Titel: Quarantaine: verhalen
Schrijver: G.L. Durlacher
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 1996
Gerard Durlacher werd op 3 oktober 1942 gearresteerd en via Theresienstadt naar Auschwitz gebracht. Op 8 mei 1945 werd hij daar door de Russen bevrijd. Zijn vader kwam om in Bergen-Belsen en zijn moeder in Stutthof. Hij is geboren in 1928 in Baden-Baden en was van 1964 tot eind 1983 docent sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. De gebeurtenissen die in dit boek voorkomen zijn waargebeurd. • De thematiek in dit boek waren vooral isolement en angst. • De opbouw was niet zo heel goed te volgen. Dat kwam omdat het boek mij niet zo aansprak en daarom kon ik mijn gedachten er ook niet zo goed bijhouden. Het einde was verrassend, maar niet leuk verrassend. De ik-persoon ging naar zijn oude huis terug en de deur werd voor zijn neus dicht gesmeten. Het boek is opgebouwd uit vier verhalen namelijk: Gabel, Quarantaine, Verboden Lessen en Na 1945. Het verhaal ‘Gabel’ vond ik de minst leuke en ‘Verboden Lessen’ vond ik het interessantste. • De personages waren heel levensecht beschreven, op pagina 21; ‘Onze kudde wordt naar de kraal gedreven. Mannen in verfomfraaide kleren met ongeschoren kaken en rode door slaapgebrek en tranen opgezetten ogen, zoeken vrouw en kinderen. Vrouwen in gekreukelde mantels of doorzwete jurken, hun haren ongekamd en sliertig, huilen schokschouderend, troosten hun kroost of gillen tegen hun man. Kinderen slapen op dekenrollen of wringen zich tussen de volwassenen door op zoek naar ouders of familieleden. Baby’s met paars aangelopen gezichtjes krijsen van honger en ongemak.’ Dit vond ik echt een heel zielig stukje, ik krijg er echt een beeld van hoe het toen was. • Ik kan me niet met iemand identificeren. • De vrouw op pagina 96, de bewoonster van zijn oude huis, vind ik heel erg onsympathiek. Zij doet zomaar de deur voor zijn neus dicht terwijl hij dingen over zijn verleden wilde weten en zij kon hem misschien daar wel bij helpen. • Het taalgebruik in het boek is goed te volgen, geen lange, moeilijke zinnen of woorden. Wat ik wel jammer vind is dat je bijna alleen maar de gedachten van de ik-persoon leest en verder niet veel anders. Daarom is het niet zo leuk om te lezen. Ik vind dat de schrijver het ook niet op een erg boeiende manier vertelt. Er zit niet zo veel spanning in het boek. • Ik heb dit boek uitgekozen omdat het mij een interessant boek leek. Het gaat over de Tweede Wereldoorlog en dat vind ik altijd erg interessant. Uiteindelijk is het toch wel een beetje tegengevallen. Ik denk dat ik er te veel van verwacht had. Heel het boek stond vol met gedachten van de ik-persoon en die waren niet echt spannend. Ik vind het boek dus ook geen aanrader.
Schrijver: G.L. Durlacher
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 1996
Gerard Durlacher werd op 3 oktober 1942 gearresteerd en via Theresienstadt naar Auschwitz gebracht. Op 8 mei 1945 werd hij daar door de Russen bevrijd. Zijn vader kwam om in Bergen-Belsen en zijn moeder in Stutthof. Hij is geboren in 1928 in Baden-Baden en was van 1964 tot eind 1983 docent sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. De gebeurtenissen die in dit boek voorkomen zijn waargebeurd. • De thematiek in dit boek waren vooral isolement en angst. • De opbouw was niet zo heel goed te volgen. Dat kwam omdat het boek mij niet zo aansprak en daarom kon ik mijn gedachten er ook niet zo goed bijhouden. Het einde was verrassend, maar niet leuk verrassend. De ik-persoon ging naar zijn oude huis terug en de deur werd voor zijn neus dicht gesmeten. Het boek is opgebouwd uit vier verhalen namelijk: Gabel, Quarantaine, Verboden Lessen en Na 1945. Het verhaal ‘Gabel’ vond ik de minst leuke en ‘Verboden Lessen’ vond ik het interessantste. • De personages waren heel levensecht beschreven, op pagina 21; ‘Onze kudde wordt naar de kraal gedreven. Mannen in verfomfraaide kleren met ongeschoren kaken en rode door slaapgebrek en tranen opgezetten ogen, zoeken vrouw en kinderen. Vrouwen in gekreukelde mantels of doorzwete jurken, hun haren ongekamd en sliertig, huilen schokschouderend, troosten hun kroost of gillen tegen hun man. Kinderen slapen op dekenrollen of wringen zich tussen de volwassenen door op zoek naar ouders of familieleden. Baby’s met paars aangelopen gezichtjes krijsen van honger en ongemak.’ Dit vond ik echt een heel zielig stukje, ik krijg er echt een beeld van hoe het toen was. • Ik kan me niet met iemand identificeren. • De vrouw op pagina 96, de bewoonster van zijn oude huis, vind ik heel erg onsympathiek. Zij doet zomaar de deur voor zijn neus dicht terwijl hij dingen over zijn verleden wilde weten en zij kon hem misschien daar wel bij helpen. • Het taalgebruik in het boek is goed te volgen, geen lange, moeilijke zinnen of woorden. Wat ik wel jammer vind is dat je bijna alleen maar de gedachten van de ik-persoon leest en verder niet veel anders. Daarom is het niet zo leuk om te lezen. Ik vind dat de schrijver het ook niet op een erg boeiende manier vertelt. Er zit niet zo veel spanning in het boek. • Ik heb dit boek uitgekozen omdat het mij een interessant boek leek. Het gaat over de Tweede Wereldoorlog en dat vind ik altijd erg interessant. Uiteindelijk is het toch wel een beetje tegengevallen. Ik denk dat ik er te veel van verwacht had. Heel het boek stond vol met gedachten van de ik-persoon en die waren niet echt spannend. Ik vind het boek dus ook geen aanrader.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden