang uit kan komen' (pag. 11). Eduard is dat niet met haar eens, ze hebben niet altijd dezelfde smaak wat dat betreft. Het zit Cecile dwars dat ze donderdag naar Menton in Frankrijk moet, waar haar zus Titia ernstig ziek is. Ze zal dan de schelpenverzameling in de steek moeten laten. Het echtpaar is bezig de schelpen te controleren en van gegevens te voorzien alvorens de collectie naar het museum zal gaan. Het doornemen van de verzameling is als het ware het herbeleven van hun verleden alvorens weer terug te keren naar de Filippijnen waar ze wonen. Na thuiskomst van het strand gaat Eduard de tuin in, het duin op en ziet Rico voor het eerst. Woensdag is dr. Bol op weg naar de villa in de duinen. Hij kent de familie Rochèl al zo'n twintig jaar. Het eerste contact was naar aanleiding van de ontdekking van een tot dan onbe-kende schelp door Cecile. Deze schelp staat vanaf dat moment bekend als de 'Conus Cecile-rondae Patchwood 1974'. Bol zou de schelpenverzameling van de Rochèls voor zijn instituut krijgen, op voorwaarde dat het echtpaar in een rustige omgeving de verzameling nog een keer zou kunnen catalogiseren. Daarvoor is de villa met het rieten dak gehuurd. Cecile stond erop om zo'n afgelegen huis te huren, ondanks het ongemak voor dr. Bol en de helpers, die heel wat kilometers moeten rijden om het huis te bereiken. Cecile is in de weer om fazant met zuurkool te maken, want dr. Bol zal blijven eten. Tijdens het diner bespreken ze het probleem dat Cecile de volgende dag naar Menton moet en dat Eduard dan helemaal alleen de schelpen moet in- en uit pakken en catalogiseren. Dr. Bol is namelijk vaak verhinderd. Cecile dringt er op aan een assistent van zijn instituut te sturen. Een student wil ze liever niet als hulp voor Eduard, maar als dr. Bol een studente suggereert, is Cecile enthousiast. Overigens heeft Ernst Bol niemand in gedachte en zal het moeilijk zijn iemand te zoeken. Op de terugweg krijgt dr. Bol motorpech. Rico rijdt op zijn brommer rond, stopt bij de stilstaande auto en weet de motor weer aan de gang te krijgen. Dankbaar biedt dr. Bol, onbekend met de leeftijd van Rico, zijn redder in nood het baantje aan als assistent van Eduard bij het catalogiseren van de schelpen. Als honorarium spreken ze honderd gulden per dag af. Donderdag is Cecile op weg naar Menton. Dr. Bol gaat met Rico naar de witte villa. Rico gaat aan de slag met het uit- en inpakken van schelpen die door Eduard worden beschreven. Rico leert snel, het samenwerken gaat goed en Rico mag de volgende dag terug komen. Vrijdag is het Rico's tweede werkdag bij Eduard. Het klikt tussen de twee, Eduard komt met verhalen over verre streken en vertelt over de schelpen. Na het werk gaat Rico naar de snackbar en ontmoet zijn vrienden. Het hoofd van de 'bende', Dijk, hoort Rico uit over de villa en de mogelijkheden iets te stelen. Rico beschermt zijn vriendelijke werkgever en zegt Dijk dat er absoluut niets te halen valt. Zaterdag wandelt Ernst Bol met zijn zus en zwager in 's-Gravenland. Zijn zwager is bij de buitenlandse dienst en is voor korte tijd over uit Djakarta. Ernst Bol vertelt hem over de Rochèls en hun schelpen. Zijn zwager kent Eduard uit de tijd dat hij ambassadeur in Tunis was en verwikkeld raakte in een schandaal. Eduard had er een verhouding met een minderjarige jongen en ging er zelfs met de jongen vandoor. Hij ging helemaal op in de passie voor de jonge Arabier. Het schandaal was gesust, maar Eduard had daarna de dienst verlaten en de Rochèls hadden zich op Curaçao gevestigd en legden zich geheel toe op het verzamelen van schelpen. Later waren ze naar de Filippijnen gegaan. Na dit verhaal gaat dr. Bol, ongerust en nu begrijpend waarom Cecile op een studente had aangedrongen, naar de duinen. Hij probeert te voorkomen dat Rico de volgende dagen Eduard zal helpen, maar Eduard wil daar niets van weten. Rico mag van hem maandag weer aan de slag. Op zondag werken Ernst en Eduard samen en gaan 's avonds naar de Chinees. Tijdens het eten vertelt Eduard dat hij eerst Titia kende en later pas Cecile. Cecile was in die tijd, in de jaren vijftig, nogal excentriek. Ze rookte sigaren, deed aan spiritisme en gaf lezingen over Anna Blaman. Toen ze trouwden, was Eduard vierentwintig en Cecile vijf jaar ouder. Het initiatief was geheel van haar uitgegaan. In hun huwelijk was weinig seks geweest, maar geen van beiden ging daar onder gebukt. Op zijn achtendertigste ontmoette Eduard in Washington de elf jaar jongere Sarah, een violiste. Zij werd zijn grote passie, maar toch miste hij iets. Dat vond hij later wel in Mexico bij een dertienjarig Mexicaanse straatjongen. Maandag is Rico bezig met de schelpen. Als hij met zijn stiletto een stukje touw doorsnijdt, ziet Eduard het mes. Rico vindt het vervelend, zo'n mes hoort niet bij de wereld van de villa. Het mes is de eerste verwijzing naar het noodlottige einde. Rico pakt een hamer uit de schuur om een pakkist te repareren en slaat en passant een kevertje dood (tweede vooruitwijzing). Rico heeft het zeer naar zijn zin in zijn baantje en vindt het vervelend dat dr. Bol een assistent zal sturen om mee te helpen. Tot opluchting van Rico en Eduard komt deze niet opdagen. Rico blijft overwerken. Omdat het warm is heeft hij zijn lievelings-T-shirt (met de Harly Davidson-vleugeltjes) uitgedaan, maar kan dat later niet meer terugvinden. Eduard denkt weer terug aan zijn Tunesisch avontuur met Anouar, de Arabische jongen. Rico blijft eten bij Eduard, die beneveld raakt door de jongen. Rico vertelt over zijn droom: een eigen Harley Davidson-motorfiets. Eduard had overigens het shirt van Rico verstopt om er, als Rico weg zou zijn, aan te kunnen voelen en ruiken. 'De geur van Rico T-shirt maakte zijn hoofd licht en leeg, maar zijn schoot zwaar en viriel kloppend.' (blz. 136) Dinsdag, als Rico weer bij Eduard komt voor de nieuwe werkdag, blijkt zijn T-shirt weer terecht. Elke ochtend zijn er een of meer vissen in de vijver voor het huis dood. Eduard begrijpt niet hoe dat kan. Rico zegt in een film gezien te hebben dat de maffia een dode vis gebruikt om een gewelddadige dood aan te kondigen (de derde vooruitwijzing). Rico trapt in een stuk glas, Eduard doet gaas en pleister op de wond en dan realiseert Rico dat Eduard verliefd op hem is. Hij kan het eigenlijk niet geloven, maar toch: 'dat had niets met het plakken van een pleister te maken! Dat was strelen, aaien, opvrijen! (blz. 146). Eduard lijkt niet op de homo's die Rico van het strand kent. Rico heeft weinig ervaring op seksueel gebied, maar als Eduard gek op hem is, zou dat geld kunnen opleveren. Hij lokt Eduard uit zijn tent, een toenadering begint, maar dan rijdt dr. Bol het pad op. Ernst Bol is in opperbeste stemming, want de minister heeft zich bereid verklaard financieel bij te springen bij de verhuizing van het schelpeninstituut. 's Avonds telefoneert Eduard met Cecile en hoort dat Titia in coma ligt. Het geoefende oor van Cecile bespeurt onraad als Eduard gemaakt onverschillig over Rico vertelt. Diezelfde avond brengt Rico met zijn vrienden door. Ze zetten een kraakje in een clubhuis, maar de buit valt tegen. De jongens willen naar de villa, maar Rico verzet zich ertegen en de jongens gaan naar het dorp. Rico gaat met zijn brommer naar de villa en ziet op de weg een ree. 'Er was een nieuw tijdperk begonnen.' (pag. 168), zo interpreteert Rico dit voorval. Hij keert terug en gaat naar huis. Daar wacht zijn moeder hem op die hem uitleg vraagt over zijn spijbelen. Hij zegt haar dat hij een baantje heeft. Woensdag komt Rico te laat op zijn werk, want de politie heeft zijn brommer in beslag genomen. Hij is immers nog geen zestien jaar. Rico is er erg door van streek. Eduard probeert hem te kalmeren, slaat zijn armen om hem heen, kust en betast de jongen. Mevrouw Krokewit stoort hen en dus gaan ze maar aan de slag met de schelpen. Rico vraagt of hij met Eduard terug mag naar de 'Filistijnen' als assistent. Eduard is erg geroerd. Inmiddels is Cecile op de terugweg. Ze is zeer ongerust. Als mevrouw Krokewit de villa verlaat, arriveert Cecile. Rico is er nog. Cecile heeft met een oogopslag de situatie door. Eduard valt flauw. 'God,' dacht Cecile, 'als het maar een vrouw was, maar een jongen is gif.' Ze stopt Eduard in bed en geeft Rico vierhonderd gulden en zegt hem dat het werk afgelopen is. Rico laat zich niet afschepen en er ontstaat een ruzie. Rico gaat naar het dorp, Eduard komt uit bed en gaat ook naar het dorp, waar Cecile hem later met de taxi ophaalt. Daarna bellen ze Ernst Bol, die echter pas 's avonds kan komen. Die avond is Rico bij zijn vrienden, hij is erg van streek en heeft twee pillen genomen waardoor hij fantasie en werkelijkheid door elkaar haalt. Rico is vol haat tegen Cecile en stelt Dijk voor op diens Honda naar de villa te gaan, hoewel het pas tien uur is. Rico's besluit staat vast: de villa zal in vlammen opgaan. 'Heksen moeten branden.' (pag. 220). Hij begint met brandstich-ten. Dijk probeert nog tevergeefs te blussen en vlucht dan. Rico kijkt naar binnen en ziet Cecile en Eduard aan het werk, hij gooit een steen door het raam, Eduard holt naar buiten en roept Rico. Cecile rent achter hem aan. Rico steekt met zijn stiletto naar hem, maar mist. Eduard voorkomt dat Rico Cecile nogmaals aanvalt. Rico is buiten zichzelf. Eduard wil de jongen niet loslaten nu hij hem weer gevonden heeft, maar dan steekt Rico Eduard in de buik en vlucht. Eduard volgt hem nog, maar zakt dan bloedend in elkaar aan de rand van de zee. Voor hij sterft, heeft Eduard een visioen (?) waarin Rico hem een zeepaardje in een plastic zakje geeft. Het zeepaardje symboliseert de vader-zoonaspecten van de verhouding tussen Eduard en Rico. Als Ernst Bol bij de villa aankomt, staat deze al in vuur en vlam. Hij en Cecile proberen nog zoveel mogelijk van de collectie te redden tot ook Cecile vlam vat en in de vijver gaat zitten. Dan vraagt ze Ernst Bol Eduard te gaan zoeken. Hij vindt Eduard dood aan de vloedlijn met een leeg plastic zakje. 'Bol begreep weinig van passie (...) hij was er bang voor, ze was de oorzaak van alle ellende die nu over hem heen kwam. Maar de gelukzalige glimlach van Eduard gaf hem er een ogenblik uitzicht op.' (blz. 238). Genre Dit boek kan worden vermeld onder het genre Moderne Tijd I (eind negentiende eeuw, begin twintigste eeuw) en onder het subgenre psychologische roman.
Periode en stroming Het jaartal van de eerste druk is 1993, aan de hand hiervan kan worden bepaald dat het boek in de Moderne Tijd III (1945 - heden) verscheen. Het kan vermeld worden onder de stroming 'seksuele revolutie'. Het boek verteld over een taboe op een bepaalde seksuele geaardheid, namelijk pedofilie. Eduard Rochèl is namelijk geobsedeerd door minderjarige jongens. Thema Twee thema's beheersen de roman. Het ene thema is de onmogelijke liefde van de oude Eduard Rochèl voor de veertienjarige Rico Gabrieli, die wel noodlottig moet aflopen. Het tweede thema is de tekortkoming in de liefde en die liefde ergens anders in te leggen, als vervanging, zoals in dit verhaal het verzamelen van schelpen. Motieven Rico's vleugels bevat zowel klassieke motieven als karakteristieke patronen. De klassieke motieven zijn: De oudere man die een obsessie heeft voor jonge jongens. Rascha Peper is altijd al onder de indruk geweest van de Italiaanse schrijver/filmer Paolo Pasolini. Naast het maken van een aantal schitterende films heeft hij ook een aantal romans geschreven die allemaal zo'n beetje hetzelfde thema hebben: de liefde van een oudere man voor jonge jongens die hij geobse-deerd gadeslaat. 'Hij keek tersluiks naar de lieflijke welving in de zwarte spijkerbroek, waar het bierglas op rustte, [...] en krabde op zijn arm die over de rugleuning lag om op die manier een beetje naar de jongen over te kunnen buigen. De geur van leer en jongenszweet drong in zijn neus en ook, vaag, die van de brillantine die Rico in zijn haar smeerde, de gel. Het melange bedwelmde zijn brein, liet zijn adem stokken en zijn hart haast pijnlijk zwaar slaan. Hij werd overspoeld door een verliefdheid.' (pag. 133 + 134). Dit motief is terug te leiden naar seksualiteit. De gepassioneerde verzamelaar. Rascha Peper is ook altijd gefascineerd geweest door gedreven, gepassioneerde verzamelaars, zij die soms letterlijk over lijken gaan om hun collectie te vervolmaken. Er is veel over geschreven door psychologen, over hoe en waarom iemand zo'n verzamelaar wordt. De gangbare psychologische verklaring is dat het voort-komt uit een gemis, dat een compensatie is voor iets anders. Bij de Rochèls dient het als een compensatie voor het gemis om hun seksuele geaardheid in praktijk te brengen. De Rochèls hebben hun huwelijk nauwelijks 'geconsumeerd', wat inhoudt dat ze weinig seks samen hebben gehad. Uit het verhaal blijkt dat Eduard een pedofiel is en uit een verwijzing blijkt dat Cecile lesbisch is. Toen ze jong was rookte ze sigaren en was ze gefascineerd door Anna Blaman, de schrijfster uit de jaren vijftig: 'Nee, nee, Cecile hield toen een voordracht over Anna Blaman....' (pag. 93). 'Anna Blamans werk en reputatie boden weerstand aan het taboe op het lesbische, en het verbod op autonome vrouwelijke lust' (uit: De lust tot lezen; Neder-landse dichteressen en het literaire systeem van Maaike Meijer). Haar werk en persoon speelde een enorme rol in de lesbische emancipatie. Cecile hield zich daar dus mee bezig voor ze Eduard in haar bed sleurde, om hem vervolgens uit te leggen dat zij 'er niet van hield'. In de tijd dat lesbisch zijn een taboe was, stortte Cecile zich op het verzamelen van schelpen en mat zich een man voor de buitenwereld aan. Bijna veertig jaar zijn Eduard en Cecile getrouwd en bijna veertig jaar is dat huwelijk op sublimatie gebaseerd. Dit motief is terug te leiden naar passie. Dan heb je verder nog de karakteristieke patronen: In deze roman wordt veelvuldig naar de vleugels van Rico verwezen. Zijn lievelings T-shirt, de poster die op zijn kamer hangt (blonde vrouw op Harley Davidson, met een tatoeage van vleugeltjes) (p. 172). De achternaam van Rico: Gabrieli, is een verwijzing naar de aartsengel Gabriel, die een boodschapper uit de hemel is. Hij brengt twee boodschappen: Hij kondigt nieuw leven aan in het Nieuwe Testament ( de blije boodschap aan Maria) en in het Oude Testament voorspelt hij in een visioen het naderende einde ( het visioen van de ram en de bok) (Daniel 8:16) Voor Eduard vervult Rico beide aspecten van het leven. De xtc-pillen schenken Rico almacht, geven hem vleugels. Als hij achter op de Honda van Dijk zit, 'is hij een speedwing, een adelaar die oprees als Dijk gas gaf en daalde als hij vaart minderde en bij het dalen druppelde er telkens bloed van zijn veren, dat op de weg in honderd kleine druppeltjes uiteenspatte.' (pag. 219) Hij is dan op weg om wraak te nemen. Tot bloedens aan toe verwond door het onrecht dat hem werd aangedaan. De Griekse mythologie verhaalt van de god Zeus: hij zond voortekens aan de Grieken d.m.v. een adelaar. Als Zeus boos was, bliksemde en donderde het, want hij was god van hemel en aarde.
De schelpen: in de mythologie staan schelpen voor geboorte en liefde. De liefdesgodin Venus heeft een schelp als attribuut. In het Christendom staan schelpen juist voor de dood. Voor Eduard vervult Rico beide aspecten. Voor alle personages is de schelpenverzameling erg belangrijk. Voor Cecile is de verzameling haar hele leven: 'Ik heb niet voor niets geleefd. [...] Ik laat een museum vol schoonheid achter.' (pag. 206) Ze probeert met het verzamelen Eduard op het rechte pad te houden, hem af te leiden van zijn werkelijke passie, maar 'De collectie was voor Eddie een surrogaat, een mooie leugen, een wassen masker dat smolt zodra er een paar jongensogen op rustten.' (pag. 205) Voor Rico is de schelpenverzameling belangrijk, omdat hij hoopt dankzij de schelpen zijn uitzichtloze bestaan te ontvluchten, door met Eduard mee te gaan naar de 'filistijnen': " 'Nou...' zei hij tenslotte, 'ik wou dat... as u terug gaat naar de Filistijnen, dat ik dan mee mocht. Om bij u te werken!" (pag. 191)  De goudvissen in Rico's vleugels keren telkens terug. Iedere dag is er een verwijzing naar vis. Als het niet rechtstreeks is, dan via een aanhaling. De vissen worden elke dag genoemd, behalve zaterdag. De introductie van het motief staat op bladzijde 14: op dinsdag gaat Rochèl na het boodschappen doen naar de tuin, om naar de vissen te kijken.Donderdag (pag. 16). Eerste werkdag van Rico: de eerste dode vis, een kleine zwart ge-vlekte, wordt gevonden als Rico vertrokken is. De motieven schelpen, seksualiteit en zeepaardje vormen samen 'de passie'. Je zou denken dat dit dan het thema van het boek is, maar dan blijf je aan de oppervlakte van het verhaal. Passie lijkt meer een motief. Het wordt door Bol en Cecile met name genoemd. Een thema bepaal je als je de diverse motieven in een bepaald verband kunt zien. Een thema zit dieper. Handeling Het boek heeft twaalf hoofdstukken. Iedere dag van de week heeft één hoofdstuk, met uitzon-dering van de laatste dinsdag, die twee hoofdstukken bestrijkt. Het verhaal begint zonder introductie, in medias res, midden in de handeling dus. Als lezer kijkt men naar een jongen die met zijn armen staat te bewegen om de mouwen van zijn leren jack te controleren op barstjes, waardoor hij het alleen maar erger maakt. In elk hoofdstuk komen verschillende personen aan het woord. Op dinsdag komt Rico er achter dat Eduard speciale gevoelens voor hem heeft, het is dus een belangrijke dag in het verhaal en daarom bestrijkt het twee hoofdstukken. Alleen de motieven vis en schelpen komen in elk hoodstuk weer terug. Het verhaal heeft een open en gesloten einde tegelijk. Een open einde omdat aan het einde van het verhaal Eduard sterft door toedoen van Rico, waarmee ook gelijk de verhouding tussen Eduard en Rico en Rico's veelbelovende toekomst voorbij is. Maar naar mijn mening heeft het verhaal ook een open einde. Er wordt verder niet verteld hoe Rico zijn toekomst er na het incident uitziet, wat ongetwijfeld heel anders zal zijn, aangezien hij schuldig is aan moord. Ook wordt er niet verteld hoe het verder gaat met Cecile en met dr. Bol. Tijd Het verhaal speelt zich af in het heden en het verleden, het verhaal wordt nu verteld. Het tijdsbestek bestrijkt negen dagen, die chronologisch verlopen, van dinsdag tot en met woensdag een week later. Met flashbacks aan de hand van herinneringen van vooral de Rochèls keert de lezer tot vijftig jaar terug in de tijd en wordt de voorgeschiedenis van het echtpaar bekend. Ruimte De zee en het strand spelen een belangrijke rol in dit verhaal. De schelpen zijn kinderen van de zee en spoelen aan op het strand. Ook Rico is een kind van de zee, hij woont in een dorp aan de zee, zijn vader kwam van over de oceaan en werkt in de visafslag. De Rochèls nemen tijdelijk met hun schelpen hun intrek in een afgelegen villa in de duinen, niet ver van zee. Het is in deze villa dat zich het grootste gedeelte van het verhaal afspeelt. De villa ligt ongeveer een kwartier van Amsterdam. Perspectief Rico's vleugels is een auctoriaal verhaal, de verteller schakelt van het ene personage over naar het andere. Hierdoor worden alle aspecten van alle drijfveren van alle kanten belicht. Dit perspectief is duidelijk op te maken uit het volgende citaat:" 'Heb je nog broertjes of zusjes?' 'Nee, ik ben allenig.' Rico was allenig." (pag. 133) De opmerking 'Rico was allenig' wordt niet door een van de personages van het verhaal gemaakt, maar wordt duidelijk door de verteller gemaakt.
Karakter Rico's vleugels bevat zowel round characters als flat characters. De round characters zijn: Rico Gabrieli: veertien jaar, zit op het LTS, maar spijbelt de meeste dagen van de week. Hij is heel erg opstandig. Rico komt, zoals Bol dat zei: 'uit een kansarm milieu.' (pag. 73) Zijn vader komt uit Venezuela, was zeeman, maar werkt nu op de visafslag en is voortdurend dronken. Rico's moeder verdient bij als prostituée in een bouwkeet. Hij geeft niets om zijn ouders. " 'Me moeder is dood,' zegt Rico effen. [...] 'En me vader sjouwt de hele dag kratten schol en kabel-jauw, da's 't enige wat-ie ken!'" (blz 133) Rico heeft een brommer met verschillende Harley Davidson-onderdelen en hij is altijd in het zwart gekleed en draagt altijd het zwarte leren jack dat hij een keer uit een auto van een vakantieganger gepikt heeft. Hij gaat om met een aantal 'ongure gasten' die stelen, inbreken en de hele dag bij de gokkast rondhangen. Rico voelt zich wel verwant met hen, maar voelt zich toch ook weer een beetje een buitenstaander. Hij wil, in tegenstelling tot zijn vrienden, een heel nieuw leven beginnen. Rico wil weg uit deze omgeving, hij wil een nieuw leven beginnen. Hij ziet Eduard als 'hulp-middel' daarvoor. Eerst ziet hij Eduard als een soort grootvader, maar later, als hij de bedoe-lingen van Eduard door heeft, gebruikt hij Eduard om zo ergens anders een nieuw leven te beginnen. 