Gerbrand Bakker
Perenbomen bloeien wit
Malmberg, ’s-Hertogenbosch 2008
1999
129 bladzijden
3 januari 2010
Jouw keuze voor dit boek
Mijn buurmeisje en ik wisselen vaak boeken met elkaar uit. Zo ook ‘Perenbomen bloeien wit’. Ze zei tegen mij dat het een heel mooi, maar ook droevig boek was.
Omdat ik niet wist wat ik er van moest verwachten las ik eerst de achterkant. Toen ik die gelezen had sprak het mij wel aan, maar ik had niet echt een beeld in mijn hoofd hoe het boek er uit zou gaan zien, ik liet me verrassen.
Je eerste reacties
Mijn eerste reacties waren dat ik het een ontzettend mooi geschreven en emotioneel boek vond. Het boek heb ik dan ook met veel plezier gelezen.
De moeder van Gerson is weggereden naar Italië in een grote, glanzende auto om naar een andere man te gaan.
Gerson gaat samen met zijn twee broers en vader naar Italië om te kijken hoe het land waar hun moeder woont er uitziet.
Gerson ging samen met zijn vader en broers naar zijn opa en oma.
Op weg daarnaar toe wil Gerson via de toeristische route rijden om naar de bloeiende perenbomen te kijken. Als ze daar langs rijden gaat het mis, een rode auto rijdt aan de kant van Gerson op hun auto in.
Later in het ziekenhuis wordt er hun verteld dat Gerson in coma ligt en een gescheurde milt, een verbrijzelde arm, een paar gebroken ribben en een beschadiging aan zijn ogen opgelopen heeft.
Anderhalve week later ontwaakt Gerson uit zijn coma en blijkt hij blind te zijn.
Een aantal weken daarna gaan ze weer op weg naar hun opa en oma. Gerson wil dezelfde route nemen als op die dag. Toen Gerson op de plaats van het ongeluk tegen zijn vader zei dat die er niks aan kon doen, was de hindernis genomen en reden ze verder.
Eenmaal bij opa en oma aangekomen vroegen klaas en kees aan Gerson wat hij later eigenlijk wou worden. Hij zei alleen dat hij wist dat hij hier voor altijd wilde blijven…
Een aantal dagen later gaat hij een rondje lopen om het meer bij zijn opa en oma. Als het begint te onweren laat hij zich via de stijger in het water zakken om er nooit meer uit te komen…
Algemene gegevens
De hoofdpersoon uit het boek is Gerson. Gerson is een doodnormale boerenjongen van 13 jaar oud. Hij heeft een vader Gerard en zijn tweelingbroers Klaas en Kees. Zijn moeder heeft hij al heel lang niet meer gezien, omdat zij ervandoor is gegaan met een andere man.
Gerson raakt bij een auto-ongeluk verwondt aan zijn ogen en kan nooit meer zien. Hij heeft het hier uiteraard heel moeilijk mee. Het liefst blijft hij de rest van zijn leven met Daan (zijn hond) bij zijn opa en oma aan het meer wonen. Gerson werd altijd herkend aan zijn prachtige groene ogen, dit gaat helaas niet meer. Verder heeft hij zwart haar, een grote neus en brede en grote mond met forse lippen. Hij heeft grote oren die tegen zijn hoofd aan staan. Op zijn linkerwang zit een litteken van een val, het litteken is perfect rond.
Voordat Gerson blind werd, was hij heel aardig. Hij zei niet veel maar kon heel goed met dieren opschieten. Na het ongeluk kon hij er misschien nog wel beter mee opschieten. Ook is hij heel koppig geworden. Hij doet wat hij zelf wil, want hij heeft het al slecht genoeg vindt hij.
Gevoelens van de hoofdpersoon
De moeder van Gerson is weggereden naar Italië in een grote, glanzende auto om naar een andere man te gaan.
Gerson vindt het verschrikkelijk dat zijn moeder is weggegaan. Hij snapt dan ook niet hoe ze het ooit in haar hoofd heeft kunnen halen om hun te verlaten.
Gerson gaat samen met zijn twee broers en vader naar Italië om te kijken hoe het land waar hun moeder woont er uitziet.
Gerson is heel erg benieuwd hoe het land eruit ziet. Maar toen hij er eenmaal was vond hij het maar niets, want er was niks te beleven en het was veel te warm.
Op weg naar hun opa en oma wil Gerson via de toeristische route rijden om naar de bloeiende perenbomen te kijken. Als ze daar langs rijden gaat het mis, een rode auto rijdt aan de kant van Gerson op hun auto in.
Later in het ziekenhuis wordt er hun verteld dat Gerson in coma ligt en een gescheurde milt, een verbrijzelde arm, een paar gebroken ribben en een beschadiging aan zijn ogen opgelopen heeft.
Gerson voelt zich opgesloten als hij in coma ligt. Hij hoort van alles, maar kan daar niet op reageren. Verder vindt hij het doodeng dat hij niks kan bewegen, maar het engste vind hij dat hij zijn ogen niet open krijgt en dat het zwart is, heel zwart.
Anderhalve week later ontwaakt Gerson uit zijn coma en blijkt het dat
hij blind geworden is.
Als hij wakker wordt, is hij blij dat hij langzaam overal weer gevoel in krijgt, maar hij vindt het vervelend dat niemand hem durft te vertellen dat hij blind is.
Een aantal weken daarna gaan ze weer op weg naar hun opa en oma. Gerson wil dezelfde route nemen als op die dag. Toen Gerson op de plaats van het ongeluk tegen zijn vader zei dat die er niks aan kon doen, was de hindernis genomen en reden ze verder.
Hij wil graag die route nog een keer rijden om zijn vader er van te overtuigen dat het niet zijn schuld was. Als hij het gezegd heeft is hij heel erg opgelucht, dat zijn vader eindelijk van zijn schuldgevoel af is.
Eenmaal bij opa en oma aangekomen vroegen klaas en kees aan Gerson wat hij later eigenlijk wou worden. Hij zei alleen dat hij wist dat hij hier voor altijd wilde blijven…
Kees en Klaas snappen niet wat Gerson hier mee bedoelt en vinden het dan ook een rare opmerking.
Een aantal dagen later gaat hij een rondje lopen om het meer bij zijn opa en oma. Als het begint te onweren laat hij zich via de stijger in het water zakken om er later nooit meer uit te komen…
Verandering/ontwikkeling van de hoofdpersoon
Na een auto ongeluk werd Gerson blind. Maar in plaats er iets van te maken loopt hij voor zijn handicap weg. Hij laat er anderen mee worstelen, want hij vindt alles goed zolang hij er maar niets aan hoeft te doen. Een paar maanden later heeft hij zelfmoord gepleegd omdat hij het niet meer aankon en dacht dat het alles zou oplossen. Maar het loste niets op. Het maakte alles juist nog veel erger. Dus weer zadelde hij andere met zijn problemen op. Dat wil dus zeggen dat hij niet voor zijn verantwoordelijkheid wil opkomen.
De verandering trad voor het eerst op na het ongeluk. Eerst was Gerson een lief jongetje met een goed gevoel voor humor. Hij was erg vriendelijk, maar kon soms best jaloers overkomen tegenover zijn broers Klaas en Kees. Zij zijn namelijk tweelingbroers en dit maakte dat Gerson zich een buitenstaander voelde. Maar vanaf het moment van het ongeluk werd Gerson een echte mokker, hij klaagde om alles. Ook durfde Gerson niet echt meer over zijn gevoelens te praten. Hij dacht dat hij er alleen voor stond en werd erg introvert. Na het ongeluk leek hij qua karakter een totaal ander persoon. Van een vriendelijke, open jongen naar een gesloten, klagerige jongen.
Mening
Ik vind het een goed boek omdat het een origineel onderwerp is en het verhaal goed is opgebouwd. Hiermee bedoel ik dat hij bijvoorbeeld niet meteen blind is in het verhaal, maar pas in het midden. Zo kun je goed het verschil tussen Gerson zien voordat hij blind was en nadat hij blind was.
Ik vind dat de schrijver laat lijken alsof het heel erg echt is. Bijv. onderaan blz. 19, ze zitten dan in Italië op een terrasje, ze horen vreemde geluiden uit het café. Plotseling vraagt Gerard aan Gerson of hij even onderzoekt of je op je hurken kan poepen. Het heeft niks met het verhaal te maken maar het maakt het wel leuk en niet zo boekachtig.
Wat ik ook leuk vind aan het boek is dat de schrijver heel direct is, niet dramatisch of romantisch. Hij beschrijft heel duidelijk was er gebeurd, ook al is het heel erg. Zoals vlak na het ongeluk (zie citaat hieronder)
Citaat blz. 25 “Gerson zat gewoon rechtop in zijn stoel. De rechter deur zat als het ware om hem heen gevouwen. Een gedeelte van het dak, een ijzeren stang, was in stukken gebroken en die stukken rustten op zijn hoofd. Of misschien wel in zijn hoofd.” Verder vind ik het wel jammer dat de schrijver een vooruitwijzing maakt. Op blz. 84/85 wordt er verteld over Gersons verjaardag, ze zeggen dan: “Als we hadden geweten dat dit zijn laatste verjaardag is, hadden we er misschien meer uitgehaald.” Je weet op dat moment dat Gerson geen 15 jaar oud meer wordt en dat vind ik zelf wel heel jammer want als lezer wil je graag dat het goed afloopt en niet dat hij in het boek doodgaat.
Conclusie: Ik vond ‘perenbomen bloeien wit’ een heel mooi geschreven boek, waarin goed naar voren komt hoe mensen zich na zo’n zwaar ongeluk voelen. Dat is in dit geval Gerson die na een ongeluk blind wordt en daar niet mee om kan gaan. Daarom raad ik dit boek zeker aan om te lezen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden