Ronald Giphart
Phileine zegt sorry
Samenvatting: Phileine en Max hebben al een lange tijd een goede relatie in stand weten te houden. Totdat Max zijn passie, toneelspelen, in New York gaat uitvoeren. Omdat Phileine hem zo mist vliegt ze naar Manhattan om haar vriend te zien. Als ze aankomt blijkt het dat haar minnaar in een pornografische versie speelt van Romeo & Juliet. Waarin hij een andere vrouw, Joanne, op het podium bevredigt. Phileine en Joanne's vriend, L.T. genaamd, zijn hierdoor geshockeerd. En als het blijkt dat het toneelstuk drie keer opgevoerd moet worden nemen ze wraak op hun geliefden door met elkaar de liefde te bedrijven op de speedboot van L.T. Max weet hier echter niets van en distantieert zich ondertussen nog meer van Phileine omdat hij alleen nog maar denkt aan "toneelspelen". Door een aantal misverstanden krijgt ze ruzie met Max' medespelers en houdt ze nog maar een paar vrienden over: Gulpje (een kamergenote van Max) en L.T. Met zijn drieën besluiten ze naar de laatste voorstelling van Romeo & Juliet te gaan. Alledrie hebben ze nogal veel gedronken. Tijdens de liefdesscène van Max en Joanne wordt het Phileine te veel en loopt ze het podium op waar ze haar vriend voor de cruciale keuze stelt: of hij speelt de scène af en verliest zijn vriendin of hij gaat met haar mee om nooit meer over dit voorval te spreken. In plaats van antwoord te geven, scheldt Max haar uit omdat ze een scène verstoort. Dit schiet Phileine in het verkeerde keelgat en slaat haar overspelige vriend in het gezicht voordat ze het theater verlaat. De volgende ochtend staat haar actie van de vorige avond in alle kranten. David Letterman, de talkshowpresentator, hoort het nieuws en vindt het zo grappig dat hij haar in de "Late Show" uitnodigt. Ze zet David's hele show op stelten en om daarna wat bij te komen trakteert ze zichzelf op het duurste hotel van New York. Op een één of andere manier komt Max dit te weten en stapt haar hotelkamer binnen, tilt haar op, betaalt de rekening en brengt Phileine naar zijn eigen appartement onder het motto: we zullen nooit meer praten over wat er gebeurd is!! Om elkaar echt alles te vergeven gaan ze naar het Aids-gala, waar Phileine op het podium haar excuses aanbiedt tegenover iedereen die ze tijdens haat verblijf in Manhattan in de zeik heeft gezet. Omdat ze dit met zoveel toewijding doet vergeeft Max haar ook alles. Analyse: 1. Thema: Phileine gaat naar New York naar haar vriend, en die periode van zes dagen plegen ze beiden een aantal keer overspel, zonder dat ze er beiden van bewust zijn dat ze iets fout doen. Op het laatst verontschuldigt Phileine zich voor haar gedrag ten opzichte van de rest.
2. Motieven: Seks: keert vaak terug in het boek. Phileine heeft seks met verschillende mensen (Max, L.T. en Fabian), wat verschillende gevolgen heeft. Vreemdgaan: Max gaat met Joanne vreemd, vervolgens Phileine met L.T. en Fabian. Dit zijn belangrijke aspecten uit het boek. Cynisme: dit is Phileine’s levensstijl. Door andere mensen de grond in te boren, krijgt zij een goed gevoel. Later krijgt ze hier wel spijt van. Spijt: dit komt voor in het einde van het boek en dit geeft eigenlijk het hele boek zijn inhoud 3. Titel: De titel ‘Phileine zegt sorry’ gaat over het einde wanneer Phileine op het aids-gala haar excuses aanbied aan iedereen die ze heeft gekwetst. Zo maakt ze alles goed wat ze fout heeft gedaan in het boek. Er is niet echt een motto of ondertitel in het boek, maar er staat wel een stripje over een meisje met een ondraaglijk hoog IQ. Dit slaat op Phileine die zichzelf heel erg slim vindt en zichzelf ook erg goed vindt en daardoor mensen neerhaalt. 4. Personages: Hoofdpersoon Phileine: een knappe en intelligente, jonge vrouw die niet bang is om iemand volledig in de zeik te zetten. Ze heeft daarom ook vaak en snel ruzie met mensen die haar arrogante verschijningen niet kunnen verdragen. Ze weet van zichzelf dat ze zich zo gedraagt en voelt zich dan ook wel eens schuldig. Hoofdpersoon Max: een jonge man die zich nog wat kinderlijk gedraagt en heel gevoelig is. Hij heeft een grote passie in zijn leven: toneelspelen. Door zijn vriendelijke karakter heeft hij veel vrienden om zich heen Bijpersonen: Joanne: Max' minnares en denkt hierdoor dat ze de mooiste vrouw op aarde is. L.T.: Joanne's vriend. Hij is een man met lef. Gulpje: net zo'n ultra-bitch als Phileine. Ze kunnen het dan ook goed met elkaar vinden. 5. Tijd en Ruimte: Het verhaal speelt zich af in New York. Het verhaal speelt zich af in de jaren 90. Wanneer precies kon ik niet precies uit het boek halen. Deze plaats heeft geen thematische functie. Het verhaal wordt chronologisch verteld. Wat me wel opviel was dat elk hoofdstuk begon met de tijd die ze doormaakte in New York en vervolgens overging in een flashback van Phileine’s verleden. Er zijn geen tijdsvertragingen geweest. De verteltijd is 214 blz en je doet ongeveer 5 uur over het hele boek. De vertelde tijd is ongeveer 6 dagen, gelijk aan haar verblijf in New York. 6. Structuur: Er is een proloog. Het boek heeft een gesloten einde, want aan het einde biedt Phileine haar excuses aan voor haar bitcherige gedrag. Aan het publiek te zien, zouden ze het haar vergeven en naar mijn weten eindigt de relatie van Max en Phileine ook niet. Dus alles is op het einde nog goed gekomen. Er zijn 7 hoofdstukken met als titels: Geluk is een geladen revolver (proloog) Maak me af. Eerste dag

Schaduw in het donker. Tweede dag
Ich bin ein New Yorker. Derde dag
De richting van mijn zeil. Vierde dag
De plezierhemel. Vijfde dag
Tot de dikke dame begint te zingen. Zesde dag
Van elke dag wordt er een zin als titel genomen. Ook hebben alle titels nog een aantal ondertitels. 7. Perspectief en verteller: Het verhaal is een ik-verhaal. 8. Stijl: Het boek is erg populair geschreven. Giphart gebruikt soms grove en harde taal. Ook gebruikt hij veel ‘jongerentaal’. 9. Literatuurgeschiedenis: Ronald Giphart wordt in 1965 geboren in Dordrecht. Zijn vader is huisvestingambtenaar en zijn moeder, Wijnie Jabaaij, is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Zijn ouders gaan scheiden als Ronald 11 jaar is. Hij blijft bij zijn vader wonen en in 1987 verhuist hij naar Utrecht, waar hij Nederlands gaat studeren. Hij stopt na drie jaar met deze studie, omdat hij schrijver wil worden. Uitgeverij Nijgh en Van Ditmar vraagt hem om een boek te schrijven, naar aanleiding van een tekst in een literair tijdschrift. Hij is dan als nachtportier bij ziekenhuis Overvecht werkzaam en kan 's nachts een groot deel van zijn roman Ik ook van jou schrijven. In 1992 wordt dit debuut uitgegeven. Hiervoor ontvangt hij het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut van 1992. Vanaf 1994 wordt Giphart fulltime schrijver en richt hij samen met Rob van Erkelens en Joris Moens het tijdschrift Zoetermeer op. Zijn grote voorbeeld is Jeroen Brouwers, een schrijver die hij in zijn eigen boeken ter sprake brengt. Giphart wordt gezien als één van de vaandeldragers van de generatie 'Nix'. Andere werken die hij schreef, zijn: Giph (1993); Het feest der liefde (1995); De beste schrijver van Nederland (1995, samen met Bert Natter). Citaat: 'Ik vind het leuk om te pesten en ik vind het leuk om te schoppen. Dat heb ik altijd gehad en ik probeer het ook in m'n boeken te doen, in Giph meer dan in Ik ook van jou. In Giph ben ik er echt op uit om me ongeliefd te maken.' (Nieuwsblad van het Noorden, 29-1-1993) 10. Eigen mening: Ik vond het echt een geweldig grappig boek! Ik zat soms in mijn eentje op de bank keihard te lachen. De stijl is erg leuk en jeugdig en dus erg makkelijk te volgen. Ik vond het heel erg grappig hoe Phileine mensen keihard voor lul zette en ze belachelijk maakte. Soms heb ik daar namelijk ook erg veel zin in. Het onderwerp vond ik interessant. De relatie tussen Max en Phileine was erg apart. Het verhaal is eigenlijk heel erg dun. Toch heeft Giphart er veel van gemaakt. Het was heel erg humoristisch en boeiend. De personages gingen voor me leven en waren grotendeels herkenbaar en geloofwaardig. Hoewel Phileine erg lullig kan zijn vond ik haar toch ook wel sympathiek.
Deskundige mening en recensie: Bron: http://users.raketnet.nl/derecensent/phileine.htm
De grote hoeveelheid grove geiligheid
Het verhaal van Phileine zegt sorry heeft weinig om het lijf. Eigenlijk is het niet meer dan een simpel romannetje. Zo opgeschreven klinkt het of ik me nog steeds boven de massa verheven voel, maar laat ik het anders uitleggen. Voor een simpel romannetje heb ik me er toch goed mee vermaakt. Niet het verhaal, maar de stijl is daar verantwoordelijk voor. Gipharts stijl is over the top grappig, vooral als het over schunnige zaken gaat of als er gescholden wordt. En het personage Phileine is geknipt voor het betere scheldwerk. Tegen een moeder van een toneelspeler; "God wat een verschrikkelijke bal doelloos vlees, die onderkin van u!," Maar niet alleen in dialogen vliegen de vleesmassa’s je om de oren. De overdenkingen van Phileine zitten er ook vol mee; "Ik hou van meisjes die het over ‘wippen’ hebben, over ‘hem erin blaffen’, over je ‘loosdoos’ of ‘in je muts gekletterd worden’. Veroordeel ons hoe je wilt, maar zulke uitdrukkingen gebruiken we nu eenmaal tijdens ons Jonge-Vrouwen-Topoverleg." Nee Phileine, ik zal jullie daarom niet veroordelen. Hoogstens om de onrealistische kant van dit soort passages. Daar staat tegenover dat literatuur het middel is om flexibel met de realiteit om te gaan. En als Giphart sjeest die grote hoeveelheid grove geiligheid er doorheen, zodat het boek in een mum uit is. De vaart is misschien wel de belangrijkste troef van het boek. Had Giphart meer tijd en ruimte ingedeeld voor diepgang en berusting, was er niet veel overgebleven van het boek. Nu blijven me toch minstens enkele zeer komische tirades van een bijdehante bitch bij.