Schrijver: Karin Hilterman Titel: Respect
Uitgever: Van Hokema & Warendorf Aantal Blz: 174 Samenvatting: Ze kon hem onder de rand van haar hoofddoek zien. Niemand kon zien dat ze naam hem keek, ze vond het zo’n mooie jongen met zijn blonde haar. Ze vond zijn stem prettig, en luisterde daar graag naar. Maar hij had nooit wat tegen haar gezegd en dat zou ook niet snel gebeuren. Ze had hem zelfs nooit aangekeken. Volgens haar was hij onbereikbaar, en dat zou ook zo blijven. Niemand mocht weten dat ze die jongen observeerde. Ze wist heel goed dat het niet hoorde, helemaal niet voor haar geloof. Ze moest wachten tot er een man voor haar werd uitgekozen, daar had ze geen zin in. Wat moet je met een onbekende? Je mag wel een keer nee zeggen, maar je moet je eer hoog houden in de familie. En Nederlandse jongens waren al helemaal verboden, ze zijn ongelovig daarom is dat zondig. Maar ze moest opschieten, haar proefwerk moest af. Oh wat had Charles een hekel aan Lonneke, ze zat weer te spieken, ze wist wat haar boven haar hoofd hing als ze gesnapt werd. En Serge werd ondergesneeuwd, die valt natuurlijk op haar, en hij trapt erin! Charles vond het gemeen, waarom moesten mensen zo zijn? Als ze jong of volwassen zijn, het wordt steeds maar erger met hun streken! Maar Lonneke was niet de enige waar hij een hekel aan had, ook aan Pamela, zij kan jongens helemaal van hun stoel af krijgen. Zelf was hij er ook eens ingetrapt, maar dat is nu verleden tijd, hij liet zulke meiden links liggen. Hij zou graag één van die meiden een pootje uit steken, maar dat kon natuurlijk niet, niet zo worden als anderen dacht hij. Hij dacht verder na, hij had het gehad met de wereld, hoe kon iedereen zo met elkaar om gaan? Als hij de krant las waren er alleen maar berichten over oorlog, moord, macht, martelingen misbruik en ga zo maar door! Dat is toch niet menselijk? Ooit had hij zijn moeder daarom gevraagd waarom ze kinderen wou hebben, terwijl ze bijna allemaal gemeen waren. Maar ze had geantwoord dat het een daad van liefde was. Na tien minuten ging de bel. Hij stond op en ging weg. Charles had pauze, hij keek naar de aula, daar had een kerstboom gestaan. Maar helaas, de kerstballen die erin hangen, hingen er na een paar uur niet meer in. De meeste jongeren vonden het nodig om alles kapot de schoppen, of er per ongeluk van af te stoten. Wat had Charles daar een hekel aan, zo was de kerstgedachte weg! Hij ging maar op zijn plek staan, zoveel vrienden had hij niet. Hij zat zich zo te ergeren, dat alle jongeren hun eten en drinken op de grond gooiden of weggooiden omdat ze dan wat konden kopen. Maar die gedachte ging snel over toen Lonneke naast hem stond. Ze wilde hem wel voor wat spannends uitnodigen, maar Charles moest daar niet aan denken. Charles voelde dat ze hem heel erg lief aankeek, maar hij moest er niet nog een keer instinken. Hij dacht aan Serge, die dit graag zou willen. Charles was blij dat hij er niet was. Charles vond het maar niets dat als je er goed uit zag, dat meisjes je probeerde alle kanten op te krijgen. Zijn moeder had vaak gezegd dat hij een mooie jongen was. Dat had ze niet moeten doen, want op straat kreeg hij er ook altijd last van. Hij moest weg, hij wilde die meid nooit meer zien. Ze had hem teveel belazerd, op het schoolfeest in oktober. Hij wou naar buiten, het regende maar hij had nog maar 2 uur les en moest gewoon weg. Hij ging onder een afdakje staan om zijn huiswerk nog over te kijken. Daar zat het stille meisje ook. Elif. Ze zat met haar biologie op schoot en vingers in haar oren. Want Sjef stond weer te tetteren, dan kon je echt niet werken. Hij ging tussen ze in staan en keek zijn boek door. Hij voelde dat er aan zijn mouw getrokken werd. Elif bloosde maar vroeg wat er precies bedoeld werd met bladzijde 67. Charles legde het uit, eigenlijk vond hij het ook best moeilijk. Maar hoe moest je dat uitleggen? Aan iemand met een hoofddoek? Maar hij wist dat het belangrijk was voor haar om een voldoende te halen. Terwijl hij het uitlegde, keek zij hem niet aan. Hij wist waarom, hij had het vaak genoeg gelezen. Hij moest een soort vijand voor haar zijn, want het was verboden voor haar geloof. Toen hij klaar was, knikte ze even, maar zei niets. De bel ging, en hij moest naar biologie. Maar voor hij het wist voelde hij wat prikken in zijn rug, een sissende stem achter hem zei dat hij dat als hij nog een keer bij Elif zou zijn, dan zou hij nog wel eens kennis maken met zijn mes. Charles wilde zien wie dat was, maar er werd weer gedreigd. Maar toen hij verdween wist hij al wie dat was. Elif had een oudere broer Arif. Charles voelde zijn hart bonken, en wist dat die jongen het meende, ook al was het geen mes waar hij mee geprikt werd. Maar misschien kon het ook wel, je wist het nooit met zulke jongens. Charles had zichzelf in de les wel weer in controle, hij snapte niet wat hij verkeerd had gedaan, hij had alleen maar iemand geholpen. Dat Arif naar de vwo-afdeling was gelopen, hij zat op het vmbo. Bij het wisselen van de lessen lette hij altijd goed op, je wist nooit of Arif nog eens kwam. Hij was best bang. Nadat je vorig jaar hoorde dat er een leraar was doodgeschoten. Hij vond het maar niets al die fanatieke moslims. Charles vond het maar niets, alles leek te veranderen in een moslimgebied. Als dit een gevolg is van een multiculturele samenleving, werd het er niet gezelliger op. Charles wist wat de dreiging van Arif betekende, hij kon dit niet zomaar oplossen. Want Arif zou hem zeker vinden, met zijn vrienden of alleen. Elif had ook nog alle adressen en namen van haar klasgenoten, dus konden ze hem nog makkelijker en sneller vinden. Hij kon onmogelijk ontsnappen, en Elif zou van niets weten. Hij wist dat de enige manier was, om van Elif en meisjes met hoofddoeken weg te blijven, hij vond dat best jammer want Elif was een aardig meisje. Charles zei dat van weinigen, hij vond dat veel medeleerlingen niet aardig waren of te weinig interesses hadden wat hij leuk of interessant vond. In de les bijvoorbeeld, veel leerlingen zagen in dingen geen humor meer, humor bleek zeldzaam te zijn. Charles vond dat jammer, want wat is nou een les zonder humor? Toch heeft hij iemand op het oog die hem aardig vind, maar hij durft niet op diegene af te stappen. Het is een jongen uit de vierde. Hij heette Willem hij was wit noch zwart. Charles vond hem wat hebben omdat die jongen nogal onverschillig was, anders dan anderen. Willem heeft zelf ook weinig contact met anderen. Na de laatste les zou hij naar huis gaan, maar het bleek dat zijn fiets naast die van Willem stond, en hij vroeg of Willem wat mee wilde gaan om wat te drinken. Samen fietsten ze erheen. Samen in het café bleven ze praatten. Het ging over boeken. Charles is gek op boeken, want zijn vader heeft een boekenwinkel. Hij was bezig met het boek ' gestolen gezicht'. Dat gaat over de Taliban. Charles vroeg waar hij van hield, hij vertelde dat hij van alle soorten boeken hield. Hij las er nu een over communisme, omdat hij het gewoon wilde weten. Charles vraagt hem van alles, wat hij van de school vond. Willem praat daar nuchter over, hij heeft op zich wel een leuke klas en daar gaat het om. Charles vond hem aardig, maar hij vond het wel vreemd, omdat Willem wel een jaar ouder was. Dat merkte Willem en zei dat hij wel dapper was dat hij hem had uitgenodigd, hij vond dat al heel wat. Willem haalde een boek uit zijn tas en vertelde dat het over iemand die een tijd in het leger van Israël had gezeten, en die gewond raakte. Hij heeft tegen de Palestijnse gevochten, maar haatte ze niet. Hij wilde laten zien dat er veel overeenkomsten waren tussen joden en Arabieren. Charles vond dat vreemd, want dat werd daar natuurlijk niet geaccepteerd. Willem begreep dat, maar zijn moeder was een Palestijnse en zijn vader een Nederlandse jood. Zij hadden wel gezien dat er veel overeenkomsten waren. Charles lag 's avonds is bed, en was blij dat hij een vriend had gevonden. Willem had gevraagd of hij hem weer een keer wilde ontmoeten. Maandag zou het worden. Hij had een prettig gevoel overgehouden aan het gesprek. Ze hadden elkaar vertrouwd. Hij was nieuwsgierig hoe het dan bij hem thuis zou zijn. Elif keek thuis haar biologie nog een keer door, ze had eigenlijk niet om hulp hoeven vragen, want ze had iets over het hoofd gezien. Als ze dat wist, had Arif niet zo hoeven doordraven. Maar toch vond ze het fijn dat hij haar geholpen had, want hij keek haar niet aan, en dat was respectvol vond ze. Ze had hem wel even aangekeken, het was ontzettend spannend geweest. Maar ze moest een goed cijfer voor biologie halen, want het was moeilijk om een cijfer in te halen, omdat er al zo weinig toetsen werden gegeven. Toen ze VWO mocht doen, moest ze van haar vader per se een 7,5 staan. het was namelijk niet goed in de ogen van haar broer en haar vader. Want het zou niet goed zijn voor een moslima. Ze had het mogen proberen, maar ze hadden allemaal verwacht dat ze het niet zou kunnen halen. Ze hadden gezegd als ze het niet zou halen, dat ze van school zou worden gehaald. Ze zou er keihard voor werken, maar thuis moest ze ook werken. Dat hoorde zo, en ze had geen andere zusjes die dat konden doen. Ze wilde naar de universiteit, ze wou als eerste in de familie gaan studeren. Ze zou wiskunde kiezen, het altijd boeiende vak. Maar helaas zo ver was het nog niet.... Haar broer Arif was heel anders, ze hadden gehoopt dat hij naar de havo zou gaan, en daarna naar het ROC. Hij zou goed verdienen, maar helaas het was anders uitgepakt. Arif was veel te lui, en was niet al te slim. Hij kon wel slim zijn maar dan met andere dingen. Misschien moest hij sporten, zodat hij daarna rustig zijn huiswerk kon maken. Maar dat interesseerde hem ook al niet. Verder zat er niemand op het vwo, niemand had grote interesse voor dingen zoals zij. Ze gingen toch hun gangetje. Ze zat boven voor een artikel dat ze voor Frans moest bestuderen. Ze moesten samen met een groepje 2 vragen bedenken. Als het niet voor een cijfer was, had niemand het serieus genomen. Het was een artikel afkomstig van een fel feministe die tegen hoofddoeken was. Ze zouden in Frankrijk geen hoofddoeken meer mogen dragen in openbare gebouwen, ze vond het idioot. De leraar had haar niet eens aangekeken toen hij het artikel aan haar gaf. De islamitische jongens hadden luid geprotesteerd, dat ze eerst kennis moesten hebben voor ze oordeelde. Maar hij wilde de discussie op bang brengen, want ze wilde net zo'n Lagerhuis zoals op tv beginnen. Maar wel het liefst in het Frans. Ze las het artikel, maar er viel iets op. Ze las dat je beter geen sluier kan dragen omdat het misbruik is, het lijkt net of het een lustobject is. En dat hoort eigenlijk niet zo. Ze vond het wel ver gezocht, ze moest zorgen dat haar vader en broer er niet achter zouden komen. Ze vond het jammer dat ze zelf niet vrijuit zou kunnen praten. Op school kon het niet, want mensen zouden over je praten. Eigenlijk zou het wel moeten kunnen in Nederland, maar dat kon niet vanwege haar eer. Ze ging verder aan haar wiskunde opgaven, want straks kwamen er familieleden op bezoek. Elif was bezig met de *borek (bladerdeeg met witte kaas en kruiden) toen haar broer Arif de keuken binnen kwam. Ze keek niet om. Hij zei dat als ze nog een smet die gladde jongen zou praten, dat ze dan wel weer wat er gebeurd. Hij gaf haar een duw. Hij zei dat hij haar eer wou beschermen, en dat, dat een dagtaak was, en dat hij daarom niet aan zijn werk voor school toe kwam. Elif zei er niets op, ze wist wat hij bedoelde. Ze vond het stom, ze had alleen uitleg gevraagd, het was toch eigenlijk niet verkeerd. Ze zuchtte, maar hij vond dat ze niets te zuchten had, want ze moest per se de eer van de familie hoog houden, anders zouden mensen over hun praatte. Arif gooide zijn huiswerk naar haar toe, zij moest het maar maken. Elif moest dat heel vaak doen, dus zou ze weer bijna de hele avond niet slapen. Toen de familie kwam was alles klaar, de tafel was mooi gedekt. Ze hadden allemaal een goed humeur, dus het begon goed. Alleen snel kwam Arif gillend de trap af, want de zoons van tante Songul zaten aan zijn nieuwe computer spel. De vrouwen gingen naar de keuken, het was tijd voor vrouwenpraat. Elif's moeder vond dat altijd het leukst. Alleen Elif werd boos aan de gedachte dat mannen wel een aparte kamen hebben, en vrouwen niet. De beide broers (Elif's vader en oom Umut) zaten naast welkaar. Ze hadden veel verschillen, hun uiterlijk leek veel op elkaar. Maar toch verschillen ze erg veel met elkaar. Als Elif's vader zwart dacht dat oom Umut wit, en zo hadden ze best wel vaak discussie. Want de maaltijd eindigde vaak in een woordenstrijd. Dit keer ging de discussie over het artikel wat ze had. Oom Umut vond het een geen goed idee om het te verbieden, maar je mag wel zelf weten of je een hoofddoek wilt dragen of niet. Hij vertelde dat de eerste vrouw