A Zakelijke gegevens.
1 De titel van het boek is: Portret van Sanne.
2 De auteur is: Caja Cazemier.
3 De uitgever en het jaar van de uitkomst is: Van Holkema & Warendorf, 1992.
B Inhoud.
Sanne ging het nieuwe schooljaar tegemoet. Ze zag weer het vertouwde schoolplein vol leerlingen die elkaar vertelde hoe ze de vakantie doorbrachten. Haar vakantie was voorbij gekropen, er was niets leuks gebeurd. Ze waren verhuisd. Haar ouders dachten alleen maar aan het nieuwe huis. En zij waar dacht zij aan……..aan Roos, dat was het leukste van haar vakantie.
Maartje haar zusje zit nu in de brugklas, ze vindt het hartstikke spannend, Maar Sanne heeft er helemaal geen zin in.
De bel, iedereen liep door de deuren naar binnen en zocht een plaatsje. Monique haar beste vriendin was er nog niet. Sanne luisterde helemaal niet naar wat de rector vertelde alleen een paar woorden van nieuw schooljaar, goed je best doen. Opeens ging de deur open, het was Monique. Ze had zo’n zin om weer eens met haar te praten. Normaal gaan ze samen op vakantie maar dit jaar mocht dat niet omdat ze weer zo nodig moesten verhuizen.
Eindelijk werd de indeling van de klassen bekend gemaakt, ze hoor haar naam en lette goed op of Monique ook genoemd werd. De zware stem van de rector noemde iedereen die het vorige jaar ook bij haar in de klas zaten en ook Monique, wat een opluchting. Maar Van de Sluis als mentor!!! Nou ja ze had wel slechter kunnen krijgen. Ze schoof naast Monique in de bank en bleef haar maar aankijken. Ze zag er ook zo mooi bruin uit. Monique boog zich naar Sanne en fluisterde: “ Ga je straks met me mee naar huis? Lekker bij kletsen. En ik heb nieuwe kleren gekocht in Frankrijk, die moet je zien!”. Sanne schudde haar hoofd en zei:” nee, je moet met mij mee mijn nieuwe kamer zien!”. “O ja je bent verhuisd” zei Monique.
“Beginnen jullie nu al, dames?” Onderbrak Van de Sluis hen.
Sanne kreeg haar lesrooster in haar handen geduwd, hmmh niet gek. Vrijdagmiddag was ze vrij en woensdag de eerste 2 uur vrij. Mevr Verbeek voor wiskunde en Van de Berg voor tekenen, Mooi beter kon niet.
Ze deed het liefst tekenen en kon het ook erg goed, in de vakantie tekende ze veel.
Eindelijk weer naar huis, haar eerste dag was al vermoeiend genoeg. Sannes moeder was ook blij Monique weer te zien. Ze gingen naar Sannes kamer. Moniques antwoord was alleen maar: “o wat leuk”. En begon te vertellen over haar vakantie, ze had een vriend: Michel.
“Als de foto’s klaar zijn móét je ze zien, hij is echt een stuk” zei Monique. Ze had hem in de disco ontmoet en was smoor verliefd op hem. Sanne keek naar de tekening boven haar bed, de tekening van Roos. Ze wilde over haar vertellen, maar Monique ratelde aan een stuk door over Frankrijk. Sanne viel Monique in de rede.”Je hebt nog helemaal niet gezegd wat je van mijn kamer vind” zei Sanne. “Wat krijgen we nou, ik was iets aan het vertellen” zei Monique. “Ja dat heb ik gehoord, er bestaat meer op de wereld dan alleen jou en Michel” zei Sanne. Monique stond op en ging naar huis. Het maakte Sanne helemaal niets meer uit wat Monique van haar kamer vond. Ze dacht aan Roos.
Gelukkig het 5de uur zat erop, het was nu pauze. Sanne wachtte in de kantine op haar beurt voor een beker melk. Ze liep naar een tafel, maar zag dat Monique er al zat dus liep ze een eindje verderop. Zodat ze Monique wel nog in de gaten kon houden. Ze kon nog niet wennen aan het nieuwe schooljaar.
