Omslag tekening: Roelof van der Schans
Vormgeving: Toine Post
Eerste druk: in 2000
Razend doet mee aan de Jonge Jury 2001 - Vooraf: Ik heb Razend gekozen, omdat ik het een heel erg mooi en aangrijpend boek vind. Het is zo geschreven dat je je ook kan inbeelden wat de personages voelen. Dat is iets dat in alle boeken van Carry Slee gebeurt dus, vandaar dat dit ook al een motivatie is om het boek te lezen omdat je weet dat deze auteur erg goed kan schrijven. Toen ik het boek ging lezen had ik tamelijk hoge verwachtingen in vergelijking met andere boeken die ik ga lezen, waarbij ik nog niets van de schrijver heb gelezen. Ik verwachtte er van dat het heel erg mooi, aangrijpend en op een speelse manier was geschreven maar ondanks dat nog steeds serieus was. Omslag: Op de omslag staat een jongen, waarschijnlijk Sven, met een mes in zijn open hand. Het is een tekening die geschilderd met grove verfstreken en met donkere kleuren geel en bruin en door de schaduwen en de (bloed)rode letters, die er venijnig neergezet lijken te zijn, ziet het er angstaanjagend en kil uit. Daardoor krijg je bij de eerste indruk van het boek ook meteen door dat het een serieus boek is. - Titel: De titel is Razend. Ik denk dat die is gekozen omdat razend ook kwaad betekent: Sven is kwaad (razend) op zijn vader, omdat hij Lennart, zijn broer, voortrekt en omdat hij hem mishandelt. De vader van Sven is kwaad op Sven omdat hij met zwemmen is gestopt tegen zijn wil in en daarom mishandelt hij Sven vaak. - Schrijver: Ik heb bijna alle boeken voor alle leeftijden van Carry Slee gelezen. De boeken van 12 jaar en ouder zoals deze zijn qua stijl, onderwerp en opbouw te vergelijken met dit boek. Alle boeken (‘Spijt!’, ‘Afblijven’, ‘Pijnstillers’ en ‘Kappen!’) gaan over een probleem, dat de hoofdpersoon heeft, en alle boeken hebben ook een stijl die Carry Slee typeert, een stijl die je makkelijk kan lezen, zonder al te lange zinnen en ze beschrijft op een speelse manier een serieus probleem, waardoor het boek niet te zwaar wordt. In de meeste boeken van haar is alles niet chronologisch opgebouwd zonder veel of geen flashbacks. De andere boeken van Carry Slee voor deze leeftijd vind ik net zo mooi of mooier dan deze. Mijn favoriete boeken zijn Afblijven en Pijnstillers. Deze boeken gaan ook over een zware en moeilijke onderwerpen: drugs en de dood. - Genre: Razend behoort tot het genre maatschappelijk geëngageerd. Het gaat namelijk over verschillende problemen in de samenleving zoals: - mishandeling: Sven wordt mishandeld door zijn vader en dat komt ook in meerdere gezinnen voor. Dus het is niet iets uitzonderlijks dat je alleen in boeken aantreft. - Aanranding: De leraar van Sven’s klas kan zijn handen niet thuishouden bij onder andere Roosmarijn. Ik heb niet specifiek gekozen voor dit boek, omdat het in het echt ook zou kunnen voor komen. Ik heb namelijk niet echt een voorkeur tussen realistisch of niet-realistisch. - Thema’s: Het hoofdthema van dit boek is: - Mishandeling, want een groot gedeelte van het boek draait om conflicten die ontstaan door het feit dat Sven geslagen wordt door zijn vader
De subthema's in dit boek zijn: - Vriendschap: de vriendschap tussen Bart en Sven, Sven en Roosmarijn en met alle anderen in het boek. - Liefde: (verliefdheid) de liefde tussen Sven en Roosmarijn - Ongewenste intimidatie: de leraar van de klas van Sven kan zijn handen niet thuishouden bij Roosmarijn. - Samenvatting: Sven wordt thuis mishandeld door zijn vader omdat hij, in tegenstelling tot zijn broer Lennart, niet alles doet wat zijn vader zegt. Zo wil hij bijvoorbeeld niet meer zwammen en stopt daar tegen de zin van zijn vader ook mee. Nu hij veel meer vrije tijd heeft kan hij zich bezig houden met zijn grootste passie: filmen. Hij gaat samen met Roosmarijn (op wie hij verliefd is) een film maken. Ondertussen heeft Roosmarijn ook een groot probleem, die ze niet zoals Sven voor zich houdt: de populaire wiskunde leraar kan zijn handen niet thuishouden. Als ze het de klas vertelt gelooft niemand haar behalve Sven en Halima (haar vriendin). Als Lennart Roosmarijn probeert af te pakken breken de stoppen bij hem door en besluit hij weg te lopen en schrijft een afscheids brief gericht aan zijn moeder. Roosmarijn vindt die brief. Sven bedenkt als hij eenmaal weg is gelopen een oplossing: hij koopt een mes en gaat weer terug naar huis en vraagt zijn vader hem te vermoorden, als hij hem echt zo erg haat. Dit doet zijn vader niet en het hele gezin gaat in therapie. Ondertussen is de wiskunde leraar ook gesnapt en ontslagen en krijgen Roosmarijn en Sven verkering. In één zin is het verhaal samen te vatten als: razend gaat over een jongen die mishandeld wordt door zijn vader. - Personen: De hoofdpersoon: - Sven Feije
Overige personen: - De moeder van Sven - De oma van Sven - Bart, de beste vriend van Sven - Arnout, een vriend van Sven - Hakim, een vriend van Sven - Halima, de beste vriendin van Roosmarijn - Astrid van Lanen - de leraar wiskunde, Bob van der Steen - Meneer Hazelman, de conrector bij Sven op school - Mevrouw Simons
Sven Feije: Sven is 14 jaar en de hoofdpersoon en in het boek draait alles om hem. Hij werd erg onder de duim gehouden door zijn vader, maar op een gegeven moment was hij dit zat. Hij ging van zwemmen af (waar hij heel goed in was) omdat hij het niet meer leuk vond. Daar wordt en werd zijn vader heel kwaad om. Dit was één van de redenen dat Sven’s vader hem mishandelde. Zijn grootste passie is, naast Roosmarijn, filmen. Zijn uiterlijk komt niet echt ter sprake in het boek en je kunt het ook niet uit het verhaal halen. De enige aanwijzing is de kaft, maar daarvan weet ik niet zeker of hij dat is. Op de kaft staat een jongen met bruin/donker blond haar en bruine ogen. Maar ik vind het over het algemeen fijner als er geen beschrijving of plaatje is van een persoon want dan kan je alles er zelf helemaal bij bedenken er raak je nog meer betrokken met het boek. Hij voelt zich vaak ongelukkig en niet begrepen en heeft het gevoel dat alles fout gaat en niemand hem begrijpt. Hij voelt zich nog ongelukkiger als hij een paar keer niet op een afspraak kan komen vanwege de vele striemen. Vrienden van Sven vinden hem aardig, maar balen er erg van dat hij zo vaak niet kan komen of zegt dat hij komt en dat dan afzegt. Ik vind Sven heel sympathiek overkomen en hij geeft mij het idee dat hij echt heel veel om zijn vrienden geeft en zijn vriendschappen probeert te onderhouden. En hij heeft ook veel doorzettingsvermogen: hij gaat ondanks alles door met filmen en gaat niet meer op zwemmen. Het was veel makkelijker geweest voor hem als hij weer gewoon deed wat zijn vader wilde dat hij deed, maar toch doet hij dat niet. Dat vind ik heel erg goed van hem, want het kost dan heel erg veel moeite om toch door te gaan als je steeds geslagen wordt. Zelf weet ik niet wat ik had gedaan, misschien had ik mijn vader dan toch gehoorzaamd, omdat dat makkelijker is, maar ik denk dat ik uit zelfrespect toch door was gegaan weer zou gaan zwemmen. Roosmarijn: Roosmarijn is ook 14 jaar, zit bij Sven in de klas en is de belangrijkste bijfiguur. Ze is verliefd op Sven, en hij ook op haar. Alleen weten ze dat beiden niet van elkaar. Haar uiterlijk kun je nergens uit het boek halen. Er wordt ook niet gesproken over uiterlijke kenmerken die op één of andere manier speciaal zijn. Ze wil graag actrice worden in een film en acteert ook veel en kan dat goed. Ze is dus heel erg blij als Sven haar vraagt om mee te doen aan een film, die hij regisseert en waarin zij speelt. Maar Roosmarijn heeft een groot probleem: hun favoriete leraar Bob, kan zijn handen niet thuishouden en zit aan haar. Ze weet niet goed hoe ze er mee om moet gaan en besluit het de klas te vertellen. Niemand, op Sven en Halima (haar vriendin) na, gelooft haar en maken haar uit voor leugenaar. Roosmarijn voelt zich daardoor erg ongelukkig en ze wil het ook niet aan haar ouders vertellen, omdat die het al zo druk hebben met hun zaak, waarmee het op dat moment slecht gaat. Ik vond Roosmarijn heel sympathiek. En ik begreep dat ze, nadat Sven al die afspraken om te filmen afzegde (hij kon niet filmen omdat zijn vader zijn camera had afgepakt) wel een beetje genoeg van hem had. De meeste vrienden (jongens) van Roosmarijn vonden haar aantrekkelijk en waren best jaloers op Sven toen hij wat met haar kreeg. Ik vind het knap en goed van haar dat ze het aan haar klas vertelde dat ze lastig werd gevallen door Bob, maar zelf had ik dat niet gedaan. Misschien had ik het aan een paar mensen verteld en dan naar de rector gestapt Maar dat weet ik niet zeker want het hangt denk ik ook af van de situatie waarin je zit dan. Als het een populaire leraar is die dat doet is het moeilijker om iets te doen, dan wanneer iedereen als een hekel aan de leraar heeft. Lennart Feije: Lennart is de broer van Sven en is ongeveer een jaar jonger. Hij wordt erg voorgetrokken door zijn vader omdat hij alles doet wat hij zegt. Hij gaat bijvoorbeeld wel door met zwemmen. Ik vind hem door een paar dingen, die hij doet (Roosmarijn probeert hij af te pakken van Sven bijvoorbeeld) erg onsympathiek en ik vind hem ook egoïstisch, omdat hij tegen Roosmarijn allemaal negatieve dingen zegt over Sven, waardoor zij aan hem gaat twijfelen. Alhoewel deze persoon het meeste naar stereotype neigt (hij doet allemaal gemene dingen, is bijna nooit vriendelijk) is hij het toch niet. Aan het eind van het boek draait hij bij en geeft hij toe wanneer ze in therapie zijn dat hij het eigenlijk eens is met Sven. Hij vertelt dat hij zwemmen ook niet zo leuk vind maar het niet durft te zeggen en dat hij wel heel erg opkijkt tegen Sven, omdat hij het wel durft te zeggen. Toen ik naar de leeftijd van Lennart zocht (wat niet letterlijk in het boek staat) zag ik dat Lennart jonger was dan Sven. Dat verbaasde me, want ik had verwacht dat hij ouder was, omdat hij zo gemeen was. Ik denk niet echt bij een gemeen persoon aan iemand die jonger is. De vader van Sven en Lennart: Ik denk dat de schrijver de vader van Sven en Lennart goed heeft omschreven. Dat was ook
haar bedoeling: hij komt erg onsympathiek op mij over en ook gemeen en niet eerlijk. Hij heeft, volgens mij, het idee dat hij het recht heeft om te bepalen wat anderen met hun leven doen en er niet tegen kan wanneer hij geen gelijk krijgt. De schrijver beschrijft hem op zo’n manier dat je zijn gedachten niet kunt raden of inbeelden; je weet bijvoorbeeld alleen maar over de reden waarom hij slaat. Hij vindt het slap van Sven vind dat hij is gestopt is met zwemmen en dat hij hem lui vind, maar verder wordt er niet dieper ingegaan over wat hij denkt. Maar ik denk wel dat hij zich niet goed kan inbeelden wat anderen denken of voelen, anders had hij Sven niet geslagen. Dan had hij gezien en gemerkt dat hij er aan onderdoor ging. Dan had hij ook begrepen dat zijn vrouw hem zou troosten (iets dat hij niet toeliet). Maar aan het eind van het boek wordt ook een klein beetje duidelijk, waarom hij Sven sloeg: hij werd zelf ook geslagen door zijn vader. De moeder van Sven en Lennart: Ik vind niet dat je moeder van Sven en Lennart echt een eigen mening heeft en die ook uit. Ze is erg bang voor haar man en doet alles wat hij zegt. Heel soms gaat ze er tegen in, maar dat doet ze heel onopvallend en snel, zodat hij het niet merk. Bijvoorbeeld wanneer Sven geslagen is en een wond heeft dan maakt ze die heel erg snel een beetje schoon en dan zegt ze tegen hem: ‘Waarom daag je je vader ook zo uit?’ Ik vind dat een beetje slap. Ik vind dat ze eerder had moeten zeggen dat hij ongelijk heeft en dat niet had moeten doen in plaats van Sven de schuld ervan te geven. Aan de ene kant heb ik heel erg weinig respect voor haar omdat ze het toch toestaat dat haar kind door haar man wordt mishandeld, maar ik kan ook wel een beetje begrijpen dat ze niks durft te doen: ze is bang om zelf ook geslagen te worden. De oma van Sven: De oma van Sven heeft niet echt een grote rol in het boek, de enkele keren dat ze voorkomt is aan de telefoon. Zij heeft al door dat het niet klopt wat er in dat gezin gebeurt en ze raadt de vader van Sven een paar keer aan om naar een therapeut te gaan. Maar hij wil niet luisteren, totdat Sven voor hem staat met een mes en vraagt of hij hem wil vermoorden en dan snapt ook hij dat het helemaal fout is en gaan ze naar de therapeut. Bart: Bart is ook 14, zit bij Sven in de klas en is de beste vriend van Sven. Maar hij begint een beetje genoeg van Sven te krijgen. Bijna aan het eind van het boek is de vriendschap ook echt over. De reden daarvoor is dat hij er best van baalt, dat Sven bijna nooit komt opdagen bij afspraken. Bart vindt het ook heel erg vervelend, maar hij weet niet dat Sven geslagen wordt. Dat dat de reden is dat hij soms niet komt. Bart wordt niet echt beschreven in het boek, maar aan de hand van het gene dat beschreven wordt lijkt hij mij aardig en sympathiek. Ik snap dat hij genoeg had van Sven, omdat hij nooit kwam. Als een vriend of vriendin dat van mij zou doen, zou ik dat ook hebben. Ik denk wel dat als hij geweten had van de mishandeling, dat hij Sven zou helpen en zeker niet had laten vallen. Arnout en Hakim: Deze twee personen komen altijd samen in het boek voor, vandaar dat ik ze tegelijk behandel. Ze zijn alle twee even oud als Sven en zitten ook in dezelfde klas. Ze komen op mij over als 2 jongens die niet echt serieus zijn altijd en gewoon zoveel mogelijk lol willen maken. Ze zijn hopeloos opzoek naar een vriendin en ze hebben ook een nieuw plan gemaakt om er één te krijgen: ze gaan chatten als twee meisjes: Lotte en Dieke. Ze weten niet dat Bart en Sven zich ondertussen ook voor doen als twee meisjes en met hen gaan chatten. Als ze dan eindelijk afspreken staan ze dan ook verbaast te kijken als niet Melissa en Annabel (zo noemen Bart en Sven zich), maar Bart en Sven verschijnen op het afspraakje. Buiten deze gebeurtenis spelen ze niet echt een rol in het verhaal en ze hebben ook niet duidelijk beschreven karakters. Halima: Halima is de beste vriendin van Roosmarijn. Ze komt af en toe in het boek voor, waardoor je geen duidelijk beeld van haar krijgt. Ze is opgewekt, vrolijk en flapt er dingen snel uit. Als niemand Roosmarijn gelooft als ze vertelt dat Bob haar lastig valt is zij een van de weinige die haar steunt en gelooft. Ze neemt het ook voor Roosmarijn op. Als bijvoorbeeld niemand haar gelooft wordt ze boos en vindt het onterecht van iedereen ze zegt dat Roosmarijn dat nooit kan verzinnen etc. Ik vond haar heel erg leuk, spontaan, eigenwijs en jammer dat ze niet meer voorkwam in het boek. Astrid van Lanen: Toen Astrid in de feestcommisie van de school zat heeft Bob haar ook lastig gevallen. Toen is ze uit de feestcommissie gestapt, omdat Bob daar in zat en kwam er een plek vrij. Roosmarijn wou er altijd graag in, maar omdat Bob er inzat wou ze niet meer. Het nieuws dat Bob haar lastig viel was intussen als een lopend vuurtje door de school gegaan en iedereen wist ervan. Astrid kwam dan ook op een middag bij haar om te vragen of het echt zo was en zei dat hij het bij haar wel had gedaan. Doordat Astrid haar verhaal ook heeft gedaan bij de conrector is de leraar ook ontslagen. Over Astrid kan ik geen duidelijk beeld krijgen omdat zij niet echt veel voorkomt in het boek en ook niet beschreven wordt. Bob van der Steen: Bob is de leraar wiskunde van de klas van Sven. Hij is zeer populair en geliefd onder de leerlingen maar als hij een keer met Roosmarijn samen is zit hij aan haar. Sven krijgt een keer ruzie met hem over wat hij gedaan heeft met Roosmarijn. Roosmarijn ontkent dit allemaal en hij wordt daarom geschorst. Als hij een keer betrapt wordt als hij het weer bij Roosmarijn probeert wordt hij ontslagen. Later blijkt dat hij dat bij meerdere meisjes heeft gedaan. Ik vond de manier waarmee hij openlijk met leerlingen omging (in de klas) leuk, hij maakt ondertussen grapjes en je zou het ook niet verwachten van hem. Maar als hij alleen met leerlingen (meisjes) is, veranderd hij en zit soms aan ze. Meneer Hazelman: Meneer Hazelman is de conrector op de school waar Sven zit. Hij schorst Sven eerst, en later ontslaat hij Bob. Hij heeft geen belangrijke rol in het verhaal en zijn karakter word ook niet omschreven. Mevrouw Simons: Mevrouw Simons is de therapeute waar de oma van Sven het altijd over heeft. Ze komt alleen aan het einde van het boek voor en gaat dan proberen om het allemaal weer goed te maken in het gezin. Ze komt zelf niet aan het woord. Alleen haar naam word een paar keer genoemd. Een mening kan ik niet over haar hebben. Geen van de personen was stereotype of een zwart-wit figuur. Ze hadden allemaal wel een goede kant of bekeerden later aan het einde van het boek waardoor ze weer ‘goed’ werden. - Ruimte: Alles in het boek speelt voornamelijk af in en rond het huis van Sven, op school en af en toe voor een paar film opnames bij Roosmarijn thuis en om een paar keer te chatten bij Bart. Maar de belangrijkste omgevingen zijn wel het huis van Sven en de school. De ruimtes zijn niet overdreven gedetailleerd beschreven, maar het was wel duidelijk dat ze in een andere ruimte of omgeving waren wanneer er iets gebeurde. Het stond er altijd ook letterlijk in dat ze in de kamer van Sven, of bij Roosmarijn waren of daar naartoe gingen. Er werden weinig tijdsprongen gemaakt waarbij ze van de ene ruimte plotseling in de andere waren. De beschrijving was geloofwaardig, er waren ‘normale’ voorwerpen, geen dingen die je ook niet in een gewone school of ene gewoon huis zou tegen komen. Het speelt zich af in een ‘doorsnee’ gezin, niet extreem rijk of arm, maar ze hadden wel genoeg geld. Ik denk dat Razend wel overal zou kunnen spelen, in elk milieu en in elke omgeving, echter tot op zekere hoogte, want het zou bijvoorbeeld niet in een derde wereldsland kunnen spelen aangezien ze het over moderne begrippen hebben zoals een computer, of een videorecorder. Die zal je daar minder snel hebben. - Tijd: Razend speelt zich in het heden af, tussen 1997 en 2001 denk ik. Ze hebben het in het boek namelijk over internet, chatten, Cd(rom)’s en eigen gsm’s dat zijn allemaal dingen die pas de laatste paar jaren grootschalig op de markt zijn en ook door veel mensen worden gebruikt. De omgang tussen mensen van buitenlandse afkomst en Nederlanders geeft ook aan dat dit bijvoorbeeld niet meerdere eeuwen geleden had kunnen spelen want toen was er nog (veel meer) discriminatie (ze hebben het erover dat ‘Annabel’ op donkere jongens valt bijvoorbeeld). De tijd speelt dus wel een belangrijke rol qua voorwerpen en een klein beetje qua mensen, maar de onderwerpen mishandeling, verliefdheid, ongewenste intimiteiten en vriendschap zijn begrippen die in elke tijd voorkomen. Er zijn niet veel dingen waaruit je kan halen hoe groot het tijdsbestek is tussen het begin en het einde van het boek. Maar het zit waarschijnlijk ongeveer tussen de één en twee maanden. Het boek is niet chronologisch opgebouwd, er komen geen flashbacks of flashforwards in voor. De tijdsprongen bevatten niet meer dan één dag (nergens in het boek staat iets over de nacht dus het gaat van dag naar dag). - Werkelijkheid en fantasie: Razend zou ook in de realiteit kunnen voorkomen. Mishandeling, liefde, verliefdheid, vriendschap zijn onderwerpen die ook in het dagelijks leven voorkomen of zouden kunnen voorkomen. - Het perspectief: Het boek is verteld vanuit de alwetende verteller. Maar hij weet niet meer dan de personen weten. Hij weet wat de personen denken of voelen. De personages worden bij hun voornaam genoemd in het boek en beschreven alsof de verteller er bovenhangt zoals in deze zin bijvoorbeeld: ‘Sven ziet dat zijn moeder de telefoon pakt. ‘Hallo ma,’ hoort hij haar zeggen.’. Maar de gebeurtenissen bekijk je vooral vanuit Sven. Je weet niet meer dan hij weet. Alleen in een paar hoofdstukken komen er gebeurtenissen die je vanuit Roosmarijn ziet, en daar komen ook dingen aan de orde waar Sven geen weet van heeft. Omgekeerd is het ook zo, Roosmarijn weet van de meeste dingen die met Sven gebeuren niets af. - Opbouw: De opbouw van dit verhaal vond ik duidelijk. Het was chronologisch geschreven en er zaten geen flashbacks in. In het verhaal zat spanning, dat creëerde Carry Slee door steeds als je iets wilde weten over te gaan of op een heel ander onderwerp of er gebeurde iets onverwachts. Het boek wekte bij mij ook veel vermoedens en maakte me nieuwsgierig. Bijvoorbeeld vroeg ik me af wat de vader van Sven zou doen nu hij daar zo met dat mes voor hem stond en schreeuwde dat hij hem mocht vermoorden. In de meeste boeken weet je wel dat dat niet zal gebeuren, maar doordat die vader toen weer heel erg kwaad werd ga je toch twijfelen en wil je daarom snel doorlezen. Carry Slee gebruikt het meeste uitstel door kleine tijdsprongetjes te maken waardoor de persoon op een andere plek is. - Stijl: Het onderwerp is tamelijk serieus, maar toch is het niet op een te zware manier geschreven. Voordat je dit boek leest zou je wel moeten weten wat bepaalde begrippen in grote lijnen inhouden, zoals ongewenste intimidatie. Ondanks dat worden de onderwerpen wel een beetje uitgelegd maar het is bijvoorbeeld wel handig om te weten wat ongewenste intimidatie is want dan begrijp je beter wat er precies met Roosmarijn is gebeurd. Het taalgebruik in dit boek is niet echt moeilijk, en er worden ook geen lange zinnen gemaakt. Maar in veel zinnen wordt er wel gebruik gemaakt van een komma. Ik denk dat het een boek is dat geschreven is voor kinderen van ongeveer 11 of 12 jaar, maar het hangt er ook vanaf of je veel leest en het leuk vindt om boeken over serieuze onderwerpen zonder echte fictie te lezen. Carry Slee heeft wel een eigen schrijfstijl die duidelijk te herkennen is. Af en toe zelfs een beetje cliché: het loopt goed af, iedereen wordt gelukkig, de ‘slechterik’ (tegenstander, negatieve persoon) is bekeerd (of is daar mee bezig) en de hoofdpersonen of belangrijkste personen krijgen wat met elkaar. Dit is niet in alle boeken zo, maar wel in veel boeken. Ik vind het niet altijd jammer, je hoeft er op deze manier niet altijd heel erg bij te denken, maar soms is het wel vervelend omdat, je het kunt voorspellen. Toch heeft het verhaal meestal wel een heel onverwachte wending, waardoor het toch heel erg interessant is. Meestal eindigt het wel goed af. Of heeft de hoofdpersoon vrede met de gebeurtenis, die hem is overkomen en pakt zijn leven weer op. - Visie en bedoeling van de schrijver: Ik denk niet dat de schrijver echt een boodschap wilde overbrengen waarvan je echt iets leert, maar meer een gevoel geven dat het toch heel erg is als je mishandeld wordt of seksueel geïntimideerd. Hij wil wel de lezers laten merken hoe je je er dan onder voelt zodat ze begrip kunnen hebben voor de situatie. Die misschien ook opgelost kan worden of had kunnen voorkomen.Maar toch is dat de hoofdreden denk ik niet. Ik denk dat de bedoeling is de lezers vermaken en het op zo’n manier schrijven dat ze kunnen meeleven en het bijna zelf in gedachten kunnen meemaken. De schrijver zal het onderwerp ook niet echt leuk vinden, anders had ze het wel op een andere manier beschreven; meer vanuit de visie dat Sven maar aan het zeuren is en dat de vader groot gelijk heeft dat hij slaat, maar aan wat ze schrijft blijkt het tegenovergestelde. - Waardering en mening: Ik vind de inhoud van dit boek heel interessant. Omdat het op een hele levendige manier is geschreven. Je kunt je inbeelden dat het echt gebeurt. De personen zijn ook heel erg realistisch beschreven. En het onderwerp spreekt me ook aan, en de manier waarop iedereen ermee omgaat en wat er in iedereen omgaat. Het boek was niet moeilijk. De zinnen waren kort en er werden weinig moeilijke woorden gemaakt. Maar die korte zinnen of het makkelijke taalgebruik deed niets af van de spanning in het boek. Die was er namelijk wel op verschillende gebieden, je wil bijvoorbeeld graag weten hoe het zal aflopen met Sven en Roosmarijn, of ze echt iets zullen krijgen. Of wat er op het einde gaat gebeuren met Sven en zijn vader en of Bart en Sven de ruzie wel weer bij zullen leggen. Ik vind Halima, ondanks dat ze zo weinig voorkwam, de leukste persoon. Ze was altijd opgewekt, spontaan en vrolijk. Ze was ook een paar keer verontwaardigd over een aantal dingen en dat was erg leuk beschreven, zodat het bijna lachwekkend werd. Ze steunde en geloofde Roosmarijn in het begin niet, toen ze vertelde dat Bob aan haar had gezeten, maar later, toen iedereen tegen Roosmarijn was, omdat ze haar niet geloofde, deed ze dat wel en bleef ze haar ook bijstaan en helpen. Met de personen kon ik me wel identificeren. Ze waren zo ‘echt’ beschreven en hadden ook bijna allemaal positieve en negatieve kanten waardoor je je bijna altijd met een persoon kan identificeren. Ik vind dit wel een boek dat je aan zou kunnen raden aan anderen Het heeft naar mijn mening veel dingen dat een goed boek moet hebben: een serieus onderwerp, grappige stukjes, je kunt goed meeleven met de personages, het leest vlot weg enzovoort. Ik zou in het vervolg zeker boeken van Carry Slee lezen maar, omdat ik alle boeken van haar al heb gelezen, moet daarvoor eerst een nieuw boek op de markt komen. Als dit nieuwe boel er is zal ik het zeker lezen. - Verwachtingen: Het boek voldeed aan mijn verwachtingen: het was namelijk een mooi boek en ook aangrijpend omdat je je echt kon inbeelden hoe Sven zich voelde. Ondanks dat was het niet te serieus en leuk geschreven. Ik was bekend met alle onderwerpen in het boek: mishandeling komt bijvoorbeeld ook voor in ‘Blauwe plekken’. Liefde en verliefdheid komen in heel erg veel boeken voor maar een voorbeeld van een boek waar dat voorkwam is: ‘Pijnstillers’ of ‘Afblijven’. Daarin komt ook vriendschap voor. Alleen over aanranding heb ik niet veel gelezen, maar wel minstens één boek. Omdat ik al veel meer boeken van Carry Slee heb gelezen was de stijl en de manier waarop het is geschreven niet nieuw voor me.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
C.
C.
Hoi Joyce
Ik moet een leesverslag maken over het boek Razend.
Aan dit verslag heb ik veel aan gehad zelf zit ik in 2Mavo.
Ik vind dit een heel goed verslag
Bedankt
22 jaar geleden
AntwoordenP.
P.
ik vond de samenvating goed
22 jaar geleden
AntwoordenI.
I.
he joyce ik weet egt niey wat ik hier mee moet maar wel leuk dat je het op de computer hetgezed doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
ikke
21 jaar geleden
AntwoordenM.
M.
Bedankt voor het uitreksel van Razend
Het is erg goed bruikbaar Hartstikke bedankt
Als onderstuining van mijn boekverslag van NederlandsGroetjes Maartje
21 jaar geleden
AntwoordenP.
P.
Bedankt voor je leesverslag alleen een beetje veel spelfouten
19 jaar geleden
AntwoordenL.
L.
Ik snap niks van je genre maar verder is ie toppie!
13 jaar geleden
AntwoordenY.
Y.
Ik vond het een goed boekverslag, alleen de samenvatting had iets uitgebreider gemogen.
xxxxx'
13 jaar geleden
AntwoordenT.
T.
Zitten veel spelfouten in. Maar dat heb ik niet nodig aangezien ik niet kopieër (A). Scheelt mij veel tijd. Bedankt voor het plaatsen.
12 jaar geleden
AntwoordenS.
S.
Ik vond het wel goed alleen zat er een foutje in in plaats van zwemmen stond er zwammen en het was voor de rest wel duidelijk alleen ik vind ook dat julie erin konden zetten hoe komen de beschreven personen op je over maar wel heel erg leuk gedaan :)
11 jaar geleden
AntwoordenR.
R.
De samenvatting was wel wat kort, maar prima verslag verder.
10 jaar geleden
Antwoorden