van Mohammed ook geen hoofddoek droeg, dus waarom de rest wel? Haar vader protesteerde weer, samen met haar broer Arif. Elif ging snel naar de keuken voor de volgende gang. Zo ging het de hele tijd. Oom Umut begon over Mohammed, dat hij het niet gewild had dat iedereen zo ingepakt erbij zou lopen. en haar vader die ondersteund werd door Arif praatte dan over de eer van de familie. Tante Songul en haar dochter Nurgul van twaalf durfde zich ook in de discussie te mengen, haar broer werd daardoor nog bozer. Haar tante en Nargul waren beide modern gekleed, je zag niet aan hun dat ze moslims waren. Ze vonden dat ze echte moslima's waren, ook al waren ze niet zo gekleed. Maar Elif's vader vond van niet. Haar tante liet het er niet bij, en zei dat ze goede moslima's waren, en dat ze een fantastisch geloof hebben, maar je moet veel dingen die in de koran staan op een goede manier begrijpen. Godsdienst is privé, en dat zou niet iedereen moeten weten. Ze keek de groep rond en zei ook nog dat ze met de Nederlanders beter moesten gaan samenleven, anders zou er nog veel te veel godsdienstverschillen komen, en dat betekent meer ellende. Ze begon tegen Mohammed te praten, dat hij het vast wel met haar eens zou zijn. Toen de familie om half 10 wegging, stuurde Elif's moeder, Elif naar boven. Arif was het daar niet mee eens, maar Elif rende snel de trap op. Op maandag stond Charles voor de deur van Willems huis, hij was uitgenodigd. Charles was nerveus omdat hij al een tijd lang niet bij een vriend of kennis was langs geweest. Hij wist eigenlijk niet waarom, hij kon ook geen antwoorden bedenken want Willem had al opengedaan. Willem zei dat zijn moeder nieuwsgierig is en ze had zich echt voor hem uitgesloofd. Charles vond zijn moeder een knappe vrouw. Ze liepen naar boven. Willem’s kamer stond vol met boeken, het bleek dat zijn vader een computerbedrijf had. Willem’s moeder gaf veel dingen die ze konden opeten. Willem prees zijn moeder de hemel in. Maar Charles zag dat hij het echt meende. Toen gingen ze schaken, en het eindigde met een remise, en Charles ging naar huis. Willem gaf hem een boek mee die hij gewoon moest lezen. Thuis las Charles het boek. Het ging over moslims die hun familie ronduit slecht behandelden. Hij moest het niet te laat maken en sloeg het boek dicht. Maar hij kon niet slapen, en ging het boek maar uitlezen. Die morgen zat hij met halfdichte ogen in de klas. Hij had het hele boek uitgelezen. In de pauze vroeg Willem of hij het al uit had, en Charles knikte. Willem zei dat het afschuwelijk was. En Charles zit nog helemaal in het boek. Hij vond dat iedereen hier van moest weten, dat iedereen het boek moest lezen. Al het geld voor de oorlog, zou naar de Al-Qaida zijn gekomen, en die zouden er nog ergere dingen mee doen. Elif zat voor de computer. Ze moest alleen Frans nog overkijken. Ze kon zich moeilijk concentreren omdat haar broertjes lawaai maakten. Ze had een opdracht gekregen voor maatschappij. Om vergelijkingen te maken tussen vormen van religie. Het moest ongeveer van 3 soorten geloven, en die moest je op een aantal punten vergelijken. Het was moeilijk voor haar, ze had wel alleen meisjes groep. Dat had ze geregeld, anders kon het niet, stel je voor dat Arif het zag? Haar eer zou schaden. Arif had Elif nog hard geslagen, ze voelde het nog. Ze had de bijbel gelezen, en zag veel overeenkomsten met de koran. Helaas dat weinig moslims dat niet wisten. In haar groep had Jet verteld dat een kleine groep protestanten echt alles letterlijk namen wat er in de bijbel stond. Veel mensen niet meer, maar veel mensen deden meer hun eigen ding. Bij Maaike was dat ook zo, haar vader was streng opgevoed, maar wou het zelf niet zo doen. Elif hoopte ook dat het ooit bij hun geloof zou gebeuren. Ze hadden afgesproken dat ze allen hun deel maken, en daarna samenvoegen. Elif had vorige week de brief gezien waarin stond dat haar broertjes van voetbal af moesten, of ze moesten mensen ophalen zodat alles beter was geregeld. Maar haar vader was het daar niet mee eens, hij wou geen ongelovigen in de auto. Terwijl er veel Marokkanen en Turken op de club zaten. Haar ouders wilden het gewoon niet, ze vonden Nederlanders arrogant. Elif vond het jammer. Maar zij wilde studeren. Die zaterdag kwam zijn broertje thuis. Hij had af en toe last van aanvallen, en moest constant in de gaten gehouden worden. Als Charles er was ging het meestal goed. Je moest op een speciale manier met Marco om gaan. Doktoren wisten niet wat er precies met Marco aan de hand was. Maar er was tijdens zijn geboorte iets mis gegaan met zijn hersenen. Hij moest daarom medicijnen slikken, dat hielp wel wat. Toen Marco wakker werd gingen ze even weg. Charles zag Elif en hij ging achter haar aan. Elif had haast en liep snel weg. Elif vond het vervelend dat ze hem tegenkwam, maar had eigenlijk ook wel met hem willen praten. Ze vroeg zich af of alle moslimmeisjes dit probleem hadden. Veel meiden waren vrijer opgevoed. Maar meestal was het ook zo dat ze die meisjes thuis hielden. En dat ze na hun 15de niet meer naar school mochten. Ze moest naar haar tante, want ze was ziek. Ze had een pan soep mee. Ze moest even de spullen opkloppen. Ze wilde ook alleen maar thee. De mannen in huis konden zelf wel de soep warm maken. Toen ze weg ging, keek ze of Charles er nog stond, maar nee. Ze vond het toch jammer, ze wilde graag met iemand praten. Thuis wilde ze gelijk haar werk maken. Maar haar moeder praatte tegen haar. Ze zei dat het niet zo goed met hun ging. Elif vond het goed dat je veel voor de zieken wou doen. Maar de mannen konden ook wel wat doen. Als je hen niets liet doen zouden ze ook nooit iets doen. Het was fout, daar kreeg je arrogante mannen van. Het werkstuk van Maatschappij liep goed. Ze dacht aan de oorlog in Irak, ze vond dat de Amerikanen waren begonnen. Het werd steeds erger. Ze had in de les gezien dat Charles een boek aan de leraar gaf met een gesluierde vrouw op de voorkant. De leraar vertelde er over. De Al-Qaida wilde de ongelovige bekeren of vernietigen. Als dat zou gebeuren zouden ze veel demonstraties krijgen. Elif wilde het niet geloven, dit moest propaganda zijn. Die nacht lag ze wakker, ze wilde het boek lezen om haar eigen mening te vormen. Ze kon zich niet voorstellen dat een volk slecht kon zijn. In de klas viel haar gezichtsuitdrukking op. De leraar had daarop gereageerd. Hij zei dat hij wist dat het moeilijk te begrijpen was voor moslims. Die nacht schreef Elif een briefje voor Charles.. Hopelijk zouden haar broer en vader er niet achter komen. Charles voelde een briefje in zijn hand toen hij het biologielokaal uit liep. Hij keek erop het bleek een briefje van Elif. Hij merkte dat hij bij was, hij begon gelijk te verzinnen hoe hij dit moest aanpakken. Ze moesten er een keer over praten. Ook Willem moest erbij zijn. Ze moesten een keer iets verzinnen om bij iemand te praten, maar wie? Na de caké bij Willem begon Charles erover. Willem reageerde eerst wat koel. Hij vroeg naar die broer. Charles weet dat hij op hem let. Willem reageert dat hij vast ook veel op mooie jongens let. Charles weet dat hij het tegen hem heeft, en reageert dat het niet altijd leuk is om mooi te zijn, de meiden hangen maar om je heen. Willem geloofde hem wel. Willem pakte een boek over regels waar moslims zich aan moeten houden. Charles wilde het alleen niet lezen, hij zou woedend worden. Hij wilde gewoon graag dat Elif het boek zou hebben. Maar Willem voelde zich niet aangesproken. Charles vond het beter dat ze met z’n tweeën zouden gaan. Charles ging het boek kaften zodat niemand kon zien waar het over zou gaan. Willem wilde haar wel uitnodigen maar dat kon niet zomaar bij hem. Hij zou zijn moeder wel vragen voor goede ideeën. Willem vroeg of Charles, Elif ziet zitten, maar hij zei dat het niet zo was alleen werd knalrood. Charles wilde teveel volgens Willem, en Charles werd kwaad. Willem vond dat hij niet zo veel fantasie moest hebben. Hij moest met zijn beide benen op de grond blijven staan. Elif was onzeker over haar actie, ze had gezien dat Charles blij was met haar briefje. Hij had even tegen haar gelachen. Ze wist gewoon niet wat ze precies wilde. Ze mocht niets doen wat ze wilde, dat wist ze. Ze wilde graag met hun praten. De volgende dag had hij het boek bij haar tafel gelegd. Ze was gelijk begonnen in het boek, vaak met open mond. Ze vond het een moedige vrouw in het boek. Ze kon zich voorstellen dat de schrijver anoniem wilde blijven. Het was verschrikkelijk. Al het geld dat westerlingen stortten ging naar de Al-Qaida. Ze had nooit gedacht dat dit verzonnen was, omdat het boek gewoon te serieus was. Die nacht liet Elif haar boek vallen, ze had een angstig gevoel. Ze vond dat dit boek iedereen moest lezen. Het was te belangrijk, ze wilde er met mensen over praten. Toen ze wakker werd had ze een idee. Ze moest erover praten met haar oom en tante. Ze zou het weekend gaan. Na school belde ze op en vertelde over het boek toen ze er was. Ze vertelde dat het belangrijk was en dat ze het moesten kopen. Ook zei ze dat ze schoolvrienden meenam. Charles hielp zijn moeder en vroeg wat ze van Willem vond. Ze antwoordde dat hij wel aardig was. Hij zei dat hij niet wist wat andere mensen van hem vonden. Hij gaat de discussie aan met zijn moeder over moslims, joden en palestijnen. Maar zijn moeder reageert dat ze zich dan maar eens moesten aanpassen. Ze vond Willem geen buitenlander maar heel veel wel, mensen met hoofddoeken. En ze begint over haar vriendin Thea. Hij wilde Thea’s mening niet horen maar die van zijn moeder. Toen Charles op zijn kamer zat dacht hij na. Alleen zijn gedachte werd snel verstoord. Elif kwam opduiken in zijn hoofd, hij wist niet waarom hij aan haar dacht. Twee dagen later krijg hij weer een briefje in zijn hand gestopt. Er stond op dat ze graag wil praten. En dat ze dat heeft geregeld via haar oom en tante. Hij moest het drie keer overlezen om te beseffen wat er stond. Hij vond dat ze lef had, want dit kon niet. Hij moest een briefje terug sturen. Ook moest hij Willem vragen om mee te gaan, want hij wist meer. Willem kon het niet geloven, want het mocht toch niet zomaar? Charles vertelde over het briefje. Willem ging toch mee, maar is wel bang dat ze erin geluisd worden. Charles zou snel het briefje schrijven. Om drie uur werden ze verwacht, ze waren bang dat Arif met een mes achter de deur zou wachten. Vriendelijk werd de deur opengedaan. De jongens kwamen binnen. Charles herkende Elif bijna niet zonder hoofddoek. Ze vertelde dat haar familie er niet achter mocht komen. Umut kwam ook binnen, en hij moest eerst hun fietsen achter in zetten. Want niemand mocht weten dat ze hier waren. Charles vroeg naar haar hoofddoek. Elif reageerde dat, dat moest, anders mocht ze niet naar school. Het was vreemd voor hun om met haar te praten. Elif’s tante en oom hadden het over het boek, en vroegen waarom ze het eigenlijk moesten kopen. Elif vertelde dat het haar idee was, omdat ze er graag over wilde praten. Ze vroeg of hun het dan geen interessant boek vonden. Willem zei dat hij het van zijn vader kreeg, en dat iedereen het volgens hem moest lezen. Elif’s tante wilde weten waarom Willem’s vader zich er zo mee bezig hield. Willem vertelde over zijn afkomst. De tante en oom vonden het leuk om te weten. Oom Umut zei dat het vervelend was dat er zo gediscrimineerd werd tussen die twee volken. Met z’n allen vonden ze dat ze wat moesten doen, want anders zou het uit de hand lopen. Oom Umut en tante Songul wilde het beide uitlezen, alleen het zou moeilijk worden om gelovige moslims erbij te krijgen. Umut begon over zijn tweelingbroer die zou het helemaal niet geloven. Tante Songul begon te vertellen dat elke god dezelfde god was, ook al had hij steeds een andere naam. Willem vertelde dat er met dat boek werd verteld dat het nog niet zover was, maar dat het nog kan komen. Songul gaf hem gelijk. Tegen 6 uur gingen de vrouwen naar de keuken, en later vroeg Songul of Umut de soep zou willen opwarmen. Charles en Willem keken vreemd op, omdat mannen nooit wat doen. Umut zei dat hij het zelf had gemaakt. Umut moest maar eens zijn zoontjes ophalen van voetbal. De jongens hadden er niet op gerekend dat ze zouden blijven eten. Maar het mocht van hun ouders. Onder het eten begonnen ze weer te discusseren. Ze hadden het over de voetbalclub. Elif’s vader zou niemand willen ophalen. Hij vond dat de ouders gewoon moesten meehelpen. Charles zei dat hun dat ook wel konden gaan doen. Willem zei dat hij niet zo’n sportfiguur was. Umut zei dat, dat leuk was want ze konden alle hulp gebruiken. Elif zei dat ze schande spraken over haar tante omdat ze in de kantine werkte met van alle soorten mensen. Maar Songul maakte dat niet uit, iedereen praatte over iedereen. Ze hadden het over roddelen, dat Nederlanders altijd recht voor hun raap zijn. Maar Elif vertelde dat ook Nederlanders