Jaar van uitgave + druk: 1996, 1e druk
Uitgeverij + plaats: Balans, Amsterdam
Verwachting
Vlak voor de herfstvakantie ging ik naar de bibliotheek om een boek voor m’n leesverslag te zoeken. Omdat ik naar Spanje zou gaan in de vakantie, wilde ik een boek met een niet al te moeilijk onderwerp. Ik had geen zin om over oorlog of een ander dramatisch onderwerp te lezen. Ik zocht dus eigenlijk een boek met wat humor, waar ik om zou kunnen lachen. Ik had wel eens recensies over boeken van Ronald Giphart gelezen, maar verder wist ik weinig van hem. Ronald Giphart is nog jong, dus ik ging er van uit dat zijn schrijfstijl modern en minder “oubollig” dan van andere schrijvers zou zijn. Het taalgebruik op de achterzijde van het boek sprak me aan, en het onderwerp was niet al te “zwaar”, dus ik nam het mee. Eerste reactie
Ronald Giphart heeft het boek inderdaad niet op een oubollige manier geschreven, zijn schrijfstijl is heel verfrissend. Ik denk dat zijn manier van schrijven veel jongeren aanspreekt. Er zit een heleboel humor in het boek, om sommige stukjes kon ik echt lachen. Dat heb ik nog niet eerder gehad met een boek. Ik denk dat het hierdoor ook een stuk minder erg was om een boek in de vakantie te lezen. Wat betreft de humor en schrijfstijl zijn mijn verwachtingen dus zeker uitgekomen. Beknopte Samenvatting

Als Phileines vriend Max naar New York vertrekt om in het toneelstuk rOmEO-n-jULieT te gaan spelen, mist ze hem vreselijk. Ze reist hem achterna en wordt voorgesteld aan zijn vrienden. De lezer komt in dit deel van het boek achter Phileines uitgesproken mening over verschillende onderwerpen, maar voornamelijk over seks. Phileine gaat veel om met Gulpje, omdat zij op dezelfde negatieve manier naar de wereld kijkt. Ze gaat samen met Max’ (en inmiddels ook haar) vrienden naar de premiere van rOmEO-n-jULieT, waarna Phileine in allerlei moeilijke situaties terechtkomt. Max voert tijdens het toneelstuk een heftig liefdesspel met Joanne op. Natuurlijk is Phileine geschokt, maar toch leggen Phileine en Max het diezelfde avond weer bij. In de dagen die volgen, komt Phileine in allerlei vreemde situaties terecht. Ze gaat bijvoorbeeld vreemd met Joannes vriend L.T. Phileine en L.T. besluiten samen naar een volgende voorstelling van rOmEO-n-jULieT te gaan. Ze willen weten of Max en Joanne zich bij de premiere hebben ingehouden. Max en Joanne gaan dit keer veel verder, en Phileine schopt een rel, waardoor ze in één keer beroemd is. Ze staat op de voorpagina van alle kranten en ze wordt zelfs uitgenodigd voor de Late night show van David Letterman. Max probeert het hierna goed te maken door haar mee te nemen naar een aids-gala, tot hij erachter komt dat Phileine is vreemdgegaan met L.T. Hij is vreselijk kwaad, maar vooral teleurgesteld. Hierna klimt Phileine op het podium en biedt haar excuses aan iedereen aan. Analyse
Het thema in “Phileine zegt sorry” is liefde. Liefde staat voor de liefde tussen Max en Phileine, die als een leidraad door het boek gaat. Er gebeurt van alles rond dit thema, en het maakt emoties bij de personages los. Phileine reist Max uit liefde achterna, en is jaloers als ze hem ervan verdenkt iets met Joanne te hebben. Phileine is duidelijk de hoofdpersoon in dit boek. Het verhaal wordt vanuit haar oogpunt verteld. Alles wat in het boek gebeurt, draait om haar. Het gaat om haar mening, haar problemen, en haar emoties. De rest van de personages in het boek reageert op Phileines handelingen. Phileine is zoals ze zelf vindt, “degene die bot, lomp, stug en onaardig mag doen” (blz. 20) en dat doet ze dan ook. Max noemt haar: “Brains, beauty, beast, best” (blz. 25) en ook dat karakteriseert haar goed. Ze is een slimme, mooie, jonge vrouw van in de twintig. Ze heeft een vriend, Max, van wie ze veel houdt. Phileine heeft een uitgesproken mening over alles en iedereen. Vaak deelt ze deze mening met Gulpje, haar vriendin. Ze hebben allebei een negatieve kijk op de wereld, en nemen geen blad voor de mond. Als Phileine uitgenodigd is voor de Late night show van David Letterman, laat ze regelmatig het woord “fuck” vallen, en blijft ze niet erg beleefd. Phileine laat zich makkelijk meeslepen en is achterdochtig. Ze vertrouwt Max en Joanne absoluut niet als ze een aantal voorstellingen van rOmEO-n-jULieT moeten spelen. Perspectief en verteller: Het verhaal wordt verteld door een ik-persoon. Deze persoon is Phileine zelf. Hierdoor heb je volledig inzicht in wat Phileine voelt en denkt. Je leeft met haar mee. Nadeel hiervan is, dat je het verhaal maar van één kant hoort. In het boek dat ik in de derde klas heb gelezen, “Vertraging” van Tim Krabbé, is dit niet het geval, waardoor je een meer objectieve kijk op het verhaal krijgt. Dit heb ik gekozen omdat het in dit boek heel belangrijk is om de problemen waar Phileine mee te maken krijgt van twee kanten te horen. Als je dit verhaal door Max zou laten vertellen, in plaats van door Phileine, zou je een heel nieuw boek krijgen. Tijd: “Phileine zegt sorry” speelt zich af in het New York van de jaren negentig. Dit wordt niet duidelijk door een datumaanduiding of iets dergelijks, maar je merkt het aan Phileines omgeving: elektronica, de Late night show van David Letterman, en de manier van denken van de personages in het boek. Er wordt een toneelstuk opgevoerd waarin twee personen de liefde bedrijven, dat had vijftig jaar geleden waarschijnlijk niet gekund. Hierom heb ik het onderwerp “tijd” ook gekozen. Door de manier van denken en doen van de personen in Phileines omgeving zie je heel duidelijk dat het verhaal in de jaren negentig speelt. In het verhaal zit een tijdsprong: in het begin van het boek vertelt Max Phileine dat hij naar New York gaat en een aantal bladzijden later zit Phileine in het vliegtuig naar New York omdat ze hem zo mist. Het is dan een jaar later. Verder zitten er nog een aantal terugblikken in het verhaal. Ronald Giphart heeft het verhaal als een film geschreven: in het midden zit reclame en aan het eind is er de aftiteling. Titelverklaring: “Phileine zegt sorry” komt pas terug aan het einde van het verhaal. Dan houdt zij een zes bladzijden lange, filosofische speech, waarin zij haar excuses aan Max en al zijn vrienden aanbiedt. Dit zou je kunnen zien als Ronald Giphart die zijn excuses aanbiedt voor al zijn grove taalgebruik. Dit heb ik gekozen omdat ik het apart vind dat je de titel van het boek pas aan het eind van het boek kunt begrijpen. Verwerkingsopdracht 14
Ik heb deze opdracht gekozen, omdat in “Phileine zegt sorry” een heleboel dingen gebeuren die makkelijk de krant zouden kunnen halen. In dit stuk van het boek is dat wel het duidelijkst, in het verhaal zelf haalt deze scène ook de krant. New York – Een tweeëntwintigjarige vrouw van Nederlandse afkomst heeft gisteren voor een rel in The Joseph Papp theatre gezorgd. Haar Nederlandse vriend speelde in de voorstelling rOmEO-n-jULieT van The New York acting academy class 199six. In dit controversiële stuk bedrijft hij on-stage de liefde met één van zijn vrouwelijke collega’s. Op het moment supreme van het verhaal stond de vrouw geschokt op, en schreeuwde dat het zo wel genoeg was. Minutenlang schold zij haar vriend (die naakt met een condoom in de hand op het toneel stond) publiekelijk uit. Vervolgens sprak haar vriend haar in het Nederlands toe, maar aangemoedigd door het publiek barstte de vrouw weer in het Engels los. De regisseur van het stuk kwam tussen beiden, en suste het publiek door te zeggen dat het allemaal bij het stuk hoorde. Dit zorgde voor grote hilariteit bij de toch al uitgelaten toeschouwers. De vrouw stelde haar vriend een ultimatum, waarna zij zonder hem de zaal verliet. Vanavond vertelt zij haar verhaal in de Late night show van David Letterman. ROmEO-n-jULieT is nog op twee avonden in The Joseph Papp theatre te zien. Eindoordeel
In het vliegtuig en de eerste twee dagen na aankomst in ons appartement las ik “Phileine zegt sorry”. Het was een leuk tijdverdrijf, ook omdat het weer de eerste dagen slecht was, en we dus veel binnen zaten. Ik las het boek snel uit, en had spijt dat ik het andere boek van Ronald Giphart dat ik had zien staan, “Ik ook van jou”, niet ook had meegenomen. Ik heb nog geen boeken gelezen waar zoveel humor in zit als in “Phileine zegt sorry”. Ik zat vaak met een brede glimlach te lezen. Ronald Giphart beschrijft dingen op een aparte, vaak lachwekkende manier. Hij blijft niet lang op een onderwerp hangen, maar beschrijft dingen kort en krachtig en gaat dan verder met het verhaal. Hierdoor is het boek geen moment saai, het is heel afwisselend. Ik stoorde me niet aan het vaak grove taalgebruik in het boek, het is weer eens wat anders dan die saaie romannetjes in perfect Nederlands. Eindelijk eens taalgebruik zoals het ook gesproken wordt: in het dagelijks leven worden de woorden “fuck” en “shit” ook regelmatig gebruikt. De scheldwoorden van Giphart zijn overigens wel wat origineler. Het boek kent ook ontroerende momenten, bijvoorbeeld als Max erachter komt dat Phileine is vreemdgegaan met L.T.: “Niets is er aan de hand,” zegt hij. “Niets behalve dat mij zojuist in verholen termen werd meegedeeld dat jij zonder me er iets van te vertellen een paar dagen geleden met L.T. hebt gevoosd. Geneukt op een bootje. Dat was dus nog voordat je op het podium mijn toneelspel met Joanne kwam verpesten, hypocriete zaadbank.” Met grote ogen kijk ik Max aan, ik weet niets te zeggen. “Oeps, ja….” Zegt Max (eerder verdrietig dan verwijtend) (…) “Had ik het geweten, ja…” begint hij te zuchten (…) “dan had ik je niet opgehaald en dan had je me denk ik niet meer gezien.” (blz. 204) Ik vond “Phileine zegt sorry” een hartstikke leuk boek. Het enige wat ik jammer vond, was de saaie, langdradige speech aan het eind. Deze speech zet je wel aan het denken, maar had van mij niet gehoeven. Het past niet bij de rest van het boek en stemde mij nogal triest. Ik had graag een happy-end gehad (daar hou ik nou eenmaal van) maar ik bleef met een open einde zitten. Evaluatie: Ik was van plan vroeg met mijn leesverslag te beginnen, zodat ik het niet weer op het laatste moment zou hoeven doen. Daarom begon ik in de herfstvakantie al met lezen. Jammer genoeg had ik niet de discipline om meteen ook aan het verslag te beginnen, en ik stelde het steeds maar uit. We hadden de toetsweek, de Denen, veel huiswerk, en zo vond ik elke keer wel weer een excuus om er niet aan te beginnen. Vlak voor de datum dat we ons leesverslag moesten inleveren, begon ik met schrijven. Het was al een behoorlijk lange tijd geleden dat ik het boek zelf had gelezen, en dus wist ik veel details niet meer. Dit moet ik de volgende keer dus anders doen. Ik moet meteen na het lezen met het verslag beginnen. Verder vond ik het moeilijk om een korte samenvatting te maken. Tweehonderd woorden is toch best wel weinig, je kunt alleen de grote lijnen van het verhaal opschrijven, en het is nog best moeilijk om die er uit te vissen. De verwerkingsopdracht viel me ook wat tegen, ik dacht dat het heel makkelijk zou zijn. Ik vond het moeilijk oom een krantenbericht van 250 woorden te schrijven, hij is dus ook iets korter geworden.