Gegevens
Auteur: Adriaan van Dis
Titel: Palmwijn
Uitgever: J.M. Meulenhof Titelverklaring: De titel slaat op een drank die erg favoriet is op het eiland. Hoofdpersonen: Een hoofdpersonen is de ikpersoon (Adriaan van Dis), die in het boek geen naam en geen karakter heeft. Deze persoon denkt terug aan de tijd dat hij op een eiland in Afrika was, aan een verhaal dat een vriendin van hem daar, Susan Courtland, hem eens had verteld. Omdat de rest van het boek het verhaal van Susan beschrijft, speelt deze persoon alleen een rol in het eerste en het laatste hoofdstuk een rol. De andere hoofdpersoon is de verhaalvertellende Susan, die, omdat het verhaal in haar woorden wordt verteld, dan de ikpersoon wordt(In dit gedeelte speelt de eerste ikpersoon geen rol meer). Susan is een vrouw, die tijdens een doelloze zwerftocht door Afrika op het eiland belandt, waar ze wil bijkomen van een tocht door de woestijn, alvorens ze verder trekt. Het verhaal dat ze vertelt de reden dat ze daar is gebleven. Susan is een vrouw, die open staat voor nieuwe ervaringen, maar wiens hart gesloten is. Ze is een tekenaar, die zodra ze zich definitief op het eiland heeft gevestigd, de kost verdiend met het verkopen van haar tekeningen (veel verdient ze dus ook niet, want zó goed zijn die tekeningen nu ook weer niet, volgens de beschrijving in het boek). Susan was een gesloten vrouw, die opbloeide tijdens haar verblijf op het eiland. Bijpersonen: een bijpersoon is Sow, een bewoner van het eiland die uit Zuid-Afrika komt en die voor de afscheiding van Zuid-Afrika is. Ondanks dat deze mensen op het eiland praktisch worden verafschuwd helpt Susan hem toch. Sow is een gids, en zijn neef ook. Allebei proberen ze de toeristen uit te buiten en overal een centje uit te slaan, en Sow probeert dit eerst ook met Susan. Ook een bijpersoon is Diller, een rijke blanke die wordt getolereerd op het eiland omdat hij niets doet. Diller helpt Susan en Sow later bij het vervoeren van vluchtelingen. Korte samenvatting b> Het boek begint met de ikpersoon die een krantenknipsel van het overlijdensbericht van Susan Courtland, waardoor hij begint met terugdenken, waarna een gedeelte volgt waarin deze persoon terugdenkt aan zijn ontmoeting met Susan en de aanzet van Susan tot het vertellen van haar verhaal. Daarna volgt meteen aan het begin van hoofdstuk twee het verhaal van Susan. Dit verhaal beschrijft dat Susan op het eiland aankomt en een kamer krijgt aangeboden in het Ecologisch Centrum. Op haar eerste avond ontmoet ze Sow, als deze haar naar een plein begeleidt, waar ze voor de eerste keer kennismaakt met de drank Palmwijn (niet te verwarren met Palm Bier uit België). Dit is tevens de titelverklaring. Hier ontmoet en helpt ze tevens een jongen die met vuur speelt voor publiek. Deze jongen brengt haar naar de kade, waar ze de gevangenneming van 11 separatisten waarneemt. Later moet ze van Sow naar de gevangenis waar de separatisten zitten gaan om de regering van haar land (Amerika) te vertellen hoe er hier wordt gehandeld. Als ze besluit dit te doen kan het echter al niet meer, want de gevangen hadden de gevangenis in de brand gezet om de bewakers te laten omkomen. Later besluit Sow de vluchtelingen te helpen van het eiland te komen, en wil dat Susan haar hier bij helpt. Dit doet ze en Diller, die ze al eerder had ontmoet, besluit ook te helpen. Als ze eenmaal alle vluchtelingen aan boord van een schip dat ze hadden geregeld hebben gekregen, blijkt het schip te zwaar en moeten er van Diller mensen achterblijven. Diller wordt echter aan de mast vastgebonden en de vluchtelingen krijgen het schip wel weg, maar de volgende ochtend spoelden de eerste lichamen al aan. Hierdoor besluit Susan te blijven. Leeservaring De situatie zou echt gebeurd kunnen zijn, Het verhaal op zich is best interessant, omdat je weet dat dat daar toen wel speelde. Gebeurtenissen: het verhaal wordt in de ikpersoon verteld maar is eigenlijk een terugblik van een andere ikpersoon op een verhaal dat hem lang geleden is verteld door Susan. Hierin vertelde zij haar aanleiding om op het eiland te blijven. Ik vind dat dat een beetje zwak is omdat het verhaal veel te gedetailleerd ingaat op de belevenissen van Susan om alleen dat te vertellen. De bouw van het boek is in het begin vrij ingewikkeld, omdat eerst de eerste ikpersoon terugkijkt op zijn tijd op het eiland en verteld hoe hij Susan ontmoette, waarna in het tweede hoofdstuk het verhaal van Susan begint en zij dan de ikpersoon wordt. Deze wisseling van ikpersoon viel mij in eerst instantie niet op en had tot gevolg dat ik de eerste bladzijde van hoofdstuk twee niet snapte waar het nu eigenlijk over ging. Daarna blijft het boek, met uitzondering van het laatste hoofdstuk lineair en is de structuur eenvoudig en het verhaal goed te volgen. Personages: Op de personages wordt niet echt diep ingegaan. De eerste ikpersoon blijft eigenlijk volledig onbelicht omdat hij alleen in het eerste hoofdstuk even aan bod komt. Susan zelf beschrijft een fragment van haar leven en wordt wel vrij uitgebreid beschreven. De andere personages blijven vrij oppervlakkig, want er wordt niet op hun privé-leven ingegaan. Alleen de relatie die ze hadden met Susan wordt beschreven, wat niet zo vreemd is, daar Susan het verhaal vertelt. Taalgebruik/stijl: Het taalgebruik is vrij eenvoudig, want er worden niet echt moeilijke woorden gebruikt en ook geen ingewikkelde zinsconstructies. Er worden een paar Afrikaanse termen gebruikt, maar deze worden vaak uitgelegd, wat ook komt omdat het verhaal wordt verteld aan een Nederlander die dus hoogstwaarschijnlijk die termen ook niet kende. De termen die niet letterlijk worden uitgelegd zijn makkelijk uit de context op te maken.
Titel: Palmwijn
Uitgever: J.M. Meulenhof Titelverklaring: De titel slaat op een drank die erg favoriet is op het eiland. Hoofdpersonen: Een hoofdpersonen is de ikpersoon (Adriaan van Dis), die in het boek geen naam en geen karakter heeft. Deze persoon denkt terug aan de tijd dat hij op een eiland in Afrika was, aan een verhaal dat een vriendin van hem daar, Susan Courtland, hem eens had verteld. Omdat de rest van het boek het verhaal van Susan beschrijft, speelt deze persoon alleen een rol in het eerste en het laatste hoofdstuk een rol. De andere hoofdpersoon is de verhaalvertellende Susan, die, omdat het verhaal in haar woorden wordt verteld, dan de ikpersoon wordt(In dit gedeelte speelt de eerste ikpersoon geen rol meer). Susan is een vrouw, die tijdens een doelloze zwerftocht door Afrika op het eiland belandt, waar ze wil bijkomen van een tocht door de woestijn, alvorens ze verder trekt. Het verhaal dat ze vertelt de reden dat ze daar is gebleven. Susan is een vrouw, die open staat voor nieuwe ervaringen, maar wiens hart gesloten is. Ze is een tekenaar, die zodra ze zich definitief op het eiland heeft gevestigd, de kost verdiend met het verkopen van haar tekeningen (veel verdient ze dus ook niet, want zó goed zijn die tekeningen nu ook weer niet, volgens de beschrijving in het boek). Susan was een gesloten vrouw, die opbloeide tijdens haar verblijf op het eiland. Bijpersonen: een bijpersoon is Sow, een bewoner van het eiland die uit Zuid-Afrika komt en die voor de afscheiding van Zuid-Afrika is. Ondanks dat deze mensen op het eiland praktisch worden verafschuwd helpt Susan hem toch. Sow is een gids, en zijn neef ook. Allebei proberen ze de toeristen uit te buiten en overal een centje uit te slaan, en Sow probeert dit eerst ook met Susan. Ook een bijpersoon is Diller, een rijke blanke die wordt getolereerd op het eiland omdat hij niets doet. Diller helpt Susan en Sow later bij het vervoeren van vluchtelingen. Korte samenvatting b> Het boek begint met de ikpersoon die een krantenknipsel van het overlijdensbericht van Susan Courtland, waardoor hij begint met terugdenken, waarna een gedeelte volgt waarin deze persoon terugdenkt aan zijn ontmoeting met Susan en de aanzet van Susan tot het vertellen van haar verhaal. Daarna volgt meteen aan het begin van hoofdstuk twee het verhaal van Susan. Dit verhaal beschrijft dat Susan op het eiland aankomt en een kamer krijgt aangeboden in het Ecologisch Centrum. Op haar eerste avond ontmoet ze Sow, als deze haar naar een plein begeleidt, waar ze voor de eerste keer kennismaakt met de drank Palmwijn (niet te verwarren met Palm Bier uit België). Dit is tevens de titelverklaring. Hier ontmoet en helpt ze tevens een jongen die met vuur speelt voor publiek. Deze jongen brengt haar naar de kade, waar ze de gevangenneming van 11 separatisten waarneemt. Later moet ze van Sow naar de gevangenis waar de separatisten zitten gaan om de regering van haar land (Amerika) te vertellen hoe er hier wordt gehandeld. Als ze besluit dit te doen kan het echter al niet meer, want de gevangen hadden de gevangenis in de brand gezet om de bewakers te laten omkomen. Later besluit Sow de vluchtelingen te helpen van het eiland te komen, en wil dat Susan haar hier bij helpt. Dit doet ze en Diller, die ze al eerder had ontmoet, besluit ook te helpen. Als ze eenmaal alle vluchtelingen aan boord van een schip dat ze hadden geregeld hebben gekregen, blijkt het schip te zwaar en moeten er van Diller mensen achterblijven. Diller wordt echter aan de mast vastgebonden en de vluchtelingen krijgen het schip wel weg, maar de volgende ochtend spoelden de eerste lichamen al aan. Hierdoor besluit Susan te blijven. Leeservaring De situatie zou echt gebeurd kunnen zijn, Het verhaal op zich is best interessant, omdat je weet dat dat daar toen wel speelde. Gebeurtenissen: het verhaal wordt in de ikpersoon verteld maar is eigenlijk een terugblik van een andere ikpersoon op een verhaal dat hem lang geleden is verteld door Susan. Hierin vertelde zij haar aanleiding om op het eiland te blijven. Ik vind dat dat een beetje zwak is omdat het verhaal veel te gedetailleerd ingaat op de belevenissen van Susan om alleen dat te vertellen. De bouw van het boek is in het begin vrij ingewikkeld, omdat eerst de eerste ikpersoon terugkijkt op zijn tijd op het eiland en verteld hoe hij Susan ontmoette, waarna in het tweede hoofdstuk het verhaal van Susan begint en zij dan de ikpersoon wordt. Deze wisseling van ikpersoon viel mij in eerst instantie niet op en had tot gevolg dat ik de eerste bladzijde van hoofdstuk twee niet snapte waar het nu eigenlijk over ging. Daarna blijft het boek, met uitzondering van het laatste hoofdstuk lineair en is de structuur eenvoudig en het verhaal goed te volgen. Personages: Op de personages wordt niet echt diep ingegaan. De eerste ikpersoon blijft eigenlijk volledig onbelicht omdat hij alleen in het eerste hoofdstuk even aan bod komt. Susan zelf beschrijft een fragment van haar leven en wordt wel vrij uitgebreid beschreven. De andere personages blijven vrij oppervlakkig, want er wordt niet op hun privé-leven ingegaan. Alleen de relatie die ze hadden met Susan wordt beschreven, wat niet zo vreemd is, daar Susan het verhaal vertelt. Taalgebruik/stijl: Het taalgebruik is vrij eenvoudig, want er worden niet echt moeilijke woorden gebruikt en ook geen ingewikkelde zinsconstructies. Er worden een paar Afrikaanse termen gebruikt, maar deze worden vaak uitgelegd, wat ook komt omdat het verhaal wordt verteld aan een Nederlander die dus hoogstwaarschijnlijk die termen ook niet kende. De termen die niet letterlijk worden uitgelegd zijn makkelijk uit de context op te maken.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden