MOTIVATIE VAN DE BOEKKEUZE
Ik heb Phileine zegt sorry gekozen omdat ik het boek thuis had en omdat het me door meerdere mensen van school werd aangeraden. Ze zeiden dat het een heel grappig boek was. Ook de tekst op de achterkant van het boek sprak me heel erg aan. Dus heb ik dit boek gelezen en ga ik er nu een verslag van maken. KORTE SAMENVATTING VAN DE INHOUD
Max de vriend van Phileine gaat voor zijn studie 1,5 jaar naar Amerika. Daar gaat hij in een toneelstuk spelen. Het stuk heet rOmEO - n - jULieT. Hij gaat wonen in New York, Greenwich Village. Ongeveer een jaar nadat Max wegging gaat Phileine naar New York. In het vliegtuig ontmoet ze twee Amerikanen. Fabian en Lena geven hun nummer aan Phileine voor als ze een rondleiding door New York wil. Phileine neemt een taxi naar Max' huis. Ze wordt meteen voorgesteld aan alle vrienden van Max; Gulpje, Jules, Joanne, Leonard, L.T en Ruth. De 1e dag: Phileine trekt een hele middag met Gulpje op en ze worden beste maatjes. Daarna belt Phileine Fabian voor een tochtje door New York. De 2e dag: die avond zal de première van rOmEO - n - jULieT zijn. 's Avonds gaat Phileine naar The Jozef Pap Public Theater. Ze krijgt een hele schok. Romeo en Julliet is helemaal veranderd. Het zijn mensen met skateboards en dildo's die op het toneel staan, in plaats van mensen met tuttige pakjes die Shakespeare klanken uitkramen. Er is een hevige liefdes scène tussen Joanne en Max. Hierna krijgen Max en Phileine erge ruzie die ze ook weer bijleggen, maar als Max heeft verzwegen dat hij nog twee voorstellingen heeft slaat Phileine hem genadeloos op zijn neus. De 3e dag: ‘s Avonds gaat Phileine met L.T. weg. Ze gaan een bootreisje maken. Ze bezatten zich en Phileine gaat met L.T. naar bed. De 4e dag: In het café komen Phileine, Gulpje en L.T. op het idee om de voorstelling van Max nog een keer te bekijken, om Max en Joanne te controleren of ze met hun seksscène verder gaan dan bij de première toen ze wisten dat Phileine en L.T. keken. Als bij de scène van Joanne en Max blijkt dat ze het echt willen gaan doen kan Phileine zich niet meer inhouden en ze schreeuwt dat ze moeten stoppen. Ze loopt naar het podium en is erg boos. Max is ook boos omdat Phileine het stuk verpest. Phileine stelt Max voor een keuze: of hij moet met haar meegaan, dan kan het weer goed komen, of hij speelt verder maar dan wil Phileine hem nooit meer zien. De 5e dag: Phileine ligt bij Fabian thuis in bed. Daar schijnt ze de vorige nacht te zijn gebracht door L.T. en Gulpje, straalbezopen. Maar ze heeft het gemaakt in New York, ze is uitgenodigd door David Letterman. Ze bereidt zich de rest van de dag voor in de studio voor The Late Show van Letterman. Samen met Salman Rushdie is ze te gast. Door haar vlotte babbel en haar goede humor verbaast ze menigeen. Ze neemt de presentator rol over van David Letterman, en praat openlijk over onderwerpen die in Amerika een groot taboe zijn. De 6e dag: als er iemand op haar kamerdeur klopt blijkt het Max te zijn hij heeft genoeg van hun geruzie en tilt Phileine over zijn schouder en sleept haar zo het hotel uit. Phileine krijgt een jurkje van hem om mee te gaan naar het AIDS-gala. Eenmaal bij het AIDS-gala komt Phileine erachter dat Leonard AIDS heeft. Als Phileine eindelijk Max op het feest heeft gevonden is hij heel erg boos. Hij is erachter gekomen dat Phileine met L.T. is vreemdgegaan. Waarom zou hij niet vreemd mogen gaan en zij wel? Als Gloria Gaynor I Will Survive zingt vergeten ze allebei een beetje wat ieder heeft gedaan en brullen ze hard mee. Het komt een beetje goed. Als het nummer is afgelopen klimt Phileine het podium op en houdt ze een mooi betoog en verontschuldigt ze zich voor haar gedrag. DE UITGEBREIDE PERSOONLIJKE REACTIE
Onderwerp

Het onderwerp van Phileine zegt sorry is volgens mij de liefde, omdat het in het hele verhaal om relaties en overspel en seksualiteit draait. Ik vind dit onderwerp erg interessant. Het spreekt me namelijk heel erg aan en ik bleef het hele boek door geboeid lezen. Wat ik ook leuk vond is dat de verschillende vormen van liefde aan bod kwamen. Bijvoorbeeld pure seks in het toneelstuk en de meer geestelijke liefde van Max en Phileine die ondanks alles steeds naar elkaar terugkomen. Voor ik het boek begon te lezen verwachtte ik dat het vooral over seks zou gaan. Dit was mij verteld door een vriendin. Dit klopte ook wel. Seksualiteit was heel belangrijk in het boek, maar ook relaties met andere personen en gewone liefde kwamen aan de orde. Mijn verwachtingen over het onderwerp klopten dus redelijk. Ik vind dat de schrijver het onderwerp goed uitdiept. Phileine denkt heel veel over relaties na en praat er ook over met Gulpje. Phileine haalt bij haar gedachten ook veel argumenten uit de historie en verschillende boeken. Ik vind echter wel dat de schrijver alleen de visie van Phileine laat zien. Zij is nogal cynisch. Je ziet de wereld dus vanuit een heel ander standpunt dan dat je zelf naar de wereld kijkt. Ik ben het niet eens met dit standpunt. Ik vind niet dat mensen maar beter allemaal dood kunnen gaan of iets dergelijks. Gebeurtenissen
De belangrijkste gebeurtenissen vind ik: de eerste en de tweede voorstelling van rOmEO –n- jULieT, Phileine die vreemd gaat en haar betoog op het AIDS-gala. Ik vind deze gebeurtenissen belangrijk omdat ze grote invloed hebben op de relatie van Phileine en Max. Ik vind dat de gebeurtenissen redelijk goed beschreven worden. Je ziet de wereld natuurlijk alleen vanuit de ogen van Phileine en dat maakt je beeld van de gebeurtenissen natuurlijk wat eenzijdig. De gedachten en de gebeurtenissen hadden een ongeveer even grote rol. Aan de gedachten van Phileine wordt wel veel aandacht besteed maar zonder al die maffe gebeurtenissen had ze waarschijnlijk niet zo nagedacht. De gebeurtenissen vloeien redelijk goed in elkaar over. Meestal begrijp je wel wanneer en waarom iets gebeurd, maar dat Phileine in de show van Letterman komt vond ik een maf verhaal en ik vond dat stuk ook minder goed in het verhaal passen. Ik vond de gebeurtenissen soms schokkend. Bijvoorbeeld toen de toneelspelers seks hadden op het toneel, en toen Phileine de moeder van Ruth zo beledigde. Meestal vond ik de gebeurtenissen ook erg grappig. Phileine zegt net wat ze denkt en dat zijn echt hele maffe dingen. Sommige dingen vond ik ook erg onwaarschijnlijk, bijvoorbeeld dat Phileine in de show van Letterman komt en dat ze op het podium klimt om een betoog te houden. Je moet wel een heel maf leven hebben om dat allemaal mee te maken. De gebeurtenis die het meeste indruk op me maakte is de tweede voorstelling van het toneelstuk. Max gaat daarin veel verder dan in de premiere. Phileine is echt geschokt en ik vond het ook goed van haar dat ze tegen Max heeft gezegd wat ze ervan vond. De gebeurtenissen bleven boeien. Ik had geen moeite om het boek uit te krijgen omdat het zo grappig was. Personages
Ik vind de hoofdpersoon een heldin omdat ze niet over zich heen laat lopen, en dat ze haar fouten toegeeft en haar excuses ervoor kan aanbieden. Ik vind de karaktereigenschappen goed beschreven. Je komt door het verhaal heen, erachter dat Phileine erg cynisch is en dat ze het hart op de tong heeft liggen. Ik vind de personages in het boek levensecht. Ze reageren zoals normale mensen. Ze zijn verdrietig of kwaad als Phileine hen kwetst of zijn verdrietig als er iets ergs gebeurt. Ik vind het goed dat je je in een personage kunt verplaatsen. Zo kun je je goed in een personage en in het verhaal inleven. In Phileine zegt sorry kon ik me goed inleven. Ik vond alle personages sympathiek, behalve de regisseur Reginald. Hij dacht echt niet na over de gevoelens van de familie van de acteurs en dacht alleen maar aan de “artistieke” hoogstandjes in zijn toneelstuk. De andere personages waren niet allemaal even aardig tegen elkaar maar ik vond ze daarom niet onsympathiek, omdat je ook niet iedereen aardig kunt vinden. Vooral niet zo iemand als Phileine. Ik keur het gedrag van de hoofdpersoon meestal af. Ik vind haar erg onaardig en ze gaat vreemd en ze beledigt mensen. Dit vind ik niet goed. Van de andere personages (behalve Reginald) keur ik het gedrag goed. Ze zijn aardig tegen elkaar, al zijn ze soms wel onvriendelijk tegen Phileine maar die heeft daar meestal wel om gevraagd. Een beslissing van Phileine die ik niet goed keur, is dat ze vreemd ging en daarna tegen Max zei dat hij geen seks met een ander moet hebben. In het boek staat ook: “Je kunt een ander niets verbieden wat je jezelf hebt toegestaan.” Daar ben ik het wel mee eens. Opbouw
Ik vind het verhaal niet ingewikkeld van opbouw. Het verhaal was gewoon chronologisch met een paar flash-backs. Maar die waren duidelijk aangegeven. Je wist goed dat dit stuk zich in het verleden gebeurde. Het verhaal was niet spannend. Dit kwam omdat er geen dingen zijn die verborgen worden gehouden en die je wilt weten. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen van Phileine. Dit vind ik goed bij het boek passen want het gaat tenslotte over het leven en de gedachten van Phileine. Aan het eind van het verhaal blijf je zonder vragen zitten. Dit vind ik wel prettig want dan vormt het verhaal een afgesloten geheel en blijven de onbeantwoorde vragen niet door je hoofd spoken. Het boek begon mij vanaf het begin te boeien. Op de eerste bladzijde wordt namelijk al meteen de relatie van Phileine en Max besproken en waarom Max naar Amerika is vertrokken wordt duidelijk. Deze pagina begint ook met de titel: “Geluk is een geladen revolver”, deze zin wordt echt heel mooi verwoord, je weet precies wat Phileine voelt en bedoelt. Taalgebruik
Het taalgebruik was niet echt moeilijk, de woorden waren mij allemaal bekend, alleen kwamen er af en toe zo’n ongelofelijk moeilijke opsommingen in voor, met door Phileine bedachte scheldwoorden en andere woorden die je niet vaak hoort, dat je die zin wel twee of drie keer moest lezen voordat je hem helemaal door had. Dit vond ik echter niet storend maar juist grappig. Soms was het taalgebruik moeilijk omdat het dan over dingen ging waar ik helemaal niets vanaf weet, bijvoorbeeld ‘mesopotamische huwelijksrituelen’ en ook van Salman Rushdie (de andere gast in de David Letterman show) heb ik nog nooit gehoord. In het boek kwamen meer gedachten en dialogen voor dan beschrijvingen. Alleen de toneelvoorstelling wordt uitgebreid beschreven. Ik vond dit niet vervelend om te lezen, omdat Phileine in haar gedachten en door alle dialogen ook goed wordt beschreven wat er allemaal gebeurd. Ik vind het taalgebruik goed passen bij de personages. De personages waren allemaal nog best wel jong en ze praatten ook met woorden als ‘heftig’ en ‘cool’ en ze praten ook openlijk met elkaar over seks. VERDIEPINGSOPDRACHT
Voor ik het boek begon te lezen verwachtte ik dat het heel grappig zou zijn en ook best wel oversekst. Ik dacht dit omdat dit me door anderen was verteld en ik geloofde hen. Het verhaal is verdeeld over zes dagen. Die zes dagen bepalen ook de structuur van het boek. Deze hoofdstukken zijn weer onderverdeeld in verschillende stukjes met een titel. Ik geloof niet dat dit een bepaalde functie heeft, het verhaal is namelijk een grote stroom van gebeurtenissen, de geleding verdeelt het verhaal niet echt in partjes. De samenhang in het verhaal zat hem in de herhaling van bepaalde activiteiten van de personages. Ze gingen vaak iets drinken in dezelfde cafés. Phileine zegt sorry bevat maar één verhaallijn, er komen echter wel veel flash-backs in voor. Het verhaal begint in medias res. Ik geloof niet dat de structuur van dit boek een bepaalde functie had. Het maakte het verhaal niet duidelijker en de structuur was ook niet zo bijzonder dat het lezers zou kunnen trekken of boeien. Phileine zegt sorry is geschreven in de ik-vertelsituatie, deze is dus erg onbetrouwbaar omdat je alleen de mening en het wereldbeeld van Phileine kent, en dus niet weet of ze liegt of bepaalde dingen niet weet. Ik kreeg tijdens het lezen echter niet de indruk dat Phileine waandenkbeelden had en dus is het waarschijnlijk dat wat zij vertelt toch redelijk waarheidsgetrouw is. De vertelsituatie had in het boek geen belangrijke functie, je krijgt alleen een goed beeld van wat Phileine denkt en voelt. Het effect dat de vertelsituatie op mij had is dat ik helemaal met de hoofdpersoon meeleefde, ik voelde me echt betrokken bij alles wat zij deed en voelde. Secundaire Literatuur
Samengesteld door: Cor Gerritsma en Ritske van der Veen
Prisma Uittrekselboek 5, Nederlandse literatuur 1994-1996
1e druk 1997 Zutphen
De Vertelsituatie
Het perspectief in Phileine zegt sorry ligt bij Phileine. Die naam maakt al duidelijk dat we met een slecht (vilein) karakter te maken hebben. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. In de roman wordt de illusie gewekt dat we met een filmscript te maken hebben. Het werk begint met een proloog. Op bladzijde 20 begint het hoofdstuk met de woorden ‘volgend shot’ en op bladzijde 36 staat: ‘volgens het script zitten Gulpje en ik nu in een restaurant dat Veselka’s heet’. Op bladzijde 131 wordt het verhaal als volgt onderbroken: ‘Tijdens deze lachbui ga ik er heel even uit voor een mededeling van de sponsor, maar straks kom ik terug met meer over Gulpjes irritant gedrag. EEN BOEK VAN UITGEVERIJ BALANS
DAN HEB JE WAT IN HANDEN!’ Het boek eindigt met ‘Aftiteling’ (blz. 200). Aan die aftiteling wordt overigens geen inhoud gegeven zodat het bij een verwijzing naar een filmscript blijft. Als ik mijn beschrijving vergelijk met die uit het Prisma Uittrekselboek zie ik een groot verschil. In het uittrekselboek hebben ze het over een filmscript, dat schijnt erg belangrijk te zijn. Het was mij wel opgevallen maar ik had er verder niet bij nagedacht omdat het me niet belangrijk leek, het gaat ook maar om een paar woordjes op een heel boek. Een klein dingetje dat ik niet wist was dat de naam Phileine naar een slecht karakter verwees. Ik vond de bevindingen in de secundaire literatuur niet echt overtuigend. Er was namelijk niet veel te vinden over het perspectief maar ook niet over de structuur. De bevindingen die ik kon vinden waren niet goed onderbouwd met argumenten en niet goed uitgewerkt. Ik vond de gebruikte secundaire literatuur dan ook niet erg bruikbaar. EVALUATIE

Eindoordeel
Mijn mening over het boek is heel positief. Het verhaal was heel origineel en je kon je goed inleven in de personages. Dat vind ik heel prettig. De originaliteit maakt het verhaal natuurlijk leuk om te lezen en als je je goed in de personages kunt inleven raak je veel meer betrokken in het verhaal. Het verhaal was nooit saai, altijd gebeurde er wel iets geks of zeiden de personages iets waarvan je helemaal dubbel lag. Ik vond het heel bijzonder dat aan het einde van het verhaal de sfeer ineens omslaat. Het hele boek door is het niets anders als gekke dingen en vreemde uitspraken maar op het eind is Phileine ineens heel serieus. Dat vond ik eerst heel vreemd maar als je het boek dan uit hebt kom je er toch achter dat, hoe maf het boek ook was, het toch een soort van boodschap aan de lezer had. Een ander goed aspect aan het boek vond ik de leesbaarheid. Het taalgebruik vond ik echt heel leuk, alsof het voor jongeren geschreven is. Dit had ik nog nooit eerder gezien bij een literair boek en ook zeker niet verwacht. Ik zou het boek anderen zeker aanraden maar ik denk dat ik het eerder aan jongeren dan aan ouderen aan zou raden. Ik denk niet dat oudere mensen de ideeën van Phileine snappen en ik denk dan ook niet dat zij het boek grappig zouden vinden. Mij eerste, aanvankelijke mening is na de verdiepingsopdracht niet veranderd. Dit komt omdat de opdrachten geen ander licht wierpen op het boek en ook de secundaire literatuur was niet echt geestverruimend.