Psyche door Louis Couperus

Titel: Psyche Schrijver: Louis Couperus Uitgeverij: L.J. Veen 1ste druk: augustus - november 1897 in Heidelberg – Dresden Jouw druk: 7de druk (jaartal niet aangegeven) Over de schrijver: Naam: Louis Marie Anne Couperus
Geboortedatum: Den Haag 10 juni 1863
Overlijdensdatum: De Steeg 16 juli 1923
Getrouwd met: Elibeth Wilhelmina Johanna Baud
Datum trouwdag: 9 september 1891
Vader: John Ricus Couperus
Geboortedatum: 24 februari 1816

Overlijdensdatum: 13 oktober 1902
Moeder: Catharina Geertruida Reynst
Geboortedatum: 18 april 1829
Overlijdensdatum: 15 februari 1893
Bezigheden: Louis schreef eerst poëzie, later proza, een ongebonden stijl die niet door strak ritme en rijm beperkt wordt, zo nu en dan verzen en toen grote psychologische romans. Korte weergave: Psyche wil naar nieuwe plekken, en belandt uiteindelijk door Chimera in de woestijn naast een sfinx. Zij komt Eros tegen, die met haar trouwt. Als Psyche weggelokt wordt door de Sater sterft Eros. Dan vlucht Psyche en zij wil boete doen. Dus gaat ze terug naar Emeralda, die zegt dat zij het grootste juweel moet vinden voor haar. Als zij dat niet kan, wordt Psyche overreden door Emeralda’s paarden, zelf komt zij ook tussen de wielen. Psyche vliegt naar het Rijk van de Toekomst waar Eros en haar vader op haar wachten. Genre: sprookje. Titelverklaring: “Psyche” is de naam van het prinsesje, waar het verhaal om draait. Het lijkt alsof het een soort dagboek van haar is, alleen niet in de ik-vorm geschreven, maar in de Psyche-vorm, het verhaal wordt ook alleen maar van haar kant gezien. Motto: blijf aan de kant van het goede, dat overwint alles. Opbouw: hoofdstukken in Romeinse cijfers, alleen zicht vanuit Psyche. Opdracht: niet dat ik kon vinden.
Thema: Psyche’s drang om nieuwe landen/werelden te ontdekken. Vertelperspectief: Personale, je ziet alles vanuit Psyche, maar niet in de ik-vorm. Tijdsaspect: het Rijk van het Verleden, het Rijk van het Heden en het Rijk van de Toekomst en hel. Personages: Psyche, Emeralda, Astra, Chimera, Eros. Psyche "Zij was het derde prinsesje, de jongste dochter van den ouden koning, vorst van het Rijk van Verleden... Zij was altijd heel eenzaam, hare zusters zag ze weinig, haar vader maar een enkel oogenblik des avonds, voor zij slapen ging, en, zoo ze kans zag, vluchtte zij weg van de mummelende voedster, en dwaalde zij langs de tinnen, en droomde zij, met haar oogen ver, ver turende uit naar het wijde rijk, dat cirkelde weg in het niets... O, hoe ze verlangde te gaan, verder dan het slot, te gaan naar de weiden, de wouden, de steden, te gaan naar de spiegelende meren, opalen eilanden, oceanen van ether, en dan naar dat verre, verre niets, dat zoo trilde als een bleek, bleek licht... Zoû zij ooit nog de poorten uit kunnen gaan? O, hoe zij verlangde te dwalen, te zoeken, te vliegen... Te vliegen, o te vliegen, te vliegen als de musschen, de duiven, de arenden...! Dàt, dat was haar groote verdriet, en dàt, dat was haar peinzen, waarvoor ze dan dienden, die vleugeltjes, daar aan haar schouderblaadjes. En ze schokte er meê, en klepte er meê, maar ze rees niet boven den grond: haar fijne figuurtje verluchtigde niet, haar naakte voetje bleef vast aan den grond, en alleen haar heel fijne sluiertje, dat sleepte een beetje rondom haar blank-blanke leedjes heen, werd even gewapperd òp, door een vlaagje van vleugeltjeswaai. (blz. 9, 10)" Emeralda "zoo heette haar oudste zuster. Overglanzende mooi was Emeralda, schitterend schoon als geen vrouw in het rijk, geen prinses in andere rijken. Zij was heel groot en vorstelijk van gestalte; zij liep heel recht en fier en trotsch; zij wàs heel trotsch, want na den dood van den koning zoû zij heerschen op den troon van het Rijk van het Verleden. IJverzuchtig op al de macht, die haar deel zoû zijn, wees zij af alle de prinsen, die dongen om hare hand. Zij sprak nooit anders dan om te bevelen, en alleen voor haar vader boog zij het hoofd. Zij droeg altijd zwaar brokaat, zilver- of goud-, en bezaaid met gesteente, en lange mantels van ruischend sindaal met breed hermelijn omzoomd; een diadeem van de eêlste juweelen flonkerde steeds in haar rossiggoud haar, en ook haar oogen waren juweel: twee prachtige groene smaragden, waarin een zwarte karbonkel was de pupil; en men fluisterde geheimzinnig, dat haar hart was geslepen uit én enkelen reuzerobijn. (blz. 12, 13"
Astra "zoo heette de tweede prinses. Zij droeg een levende star op het hoofd; zij was heel wijs en geleerd; zij wist veel meer dan alle wijsgeeren en geleerden van het rijk, dij bij haàr kwamen om raad. Zij bewoonde den hoogsten toren van het kasteel en soms, langs haar vensterbogen, zag zij wolken trekken als geesten van mist. Zij verliet haar toren nooit. Zij zat omringd van rollen perkament, reusachtige globen, die zij draaien liet met een druk van haar vinger, en na uren van bespiegeling beschreef zij met groote passers, op een bord, van marmer zwart, cirkel na cirkel, of rekende lange sommen uit; met getallen zóó groot, dat geen mensch ze uit konde spreken. Soms zat zij omringd van de wijzen des lands, en de koning zelfs kwam tot haar en hoorde zijn dochter aan, als zij met langzame, zekere stem verklaarde. Maar omdat al de wijsheid der aarde haar deel al was, minachtte zij heel de wereld, en had zij zich bouwen laten op het terras van haar toren een mijlenlange telescoop, die zich richtte in de oneindigheid van het grenzenlooze luchtruim. En waren de wijzen dan weg, en was zij alleen, dan ging zij op het terras en tuurde door het gevaarte, dat zij wendde naar alle punten des ruims. Door de glazen van diamant, zonder facetten geslepen, zag zij nieuwe sterren, die de menschen niet kenden, en noemde zij ze met namen. Door de glazen van diamant zag zij zonnestelsels, spiralen van vuur, zich kronkelen door de mateloosheid des heelals... Maar zij tuurde altijd door, want achter die zonnestelsels, wist zij, waren weêr andere sferen, empyrea, en daar héel achter, eindeloos achter, was de Mystieke Roos, die zij nooit kon zien... (blz. 14)" Chimera "O, wat was het een prachtig ros! Grooter dan de grootste paarden, dan dan met vléugels! Blond was het, zonneblond met lange krullen van manen, en een langen krullende staart, als een vlag van zonnegoud. Het edele hoofd droeg het fier op den krommenden nek, en de oogen blonken als vuur en een stroom van adem walmde uit de gespalkte neusgaten wolk na wolk uit. Groot, krachtig, gespierd, als van zilveren pennen stonden de wieken breed uit, als Psyche nooit vogel gezien had. En de goudene hoeven sloegen de wolken en stampten er donder uit: de vuurvonken bliksemden in den heel hellen dag." Eros "Hij was schoon als een god, met donkerblonde haren, donkerbruine oogen. Hij droeg een witten wapenrok over zilveren maliënhemd en geheel zijn wezen spiegelde eenvoud en verstand. (blz. 29)" Weergave personages: de personages worden uitvoerig realistisch weergegeven. Situering: in het Rijk van het Verleden, het Rijk van het Heden, het Rijk van de Toekomst en hel. Ruimte: dat verandert, in het begin in het kasteel, dan in een bos, dan uiteindelijk in de hemel. Tijd: zie situering. Milieu: adel, Psyche is een prinses. Daardoor zie je meer dat zij “gelukkig” is, zij heeft genoeg eten terwijl de arbeiders dat misschien niet hebben.