De bel ging en Monique stond op. Sanne zag haar op haar afkomen, er kwam een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. “Wat doe jij hier in je eentje? Waarom kwam je niet bij ons zitten?” Vroeg Monique. “Ik had behoefte aan rust.” Antwoordde Sanne.
De volgende morgen fietste Sanne naar school. Monique deed net alsof er niets aan de hand was en praatte tegen haar zoals het vroeger altijd was. Dat vond Sanne vreemd maar deed ook net alsof er niets aan de hand was. Opeens vroeg Monique of ze vanavond mee naar het schoolfeest ging. Sanne zei meteen ja. “Kom jij dan om 7 uur naar mij dan gaan we ons daar een beetje optutten?” Vroeg Monique. “Oké,dat is goed” zei Sanne.
Punt 7 uur stond Sanne op de stoep voor het huis van Monique, ze wou net aanbellen maar Monique maakte de deur al open. De muziek op haar kamer stond hard aan om alvast een beetje in de feeststemming te komen. Ze maakte elkaar op en deden elkaar de haren.
De aula was helemaal omgetoverd in een echte discotheek. Monique was Sanne al helemaal vergeten, ze ging meteen bij de andere jongens en meisjes van haar klas staan. Sanne had er helemaal geen zin meer in. Wat was dat, Monique stond te zoenen met Hugo? En ze had Michel toch al? Nou ja het kon Sanne toch niets meer schelen wat Monique deed, het was toch altijd vreemd voor Sanne.
Om 10 uur ging Sanne al naar huis wat ze had er geen zin meer in.
Op school aangekomen kreeg ze te horen dat haar vader een hartaanval gekregen had.
Snel fietste ze naar het ziekenhuis en lette niet op het verkeer. Het was een wonder dat ze zonder ongelukken aan kwam. Ze vroeg aan de balie waar ze moest zijn. Daar zag ze haar moeder zitten huilen. “Mam, hoe kon dat nou gebeuren.” Vroeg Sanne. Haar moeder begon te vertellen:” Ik werd gebeld door een collega van hem en zei dat papa geen adem meer kreeg. Hij is meteen met de ziekenwagen opgehaald en zijn hem nog steeds aan het onderzoeken.”
“Als hij maar niet dood gaat, dat mag niet, nu nog niet” dacht Sanne in zichzelf.
De voorlaatste schooldag. Morgen kunnen ze hun rapport ophalen. Ze weet in elk geval al dat het slecht is, zeker 4 onvoldoendes en de rest net een 6. Voor Tekenen hoopt ze een 9 te krijgen. Van de Sluis had alleen een opmerking over de onvoldoendes, voor haar vader had hij geen belangstelling.
Ze ging nog eventjes naar Paul van den Berg om een paar onafgemaakte tekeningen mee te nemen. Hij had haar nog een paar aanwijzingen beloofd. Hij was het lokaal op aan het ruimen. Sanne keek naar de mooie tekening aan de muur. Het was van een of andere Steven van 6-vwo.
“Is er iets met je of komt dat door je vader?” Vroeg Paul. “eigenlijk allebei een beetje.” Zei Sanne. “De laatste tijd toont niemand meer belangstelling voor me, hoe dat komt weet ik niet. Ik weet ook niet wat ik verkeerd doe."
"Waarom ga jij niet met andere praten? Je zegt dat zij geen belangstelling voor je tonen, maar dat komt omdat jij ook niet met ze praat. Snap je wat ik bedoel?" Zei Paul. Daar had hij wel gelijk in. "Paul, wil je dan wel niet meer mijn tekening als voorbeeld laten zien. Dan noemen ze mij een uitsloofster." Zei Sanne.
De kerstvakantie was maar saai. Haar vader was een paar dagen voor kerst thuis gekomen. Ze wilde een grote schoonmaak gaan houden. Al haar kinderachtige spullen gooide ze in een vuilniszak. Ook de tekening van Roos, ze wou gewoon zijn. Een gewoon meisje net zoals alle andere.
Eindelijk, de kerstvakantie was afgelopen. Ze had er weer helemaal zin in. Het eerste uur hadden ze tekenen, ze dacht weer aan de woorden van Paul. "We gaan beginnen aan een nieuwe opdracht. We moeten groepjes van vier hebben die één onderwerp kiezen." Zei Paul. "Nou, lekker makkelijk. Hij maakt het me al meteen moeilijk." Dacht Sanne.
"Barbera!!! Zullen wij samen doen met Jurgen en Francien?" Zei Sanne. Ze was er trots op dat ze dat durfde. Ook Paul gaf haar een knipoog.
Een week later riep Paul Sanne en Barbera bij hem. “Ik wilde vragen of jullie mee wilden doen aan het ontwerp van het decor van onze jaarlijkse tentoonstelling. Het is elke woensdag- en vrijdagmiddag, als dat goed uitkomt.”Zei Paul. “Ja, natuurlijk” zeiden ze allebei. “Mooi dan hoef ik alleen nog maar Steven te vragen.”Zei Paul. Steven? Dacht Sanne, dan kan ik hem eindelijk eens in het echt zien.
Die middag is iedereen er behalve Steven nog niet. Hij komt net binnen lopen als Paul wil beginnen te praten. Wow, denkt Sanne. Is dit nou verliefd zijn? Ze besproken alles heel goed en Sanne merkte dat ook iedereen naar haar luisterde.
Half februari begon het te vriezen. Er lag ijs op het meer. Iedereen was buiten na school aan het schaatsen behalve Sanne en de andere ontwerpers. Paul zag dat niemand meer zin had en eigenlijk wilde schaatsen zoals de rest. Dus kwam hij met het voorstel dat ze mochten schaatsen, iedereen hartstikke blij natuurlijk.
Sanne voelde handen in haar zij en schrok. Het was Steven. Ze vond het fijn, eindelijk was ze normaal! Maar, heeft Steven niet al een vriendin? Ze praatte wat over school en het project. Sanne bleef hem maar in de gaten houden.
De volgende dag kregen ze te horen dat Stevens vriendin: ROOS, heel erg ziek is geworden. ROOS denkt Sanne? Hij heeft dus toch een vriendin, maar dan ook nog Roos!?
’s Avonds dacht Sanne of ze het aan Steven moest vertellen dat ze ook verliefd op Roos was.
De woorden van Paul kwamen in haar gedachte terug. “Sterk houden…… de waarheid vertellen….. niet bang zijn.
“Steven, kan ik even met je praten?” Vroeg Sanne. “Natuurlijk” zei hij.
“Gisteren kreeg ik te horen dat je een vriendin hebt. Ik dacht van niet omdat je vrijdag met me schaatste en me vast hield. Dat is nog niet zo erg, maar.” “Wacht even, sorry dat ik je valse hoop heb gegeven. Ik wil gewoon vrienden zijn.” Zei Steven. “Dat maakte ook niet zo veel uit, ging Sanne verder. Het ergste is dat ik in de vakantie ook verliefd was op, Roos” Steven keek haar verwonderd aan. “Dus je bedoelt, dat.” “Ja” zei Sanne. Ze was trots op zichzelf, dat ze zoiets durfde te zeggen.
Ongeveer een maand later vertelde ze het ook aan Monique. Ze waren weer beste vriendinnen zoals vroeger. Monique vond het helemaal niet erg.
“Eindelijk vandaag boeken inleveren en dan vakantie!” Dacht Sanne toen ze wakker werd.
Het vertrouwde overvolle schoolplein met leerlingen was in haar zicht. Ze voelde zich veel vrolijker en beter dan in het begin van het schooljaar. Moniques fiets stond er al, dat kwam niet vaak voor.”Die Monique toch.” Dacht Sanne.
C Mening.
1) Ik vond het een mooi boek, zo mooi zelfs dat ik het een paar keer gelezen heb. De bedoeling van de schrijver vind ik ook goed.
2) De situatie dat ze opeens wel verliefd was op een jonge; Steven.
D Informatie over de schrijver.
- Caja Cazemier werd in 1958 geboren, in Spijkenisse. Haar jeugd bracht ze door in Groningen. Daar heeft ze de Middelbare school afgemaakt en is Nederlands gaan studeren. Ze werd lerares en werkte 5 jaar op een scholengemeenschap in Spijkenisse. Nu woont en werkt ze in Leeuwarden. Caja is getrouwd en moeder van 2 kinderen.
- Het meest en als liefste schrijft Caja liefdesboeken.
- Ze gaan vaak over 1 persoon met een liefdesprobleem.
- Ze vinden het ook een mooi boek met verschillende en afwisselende gebeurtenissen. De hoofdpersoon wordt ook goed geïnformeerd door andere bij- personen.
1 De titel van het boek is: Portret van Sanne.
2 De auteur is: Caja Cazemier.
3 De uitgever en het jaar van de uitkomst is: Van Holkema & Warendorf, 1992.
B Inhoud.
Sanne ging het nieuwe schooljaar tegemoet. Ze zag weer het vertouwde schoolplein vol leerlingen die elkaar vertelde hoe ze de vakantie doorbrachten. Haar vakantie was voorbij gekropen, er was niets leuks gebeurd. Ze waren verhuisd. Haar ouders dachten alleen maar aan het nieuwe huis. En zij waar dacht zij aan……..aan Roos, dat was het leukste van haar vakantie.
Maartje haar zusje zit nu in de brugklas, ze vindt het hartstikke spannend, Maar Sanne heeft er helemaal geen zin in.
Eindelijk werd de indeling van de klassen bekend gemaakt, ze hoor haar naam en lette goed op of Monique ook genoemd werd. De zware stem van de rector noemde iedereen die het vorige jaar ook bij haar in de klas zaten en ook Monique, wat een opluchting. Maar Van de Sluis als mentor!!! Nou ja ze had wel slechter kunnen krijgen. Ze schoof naast Monique in de bank en bleef haar maar aankijken. Ze zag er ook zo mooi bruin uit. Monique boog zich naar Sanne en fluisterde: “ Ga je straks met me mee naar huis? Lekker bij kletsen. En ik heb nieuwe kleren gekocht in Frankrijk, die moet je zien!”. Sanne schudde haar hoofd en zei:” nee, je moet met mij mee mijn nieuwe kamer zien!”. “O ja je bent verhuisd” zei Monique.
“Beginnen jullie nu al, dames?” Onderbrak Van de Sluis hen.
Sanne kreeg haar lesrooster in haar handen geduwd, hmmh niet gek. Vrijdagmiddag was ze vrij en woensdag de eerste 2 uur vrij. Mevr Verbeek voor wiskunde en Van de Berg voor tekenen, Mooi beter kon niet.
Ze deed het liefst tekenen en kon het ook erg goed, in de vakantie tekende ze veel.
Eindelijk weer naar huis, haar eerste dag was al vermoeiend genoeg. Sannes moeder was ook blij Monique weer te zien. Ze gingen naar Sannes kamer. Moniques antwoord was alleen maar: “o wat leuk”. En begon te vertellen over haar vakantie, ze had een vriend: Michel.
“Als de foto’s klaar zijn móét je ze zien, hij is echt een stuk” zei Monique. Ze had hem in de disco ontmoet en was smoor verliefd op hem. Sanne keek naar de tekening boven haar bed, de tekening van Roos. Ze wilde over haar vertellen, maar Monique ratelde aan een stuk door over Frankrijk. Sanne viel Monique in de rede.”Je hebt nog helemaal niet gezegd wat je van mijn kamer vind” zei Sanne. “Wat krijgen we nou, ik was iets aan het vertellen” zei Monique. “Ja dat heb ik gehoord, er bestaat meer op de wereld dan alleen jou en Michel” zei Sanne. Monique stond op en ging naar huis. Het maakte Sanne helemaal niets meer uit wat Monique van haar kamer vond. Ze dacht aan Roos.
Gelukkig het 5de uur zat erop, het was nu pauze. Sanne wachtte in de kantine op haar beurt voor een beker melk. Ze liep naar een tafel, maar zag dat Monique er al zat dus liep ze een eindje verderop. Zodat ze Monique wel nog in de gaten kon houden. Ze kon nog niet wennen aan het nieuwe schooljaar.