roddelde. Songul zag het, hij zei tegen Charles dat hij Elif leuk vond. Maar hij moest niet verwachten dat het ooit iets zou worden, want haar ouders zijn daar tegen. Charles durfde niet te kijken. En Elif bloosde. Het werd stil aan de tafel. Elif en Charles deden samen de afwas. Willem en Charles fietsten terug, het was stil. Willem wilde echt weten of Charles wat wilde doen bij de voetbalkantine. Charles wilde dat wel, want als je iets beloofd moet je het doen. Willem wilde eigenlijk niet helpen, en dat merkte Charles en hij fietste sneller. Willem begint over Elif, maar Charles reageerde alleen maar door harder te fietsen. Maar Willem haalde hem in, en hij bied zijn excuses aan. Charles moest maar niet over Elif praten waar Willem bij was. Elif wilde dat haar vader en broer wat deden voor de voetbalclub maar ze luisterde niet naar haar. Ze vonden dat haar tante het ook al zo goed deed, zodat mensen over haar praatte. Dat wilde hun dus niet. Haar ouders en broer wilde alleen maar goed leven als moslims en niets anders. Je mocht geen ongelovigen in je auto hebben. ’s Nachts kwam de droom. Elif lag in haar bed, ver boven de wolken en in een ander land. Vrouwen en mannen dansten om haar heen. Ze waren allemaal gelijk, ze voelde zich vrij. Die dag kreeg Elif een briefje van Charles, hij wou nog eens afspreken. Ze moest weer wat verzinnen om bij haar tante en oom te komen. Ze wist al wat ze zou moeten doen, ze zou zogenaamd haar nichtje helpen met wiskunde. Charles hielp bij het voetbalveld. Hij moest zorgen dat ze bleven doorrennen. Hij zag Arif lopen, en hij liep naar de kleedkamers. Charles praatte tegen hem, maar hij spuugde voor Charles voeten zei niets en liep door. Arif draaide zich om en keek dreigend naar Charles, die het zweet van zijn hoofd veegde. Arif dreigde dat hij van zijn broertjes moest afblijven of er zou wat met Charles gebeuren. De vader van Bart kwam ook kijken, en vroeg aan Charles of er problemen waren. Charles seinde dat de man moest oppassen. De man ging naast Arif staan en vroeg of hij kwam kijken, en vroeg om hulp van zijn familie. Arif draaide om en zei dat zijn familie niet zou werken in de kantine waar alcohol werd geschonken, hij zei dat, dat voor ongelovigen was en niet voor moslims. De man herstelde zich snel, hij zei dat hij dan maar goed genoeg zou moeten zijn voor een gratis voetbaltraining. Arif werd bleek, hij zei dat ze het nog wel zouden kunnen merken, want Satan zou hen komen halen. Hij ging snel naar binnen en haalde zijn broertjes op die nog niet klaar waren, hij zette ze op de scooter en ging weg. De man ging verder tegen Charles, ze wisten niet wat ze moesten doen. Charles ging naar de kantine waar Songul werkte, hij vertelde over Arif die er net was. Songul wil graag dat Charles weer eens langskomt. Charles vroeg of ze niet bang was of Arif erachter zou komen. Als dat zou gebeuren dan verzonnen we wel weer een oplossing. Charles nam afscheid, hij kon eigenlijk dit weekend niet weg omdat zijn broertje kwam. Hij wilde graag naar Elif dus moesten zij het maar zonder hem doen. Na school wist hij wat hij moest doen, Willem moest hem vertrouwen. Ze sloegen een andere straat in en Charles wou de moskee binnen. Willem stond daar niet op te wachten. Charles wilde er meer over weten, en daarom moest hij per se naar binnen. Willem wou helemaal niet mee, hij moest een paar minuten inpraten op zijn vriend. Willem vroeg aan de mannen die hun voeten aan het wassen waren naar de imam. De man kon geen goed Nederlands spreken, en hij keek naar Willem die dacht hetzelfde. Willem kon wel de taal en ze praatte wat, terwijl Willem het vertaalde. Als ze meer wilde weten moesten ze maar moslim worden. Dat ging hun veel te ver. De imam liet hun de moskee verder zien, zo zagen ze de *mihrab (bepaald punt in moskee, gericht naar Mekka waar de preekstoel staat). Maar de Imam wilde weten of ze wel serieus waren, Charles zei het in het Nederlands. De imam werd boos en wees hun de deur. Charles bedelde, omdat hij graag meer zou willen weten. Willem vertaalde het voor de imam. En als Charles echt serieus was mocht hij op vrijdagavond terugkomen. Willem wilde voor geen goud mee, Charles mocht alleen. Willem was kwaad en fietste hard door. Charles bood nog zijn excuses aan, en vroeg of hij nu een extra grote patat wilde, en Willem lachte. Ze hadden maatschappij les, Elif en Charles zaten tegenover elkaar. Charles kon zo zien dat Elif’s smalle gezicht nog bleker is geworden. Ze trok haar hoofddoek nog meer over haar gezicht want ze had erge kringen onder haar ogen. Tijdens de discussie zei ze niets, Charles wel. De leraar jutte de leerlingen op om nog feller te reageren, het zou en moest een echt debat worden. Op het moment dat Charles wat wou zeggen, zakte Elif aan de kant, hij sprong op en rende naar haar toe. Charles moest haar naar de decanenkamer dragen. Helaas kwam Arif de hoek om, hij herkende zijn zuster en trok aan haar, hij dacht dat ze dood was, en ze mochten niet aan haar komen. Hij begon nog harder aan haar te trekken. Meneer Everaan schreeuwde dat hij moest ophouden en dat zijn zus was flauwgevallen. Arif hield niet op, hij begon nog harder te schreeuwen en te trekken. Er kwam een conciërge aan, hij gaf Arif een dreun. Arif hield op. Charles riep Elif, maar ze bewoog niet. Everaan zag dat Elif behoorlijke klappen had opgelopen, en was er niet goed aan toe. Ook schoof hij haar hoofddoek weg en zag nog meer verwondingen. Charles moest weg, anders zou hij nog meer gedonder krijgen door Arif. De ambulance kwam eraan. Charles was graag meegegaan, maar hij wist dat de leraar gelijk had. Bij de conciërgekamer werd Arif geboeid. Hij was niet meer op school te handhaven. Na het laatste uur moest Charles weten hoe het met Elif was. Ze zeiden dat ze waarschijnlijk een flinke hersenschudding had en nog veel meer. Maar Charles werd ook gewaarschuwd dat hij beter niet langs kon gaan. Hij zou wel op de hoogte gebracht worden als het iets beter ging. Charles kwam Willem tegen, maar hij wist al genoeg. Charles wilde graag weten wie haar zo had geslagen, zou het Arif zijn geweest? In het ziekenhuis waar Elif lag, hoorde ze vreemde stemmen. Ze wist niet waar ze was, ze deed haar ogen open en wist weer wat er gebeurd was. Ze was in de ziekenauto ook al even bijgekomen, maar het was zo eng dat ze gelijk weer wegzakte. Een vrouw kwam bij haar om bloed af te nemen. Ze kon niet begrijpen dat ze in het ziekenhuis lag. Had ze zulke harde klappen opgelopen? Ze schrok, ze wist dat er morgen een bijeenkomst stond te wachten, de moeder van Willem zou ook komen. Ze moest erbij zijn, het kon niet anders. Een uur later kwam haar tante, ze noemde haar *Sevgilim kizim (lieveling, mijn dochter). Haar tante vertelde dat Charles haar had gebeld. Toen had haar tante haar moeder opgebeld en ze deed alsof ze van niets wist. Haar tante vroeg wie het had gedaan. Elif deed net of ze van niets wist. Maar haar tante vroeg of het Arif was, ze knikte. Ze zei dat ze niets fout gedaan had. Arif had haar met het biologieboek geslagen, ze moest namelijk voor het thema voortplanting leren. Maar daar stonden verboden plaatjes in. Arif was boos geworden, en noemde haar een hoer. Omdat ze zulke dingen uithaalde. Het biologie boek had een harde kaft en hij ramde er op los. Daardoor was ze die avond al buiten westen geweest. Arif had dat niet gezien, en was naar vader gerend. Ze moest gaan uitleggen dat het een lesboek was, en daar een toets over gehad. Haar vader begreep het eerst niet, maar daarna snapte hij het wel. Dit alles kon ze niet aan tante vertellen. Maar ze bleef niet lang, maar ze zou nog wel langskomen met haar moeder. Elif kreeg eten, maar ze schrok ervan dat er een man bij het raam lag. Ze snapte het niet, kon dat wel in Nederland? Dat kon niet zomaar. Als haar vader en Arif het zouden zien zouden ze woest worden. Er kwam een zuster aan. Ze vertelde dat ze een hersenschudding had. Haar bloed werd ook onderzocht, omdat Elif te veel was uitgeput. Ze moest daar nog een paar nachtjes blijven. Ook zei ze dat ze met een sociaal wekster moest praten, en dat er geheimhouding is. Elif begon te huilen, het is wel geheimhouding maar het kan toch niet? Ze zou er niet over praten. Maar de vrouw had het door en zei dat het goed voor haar zal zijn. Ze wilde aan de ene kant wel vrijuit praten met iemand, en eigenlijk mag diegene het niet verder vertellen. Kon ze dat maar.. Maar al kon ze dat, wat had dat voor zin? Ze wilde alleen met Charles praten. Charles kwam aan bij de moskee. Veel mensen waren hun voeten aan het wassen. Hij zag drie jongens staan, twee van school. Ze praatte over hem, Charles voelde zich ineens opvallend aanwezig. Hij zei dat de imam hem had uitgenodigd. En vroeg of hij bij hun kon gaan zitten. Dat hadden ze niet verwacht. Een oudere man vroeg wat er aan de hand was. Charles snapte er niets van, omdat ze in hun eigen taal spraken. De man vroeg of hij echt kwam uit belangstelling. Charles zei van wel. De man zou de imam halen, om te vragen wat Charles zou moeten doen. De imam was er niet. Maar Charles mocht wel mee, maar moest zich eerst goed wassen. De dienst duurde lang, en Charles snapte er niets van. Er werd alleen Arabisch gesproken. Iedereen luisterde, maar hij snapte het niet. Van zijn buurman werd hij ook niet wijzer. Charles zag dat er nergens vrouwen zaten. Hij zag de jongens van school weer, en ging erheen. Maar ze vonden hem niets. De imam kwam op hem af en vroeg of alles goed was. Charles zei van ja. Maar zei wel dat hij weinig uitleg kreeg. Het werd voor hem vertaald, en de imam antwoordde dat hij dan maar Arabisch zou moeten leren. Charles vond dat vreemd want ze woonde gewoon in Nederland. Dat vond de imam te veel, en hij ging weg. Charles ging naar huis, hij vond het nog vreemd dat hij dan maar Arabisch moest gaan leren. Ze woonde gewoon in Nederland. De volgende morgen ging Charles snel naar Willem toe om zijn verhaal te vertellen. Willem antwoordde koel dat hij dat kon verwachten. Willem zei dat Arif in bij de politie vast zat. Charles was bang dat het zijn schuld zou zijn. Willem zei dat ze dat zeker zouden gaan zeggen, want het was nooit de schuld van de moslimjongeren, altijd die van iemand anders. Charles wilde eigenlijk naar Elif. Maar daar wilde Willem zich niet aan wagen. Het kan ook niet, ze had geen hoofddoek, en als mensen het zagen, helemaal mannen die daar langskomen dat is streng verboden! Ze vroegen zich af hoe het nou ging met de bijeenkomst. Want Elif was er niet. Maar ze lieten het doorgaan. Die avond ging door, en ze zaten bij elkaar zonder Elif. Willems moeder was er ook, ze was erg enthousiast. Tante Songul zei dat ze aan een rechtenstudie meedeed, zo kwam ze met meer Nederlanders in gesprek en kon ze goed meedraaien. Ze hadden het over mensen die nog geen Nederlands spraken moesten het nu verplicht doen. Ze vonden dat goed. Want met je eigen taal kon je niets bereiken in Nederland, want niemand verstond je als je Arabisch sprak. Laila de moeder van Willem vertelde over haar jeugd. Dat ze in de Gaza woonde, maar dat ze Joram ontmoette, en ze gingen weg. Laila werd verstoten door haar familie. Maar ze hebben hem nu min of meer geaccepteerd. Ze hadden het over de Al-Qaida, die zaten niet op mensen zoals hun te wachten. En dat ze meer moesten gaan doen. Charles begon erover dat ze met kleine dingen moesten gaan beginnen. Zoals Elif, verder ging hij niet door. Tante vertelde dat ze geslagen was door haar broer met een biologieboek. Charles snapte het niet, het was een schoolboek, ze hadden een toets. Tante Songul zei dat seksualiteit een taboe is in de moslimcultuur. En in Nederland zie je het steeds maar op tv. Daarom zijn de Nederlanders volgens Arif ook slecht. En iedereen in Nederland zou alleen maar op zulke dingen uit zijn. Charles vond dat vooroordelen. Daar gaf iedereen hem gelijk in. Maar dit alles had te maken met de eer die de vrouw moet behouden. Willems moeder wilde graag een stukje voorlezen uit het boek ‘weg met de sluier’. Er stond in dat een vrouw die een sluier draagt een lustobject is. Omdat het zegt verboden te kijken, alleen droombeelden zijn toegestaan. Het werd die avond laat. Charles gaat tante Songul een brief in haar hand. Ze zei dat hij niet naar het ziekenhuis mocht gaan. Maar als ze het ziekenhuis uit is, kon ze wel bij haar komen. En zou hij ook mogen komen. Toen Charles thuis kwam was zijn broertje Marco weer met van alles bezig. Charles greep in. En na een kwartiertje sliep Marco. Carien had geholpen, het was hun buurvrouw. Zijn moeder kon Marco helemaal niet aan. Carien wou wel vaker helpen. Carien bleek een lerares te zijn die op het vmbo lesgaf. Ze begon erover dat er veel leerlingen zaten met andere culturen. En dat er daarom veel ellende is. Charles begon over hun besprekingen en vroeg of ze eens mee wou. Ze gaven elkaar een high five en de volgende keer kon ze komen. Die dag moest Elif naar een sociaal werker, ze vroeg wat. Maar Elif snapte het niet. De vrouw vertelde dat het bleek dat zij geslagen was, en dat ze haar wilde helpen. Elif zei dat het niet kon. Maar de vrouw zei van wel, alleen ze moest wel kunnen praten. De vraag kwam, Elif wilde weg. Ze kon het niet zeggen. De vrouw zei dat ze wist dat ze niet slecht over haar familie kon praten. Maar ze wist van haar broer die vast zat bij de politie. De vrouw vroeg of haar broer het had gedaan. Elif kon alleen maar huilen. Ze zei dat ze naar school wou en geen vader en broer meer wou hebben. De vrouw zei dat, dat niet kon, maar dat ze wel een tijdje van haar broer af was. Na het gesprek kwam haar moeder en haar tante langs. Ze kreeg wat te eten. De dokter had gezegd dat ze de ziekte van Pfeiffer had en een hersenschudding. Songul zei dat Elif het beste bij haar kon liggen als ze uit het ziekenhuis was. Haar moeder vond dat goed maar moest het eerst vragen. Elif wilde wel weten, of haar moeder wist dat Arif haar in het ziekenhuis had geslagen. Op zondag nacht werden Charles en zijn ouders opgeschikt door lawaai. Er werd een baksteen in zijn kamer gegooid. Er zat een briefje aan vast van Arif. Hij wou niet meer zien dat Charles zijn zus was, anders zouden er dingen gebeuren. De agent nam het briefje mee. Zijn vader zei dat hij echt uit de buurt van het meisje moest blijven. Charles zei niets, hij wist niet wat hij ging doen. Charles probeerde zijn moeder gerust te stellen, om te zeggen dat hij alleen maar dreigt. Zijn moeder vond het maar niets. Charles had 2 uur gym, en vroeg of hij met Elif mocht praten. En hij kreeg toestemming. Hij vroeg aan de zuster of hij mocht kijken hoe het met haar ging, omdat hij niet onder bezoekuur kon gaan komen vanwege haar broer. De vrouw ging snel weg en kwam snel terug. Elif was blij hem te zien. Ze praatte een tijdje. Ze vroeg of er niet over haar gepraat werd. Hij zei dat niemand over hun praatte. Willem stond te wachten bij de fietsenstalling. Hij vroeg hoe het met haar was. Charles zei dat ze haar straks veel meer kunnen opzoeken omdat ze bij haar tante gaat uitzieken. Willem zei dat hij daar veel meer naar toe zou gaan. Charles snapte hem niet goed. Willem zei dat hij te verliefd op haar was. Arif zou er niets over mogen weten, want dat zou Charles dood betekenen. Ook zou Charles zou zich moeten bekeren. Ze gingen naar de frietzaak. Toen ze naar hun fietsen gingen zagen ze Arif wachten om het hoekje. Ze werden van achteren aangevallen. Willem kreeg een klap op zijn rug. Charles kreeg een trap tegen zijn zij. Ze deelden nog wat klappen uit. Er kwamen drie gehoofddoekte volwassene de hoek om. De vrouwen schreeuwden. En waren ze. Charles bedankte hun. Ze vroeg of hij pijn had. En dat hij een goede jongen was, want van Allah mocht je niet slaan. Willem zei dat zijn rug zo zeer deed, omdat het zijn gevoeligste plek was. De vader van Willem had goed geluisterd naar hun verhaal. Zijn vader vond dat ze naar de directeur moesten gaan. Want zijn vader dacht dat het misschien ooit z’n dood kon worden. Ze hadden het weer over godsdienst. Charles vertelde dat zijn ouders rooms-katholiek zijn. En zegt daarna dat geloof iets voor jezelf is. Willems vader is ook niet meer een gelovige jood. Het is meer een politieke zaak voor hem. Er was weer een bijeenkomst met Elif erbij. Carien en Joram waren er nu ook bij. Laila vertelde over haar plannen om voorlichting te geven op scholen. Omdat ze vond dat het beter moet worden met de verschillende bevolkingsgroepen. Willem zei dat hij nog een ander idee had. Hij had gedroomd dat je zo’n jongen moest vastbinden. Hij wilde niet luisteren, maar je moest op hem inpraten. Maar mensen vonden dat, dat niets was voor Arif. Ze wilde weten wat Arif precies wilde, maar dat wisten ze niet. Ze dachten dat hij gewoon frustraties had omdat hij niets deed. Ze praatte ook over de jihad dat heeft te maken met de terroristen. Als je daar aan mee zou doen, zou Allah je opwachten om je in te lijden in het paradijs. De bel ging. Elif wist wie het was, het was Arif. Oom Umut vond dat ze moesten blijven zitten. Elif zat rechtop en doodsbleek. Haar vader kwam en vond dat er veel bezoek was. Arif was in paniek toen hij hoorde over de vergadering. Hij trok aan zijn zus, maar hij kwam voor een complot. Hij mocht meedoen of wegwezen. Hij wilde niet, hij vond dat hij de eer van de familie moest beschermen. En hij wilde naar huis met Elif. Arif keek naar zijn vader, maar die had een geruststellende blik in zijn ogen. Oom Umut legde uit waar de vergadering over ging. Arif vond dat het terroristen waren, en die mochten niet praten over hun geloof. Maar Umut zei dat het wel mocht, want het staat in de Koran dat je mensen moet respecteren. Het was teveel voor Arif. Arif wilde niet luisteren en ging weg. De 20 jongens zaten bij welkaar, ze imam lag het boek de weg van de moslim voor. Hij had het over de jihad, dat je moest strijden. Arif wilde zich inschrijven, hij wilde een held worden dan zouden zijn ouders nog eens opkijken. Als hij dan zou sterven kwam hij goed terecht. Allah zou op hem wachten, en hij zou naar het paradijs gaan, met veel vrouwen. Hij was na die nacht bij zijn tante en oom niet thuis geweest. Maar naar vrienden, en hij zou zelf moeten koken. Hij had nog een probleem, hij moest aan geld komen voor de reis. Zaterdag ging Charles met Marco de stad in. Charles zag dat er een jongen in een zwarte jack hard wegrende. De vrouw riep houd de dief. Een aantal mensen rende achter de jongen aan, maar konden hem niet inhalen. Charles hoorde van alles aan, maar moest zelf ook pinnen. Als hij die rolstoel niet had, had hij hem zeker achterna gegaan. Hij kocht wat zijn moeder had gevraagd. Charles pinde 50 euro maar in een flits was het geld verdwenen. Hij zag dat het Arif was. Hij gaf de oude vrouw Marco en hij rende snel achter de jongen aan. Een man die met een volle tas langskwam stak zijn been uit en Arif viel. Hij werd gelijk geboeid. Charles vroeg of hij zijn geld wilde pakken, maar dat mocht niet het was bewijs. Hij moest als hij thuis was gelijk het bureau bellen. Hij ging terug naar Marco, de oude vrouw vroeg of hij hem te pakken had gekregen. Charles zei dat alles goed gekomen is. Charles kwam aan op het bureau maar kreeg zijn geld nog niet, hij moest papieren invullen voor het geld. Elif zat weer thuis, ze zeiden niets en ze werd de hele tijd in de gaten gehouden. Ze kreeg de schuld van alles. Op een dag kwam er een telefoontje van het maatschappelijk werk. De vrouw wilde een huisbezoek regelen. Maar Elif’s moeder snapte het niet. Elif zei dat, dat niet kon. Elif zei tegen haar moeder dat ze niet van alles de schuld kon hebben. Ze begon erover dat Arif haar geslagen had, ze wilde eerlijk antwoord van haar moeder. Maar haar moeder draaide zich naar de keuken. Later in de week werd er aangebeld. Er stond politie voor de deur. Arif was weer terecht. Elif wist niet of ze blij of bedroefd moest zijn, misschien zou hij opknappen door zijn straf. Maar je wist het nooit met Arif. Het enige wat ze wist Arif zou weggaan met het vliegtuig. Haar vader wilde weten wat hij zou gaan doen. Maar Arif zei niets. Maaike ging naar Elif toe, dat was afgesproken. Ook had zij een mobieltje meegenomen voor Elif, daar had Charles voor gezorgd. Ze praatte wat over school. Maaike wist dat haar moeder haar wantrouwend aankeek, dus vroeg ze of haar moeder Nederlands sprak. Elif zei dat ze een paar dingen kon zeggen. Maaike vroeg ook of ze boos op haar was. Elif zei dat ze dat nog wel wilde vertellen maar nu niet. Toen Maaike weg was, vroeg Elif waarom haar moeder haar niet meer vertrouwt. Haar moeder zei niets. Elif vond het vervelend dat hun naar tegen haar deden. Toen zei haar moeder iets. Ze vond dat ze niet raar tegen haar deden, ze wilden het beste voor hun kinderen. Ze krijgen alles, en wat kregen ze ervoor terug? Alle mensen praatte over hun. En haar moeder zei dat ze alleen aan zichzelf dacht, en daarom zouden ze haar gaan uithuwelijken. Ze wist dat ze dat laatste niet had moeten zeggen. Elif wilde dat niet, ze wilde niet met een vreemde trouwen. Laat in de avond belde ze haar tante en oom om het te vertellen. Ze vroeg of ze haar wilde redden. Ze wilde haar kalmeren, ze zouden iets voor haar bedenken. Ook belde Elif, Charles. Ze vond het super dat hij haar dat mobieltje had gegeven. Ze begon te vertellen dat ze haar wilde uithuwelijken. Charles vond het niets, hij wilde haar ontvoeren. Elif wilde het wel, maar ze kon het gewoon niet. Maar ze zei dat het niet mocht. Elif moest voor controle naar het ziekenhuis, daar werd ze aangehouden door de sociaal werkster. Ze praatte even. Ze zei thuis dat ze niet het onderzoek had gehad. Elif vroeg weer naar het uithuwelijken. Haar moeder vond dat ze dat maar aan haar vader moest gaan vragen. Nu kon ze haar toekomst wel vergeten, ze zou misschien nog dit jaar afmaken, en dan? Ze wilde het niet, zee moest haar belangrijke spullen inpakken. Elif moest bloedprikken en vroeg aan haar moeder of ze nog wat moest meenemen. Op dat moment grepen ze elkaar vast, maar helaas dat duurde niet lang, haar moeder liet haar snel los. Toen Elif weer thuis was nam ze afscheid van haar huis. Ondertussen wist ze misschien wat Arif zou doen, waarschijnlijk de jihad. Als haar vader haar niet zou uithuwelijken hoefde ze misschien niet weg. Elif begon haar weekendtas in te pakken. Charles belde naar Elif, hij zei dat ze over 2 dagen ergens ander heen kon. Hij zei dat ze waarschijnlijk tijdelijk naar Willem toe zou gaan. Dat zou het veiligste zijn. Arif weet niet waar Willem woont. Elif moest het gesprek afronden, want de bel ging. Arif stond voor de deur met politieagenten. Hij mocht een nacht thuis doorbrengen. Toen ze thee wilde zetten was Arif een andere Arif geworden. Hij zei dat hij niet morgen terugging naar de agenten. Hij vertelde zijn plan. Elif moest de ticket halen van haar vaders geld. Hij had 800 euro nodig. Elif moest gelijk gaan. Elif werd boos, ze was niet meer bang voor haar broer. Maar Arif pakte een mes, en dreigde ermee. Elif deed net of ze de pincode niet meer wist. Haar vader liep met haar mee, en vroeg of ze het echt ging doen. Ze moest wel maar wilde niet. Haar vader wilde het ook niet. Elif zei dat ze dat toch altijd moest doen, alles wat Arif zei was goed en moest ze uitvoeren. Haar vader wist dat hij een fout had gemaakt. Maar ze was tegelijk bang voor het mes. Haar broertjes kwam ook beneden, en pakte cola en gingen tv kijken. Voor het vertrekken nam ze een besluit, ze pakte haar weekendtas en kwam niet meer terug. Bij Willem thuis was alles veel gezelliger, je kon met elkaar praten en ze bakten samen dingen met Willem’s moeder. Ze had ook de politie gebeld, die zouden die nacht nog langsgekomen zijn. Haar tante en oom hadden ze ook op de hoogte gebracht. Haar oom zou kijken en haar nog terug bellen, maar dat was nog niet gebeurd. Laila was ook al langs gegaan, maar de gordijnen waren dicht. Charles en Willem kwamen samen aanzetten met een cadeau voor Elif, een grote zacht hondje. Arif zat nog te wachten op Elif. Terwijl zijn vader nog wilde ingrijpen kreeg hij een mes in zijn arm. Arif gilde dat hij hem toch niet kon tegenhouden. Arif raakte in paniek omdat Elif nog niet was teruggekomen. Hij gilde dat hij het ticket moest hebben, zijn vader moest het maar halen. Yunus de vriend van Arif stond voor de deur te wachten. Yunus moest nu het ticket halen, maar na een uur was hij ook niet terug. Een tijd later was het de politie. De agent kwam binnen, en zagen Arif met het mes in zijn hand. Hij schreeuwde dat ze hem niets konden maken. De agenten hadden hem snel te pakken. Oom Umut kwam langs. Ze zeiden dat Allah hun had verlaten. Ook praatte ze over het uithuwelijken, dat, dat niet mocht. Ze moet gewoon studeren. Elif kon beter nog maar niet naar haar ouders gaan. Met z’n allen lagen ze op de bank. Charles lag hand in hand met Elif. Hij was zo blij, en liet zien dat hij om haar gaf. Karakters personen. Charles= meegaand, betrouwbaar, doorzettingsvermogen, behulpzaam. Elif= verlegen, ongelukkig, zacht, slim. Willem= betrouwbaar, behulpzaam, eerlijk. Arif= snel in paniek, gemeen, onvriendelijk. Songul= vriendelijk, gelukkig. Umut= vriendelijk, gelukkig. Carien= spontaan, geïnteresseerd. Jorem= spontaan, geïnteresseerd. Laila= spontaan, vriendelijk, eerlijk. Vader Elif= gesloten. Moeder Elif= gesloten, laat over zich heen lopen.
Innerlijk
Charles= wilt Elif graag helpen, en is verliefd.
Elif= wil iets betekenen, maar is bang.
Willem= wilt ook helpen, maar is soms wel bang.
Arif= wilt de eeuwige roem.
Songul= moderne moslim, laat niet over zich heen lopen.
Umut= moderne moslim, verschillend met z’n broer.
Carien= spontaan, wilt graag mensen helpen.
Jorem= komt weinig voor, maar is veel bezorgd.
Laila= spontaan, wilt iedereen helpen.
Vader Elif= wil de werkelijkheid niet zien.
Moeder Elif= wil de werkelijkheid niet zien.
Uitgever: Van Hokema & Warendorf Aantal Blz: 174 Samenvatting: Ze kon hem onder de rand van haar hoofddoek zien. Niemand kon zien dat ze naam hem keek, ze vond het zo’n mooie jongen met zijn blonde haar. Ze vond zijn stem prettig, en luisterde daar graag naar. Maar hij had nooit wat tegen haar gezegd en dat zou ook niet snel gebeuren. Ze had hem zelfs nooit aangekeken. Volgens haar was hij onbereikbaar, en dat zou ook zo blijven. Niemand mocht weten dat ze die jongen observeerde. Ze wist heel goed dat het niet hoorde, helemaal niet voor haar geloof. Ze moest wachten tot er een man voor haar werd uitgekozen, daar had ze geen zin in. Wat moet je met een onbekende? Je mag wel een keer nee zeggen, maar je moet je eer hoog houden in de familie. En Nederlandse jongens waren al helemaal verboden, ze zijn ongelovig daarom is dat zondig. Maar ze moest opschieten, haar proefwerk moest af. Oh wat had Charles een hekel aan Lonneke, ze zat weer te spieken, ze wist wat haar boven haar hoofd hing als ze gesnapt werd. En Serge werd ondergesneeuwd, die valt natuurlijk op haar, en hij trapt erin! Charles vond het gemeen, waarom moesten mensen zo zijn? Als ze jong of volwassen zijn, het wordt steeds maar erger met hun streken! Maar Lonneke was niet de enige waar hij een hekel aan had, ook aan Pamela, zij kan jongens helemaal van hun stoel af krijgen. Zelf was hij er ook eens ingetrapt, maar dat is nu verleden tijd, hij liet zulke meiden links liggen. Hij zou graag één van die meiden een pootje uit steken, maar dat kon natuurlijk niet, niet zo worden als anderen dacht hij. Hij dacht verder na, hij had het gehad met de wereld, hoe kon iedereen zo met elkaar om gaan? Als hij de krant las waren er alleen maar berichten over oorlog, moord, macht, martelingen misbruik en ga zo maar door! Dat is toch niet menselijk? Ooit had hij zijn moeder daarom gevraagd waarom ze kinderen wou hebben, terwijl ze bijna allemaal gemeen waren. Maar ze had geantwoord dat het een daad van liefde was. Na tien minuten ging de bel. Hij stond op en ging weg. Charles had pauze, hij keek naar de aula, daar had een kerstboom gestaan. Maar helaas, de kerstballen die erin hangen, hingen er na een paar uur niet meer in. De meeste jongeren vonden het nodig om alles kapot de schoppen, of er per ongeluk van af te stoten. Wat had Charles daar een hekel aan, zo was de kerstgedachte weg! Hij ging maar op zijn plek staan, zoveel vrienden had hij niet. Hij zat zich zo te ergeren, dat alle jongeren hun eten en drinken op de grond gooiden of weggooiden omdat ze dan wat konden kopen. Maar die gedachte ging snel over toen Lonneke naast hem stond. Ze wilde hem wel voor wat spannends uitnodigen, maar Charles moest daar niet aan denken. Charles voelde dat ze hem heel erg lief aankeek, maar hij moest er niet nog een keer instinken. Hij dacht aan Serge, die dit graag zou willen. Charles was blij dat hij er niet was. Charles vond het maar niets dat als je er goed uit zag, dat meisjes je probeerde alle kanten op te krijgen. Zijn moeder had vaak gezegd dat hij een mooie jongen was. Dat had ze niet moeten doen, want op straat kreeg hij er ook altijd last van. Hij moest weg, hij wilde die meid nooit meer zien. Ze had hem teveel belazerd, op het schoolfeest in oktober. Hij wou naar buiten, het regende maar hij had nog maar 2 uur les en moest gewoon weg. Hij ging onder een afdakje staan om zijn huiswerk nog over te kijken. Daar zat het stille meisje ook. Elif. Ze zat met haar biologie op schoot en vingers in haar oren. Want Sjef stond weer te tetteren, dan kon je echt niet werken. Hij ging tussen ze in staan en keek zijn boek door. Hij voelde dat er aan zijn mouw getrokken werd. Elif bloosde maar vroeg wat er precies bedoeld werd met bladzijde 67. Charles legde het uit, eigenlijk vond hij het ook best moeilijk. Maar hoe moest je dat uitleggen? Aan iemand met een hoofddoek? Maar hij wist dat het belangrijk was voor haar om een voldoende te halen. Terwijl hij het uitlegde, keek zij hem niet aan. Hij wist waarom, hij had het vaak genoeg gelezen. Hij moest een soort vijand voor haar zijn, want het was verboden voor haar geloof. Toen hij klaar was, knikte ze even, maar zei niets. De bel ging, en hij moest naar biologie. Maar voor hij het wist voelde hij wat prikken in zijn rug, een sissende stem achter hem zei dat hij dat als hij nog een keer bij Elif zou zijn, dan zou hij nog wel eens kennis maken met zijn mes. Charles wilde zien wie dat was, maar er werd weer gedreigd. Maar toen hij verdween wist hij al wie dat was. Elif had een oudere broer Arif. Charles voelde zijn hart bonken, en wist dat die jongen het meende, ook al was het geen mes waar hij mee geprikt werd. Maar misschien kon het ook wel, je wist het nooit met zulke jongens. Charles had zichzelf in de les wel weer in controle, hij snapte niet wat hij verkeerd had gedaan, hij had alleen maar iemand geholpen. Dat Arif naar de vwo-afdeling was gelopen, hij zat op het vmbo. Bij het wisselen van de lessen lette hij altijd goed op, je wist nooit of Arif nog eens kwam. Hij was best bang. Nadat je vorig jaar hoorde dat er een leraar was doodgeschoten. Hij vond het maar niets al die fanatieke moslims. Charles vond het maar niets, alles leek te veranderen in een moslimgebied. Als dit een gevolg is van een multiculturele samenleving, werd het er niet gezelliger op. Charles wist wat de dreiging van Arif betekende, hij kon dit niet zomaar oplossen. Want Arif zou hem zeker vinden, met zijn vrienden of alleen. Elif had ook nog alle adressen en namen van haar klasgenoten, dus konden ze hem nog makkelijker en sneller vinden. Hij kon onmogelijk ontsnappen, en Elif zou van niets weten. Hij wist dat de enige manier was, om van Elif en meisjes met hoofddoeken weg te blijven, hij vond dat best jammer want Elif was een aardig meisje. Charles zei dat van weinigen, hij vond dat veel medeleerlingen niet aardig waren of te weinig interesses hadden wat hij leuk of interessant vond. In de les bijvoorbeeld, veel leerlingen zagen in dingen geen humor meer, humor bleek zeldzaam te zijn. Charles vond dat jammer, want wat is nou een les zonder humor? Toch heeft hij iemand op het oog die hem aardig vind, maar hij durft niet op diegene af te stappen. Het is een jongen uit de vierde. Hij heette Willem hij was wit noch zwart. Charles vond hem wat hebben omdat die jongen nogal onverschillig was, anders dan anderen. Willem heeft zelf ook weinig contact met anderen. Na de laatste les zou hij naar huis gaan, maar het bleek dat zijn fiets naast die van Willem stond, en hij vroeg of Willem wat mee wilde gaan om wat te drinken. Samen fietsten ze erheen. Samen in het café bleven ze praatten. Het ging over boeken. Charles is gek op boeken, want zijn vader heeft een boekenwinkel. Hij was bezig met het boek ' gestolen gezicht'. Dat gaat over de Taliban. Charles vroeg waar hij van hield, hij vertelde dat hij van alle soorten boeken hield. Hij las er nu een over communisme, omdat hij het gewoon wilde weten. Charles vraagt hem van alles, wat hij van de school vond. Willem praat daar nuchter over, hij heeft op zich wel een leuke klas en daar gaat het om. Charles vond hem aardig, maar hij vond het wel vreemd, omdat Willem wel een jaar ouder was. Dat merkte Willem en zei dat hij wel dapper was dat hij hem had uitgenodigd, hij vond dat al heel wat. Willem haalde een boek uit zijn tas en vertelde dat het over iemand die een tijd in het leger van Israël had gezeten, en die gewond raakte. Hij heeft tegen de Palestijnse gevochten, maar haatte ze niet. Hij wilde laten zien dat er veel overeenkomsten waren tussen joden en Arabieren. Charles vond dat vreemd, want dat werd daar natuurlijk niet geaccepteerd. Willem begreep dat, maar zijn moeder was een Palestijnse en zijn vader een Nederlandse jood. Zij hadden wel gezien dat er veel overeenkomsten waren. Charles lag 's avonds is bed, en was blij dat hij een vriend had gevonden. Willem had gevraagd of hij hem weer een keer wilde ontmoeten. Maandag zou het worden. Hij had een prettig gevoel overgehouden aan het gesprek. Ze hadden elkaar vertrouwd. Hij was nieuwsgierig hoe het dan bij hem thuis zou zijn. Elif keek thuis haar biologie nog een keer door, ze had eigenlijk niet om hulp hoeven vragen, want ze had iets over het hoofd gezien. Als ze dat wist, had Arif niet zo hoeven doordraven. Maar toch vond ze het fijn dat hij haar geholpen had, want hij keek haar niet aan, en dat was respectvol vond ze. Ze had hem wel even aangekeken, het was ontzettend spannend geweest. Maar ze moest een goed cijfer voor biologie halen, want het was moeilijk om een cijfer in te halen, omdat er al zo weinig toetsen werden gegeven. Toen ze VWO mocht doen, moest ze van haar vader per se een 7,5 staan. het was namelijk niet goed in de ogen van haar broer en haar vader. Want het zou niet goed zijn voor een moslima. Ze had het mogen proberen, maar ze hadden allemaal verwacht dat ze het niet zou kunnen halen. Ze hadden gezegd als ze het niet zou halen, dat ze van school zou worden gehaald. Ze zou er keihard voor werken, maar thuis moest ze ook werken. Dat hoorde zo, en ze had geen andere zusjes die dat konden doen. Ze wilde naar de universiteit, ze wou als eerste in de familie gaan studeren. Ze zou wiskunde kiezen, het altijd boeiende vak. Maar helaas zo ver was het nog niet.... Haar broer Arif was heel anders, ze hadden gehoopt dat hij naar de havo zou gaan, en daarna naar het ROC. Hij zou goed verdienen, maar helaas het was anders uitgepakt. Arif was veel te lui, en was niet al te slim. Hij kon wel slim zijn maar dan met andere dingen. Misschien moest hij sporten, zodat hij daarna rustig zijn huiswerk kon maken. Maar dat interesseerde hem ook al niet. Verder zat er niemand op het vwo, niemand had grote interesse voor dingen zoals zij. Ze gingen toch hun gangetje. Ze zat boven voor een artikel dat ze voor Frans moest bestuderen. Ze moesten samen met een groepje 2 vragen bedenken. Als het niet voor een cijfer was, had niemand het serieus genomen. Het was een artikel afkomstig van een fel feministe die tegen hoofddoeken was. Ze zouden in Frankrijk geen hoofddoeken meer mogen dragen in openbare gebouwen, ze vond het idioot. De leraar had haar niet eens aangekeken toen hij het artikel aan haar gaf. De islamitische jongens hadden luid geprotesteerd, dat ze eerst kennis moesten hebben voor ze oordeelde. Maar hij wilde de discussie op bang brengen, want ze wilde net zo'n Lagerhuis zoals op tv beginnen. Maar wel het liefst in het Frans. Ze las het artikel, maar er viel iets op. Ze las dat je beter geen sluier kan dragen omdat het misbruik is, het lijkt net of het een lustobject is. En dat hoort eigenlijk niet zo. Ze vond het wel ver gezocht, ze moest zorgen dat haar vader en broer er niet achter zouden komen. Ze vond het jammer dat ze zelf niet vrijuit zou kunnen praten. Op school kon het niet, want mensen zouden over je praten. Eigenlijk zou het wel moeten kunnen in Nederland, maar dat kon niet vanwege haar eer. Ze ging verder aan haar wiskunde opgaven, want straks kwamen er familieleden op bezoek. Elif was bezig met de *borek (bladerdeeg met witte kaas en kruiden) toen haar broer Arif de keuken binnen kwam. Ze keek niet om. Hij zei dat als ze nog een smet die gladde jongen zou praten, dat ze dan wel weer wat er gebeurd. Hij gaf haar een duw. Hij zei dat hij haar eer wou beschermen, en dat, dat een dagtaak was, en dat hij daarom niet aan zijn werk voor school toe kwam. Elif zei er niets op, ze wist wat hij bedoelde. Ze vond het stom, ze had alleen uitleg gevraagd, het was toch eigenlijk niet verkeerd. Ze zuchtte, maar hij vond dat ze niets te zuchten had, want ze moest per se de eer van de familie hoog houden, anders zouden mensen over hun praatte. Arif gooide zijn huiswerk naar haar toe, zij moest het maar maken. Elif moest dat heel vaak doen, dus zou ze weer bijna de hele avond niet slapen. Toen de familie kwam was alles klaar, de tafel was mooi gedekt. Ze hadden allemaal een goed humeur, dus het begon goed. Alleen snel kwam Arif gillend de trap af, want de zoons van tante Songul zaten aan zijn nieuwe computer spel. De vrouwen gingen naar de keuken, het was tijd voor vrouwenpraat. Elif's moeder vond dat altijd het leukst. Alleen Elif werd boos aan de gedachte dat mannen wel een aparte kamen hebben, en vrouwen niet. De beide broers (Elif's vader en oom Umut) zaten naast welkaar. Ze hadden veel verschillen, hun uiterlijk leek veel op elkaar. Maar toch verschillen ze erg veel met elkaar. Als Elif's vader zwart dacht dat oom Umut wit, en zo hadden ze best wel vaak discussie. Want de maaltijd eindigde vaak in een woordenstrijd. Dit keer ging de discussie over het artikel wat ze had. Oom Umut vond het een geen goed idee om het te verbieden, maar je mag wel zelf weten of je een hoofddoek wilt dragen of niet. Hij vertelde dat de eerste vrouw van Mohammed ook geen hoofddoek droeg, dus waarom de rest wel? Haar vader protesteerde weer, samen met haar broer Arif. Elif ging snel naar de keuken voor de volgende gang. Zo ging het de hele tijd. Oom Umut begon over Mohammed, dat hij het niet gewild had dat iedereen zo ingepakt erbij zou lopen. en haar vader die ondersteund werd door Arif praatte dan over de eer van de familie. Tante Songul en haar dochter Nurgul van twaalf durfde zich ook in de discussie te mengen, haar broer werd daardoor nog bozer. Haar tante en Nargul waren beide modern gekleed, je zag niet aan hun dat ze moslims waren. Ze vonden dat ze echte moslima's waren, ook al waren ze niet zo gekleed. Maar Elif's vader vond van niet. Haar tante liet het er niet bij, en zei dat ze goede moslima's waren, en dat ze een fantastisch geloof hebben, maar je moet veel dingen die in de koran staan op een goede manier begrijpen. Godsdienst is privé, en dat zou niet iedereen moeten weten. Ze keek de groep rond en zei ook nog dat ze met de Nederlanders beter moesten gaan samenleven, anders zou er nog veel te veel godsdienstverschillen komen, en dat betekent meer ellende. Ze begon tegen Mohammed te praten, dat hij het vast wel met haar eens zou zijn. Toen de familie om half 10 wegging, stuurde Elif's moeder, Elif naar boven. Arif was het daar niet mee eens, maar Elif rende snel de trap op. Op maandag stond Charles voor de deur van Willems huis, hij was uitgenodigd. Charles was nerveus omdat hij al een tijd lang niet bij een vriend of kennis was langs geweest. Hij wist eigenlijk niet waarom, hij kon ook geen antwoorden bedenken want Willem had al opengedaan. Willem zei dat zijn moeder nieuwsgierig is en ze had zich echt voor hem uitgesloofd. Charles vond zijn moeder een knappe vrouw. Ze liepen naar boven. Willem’s kamer stond vol met boeken, het bleek dat zijn vader een computerbedrijf had. Willem’s moeder gaf veel dingen die ze konden opeten. Willem prees zijn moeder de hemel in. Maar Charles zag dat hij het echt meende. Toen gingen ze schaken, en het eindigde met een remise, en Charles ging naar huis. Willem gaf hem een boek mee die hij gewoon moest lezen. Thuis las Charles het boek. Het ging over moslims die hun familie ronduit slecht behandelden. Hij moest het niet te laat maken en sloeg het boek dicht. Maar hij kon niet slapen, en ging het boek maar uitlezen. Die morgen zat hij met halfdichte ogen in de klas. Hij had het hele boek uitgelezen. In de pauze vroeg Willem of hij het al uit had, en Charles knikte. Willem zei dat het afschuwelijk was. En Charles zit nog helemaal in het boek. Hij vond dat iedereen hier van moest weten, dat iedereen het boek moest lezen. Al het geld voor de oorlog, zou naar de Al-Qaida zijn gekomen, en die zouden er nog ergere dingen mee doen. Elif zat voor de computer. Ze moest alleen Frans nog overkijken. Ze kon zich moeilijk concentreren omdat haar broertjes lawaai maakten. Ze had een opdracht gekregen voor maatschappij. Om vergelijkingen te maken tussen vormen van religie. Het moest ongeveer van 3 soorten geloven, en die moest je op een aantal punten vergelijken. Het was moeilijk voor haar, ze had wel alleen meisjes groep. Dat had ze geregeld, anders kon het niet, stel je voor dat Arif het zag? Haar eer zou schaden. Arif had Elif nog hard geslagen, ze voelde het nog. Ze had de bijbel gelezen, en zag veel overeenkomsten met de koran. Helaas dat weinig moslims dat niet wisten. In haar groep had Jet verteld dat een kleine groep protestanten echt alles letterlijk namen wat er in de bijbel stond. Veel mensen niet meer, maar veel mensen deden meer hun eigen ding. Bij Maaike was dat ook zo, haar vader was streng opgevoed, maar wou het zelf niet zo doen. Elif hoopte ook dat het ooit bij hun geloof zou gebeuren. Ze hadden afgesproken dat ze allen hun deel maken, en daarna samenvoegen. Elif had vorige week de brief gezien waarin stond dat haar broertjes van voetbal af moesten, of ze moesten mensen ophalen zodat alles beter was geregeld. Maar haar vader was het daar niet mee eens, hij wou geen ongelovigen in de auto. Terwijl er veel Marokkanen en Turken op de club zaten. Haar ouders wilden het gewoon niet, ze vonden Nederlanders arrogant. Elif vond het jammer. Maar zij wilde studeren. Die zaterdag kwam zijn broertje thuis. Hij had af en toe last van aanvallen, en moest constant in de gaten gehouden worden. Als Charles er was ging het meestal goed. Je moest op een speciale manier met Marco om gaan. Doktoren wisten niet wat er precies met Marco aan de hand was. Maar er was tijdens zijn geboorte iets mis gegaan met zijn hersenen. Hij moest daarom medicijnen slikken, dat hielp wel wat. Toen Marco wakker werd gingen ze even weg. Charles zag Elif en hij ging achter haar aan. Elif had haast en liep snel weg. Elif vond het vervelend dat ze hem tegenkwam, maar had eigenlijk ook wel met hem willen praten. Ze vroeg zich af of alle moslimmeisjes dit probleem hadden. Veel meiden waren vrijer opgevoed. Maar meestal was het ook zo dat ze die meisjes thuis hielden. En dat ze na hun 15de niet meer naar school mochten. Ze moest naar haar tante, want ze was ziek. Ze had een pan soep mee. Ze moest even de spullen opkloppen. Ze wilde ook alleen maar thee. De mannen in huis konden zelf wel de soep warm maken. Toen ze weg ging, keek ze of Charles er nog stond, maar nee. Ze vond het toch jammer, ze wilde graag met iemand praten. Thuis wilde ze gelijk haar werk maken. Maar haar moeder praatte tegen haar. Ze zei dat het niet zo goed met hun ging. Elif vond het goed dat je veel voor de zieken wou doen. Maar de mannen konden ook wel wat doen. Als je hen niets liet doen zouden ze ook nooit iets doen. Het was fout, daar kreeg je arrogante mannen van. Het werkstuk van Maatschappij liep goed. Ze dacht aan de oorlog in Irak, ze vond dat de Amerikanen waren begonnen. Het werd steeds erger. Ze had in de les gezien dat Charles een boek aan de leraar gaf met een gesluierde vrouw op de voorkant. De leraar vertelde er over. De Al-Qaida wilde de ongelovige bekeren of vernietigen. Als dat zou gebeuren zouden ze veel demonstraties krijgen. Elif wilde het niet geloven, dit moest propaganda zijn. Die nacht lag ze wakker, ze wilde het boek lezen om haar eigen mening te vormen. Ze kon zich niet voorstellen dat een volk slecht kon zijn. In de klas viel haar gezichtsuitdrukking op. De leraar had daarop gereageerd. Hij zei dat hij wist dat het moeilijk te begrijpen was voor moslims. Die nacht schreef Elif een briefje voor Charles.. Hopelijk zouden haar broer en vader er niet achter komen. Charles voelde een briefje in zijn hand toen hij het biologielokaal uit liep. Hij keek erop het bleek een briefje van Elif. Hij merkte dat hij bij was, hij begon gelijk te verzinnen hoe hij dit moest aanpakken. Ze moesten er een keer over praten. Ook Willem moest erbij zijn. Ze moesten een keer iets verzinnen om bij iemand te praten, maar wie? Na de caké bij Willem begon Charles erover. Willem reageerde eerst wat koel. Hij vroeg naar die broer. Charles weet dat hij op hem let. Willem reageert dat hij vast ook veel op mooie jongens let. Charles weet dat hij het tegen hem heeft, en reageert dat het niet altijd leuk is om mooi te zijn, de meiden hangen maar om je heen. Willem geloofde hem wel. Willem pakte een boek over regels waar moslims zich aan moeten houden. Charles wilde het alleen niet lezen, hij zou woedend worden. Hij wilde gewoon graag dat Elif het boek zou hebben. Maar Willem voelde zich niet aangesproken. Charles vond het beter dat ze met z’n tweeën zouden gaan. Charles ging het boek kaften zodat niemand kon zien waar het over zou gaan. Willem wilde haar wel uitnodigen maar dat kon niet zomaar bij hem. Hij zou zijn moeder wel vragen voor goede ideeën. Willem vroeg of Charles, Elif ziet zitten, maar hij zei dat het niet zo was alleen werd knalrood. Charles wilde teveel volgens Willem, en Charles werd kwaad. Willem vond dat hij niet zo veel fantasie moest hebben. Hij moest met zijn beide benen op de grond blijven staan. Elif was onzeker over haar actie, ze had gezien dat Charles blij was met haar briefje. Hij had even tegen haar gelachen. Ze wist gewoon niet wat ze precies wilde. Ze mocht niets doen wat ze wilde, dat wist ze. Ze wilde graag met hun praten. De volgende dag had hij het boek bij haar tafel gelegd. Ze was gelijk begonnen in het boek, vaak met open mond. Ze vond het een moedige vrouw in het boek. Ze kon zich voorstellen dat de schrijver anoniem wilde blijven. Het was verschrikkelijk. Al het geld dat westerlingen stortten ging naar de Al-Qaida. Ze had nooit gedacht dat dit verzonnen was, omdat het boek gewoon te serieus was. Die nacht liet Elif haar boek vallen, ze had een angstig gevoel. Ze vond dat dit boek iedereen moest lezen. Het was te belangrijk, ze wilde er met mensen over praten. Toen ze wakker werd had ze een idee. Ze moest erover praten met haar oom en tante. Ze zou het weekend gaan. Na school belde ze op en vertelde over het boek toen ze er was. Ze vertelde dat het belangrijk was en dat ze het moesten kopen. Ook zei ze dat ze schoolvrienden meenam. Charles hielp zijn moeder en vroeg wat ze van Willem vond. Ze antwoordde dat hij wel aardig was. Hij zei dat hij niet wist wat andere mensen van hem vonden. Hij gaat de discussie aan met zijn moeder over moslims, joden en palestijnen. Maar zijn moeder reageert dat ze zich dan maar eens moesten aanpassen. Ze vond Willem geen buitenlander maar heel veel wel, mensen met hoofddoeken. En ze begint over haar vriendin Thea. Hij wilde Thea’s mening niet horen maar die van zijn moeder. Toen Charles op zijn kamer zat dacht hij na. Alleen zijn gedachte werd snel verstoord. Elif kwam opduiken in zijn hoofd, hij wist niet waarom hij aan haar dacht. Twee dagen later krijg hij weer een briefje in zijn hand gestopt. Er stond op dat ze graag wil praten. En dat ze dat heeft geregeld via haar oom en tante. Hij moest het drie keer overlezen om te beseffen wat er stond. Hij vond dat ze lef had, want dit kon niet. Hij moest een briefje terug sturen. Ook moest hij Willem vragen om mee te gaan, want hij wist meer. Willem kon het niet geloven, want het mocht toch niet zomaar? Charles vertelde over het briefje. Willem ging toch mee, maar is wel bang dat ze erin geluisd worden. Charles zou snel het briefje schrijven. Om drie uur werden ze verwacht, ze waren bang dat Arif met een mes achter de deur zou wachten. Vriendelijk werd de deur opengedaan. De jongens kwamen binnen. Charles herkende Elif bijna niet zonder hoofddoek. Ze vertelde dat haar familie er niet achter mocht komen. Umut kwam ook binnen, en hij moest eerst hun fietsen achter in zetten. Want niemand mocht weten dat ze hier waren. Charles vroeg naar haar hoofddoek. Elif reageerde dat, dat moest, anders mocht ze niet naar school. Het was vreemd voor hun om met haar te praten. Elif’s tante en oom hadden het over het boek, en vroegen waarom ze het eigenlijk moesten kopen. Elif vertelde dat het haar idee was, omdat ze er graag over wilde praten. Ze vroeg of hun het dan geen interessant boek vonden. Willem zei dat hij het van zijn vader kreeg, en dat iedereen het volgens hem moest lezen. Elif’s tante wilde weten waarom Willem’s vader zich er zo mee bezig hield. Willem vertelde over zijn afkomst. De tante en oom vonden het leuk om te weten. Oom Umut zei dat het vervelend was dat er zo gediscrimineerd werd tussen die twee volken. Met z’n allen vonden ze dat ze wat moesten doen, want anders zou het uit de hand lopen. Oom Umut en tante Songul wilde het beide uitlezen, alleen het zou moeilijk worden om gelovige moslims erbij te krijgen. Umut begon over zijn tweelingbroer die zou het helemaal niet geloven. Tante Songul begon te vertellen dat elke god dezelfde god was, ook al had hij steeds een andere naam. Willem vertelde dat er met dat boek werd verteld dat het nog niet zover was, maar dat het nog kan komen. Songul gaf hem gelijk. Tegen 6 uur gingen de vrouwen naar de keuken, en later vroeg Songul of Umut de soep zou willen opwarmen. Charles en Willem keken vreemd op, omdat mannen nooit wat doen. Umut zei dat hij het zelf had gemaakt. Umut moest maar eens zijn zoontjes ophalen van voetbal. De jongens hadden er niet op gerekend dat ze zouden blijven eten. Maar het mocht van hun ouders. Onder het eten begonnen ze weer te discusseren. Ze hadden het over de voetbalclub. Elif’s vader zou niemand willen ophalen. Hij vond dat de ouders gewoon moesten meehelpen. Charles zei dat hun dat ook wel konden gaan doen. Willem zei dat hij niet zo’n sportfiguur was. Umut zei dat, dat leuk was want ze konden alle hulp gebruiken. Elif zei dat ze schande spraken over haar tante omdat ze in de kantine werkte met van alle soorten mensen. Maar Songul maakte dat niet uit, iedereen praatte over iedereen. Ze hadden het over roddelen, dat Nederlanders altijd recht voor hun raap zijn. Maar Elif vertelde dat ook Nederlanders roddelde. Songul zag het, hij zei tegen Charles dat hij Elif leuk vond. Maar hij moest niet verwachten dat het ooit iets zou worden, want haar ouders zijn daar tegen. Charles durfde niet te kijken. En Elif bloosde. Het werd stil aan de tafel. Elif en Charles deden samen de afwas. Willem en Charles fietsten terug, het was stil. Willem wilde echt weten of Charles wat wilde doen bij de voetbalkantine. Charles wilde dat wel, want als je iets beloofd moet je het doen. Willem wilde eigenlijk niet helpen, en dat merkte Charles en hij fietste sneller. Willem begint over Elif, maar Charles reageerde alleen maar door harder te fietsen. Maar Willem haalde hem in, en hij bied zijn excuses aan. Charles moest maar niet over Elif praten waar Willem bij was. Elif wilde dat haar vader en broer wat deden voor de voetbalclub maar ze luisterde niet naar haar. Ze vonden dat haar tante het ook al zo goed deed, zodat mensen over haar praatte. Dat wilde hun dus niet. Haar ouders en broer wilde alleen maar goed leven als moslims en niets anders. Je mocht geen ongelovigen in je auto hebben. ’s Nachts kwam de droom. Elif lag in haar bed, ver boven de wolken en in een ander land. Vrouwen en mannen dansten om haar heen. Ze waren allemaal gelijk, ze voelde zich vrij. Die dag kreeg Elif een briefje van Charles, hij wou nog eens afspreken. Ze moest weer wat verzinnen om bij haar tante en oom te komen. Ze wist al wat ze zou moeten doen, ze zou zogenaamd haar nichtje helpen met wiskunde. Charles hielp bij het voetbalveld. Hij moest zorgen dat ze bleven doorrennen. Hij zag Arif lopen, en hij liep naar de kleedkamers. Charles praatte tegen hem, maar hij spuugde voor Charles voeten zei niets en liep door. Arif draaide zich om en keek dreigend naar Charles, die het zweet van zijn hoofd veegde. Arif dreigde dat hij van zijn broertjes moest afblijven of er zou wat met Charles gebeuren. De vader van Bart kwam ook kijken, en vroeg aan Charles of er problemen waren. Charles seinde dat de man moest oppassen. De man ging naast Arif staan en vroeg of hij kwam kijken, en vroeg om hulp van zijn familie. Arif draaide om en zei dat zijn familie niet zou werken in de kantine waar alcohol werd geschonken, hij zei dat, dat voor ongelovigen was en niet voor moslims. De man herstelde zich snel, hij zei dat hij dan maar goed genoeg zou moeten zijn voor een gratis voetbaltraining. Arif werd bleek, hij zei dat ze het nog wel zouden kunnen merken, want Satan zou hen komen halen. Hij ging snel naar binnen en haalde zijn broertjes op die nog niet klaar waren, hij zette ze op de scooter en ging weg. De man ging verder tegen Charles, ze wisten niet wat ze moesten doen. Charles ging naar de kantine waar Songul werkte, hij vertelde over Arif die er net was. Songul wil graag dat Charles weer eens langskomt. Charles vroeg of ze niet bang was of Arif erachter zou komen. Als dat zou gebeuren dan verzonnen we wel weer een oplossing. Charles nam afscheid, hij kon eigenlijk dit weekend niet weg omdat zijn broertje kwam. Hij wilde graag naar Elif dus moesten zij het maar zonder hem doen. Na school wist hij wat hij moest doen, Willem moest hem vertrouwen. Ze sloegen een andere straat in en Charles wou de moskee binnen. Willem stond daar niet op te wachten. Charles wilde er meer over weten, en daarom moest hij per se naar binnen. Willem wou helemaal niet mee, hij moest een paar minuten inpraten op zijn vriend. Willem vroeg aan de mannen die hun voeten aan het wassen waren naar de imam. De man kon geen goed Nederlands spreken, en hij keek naar Willem die dacht hetzelfde. Willem kon wel de taal en ze praatte wat, terwijl Willem het vertaalde. Als ze meer wilde weten moesten ze maar moslim worden. Dat ging hun veel te ver. De imam liet hun de moskee verder zien, zo zagen ze de *mihrab (bepaald punt in moskee, gericht naar Mekka waar de preekstoel staat). Maar de Imam wilde weten of ze wel serieus waren, Charles zei het in het Nederlands. De imam werd boos en wees hun de deur. Charles bedelde, omdat hij graag meer zou willen weten. Willem vertaalde het voor de imam. En als Charles echt serieus was mocht hij op vrijdagavond terugkomen. Willem wilde voor geen goud mee, Charles mocht alleen. Willem was kwaad en fietste hard door. Charles bood nog zijn excuses aan, en vroeg of hij nu een extra grote patat wilde, en Willem lachte. Ze hadden maatschappij les, Elif en Charles zaten tegenover elkaar. Charles kon zo zien dat Elif’s smalle gezicht nog bleker is geworden. Ze trok haar hoofddoek nog meer over haar gezicht want ze had erge kringen onder haar ogen. Tijdens de discussie zei ze niets, Charles wel. De leraar jutte de leerlingen op om nog feller te reageren, het zou en moest een echt debat worden. Op het moment dat Charles wat wou zeggen, zakte Elif aan de kant, hij sprong op en rende naar haar toe. Charles moest haar naar de decanenkamer dragen. Helaas kwam Arif de hoek om, hij herkende zijn zuster en trok aan haar, hij dacht dat ze dood was, en ze mochten niet aan haar komen. Hij begon nog harder aan haar te trekken. Meneer Everaan schreeuwde dat hij moest ophouden en dat zijn zus was flauwgevallen. Arif hield niet op, hij begon nog harder te schreeuwen en te trekken. Er kwam een conciërge aan, hij gaf Arif een dreun. Arif hield op. Charles riep Elif, maar ze bewoog niet. Everaan zag dat Elif behoorlijke klappen had opgelopen, en was er niet goed aan toe. Ook schoof hij haar hoofddoek weg en zag nog meer verwondingen. Charles moest weg, anders zou hij nog meer gedonder krijgen door Arif. De ambulance kwam eraan. Charles was graag meegegaan, maar hij wist dat de leraar gelijk had. Bij de conciërgekamer werd Arif geboeid. Hij was niet meer op school te handhaven. Na het laatste uur moest Charles weten hoe het met Elif was. Ze zeiden dat ze waarschijnlijk een flinke hersenschudding had en nog veel meer. Maar Charles werd ook gewaarschuwd dat hij beter niet langs kon gaan. Hij zou wel op de hoogte gebracht worden als het iets beter ging. Charles kwam Willem tegen, maar hij wist al genoeg. Charles wilde graag weten wie haar zo had geslagen, zou het Arif zijn geweest? In het ziekenhuis waar Elif lag, hoorde ze vreemde stemmen. Ze wist niet waar ze was, ze deed haar ogen open en wist weer wat er gebeurd was. Ze was in de ziekenauto ook al even bijgekomen, maar het was zo eng dat ze gelijk weer wegzakte. Een vrouw kwam bij haar om bloed af te nemen. Ze kon niet begrijpen dat ze in het ziekenhuis lag. Had ze zulke harde klappen opgelopen? Ze schrok, ze wist dat er morgen een bijeenkomst stond te wachten, de moeder van Willem zou ook komen. Ze moest erbij zijn, het kon niet anders. Een uur later kwam haar tante, ze noemde haar *Sevgilim kizim (lieveling, mijn dochter). Haar tante vertelde dat Charles haar had gebeld. Toen had haar tante haar moeder opgebeld en ze deed alsof ze van niets wist. Haar tante vroeg wie het had gedaan. Elif deed net of ze van niets wist. Maar haar tante vroeg of het Arif was, ze knikte. Ze zei dat ze niets fout gedaan had. Arif had haar met het biologieboek geslagen, ze moest namelijk voor het thema voortplanting leren. Maar daar stonden verboden plaatjes in. Arif was boos geworden, en noemde haar een hoer. Omdat ze zulke dingen uithaalde. Het biologie boek had een harde kaft en hij ramde er op los. Daardoor was ze die avond al buiten westen geweest. Arif had dat niet gezien, en was naar vader gerend. Ze moest gaan uitleggen dat het een lesboek was, en daar een toets over gehad. Haar vader begreep het eerst niet, maar daarna snapte hij het wel. Dit alles kon ze niet aan tante vertellen. Maar ze bleef niet lang, maar ze zou nog wel langskomen met haar moeder. Elif kreeg eten, maar ze schrok ervan dat er een man bij het raam lag. Ze snapte het niet, kon dat wel in Nederland? Dat kon niet zomaar. Als haar vader en Arif het zouden zien zouden ze woest worden. Er kwam een zuster aan. Ze vertelde dat ze een hersenschudding had. Haar bloed werd ook onderzocht, omdat Elif te veel was uitgeput. Ze moest daar nog een paar nachtjes blijven. Ook zei ze dat ze met een sociaal wekster moest praten, en dat er geheimhouding is. Elif begon te huilen, het is wel geheimhouding maar het kan toch niet? Ze zou er niet over praten. Maar de vrouw had het door en zei dat het goed voor haar zal zijn. Ze wilde aan de ene kant wel vrijuit praten met iemand, en eigenlijk mag diegene het niet verder vertellen. Kon ze dat maar.. Maar al kon ze dat, wat had dat voor zin? Ze wilde alleen met Charles praten. Charles kwam aan bij de moskee. Veel mensen waren hun voeten aan het wassen. Hij zag drie jongens staan, twee van school. Ze praatte over hem, Charles voelde zich ineens opvallend aanwezig. Hij zei dat de imam hem had uitgenodigd. En vroeg of hij bij hun kon gaan zitten. Dat hadden ze niet verwacht. Een oudere man vroeg wat er aan de hand was. Charles snapte er niets van, omdat ze in hun eigen taal spraken. De man vroeg of hij echt kwam uit belangstelling. Charles zei van wel. De man zou de imam halen, om te vragen wat Charles zou moeten doen. De imam was er niet. Maar Charles mocht wel mee, maar moest zich eerst goed wassen. De dienst duurde lang, en Charles snapte er niets van. Er werd alleen Arabisch gesproken. Iedereen luisterde, maar hij snapte het niet. Van zijn buurman werd hij ook niet wijzer. Charles zag dat er nergens vrouwen zaten. Hij zag de jongens van school weer, en ging erheen. Maar ze vonden hem niets. De imam kwam op hem af en vroeg of alles goed was. Charles zei van ja. Maar zei wel dat hij weinig uitleg kreeg. Het werd voor hem vertaald, en de imam antwoordde dat hij dan maar Arabisch zou moeten leren. Charles vond dat vreemd want ze woonde gewoon in Nederland. Dat vond de imam te veel, en hij ging weg. Charles ging naar huis, hij vond het nog vreemd dat hij dan maar Arabisch moest gaan leren. Ze woonde gewoon in Nederland. De volgende morgen ging Charles snel naar Willem toe om zijn verhaal te vertellen. Willem antwoordde koel dat hij dat kon verwachten. Willem zei dat Arif in bij de politie vast zat. Charles was bang dat het zijn schuld zou zijn. Willem zei dat ze dat zeker zouden gaan zeggen, want het was nooit de schuld van de moslimjongeren, altijd die van iemand anders. Charles wilde eigenlijk naar Elif. Maar daar wilde Willem zich niet aan wagen. Het kan ook niet, ze had geen hoofddoek, en als mensen het zagen, helemaal mannen die daar langskomen dat is streng verboden! Ze vroegen zich af hoe het nou ging met de bijeenkomst. Want Elif was er niet. Maar ze lieten het doorgaan. Die avond ging door, en ze zaten bij elkaar zonder Elif. Willems moeder was er ook, ze was erg enthousiast. Tante Songul zei dat ze aan een rechtenstudie meedeed, zo kwam ze met meer Nederlanders in gesprek en kon ze goed meedraaien. Ze hadden het over mensen die nog geen Nederlands spraken moesten het nu verplicht doen. Ze vonden dat goed. Want met je eigen taal kon je niets bereiken in Nederland, want niemand verstond je als je Arabisch sprak. Laila de moeder van Willem vertelde over haar jeugd. Dat ze in de Gaza woonde, maar dat ze Joram ontmoette, en ze gingen weg. Laila werd verstoten door haar familie. Maar ze hebben hem nu min of meer geaccepteerd. Ze hadden het over de Al-Qaida, die zaten niet op mensen zoals hun te wachten. En dat ze meer moesten gaan doen. Charles begon erover dat ze met kleine dingen moesten gaan beginnen. Zoals Elif, verder ging hij niet door. Tante vertelde dat ze geslagen was door haar broer met een biologieboek. Charles snapte het niet, het was een schoolboek, ze hadden een toets. Tante Songul zei dat seksualiteit een taboe is in de moslimcultuur. En in Nederland zie je het steeds maar op tv. Daarom zijn de Nederlanders volgens Arif ook slecht. En iedereen in Nederland zou alleen maar op zulke dingen uit zijn. Charles vond dat vooroordelen. Daar gaf iedereen hem gelijk in. Maar dit alles had te maken met de eer die de vrouw moet behouden. Willems moeder wilde graag een stukje voorlezen uit het boek ‘weg met de sluier’. Er stond in dat een vrouw die een sluier draagt een lustobject is. Omdat het zegt verboden te kijken, alleen droombeelden zijn toegestaan. Het werd die avond laat. Charles gaat tante Songul een brief in haar hand. Ze zei dat hij niet naar het ziekenhuis mocht gaan. Maar als ze het ziekenhuis uit is, kon ze wel bij haar komen. En zou hij ook mogen komen. Toen Charles thuis kwam was zijn broertje Marco weer met van alles bezig. Charles greep in. En na een kwartiertje sliep Marco. Carien had geholpen, het was hun buurvrouw. Zijn moeder kon Marco helemaal niet aan. Carien wou wel vaker helpen. Carien bleek een lerares te zijn die op het vmbo lesgaf. Ze begon erover dat er veel leerlingen zaten met andere culturen. En dat er daarom veel ellende is. Charles begon over hun besprekingen en vroeg of ze eens mee wou. Ze gaven elkaar een high five en de volgende keer kon ze komen. Die dag moest Elif naar een sociaal werker, ze vroeg wat. Maar Elif snapte het niet. De vrouw vertelde dat het bleek dat zij geslagen was, en dat ze haar wilde helpen. Elif zei dat het niet kon. Maar de vrouw zei van wel, alleen ze moest wel kunnen praten. De vraag kwam, Elif wilde weg. Ze kon het niet zeggen. De vrouw zei dat ze wist dat ze niet slecht over haar familie kon praten. Maar ze wist van haar broer die vast zat bij de politie. De vrouw vroeg of haar broer het had gedaan. Elif kon alleen maar huilen. Ze zei dat ze naar school wou en geen vader en broer meer wou hebben. De vrouw zei dat, dat niet kon, maar dat ze wel een tijdje van haar broer af was. Na het gesprek kwam haar moeder en haar tante langs. Ze kreeg wat te eten. De dokter had gezegd dat ze de ziekte van Pfeiffer had en een hersenschudding. Songul zei dat Elif het beste bij haar kon liggen als ze uit het ziekenhuis was. Haar moeder vond dat goed maar moest het eerst vragen. Elif wilde wel weten, of haar moeder wist dat Arif haar in het ziekenhuis had geslagen. Op zondag nacht werden Charles en zijn ouders opgeschikt door lawaai. Er werd een baksteen in zijn kamer gegooid. Er zat een briefje aan vast van Arif. Hij wou niet meer zien dat Charles zijn zus was, anders zouden er dingen gebeuren. De agent nam het briefje mee. Zijn vader zei dat hij echt uit de buurt van het meisje moest blijven. Charles zei niets, hij wist niet wat hij ging doen. Charles probeerde zijn moeder gerust te stellen, om te zeggen dat hij alleen maar dreigt. Zijn moeder vond het maar niets. Charles had 2 uur gym, en vroeg of hij met Elif mocht praten. En hij kreeg toestemming. Hij vroeg aan de zuster of hij mocht kijken hoe het met haar ging, omdat hij niet onder bezoekuur kon gaan komen vanwege haar broer. De vrouw ging snel weg en kwam snel terug. Elif was blij hem te zien. Ze praatte een tijdje. Ze vroeg of er niet over haar gepraat werd. Hij zei dat niemand over hun praatte. Willem stond te wachten bij de fietsenstalling. Hij vroeg hoe het met haar was. Charles zei dat ze haar straks veel meer kunnen opzoeken omdat ze bij haar tante gaat uitzieken. Willem zei dat hij daar veel meer naar toe zou gaan. Charles snapte hem niet goed. Willem zei dat hij te verliefd op haar was. Arif zou er niets over mogen weten, want dat zou Charles dood betekenen. Ook zou Charles zou zich moeten bekeren. Ze gingen naar de frietzaak. Toen ze naar hun fietsen gingen zagen ze Arif wachten om het hoekje. Ze werden van achteren aangevallen. Willem kreeg een klap op zijn rug. Charles kreeg een trap tegen zijn zij. Ze deelden nog wat klappen uit. Er kwamen drie gehoofddoekte volwassene de hoek om. De vrouwen schreeuwden. En waren ze. Charles bedankte hun. Ze vroeg of hij pijn had. En dat hij een goede jongen was, want van Allah mocht je niet slaan. Willem zei dat zijn rug zo zeer deed, omdat het zijn gevoeligste plek was. De vader van Willem had goed geluisterd naar hun verhaal. Zijn vader vond dat ze naar de directeur moesten gaan. Want zijn vader dacht dat het misschien ooit z’n dood kon worden. Ze hadden het weer over godsdienst. Charles vertelde dat zijn ouders rooms-katholiek zijn. En zegt daarna dat geloof iets voor jezelf is. Willems vader is ook niet meer een gelovige jood. Het is meer een politieke zaak voor hem. Er was weer een bijeenkomst met Elif erbij. Carien en Joram waren er nu ook bij. Laila vertelde over haar plannen om voorlichting te geven op scholen. Omdat ze vond dat het beter moet worden met de verschillende bevolkingsgroepen. Willem zei dat hij nog een ander idee had. Hij had gedroomd dat je zo’n jongen moest vastbinden. Hij wilde niet luisteren, maar je moest op hem inpraten. Maar mensen vonden dat, dat niets was voor Arif. Ze wilde weten wat Arif precies wilde, maar dat wisten ze niet. Ze dachten dat hij gewoon frustraties had omdat hij niets deed. Ze praatte ook over de jihad dat heeft te maken met de terroristen. Als je daar aan mee zou doen, zou Allah je opwachten om je in te lijden in het paradijs. De bel ging. Elif wist wie het was, het was Arif. Oom Umut vond dat ze moesten blijven zitten. Elif zat rechtop en doodsbleek. Haar vader kwam en vond dat er veel bezoek was. Arif was in paniek toen hij hoorde over de vergadering. Hij trok aan zijn zus, maar hij kwam voor een complot. Hij mocht meedoen of wegwezen. Hij wilde niet, hij vond dat hij de eer van de familie moest beschermen. En hij wilde naar huis met Elif. Arif keek naar zijn vader, maar die had een geruststellende blik in zijn ogen. Oom Umut legde uit waar de vergadering over ging. Arif vond dat het terroristen waren, en die mochten niet praten over hun geloof. Maar Umut zei dat het wel mocht, want het staat in de Koran dat je mensen moet respecteren. Het was teveel voor Arif. Arif wilde niet luisteren en ging weg. De 20 jongens zaten bij welkaar, ze imam lag het boek de weg van de moslim voor. Hij had het over de jihad, dat je moest strijden. Arif wilde zich inschrijven, hij wilde een held worden dan zouden zijn ouders nog eens opkijken. Als hij dan zou sterven kwam hij goed terecht. Allah zou op hem wachten, en hij zou naar het paradijs gaan, met veel vrouwen. Hij was na die nacht bij zijn tante en oom niet thuis geweest. Maar naar vrienden, en hij zou zelf moeten koken. Hij had nog een probleem, hij moest aan geld komen voor de reis. Zaterdag ging Charles met Marco de stad in. Charles zag dat er een jongen in een zwarte jack hard wegrende. De vrouw riep houd de dief. Een aantal mensen rende achter de jongen aan, maar konden hem niet inhalen. Charles hoorde van alles aan, maar moest zelf ook pinnen. Als hij die rolstoel niet had, had hij hem zeker achterna gegaan. Hij kocht wat zijn moeder had gevraagd. Charles pinde 50 euro maar in een flits was het geld verdwenen. Hij zag dat het Arif was. Hij gaf de oude vrouw Marco en hij rende snel achter de jongen aan. Een man die met een volle tas langskwam stak zijn been uit en Arif viel. Hij werd gelijk geboeid. Charles vroeg of hij zijn geld wilde pakken, maar dat mocht niet het was bewijs. Hij moest als hij thuis was gelijk het bureau bellen. Hij ging terug naar Marco, de oude vrouw vroeg of hij hem te pakken had gekregen. Charles zei dat alles goed gekomen is. Charles kwam aan op het bureau maar kreeg zijn geld nog niet, hij moest papieren invullen voor het geld. Elif zat weer thuis, ze zeiden niets en ze werd de hele tijd in de gaten gehouden. Ze kreeg de schuld van alles. Op een dag kwam er een telefoontje van het maatschappelijk werk. De vrouw wilde een huisbezoek regelen. Maar Elif’s moeder snapte het niet. Elif zei dat, dat niet kon. Elif zei tegen haar moeder dat ze niet van alles de schuld kon hebben. Ze begon erover dat Arif haar geslagen had, ze wilde eerlijk antwoord van haar moeder. Maar haar moeder draaide zich naar de keuken. Later in de week werd er aangebeld. Er stond politie voor de deur. Arif was weer terecht. Elif wist niet of ze blij of bedroefd moest zijn, misschien zou hij opknappen door zijn straf. Maar je wist het nooit met Arif. Het enige wat ze wist Arif zou weggaan met het vliegtuig. Haar vader wilde weten wat hij zou gaan doen. Maar Arif zei niets. Maaike ging naar Elif toe, dat was afgesproken. Ook had zij een mobieltje meegenomen voor Elif, daar had Charles voor gezorgd. Ze praatte wat over school. Maaike wist dat haar moeder haar wantrouwend aankeek, dus vroeg ze of haar moeder Nederlands sprak. Elif zei dat ze een paar dingen kon zeggen. Maaike vroeg ook of ze boos op haar was. Elif zei dat ze dat nog wel wilde vertellen maar nu niet. Toen Maaike weg was, vroeg Elif waarom haar moeder haar niet meer vertrouwt. Haar moeder zei niets. Elif vond het vervelend dat hun naar tegen haar deden. Toen zei haar moeder iets. Ze vond dat ze niet raar tegen haar deden, ze wilden het beste voor hun kinderen. Ze krijgen alles, en wat kregen ze ervoor terug? Alle mensen praatte over hun. En haar moeder zei dat ze alleen aan zichzelf dacht, en daarom zouden ze haar gaan uithuwelijken. Ze wist dat ze dat laatste niet had moeten zeggen. Elif wilde dat niet, ze wilde niet met een vreemde trouwen. Laat in de avond belde ze haar tante en oom om het te vertellen. Ze vroeg of ze haar wilde redden. Ze wilde haar kalmeren, ze zouden iets voor haar bedenken. Ook belde Elif, Charles. Ze vond het super dat hij haar dat mobieltje had gegeven. Ze begon te vertellen dat ze haar wilde uithuwelijken. Charles vond het niets, hij wilde haar ontvoeren. Elif wilde het wel, maar ze kon het gewoon niet. Maar ze zei dat het niet mocht. Elif moest voor controle naar het ziekenhuis, daar werd ze aangehouden door de sociaal werkster. Ze praatte even. Ze zei thuis dat ze niet het onderzoek had gehad. Elif vroeg weer naar het uithuwelijken. Haar moeder vond dat ze dat maar aan haar vader moest gaan vragen. Nu kon ze haar toekomst wel vergeten, ze zou misschien nog dit jaar afmaken, en dan? Ze wilde het niet, zee moest haar belangrijke spullen inpakken. Elif moest bloedprikken en vroeg aan haar moeder of ze nog wat moest meenemen. Op dat moment grepen ze elkaar vast, maar helaas dat duurde niet lang, haar moeder liet haar snel los. Toen Elif weer thuis was nam ze afscheid van haar huis. Ondertussen wist ze misschien wat Arif zou doen, waarschijnlijk de jihad. Als haar vader haar niet zou uithuwelijken hoefde ze misschien niet weg. Elif begon haar weekendtas in te pakken. Charles belde naar Elif, hij zei dat ze over 2 dagen ergens ander heen kon. Hij zei dat ze waarschijnlijk tijdelijk naar Willem toe zou gaan. Dat zou het veiligste zijn. Arif weet niet waar Willem woont. Elif moest het gesprek afronden, want de bel ging. Arif stond voor de deur met politieagenten. Hij mocht een nacht thuis doorbrengen. Toen ze thee wilde zetten was Arif een andere Arif geworden. Hij zei dat hij niet morgen terugging naar de agenten. Hij vertelde zijn plan. Elif moest de ticket halen van haar vaders geld. Hij had 800 euro nodig. Elif moest gelijk gaan. Elif werd boos, ze was niet meer bang voor haar broer. Maar Arif pakte een mes, en dreigde ermee. Elif deed net of ze de pincode niet meer wist. Haar vader liep met haar mee, en vroeg of ze het echt ging doen. Ze moest wel maar wilde niet. Haar vader wilde het ook niet. Elif zei dat ze dat toch altijd moest doen, alles wat Arif zei was goed en moest ze uitvoeren. Haar vader wist dat hij een fout had gemaakt. Maar ze was tegelijk bang voor het mes. Haar broertjes kwam ook beneden, en pakte cola en gingen tv kijken. Voor het vertrekken nam ze een besluit, ze pakte haar weekendtas en kwam niet meer terug. Bij Willem thuis was alles veel gezelliger, je kon met elkaar praten en ze bakten samen dingen met Willem’s moeder. Ze had ook de politie gebeld, die zouden die nacht nog langsgekomen zijn. Haar tante en oom hadden ze ook op de hoogte gebracht. Haar oom zou kijken en haar nog terug bellen, maar dat was nog niet gebeurd. Laila was ook al langs gegaan, maar de gordijnen waren dicht. Charles en Willem kwamen samen aanzetten met een cadeau voor Elif, een grote zacht hondje. Arif zat nog te wachten op Elif. Terwijl zijn vader nog wilde ingrijpen kreeg hij een mes in zijn arm. Arif gilde dat hij hem toch niet kon tegenhouden. Arif raakte in paniek omdat Elif nog niet was teruggekomen. Hij gilde dat hij het ticket moest hebben, zijn vader moest het maar halen. Yunus de vriend van Arif stond voor de deur te wachten. Yunus moest nu het ticket halen, maar na een uur was hij ook niet terug. Een tijd later was het de politie. De agent kwam binnen, en zagen Arif met het mes in zijn hand. Hij schreeuwde dat ze hem niets konden maken. De agenten hadden hem snel te pakken. Oom Umut kwam langs. Ze zeiden dat Allah hun had verlaten. Ook praatte ze over het uithuwelijken, dat, dat niet mocht. Ze moet gewoon studeren. Elif kon beter nog maar niet naar haar ouders gaan. Met z’n allen lagen ze op de bank. Charles lag hand in hand met Elif. Hij was zo blij, en liet zien dat hij om haar gaf. Karakters personen. Charles= meegaand, betrouwbaar, doorzettingsvermogen, behulpzaam. Elif= verlegen, ongelukkig, zacht, slim. Willem= betrouwbaar, behulpzaam, eerlijk. Arif= snel in paniek, gemeen, onvriendelijk. Songul= vriendelijk, gelukkig. Umut= vriendelijk, gelukkig. Carien= spontaan, geïnteresseerd. Jorem= spontaan, geïnteresseerd. Laila= spontaan, vriendelijk, eerlijk. Vader Elif= gesloten. Moeder Elif= gesloten, laat over zich heen lopen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
S.
S.
Erg lang, slechte grammatica.
Ik schrijf er zelf wel een.
13 jaar geleden
AntwoordenI.
I.
ik heb het boek gelezen en vindt het een boek waar weinig in gebeurd ik denk dat deze samenvatting een beetje te lang is omdat er bijna niks gebeurd
12 jaar geleden
AntwoordenL.
L.
noem je dit een samenvatting je hebt gwn het hele boek over geschreven!!
11 jaar geleden
Antwoorden