Titel: Radeloos
Auteur: Carry Slee
Uitgeverij: Prometheus Kinderboeken
Plaats van uitgave: Amsterdam
Druk: Eerste druk
Jaar van uitgave: 2003
Aantal bladzijden: 196 bladzijden
Hoofdstukken: 24 hoofdstukken

Plaats:
Er zijn meer plaatsen in het verhaal maar ik denk dat de kelder van Paco en zijn vrienden het belangrijkst is. Het is zo belangrijk omdat ze daar van alles doen.

Titelverklaring:
Radeloos: Paco en Yara zijn allebei radeloos. Paco voelt zich schuldig, want zijn vader is dood, en Paco denkt dat dit zijn schuld is. En Yara vindt zichzelf te dik, en wil afvallen, maar dit lukt niet helemaal. Als je verliefd bent, in de rouw bent of een eetprobleem hebt, ben je vaak radeloos.

Verhaalvorm:
Verhaalsoort is een verhaal dat echt gebeurd kan zijn. Mensen in problemen, ruzie, verliefdheid bijvoorbeeld.


Vertelswijze:
Het verhaal is vanuit de hij/zijperspectief geschreven en dat blijft het hele boek zo.

Tijd:
De tijd van het verhaal is deze tijd, want er komen mobieltjes, computers en andere dingen van deze tijd in voor.

Tijdsverloop:
De duur van het hele verhaal is moeilijk te zeggen, want het gaat dag na dag door. Er staat ook niet duidelijk in wannéér het is.
Het boek heeft een chronologische tijdsvolgorde, het speelt zich af van dag tot dag.

Personen:
Paco en Yara.
Ze hebben met elkaar te maken omdat ze op elkaar verliefd zijn maar het niet van elkaar weten omdat ze allebei problemen hebben.

Korte karakteromschrijvingen van de hoofdpersonen:
Paco:
Hij kan goed met zijn vader opschieten, hij werkt aan een eigen bestelbus in de garage van zijn vader. Hij heeft veel moeite met het verwerken van de dood van zijn vader. Hij heeft eerst verkering met Floor, maar uiteindelijk met Yara. Hij werkt samen met zijn vrienden aan een website, en heeft een hekel aan Pieter Groen.

Yara:
Zij kan goed tekenen, wil naar de kunstacademie, heeft een beetje problemen met haar moeder, is erg onzeker, heeft een eetprobleem, werkt samen met vrienden aan een website, is al jaren gek van Paco, krijgt uiteindelijk een relatie met Paco.


Thema:
Het thema van het verhaal is dat Paco’s vader overlijdt en dat Paco daardoor aan de drank komt. Ook een belangrijk thema is dat Yara steeds meer gaat afvallen en eigenlijk te ver gaat. En dat loopt uit in het ziekenhuis.

Motieven:
Het motief van het verhaal is rouwverwerking, eetproblemen en liefde

Eigen mening:
Ik vond het een heel spannend en zielig verhaal. Yara heeft een eetprobleem, maar hoe komt ze er vanaf? Het meestal (bijna altijd) meisjes die een eetziekte hebben omdat ze zichzelf te dik vinden, maar het helemaal niet zijn. Meestal loopt het goed af, maar soms kan het ook naar aflopen, en moeten ze worden opgenomen. En Paco’s vader, dat hij overleed, vind ik ook heel zielig. Je verliest iemand dierbaars die je al je hele leven kent, en altijd voor je klaarstaat, en daar moet je dan afscheid van nemen. Dat is heel moeilijk, en het kost veel tijd om het te verwerken, ook zoals in het boek.
Ik zou het boek aanraden omdat ik vind dat het niet zomaar een verhaal is, het heeft iets speciaals. Je leeft je er heel erg in in, en dat maakt het ook weer bijzonder.

Informatie over de auteur:
Carry Slee is geboren in Amsterdam op 1 juli 1949. Zij is kinder- en jeugdboekenschrijfster.
Na de middelbare school volgt Carry Slee een opleiding aan de Academie voor Expressie en werd ze, nadat ze haar diploma had behaald, dramadocent op een school voor mode en kleding in Zaandam. In 1980 en 1983 kreeg ze twee dochters. Carry schreef voor haar dochters verhaaltjes waarin Keetje Karnemelk de hoofdrol speelde. Haar dochters vonden de verhaaltjes zo leuk dat Carry ze opstuurde naar het blad Bobo en daarin werden in 1988 de verhaaltjes gepubliceerd. Carry gaf haar baan in het onderwijs op en ging alleen nog maar schrijven. Carry schrijft voor kinderen van alle leeftijden. Soms zijn de verhalen waarover zij schrijft echt gebeurd, maar ook soms verzonnen. In de boeken voor kinderen vanaf 12 jaar gaan de verhalen vaak over serieuze onderwerpen als pesten, zelfmoord, drugs, zinloos geweld en racisme.

Zij heeft onder andere geschreven:
- Spijt, 1996, het 1e boek dat Carry schreef voor kinderen vanaf 12 jaar

- Pijnstillers, 1997 (12 jaar) is volgens Carry haar verdrietigste boek. In die tijd heeft de
schrijfster zelf ook iemand verloren waar ze van hield.
- Afblijven, 1998 (12 jaar)
- Kappen, 1999 (12 jaar)
- Schreeuwende slaapzakken en stiekeme stropers, 1999, (10+)
- Razend, 2000
- Paniek, 2001
- Radeloos, 2003

Hoe is Carry Slee schrijfster geworden?
Carry Slee werd in 1949 geboren in Amsterdam. Toen ze een kleuter was, plakte ze zelf al boekjes. Ze schreef ze vol met krulletters en onder het schrijven verzon ze dan een verhaal. Als ze klaar was met verzinnen zette ze haar knuffels en poppen in een kring en las hun zogenaamd voor.
Ze had ook een bibliotheekje op haar kamer met de boekjes die ze zelf had gemaakt. Haar knuffels kregen dan een kaart en dan mochten ze twee keer in de week een boekje uit de bibliotheek komen lenen. En als ze het terugbrachten, moesten ze vertellen waar het over ging. En dat verzon Carry natuurlijk allemaal zelf.
Ze verzon niet alleen thuis verhaaltjes, maar ook op school. Je snapt dat haar juf dat niet zo erg leuk vond. Dan kreeg ze straf. Maar als ze nu een verhaal verzint, krijgt ze helemaal geen straf, en soms wint ze nog een prijs ook.

Docent drama - Carry wilde schrijfster worden, maar toneel vond ze ook heel leuk en ze kon niet kiezen. Een lerares van de middelbare school raadde haar aan zich eerst met toneel bezig te houden. ‘Schrijven kun je altijd nog, als je oud bent,’ zei ze.
Carry volgde haar raad op en ging na de middelbare school naar de Academie voor Expresssie door Woord en Gebaar in Utrecht. In 1975 slaagde ze voor deze opleiding. Ze werd dramadocent in het middelbaar onderwijs. Haar schrijverskwaliteiten kwamen toen goed van pas, want samen met haar leerlingen bedacht ze verhaallijnen waar ze vervolgens compleet uitgewerkte toneelstukken van maakte. De toneelstukken werden, vaak met groot succes, opgevoerd door de leerlingen.
Keetje Karnemelk - Carry heeft twee dochters, Nadja (1979) en Masja (1981) die haar grootste inspiratiebron vormen. Toen haar dochters nog jong waren, bedacht Carry verhalen voor hen waarin Keetje Karnemelk de hoofdrol speelde.
‘Die verhalen moet je opschrijven, mam,’ zeiden ze en toen heeft Carry ze naar de Bobo gestuurd. Ze werden geplaatst en vanaf dat moment is Carry schrijfster geworden.
Martine Schaap, de uitgeefster van Van Holkema en Warendorf, belde Carry op en vroeg haar een boekje voor kleuters te schrijven. En dat werd Rik en Roosje. Het kwam in 1989 uit. En vanaf dat moment kon Carry niet meer ophouden met schrijven. Inmiddels is ze voltijds auteur en zijn er al 50 boeken verschenen.
Ook moeilijke onderwerpen - Carry schrijft voor kinderen van alle leeftijden. Soms zijn haar boeken gebaseerd op dingen die echt gebeurd zijn; in andere gevallen zijn de verhalen verzonnen. Carry Slee schrijft taal die kinderen aanspreekt. De situaties die ze beschrijft zijn heel herkenbaar en de personages zijn zo goed uitgewerkt dat de lezer zich makkelijk kan inleven. Haar boeken zijn altijd spannend en zo geschreven dat je ze in een keer uit wilt lezen.
In haar boeken durft Carry ook over moeilijke onderwerpen als homoseksualiteit, pesten en scheiden te schrijven. Door haar humoristische en luchtige stijl worden haar boeken nooit te zwaar. Ze schrijft eerlijk over het feit dat ouders twijfelen en niet altijd op iedere vraag een antwoord weten. Zo probeert zij kinderen aan te sporen om problemen op een creatieve en fantasierijke manier het hoofd te bieden. Ze zorgt er ook voor dat kinderen lezen leuk gaan vinden. Dat vindt Carry nog het allerbelangrijkste. Dat komt doordat ze vroeger lezen zelf ook heel fijn vond. Ze was lid van het Oranje Hof, een bibliotheek in Amsterdam, en las wel drie boeken per week. Maar toen ze naar de middelbare school ging, bestonden er nog niet zo veel mooie boeken voor jongeren. Ze moest van haar lerares Nederlands Karakter van F. Bordewijk lezen, terwijl ze nog maar twaalf was! Het is een prachtig boek, maar wel voor volwassenen. Carry vond het zo saai, dat ze in geen jaren meer een boek heeft aangeraakt.
Boeken voor volwassenen – Carry Slee heeft inmiddels ook een prachtige roman geschreven voor volwassenen. Het boek Moederkruid is een groot succes. In Moederkruid registreert Carry door de ogen van een kind wat er gebeurt als angst te groot wordt om te dragen. In een ingehouden stijl, wars van sentimentaliteit en effectbejag, beschrijft ze de pijn en tragiek van opgroeien in onveiligheid. De tweede roman voor volwassenen zal in het najaar van 2002 verschijnen. Het is een vervolg op Moederkruid en het heet Dochter van Eva.

Samenvatting:
Paco’s vader heeft een garage met heel veel oude auto’s. Paco komt daar zelf ook heel vaak om aan zijn bestelbusje te werken die hij van zijn vader heeft gekregen, hij heeft hem helemaal alleen opgeknapt. Paco kan erg goed opschieten met zijn vader en gaat op een dag met hem mee een oude auto ophalen, in een andere garage die een stuk verder is dan waar zij wonen. Ze hadden een mobiel nodig, maar de mobiel van Paco zijn vader doet het niet omdat de batterij op is, en Paco heeft geen zin om de zijne te halen, want hij heeft nog een kater van de vorige dag. Ze krijgen ruzie en zijn vader rijdt maar weg. Onderweg zeggen Paco en zijn vader niks tegen elkaar. Ook als Paco iets zegt, zegt zijn vader niks terug. Op eens op de snelweg gaat zijn vader zachter rijden en hij grijpt naar zijn borst. Hij gaat de vluchtstrook in en valt op zijn stuur. Eerst moet Paco lachen omdat hij denkt dat het een grapje is maar dan ziet hij dat het helemaal geen grapje is. Hij raakt helemaal in paniek want hij heeft geen mobiel bij zich. Hij gaat langs de weg staan hopend dat er iemand stopt maar niemand stopt. Dan begint Paco te huilen en er stopt een vrachtwagen. Hij vraagt wat er is en belt snel het ziekenhuis. Voor Paco duurt het eeuwig voordat de wagen er eindelijk is, en als hij er is gaat het allemaal heel snel. Paco mag voorin zitten en ze rijden naar het ziekenhuis. Als ze in het ziekenhuis zijn moet hij eerst een heel tijd wachten. Aan elke verpleegster die uit de ruimte van zijn vader komt vraagt Paco hoe het met zijn vader is, maar iedere keer zeggen ze dat ze nog niks kunnen zeggen. Hij belt zijn moeder op en die komt er snel aan. Ze moeten na een tijdje allebei bij dokter Buis komen. Van hem horen ze dat zijn vader is overleden aan een hartaanval. Dan stort zijn hele wereld in. Paco denkt elke keer dat híj het heeft gedaan. Daardoor werkt hij niet meer aan zijn bus, is hij geen dj meer en ook zijn vriendin Floor maakt het op een vervelende manier uit, ze heeft hem gewoon gebruikt. Zelfs de website die hij samen met zijn vrienden maakt, kan hem niks meer schelen.

Hij ziet zijn vrienden bijna niet meer en hij heeft niet veel lol meer. Alleen door een paar biertjes kan hij even vergeten wat er is gebeurd. Yara zit ook in de problemen. Ze is verliefd op Paco maar ze denkt dat Paco haar niet mooi vindt, en om haar onzekerheid te verbergen. Ze begint met afvallen. Eerst gaat het goed want ze maakt een schema maar het gaat steeds slechter. Ze eet niks meer en als ze iets eet gooit ze het eruit. Als ze een keer overgeeft in de snackbar hoort een meisje het. Yara zegt snel dat ze zich niet zo lekker voelt maar het meisje heeft haar door. Ze zegt dat dit veel makkelijker is en ze haalt een doosje laxeerpillen zien. Het gaat alleen maar slechter. Later kan Yara de gewoonste dingen niet meer doen. Ze denkt dat niemand het in de gaten heeft maar Sterre, haar beste vriendin, heeft het wel in de gaten. Ze vertelt het aan de moeder van Yara en die gaat naar Yara. Yara zegt dat ze beloofd het niet meer te doen maar ze doet het toch. Op een dag krijgt Paco een schuldgevoel tegenover zijn vrienden. Hij besluit nog een ding voor ze te doen en dat is liedjes voor de site te maken en installeren. Daarna gaat hij weg en hij heeft alles al ingepakt. Hij gaat dus eerst naar school want daar zijn zijn vrienden. Als hij in de gang loopt ziet hij in eens iemand liggen. Als hij dichterbij komt ziet hij dat het Yara is. Hij gaat snel naar de lerarenkamer om het te vertellen. Daar komt hij niet in want ze zeggen dat hij moet wachten tot de vergadering af is. Dan denkt hij er aan wat zijn vader gezegd heeft: ‘Je mag alleen autorijden als je daarmee een leven kan redden’. Paco pakt snel de autosleutels uit de jas van meneer Sulders. Hij pakt Yara op en legt hij op de achterbank. Hij rijdt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Als ze bij het ziekenhuis zijn gaat het allemaal hetzelfde als bij zijn vader. Weer wil geen arts zeggen hoe het gaat. Hij belt eerst school om te zeggen over de auto. Dan belt hij uit paniek zijn moeder maar die is niet thuis en hij spreekt de Voicemail in. Later dacht hij dat het stom is dat hij alleen aan zich zelf had gedacht en dat hij de moeder van Yara moest bellen. Maar dat is al gedaan door een verpleegster. Dan komt in eens meneer Sulders met twee agenten binnen.Hij is de vriend van Paco’s moeder. Ze vragen hem allemaal vragen en hij kan niet eens uitspreken. Opeens staat Pieter Groen achter hem en hij zegt dat hij de auto heeft meegenomen. Paco staat ervan te kijken, want hij mag Pieter Groen niet en dat heeft hij ook wel laten merken. Paco ging nog even kijken naar Yara, want hij was wel benieuwd wat er nu was gebeurd. Yara had hem gevraagd of hij morgen weer langs wilde komen en dat wilde hij wel. Hij was van plan om vandaag weg te gaan maar dat doet hij dus niet. De volgende dag gaat hij weer naar Yara toe. De dagen die daarop volgen gaat hij ook naar Yara toe. Hij vertelt Yara dat het zijn schuld is dat zijn vader dood is, dat als hij zijn mobieltje bij zich had dat ze dan wel op tijd waren geweest en dat hij dus allemaal zijn schuld is.
Op een dag zit Yara in een rolstoel en zij vraagt aan hem of hij haar naar de vijfde verdieping wil helpen rijden.
Paco doet dat en ziet dat het de afdeling is waar zijn vader is geopereerd. Ze gaan naar dokter Buis en dokter Buis vertelt dat Yara alles heeft gezegd. Eerst is Paco boos, maar hij luistert naar het verhaal van dokter Buis. Dokter Buis vertelt hem dat het niet zijn schuld is dat zijn vader dood is. Hij vertelt hem dat zijn vader nog leefde toen hij in het ziekenhuis aankwam.
Hij zei dat zijn vader de klap op zijn hart niet kon verdragen en dat hij daarom is overleden. Bij Paco valt er nu een enorme last van zijn schouders.
Met Yara gaat het ook steeds beter. Yara vertelt Paco dat ze niet bij haar moeder in de makelaardij wil werken, maar dat ze naar de Kunstacademie wil. Als Paco een keer met haar naar de cadeaushop wil ziet hij haar moeder, en zegt tegen haar dat ze het nu tegen haar moeder moet zeggen. Yara gaat met haar moeder naar een restaurantje en vertelt het haar. Haar moeder vat het helemaal niet verkeerd op en ze zegt tegen Yara dat het mag. Yara is heel blij.
Paco komt ’s avonds tijdens het bezoekuur nog een keer langs om gezellig met Yara te kletsen, ook komen ze erachter dat ze meer zijn dan alleen vrienden, en ze krijgen verkering met elkaar. Yara was weer gelukkig, want ze had nu de jongen waar ze al een hele tijd verliefd op was. Paco was ook blij, omdat hij van zijn schuldgevoel af was, en hij had verkering met Yara het meisje waar hij voor Floor verliefd op was.