De bel ging en Monique stond op. Sanne zag haar op haar afkomen, er kwam een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. “Wat doe jij hier in je eentje? Waarom kwam je niet bij ons zitten?” Vroeg Monique. “Ik had behoefte aan rust.” Antwoordde Sanne.
De volgende morgen fietste Sanne naar school. Monique deed net alsof er niets aan de hand was en praatte tegen haar zoals het vroeger altijd was. Dat vond Sanne vreemd maar deed ook net alsof er niets aan de hand was. Opeens vroeg Monique of ze vanavond mee naar het schoolfeest ging. Sanne zei meteen ja. “Kom jij dan om 7 uur naar mij dan gaan we ons daar een beetje optutten?” Vroeg Monique. “Oké,dat is goed” zei Sanne.
De aula was helemaal omgetoverd in een echte discotheek. Monique was Sanne al helemaal vergeten, ze ging meteen bij de andere jongens en meisjes van haar klas staan. Sanne had er helemaal geen zin meer in. Wat was dat, Monique stond te zoenen met Hugo? En ze had Michel toch al? Nou ja het kon Sanne toch niets meer schelen wat Monique deed, het was toch altijd vreemd voor Sanne.
Om 10 uur ging Sanne al naar huis wat ze had er geen zin meer in.
Op school aangekomen kreeg ze te horen dat haar vader een hartaanval gekregen had.
Snel fietste ze naar het ziekenhuis en lette niet op het verkeer. Het was een wonder dat ze zonder ongelukken aan kwam. Ze vroeg aan de balie waar ze moest zijn. Daar zag ze haar moeder zitten huilen. “Mam, hoe kon dat nou gebeuren.” Vroeg Sanne. Haar moeder begon te vertellen:” Ik werd gebeld door een collega van hem en zei dat papa geen adem meer kreeg. Hij is meteen met de ziekenwagen opgehaald en zijn hem nog steeds aan het onderzoeken.”
“Als hij maar niet dood gaat, dat mag niet, nu nog niet” dacht Sanne in zichzelf.
De voorlaatste schooldag. Morgen kunnen ze hun rapport ophalen. Ze weet in elk geval al dat het slecht is, zeker 4 onvoldoendes en de rest net een 6. Voor Tekenen hoopt ze een 9 te krijgen. Van de Sluis had alleen een opmerking over de onvoldoendes, voor haar vader had hij geen belangstelling.
Ze ging nog eventjes naar Paul van den Berg om een paar onafgemaakte tekeningen mee te nemen. Hij had haar nog een paar aanwijzingen beloofd. Hij was het lokaal op aan het ruimen. Sanne keek naar de mooie tekening aan de muur. Het was van een of andere Steven van 6-vwo.
“Is er iets met je of komt dat door je vader?” Vroeg Paul. “eigenlijk allebei een beetje.” Zei Sanne. “De laatste tijd toont niemand meer belangstelling voor me, hoe dat komt weet ik niet. Ik weet ook niet wat ik verkeerd doe."
"Waarom ga jij niet met andere praten? Je zegt dat zij geen belangstelling voor je tonen, maar dat komt omdat jij ook niet met ze praat. Snap je wat ik bedoel?" Zei Paul. Daar had hij wel gelijk in. "Paul, wil je dan wel niet meer mijn tekening als voorbeeld laten zien. Dan noemen ze mij een uitsloofster." Zei Sanne.
Eindelijk, de kerstvakantie was afgelopen. Ze had er weer helemaal zin in. Het eerste uur hadden ze tekenen, ze dacht weer aan de woorden van Paul. "We gaan beginnen aan een nieuwe opdracht. We moeten groepjes van vier hebben die één onderwerp kiezen." Zei Paul. "Nou, lekker makkelijk. Hij maakt het me al meteen moeilijk." Dacht Sanne.
"Barbera!!! Zullen wij samen doen met Jurgen en Francien?" Zei Sanne. Ze was er trots op dat ze dat durfde. Ook Paul gaf haar een knipoog.