'Nou...' zei hij tenslotte, 'ik wou dat... as u teruggaat naar de Filistijnen, dat ik dan mee mocht.' (pag. 191) Maar toch doet hij niet alleen maar aardig tegen de oude man om zijn saaie bestaan te ontvluchten en om geld te verdienen. Hij voelt toch sympathieën voor de man. Eduard Rochèl is een zachte, aardige en rustige man, maar zodra hij op de praatstoel zit, is hij duidelijk aanwezig. Hij kan hele mooie verhalen vertellen. Hij is getrouwd met Cecile, die hij als een soort grote zus ziet. Cecile speelt een beetje de baas over hem, wat hij gewillig toelaat. Maar als het er op aan komt, is Eduard degene die beslist wat er gebeurt. Hij houdt van haar, maar niet op een passionele manier. 'Hij leefde verder naast Cecile, als een broertje naast een grote zus. En als hij, op het strand gezeten, toekeek hoe haar zwemvliezen tegen elkaar klapten bij het duiken naar een schelp, dan wist hij dat hij van haar hield. Maar het werd niet meer zoals het geweest was.' (pag. 104) Tijdens zijn huwelijk, die Cecile en hij nauwelijks 'geconsumeerd' hadden, kreeg hij een passio-nele affaire met een jonge violiste, waardoor zijn gemis naar vervulling werd geopenbaard. Dat gemis vond hij in de minderjarige Anouar, waar hij verliefd op werd. In die tijd werkte hij nog bij de diplomatieke dienst. Wegens dit avontuurtje heeft hij zich teruggetrokken. Cecile spoorde hem aan om te helpen schelpen te verzamelen, ze hoopte dat hij zo zijn echte passie zou vergeten. Maar met de komst van Rico komt het allemaal weer naar boven en wordt hij verliefd op de jongen. Cecile Rochèl is een lelijke, maar schatrijke vrouw die haar leven heeft gegeven voor de schelpen, zelfs haar doodzieke zus Titia vindt ze minder belangrijk dan haar schelpen. De schelpen zijn haar kinderen. Ze is eigenlijk lesbisch, maar heeft zich voor de buitenwereld een man aangemeten. Ze houd wel veel van haar man en wil hem behouden voor de schandalen die op de loer liggen door zijn seksuele geaardheid. Ze is erg krenterig, maar als het om schelpen gaat, is haar geen prijs te hoog. Ze houdt van veel pracht en praal, in tegenstelling tot Eduard, die juist de hele simpele schelpen mooi vindt. 'Hun smaak liep uiteen, dat was bekend en dat gaf ook niet - zij het dan dat ze zich vaak ergerde aan zijn onverschilligheid voor juist de grootste prachtstukken van de collectie. Golden Cowry's, haar lievelingen, vond hij 'zo zelfver-genoegzaam'. ' (pag. 12) Verder zijn er nog een aantal flat characters, die erg clichématig weergegeven zijn en aldus de ontwikkelingen in het gevoelsleven van Rico, Eduard en Cecile versterken. Allereerst is er Krokewit, een dertienjarig 'boefje' en vriendje van Rico. De moeder van Kroke-wit is werkster in het huis dat het echtpaar Rochel heeft gehuurd. Ook is er Titia, de zus van Cecile. Cecile bepaalde vroeger zo ongeveer haar leven, wie haar vrienden waren, met wie ze moest trouwen. Titia is erg ziek en ligt op sterven in het Franse Menton. Ten slotte is er dr. Ernst Bol, directeur van het Seba-instituut, waar de beroemde schelpencol-lectie zou worden ondergebracht. Hij is erg naïef en maakt zich hoofdzakelijk alleen zorgen over zijn eigen hachje. Hij voelt zich erg belangrijk, omdat 'hij' die schelpencollectie krijgt, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Hij moet het alleen maar beheren. Verder is hij een saaie schelpendeskundige, die in zijn midlifecrisis beland is. Zijn zwarte sportwagen geeft hem niet dat snelle imago dat hij zo graag zou willen hebben. Stijl
De stijl van Rascha Peper in Rico's vleugels is zeer realistisch. Het is allemaal vrij recht-toe-recht-aan. Er is veel sprake van beeldspraak: veel beschrijvingen van sfeer en uiterlijk. Dit boek bevat relatief niet veel dialogen, maar de dialogen die er zijn geven nog meer snelheid aan het verhaal en zijn bijzonder goed getroffen. Het woordgebruik is erg modern, er staan af en toe uitdrukkingen in die Rico gebruikt, die door veel jongeren worden gebruikt. Ook staan er geen moeilijke woorden in, behalve op pagina 88: 'Nee, nee,' zei Bol, 'daar gaat het niet om! Dat is het punt niet. Het gaat om... de expertise, wil ik maar zeggen.' Ja hoor, dure woorden ertegenaan gooien!' (aldus Rico). De zinnen zijn niet te lang en niet te kort. Het leest lekker weg, je struikelt niet over lange, ingewikkelde zinnen en je stuit niet op veel te korte zinnen. Titelverklaring De hoofdpersoon en de titelheld, de veertienjarige Rico, is dol op Harley Davidson-motorfiet-sen. Op zijn kamer heeft hij dan ook een poster hangen van een blond meisje met op haar bovenarm de Harley Davidson-vleugeltjes getatoeëerd. Zijn lievelings T-shirt is er een met deze vleugeltjes erop. Het is dit shirtje dat Eduard Rochel stiekem verstopt heeft om hem zelf te houden, omdat hij er zo verzot op is. Een andere verwijzing naar de vleugels van Rico is zijn achternaam Gabrieli, naar de aartsengel Gabriël. En naar de vleugels die Rico heeft als hij op weg is om de villa in brand te steken. Biografie Rascha Peper, alias Jenneke Strijland, is geboren in Driebergen en woont nu in Amsterdam. Zij heeft Nederlands gestudeerd met als hoofdvak middelnederlandse letterkunde. Zij is lerares geweest, maar heeft het onderwijs verlaten. Tijdens een vierjarig verblijf in Wenen - haar man was bij de Nederlandse diplomatieke dienst - begon ze met schrijven. Het eerste manuscript was dat van de roman Oesters. Haar debuut als schrijfster maakte ze echter met de verhalen-bundel De Waterdame (1990), een aantal verhalen bijna allemaal verteld vanuit vrouwelijk perspectief. Daarna verscheen pas de roman Oesters (1991), over de liefde tussen een twintig-jarig meisje en een man van bijna zestig. In 1992 kwam de novellenbundel Oefeningen in manhaftigheid uit, met verhalen verteld vanuit het perspectief van mannen. De kritieken op deze drie boeken variëren van welwillend tot lovend. De schrijfster houdt van tijdloze thema's zoals liefde, dood en vertwijfeling en behandelt deze altijd op luchtige toon. Rascha Peper streeft naar het verwerven van gedegen achtergrondken-nis voor haar verhalen, of het nu gaat om de vroege middeleeuwen in Italië, zoals in een van de verhalen uit Oefening in manhaftigheid, of over schelpen zoals in Rico's vleugels. Ze heeft grote bewondering voor de klassieke Russische schrijvers en voor Elsschot. Mening Ik had dit boek gekozen allereerst omdat de titel mijn aandacht trok. En van wat de lerares vertelde over de inhoud van het boek leek het mij een zeer interessant verhaal. Mijn conclusies na het lezen komen overeen met de eerste indrukken. Het is inderdaad een zeer interessant boek. Het is verbazingwekkend dat de schrijfster het zo voor elkaar kan krijgen dat je eerst een totaal verkeerd beeld krijgt van een bepaald personage. En dat dan plotseling alle verhoudingen van de personages met een aantal zinnen kunnen veranderen. Je wordt als lezer door de schrijver letterlijk misleid. Ook vond ik het zo'n goed boek vanwege de vele kanten die worden belicht over een bepaald thema. Je ziet de heldere en de duistere zijden ervan, waardoor je er meer begrip voor krijgt. Tijdens het lezen van het boek had ik geen idee dat er zoveel motieven en verwijzingen in het verhaal verwerkt zijn. Daar kom je dan pas achter als je ,na de eerste keer lezen van het boek, je verder in het verhaal gaat verdiepen. Ik vond Rico's vleugels echt de moeite waard om te lezen.