Een week later riep Paul Sanne en Barbera bij hem. “Ik wilde vragen of jullie mee wilden doen aan het ontwerp van het decor van onze jaarlijkse tentoonstelling. Het is elke woensdag- en vrijdagmiddag, als dat goed uitkomt.”Zei Paul. “Ja, natuurlijk” zeiden ze allebei. “Mooi dan hoef ik alleen nog maar Steven te vragen.”Zei Paul. Steven? Dacht Sanne, dan kan ik hem eindelijk eens in het echt zien.
Die middag is iedereen er behalve Steven nog niet. Hij komt net binnen lopen als Paul wil beginnen te praten. Wow, denkt Sanne. Is dit nou verliefd zijn? Ze besproken alles heel goed en Sanne merkte dat ook iedereen naar haar luisterde.
Half februari begon het te vriezen. Er lag ijs op het meer. Iedereen was buiten na school aan het schaatsen behalve Sanne en de andere ontwerpers. Paul zag dat niemand meer zin had en eigenlijk wilde schaatsen zoals de rest. Dus kwam hij met het voorstel dat ze mochten schaatsen, iedereen hartstikke blij natuurlijk.
Sanne voelde handen in haar zij en schrok. Het was Steven. Ze vond het fijn, eindelijk was ze normaal! Maar, heeft Steven niet al een vriendin? Ze praatte wat over school en het project. Sanne bleef hem maar in de gaten houden.
De volgende dag kregen ze te horen dat Stevens vriendin: ROOS, heel erg ziek is geworden. ROOS denkt Sanne? Hij heeft dus toch een vriendin, maar dan ook nog Roos!?
’s Avonds dacht Sanne of ze het aan Steven moest vertellen dat ze ook verliefd op Roos was.
De woorden van Paul kwamen in haar gedachte terug. “Sterk houden…… de waarheid vertellen….. niet bang zijn.
“Steven, kan ik even met je praten?” Vroeg Sanne. “Natuurlijk” zei hij.
“Gisteren kreeg ik te horen dat je een vriendin hebt. Ik dacht van niet omdat je vrijdag met me schaatste en me vast hield. Dat is nog niet zo erg, maar.” “Wacht even, sorry dat ik je valse hoop heb gegeven. Ik wil gewoon vrienden zijn.” Zei Steven. “Dat maakte ook niet zo veel uit, ging Sanne verder. Het ergste is dat ik in de vakantie ook verliefd was op, Roos” Steven keek haar verwonderd aan. “Dus je bedoelt, dat.” “Ja” zei Sanne. Ze was trots op zichzelf, dat ze zoiets durfde te zeggen.
“Eindelijk vandaag boeken inleveren en dan vakantie!” Dacht Sanne toen ze wakker werd.
Het vertrouwde overvolle schoolplein met leerlingen was in haar zicht. Ze voelde zich veel vrolijker en beter dan in het begin van het schooljaar. Moniques fiets stond er al, dat kwam niet vaak voor.”Die Monique toch.” Dacht Sanne.
C Mening.
1) Ik vond het een mooi boek, zo mooi zelfs dat ik het een paar keer gelezen heb. De bedoeling van de schrijver vind ik ook goed.
2) De situatie dat ze opeens wel verliefd was op een jonge; Steven.
D Informatie over de schrijver.
- Caja Cazemier werd in 1958 geboren, in Spijkenisse. Haar jeugd bracht ze door in Groningen. Daar heeft ze de Middelbare school afgemaakt en is Nederlands gaan studeren. Ze werd lerares en werkte 5 jaar op een scholengemeenschap in Spijkenisse. Nu woont en werkt ze in Leeuwarden. Caja is getrouwd en moeder van 2 kinderen.
- Het meest en als liefste schrijft Caja liefdesboeken.
- Ze gaan vaak over 1 persoon met een liefdesprobleem.
- Ze vinden het ook een mooi boek met verschillende en afwisselende gebeurtenissen. De hoofdpersoon wordt ook goed geïnformeerd door andere bij- personen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden